Przejdź do zawartości

SFA-3

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
SFA-3
Dane ogólne
Producent

SFA

Premiera

1962

Miejsce produkcji

 Polska, Sanok

Dane techniczne
Typy nadwozia

Autobus turystyczny klasy MIDI

Układ drzwi

0-1-1

Liczba drzwi

2

Silniki

S538

Moc silników

125 kW (170 KM)

Skrzynia biegów

mechaniczna, niezsynchronizowana

Liczba przełożeń

5

Długość

10050 mm

Szerokość

2490 mm

Wysokość

3100 mm

Masa własna

7500 kg

Masa całkowita

13500 kg

Rozstaw osi

4750 mm

Wnętrze
Liczba miejsc ogółem

50

Liczba miejsc siedzących

50

Informacje dodatkowe
ABS

Nie

ASR

Nie

EBS

Nie

ESP

Nie

Klimatyzacja

Nie

SFA-3polski prototyp autobusu turystycznego, skonstruowany w 1962 roku w Sanockiej Fabryce Autobusów.

Historia modelu

[edytuj | edytuj kod]

Po zakończeniu prac konstrukcyjnych i zaprezentowaniu prototypowego autobusu turystycznego SFA-2 w 1962 roku, w Sanockiej Fabryce Autobusów rozpoczęto działania mające na celu skonstruowanie przedłużonej odmiany wcześniejszego prototypu. W zaprezentowanym również w 1962 roku nowym autobusie o oznaczeniu SFA-3 zastosowano znaczną część elementów nadwozia z SFA-2, jednak w stosunku do tego pojazdu, zostało ono wydłużone o 450 mm i wynosiło 10050 mm.

Sylwetka nadwozia o konstrukcji kratownicowo-szkieletowej zaprojektowana została przez Zdzisława Beksińskiego. Charakteryzowało się ono dużą powierzchnią przeszkloną, brakiem przetłoczeń oraz dużą wysokością wynosząca 3100 mm. Dolna część nadwozia o konstrukcji samonośnego kadłuba otwartego stanowiła element nośny. Część górna (okienna) była lekką konstrukcją szkieletową i nie przenosiła żadnych obciążeń powstających podczas pracy nadwozia. Poszycie zewnętrzne wykonane zostało z blachy stalowej. W prawej ścianie bocznej autobusu pomiędzy przednią i tylną osią oraz na zwisie tylnym umieszczone zostały jednoskrzydłowe drzwi, prowadzące do wnętrza pojazdu. W lewej ścianie bocznej zastosowano natomiast zawieszone na przedniej krawędzi drzwi prowadzące do stanowiska pracy kierowcy. Wnętrze prototypu o wysokości 1950 mm, przeznaczone było do przewozu 41 pasażerów na miejscach siedzących oraz 9 na miejscach dodatkowych. Pod podłogą umieszczone zostały bagażniki o ładowności 300 kg. Dostęp do ich przestrzeni możliwy był od strony ścian bocznych. Wentylacja przestrzeni pasażerskiej zapewniona była przez otwierane górne części okien bocznych.

Do napędu autobusu zastosowano opracowany w Biurze Konstrukcyjnym Przemysłu Motoryzacyjnego[1] w Warszawie prototypowy 8-cylindrowy, widlasty silnik wysokoprężny typu S538 o mocy maksymalnej 125 kW (170 KM). Jednostka napędowa zblokowana została z 5-biegową manualną, niezsynchronizowaną skrzynią biegów. Silnik umieszczony został w przedniej części pojazdu nad osią kół przednich, napęd na koła tylne przekazywany był poprzez wał o konstrukcji rurowej. W układzie jezdnym zastosowano sztywną oś przednią o przekroju dwuteowym opartą na półeliptycznych resorach piórowych oraz hydraulicznych amortyzatorach ramieniowych. Tylny most napędowy zawieszony został na półeliptycznych resorach piórowych, dodatkowo wspartych przez pomocnicze resory piórowe.

Produkcji modelu SFA-3 jak i jego krótszej odmiany SFA-2 nie podjęto, pomimo zastosowania w tych pojazdach nowoczesnych rozwiązań technicznych.

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Łukasz Supel: Ocalić od zapomnienia - od Sanoka do Sana H 100. Infobus, 2 czerwca 2004. [dostęp 2010-08-12].

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]