Spółgłoska nosowa tylnojęzykowo-miękkopodniebienna dźwięczna

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Spółgłoska nosowa tylnojęzykowo-miękkopodniebienna
Numer IPA 119
ŋ
Jednostka znakowa

ŋ

Unikod

U+014b

UTF-8 (hex)

c5 8b

Inne systemy
X-SAMPA N
Kirshenbaum N
IPA Braille
Przykład
informacjepomoc
Ta strona zawiera symbole fonetyczne MAF. Bez właściwego wsparcia renderowania wyświetlane mogą być puste prostokąty lub inne symbole zamiast znaków Unikodu.

Spółgłoska nosowa tylnojęzykowo-miękkopodniebienna – rodzaj dźwięku spółgłoskowego występujący w językach naturalnych. W międzynarodowej transkrypcji fonetycznej IPA oznaczanej symbolem: [ŋ].

Artykulacja[edytuj | edytuj kod]

Opis[edytuj | edytuj kod]

W czasie artykulacji podstawowego wariantu [ŋ]:

Warianty[edytuj | edytuj kod]

Opisanej powyżej artykulacji może towarzyszyć dodatkowo:

  • wzniesienie środkowej części grzbietu języka w stronę podniebienia twardego, mówimy wtedy o spółgłosce zmiękczonej (spalatalizowanej): [ŋʲ]
  • przewężenie w gardle, mówimy o spółgłosce faryngalizowanej: [ŋˤ]
  • zaokrąglenie warg, mówimy wtedy o labializowanej spółgłosce [ŋʷ]

Wymowa[edytuj | edytuj kod]

Przykłady[edytuj | edytuj kod]

W pozycji nagłosowej spółgłoska ta pojawia się rzadko, ze względu na trudność w utrzymaniu dźwięczności w niewielkiej przestrzeni między głośnią a miejscem jej artykulacji. Głoska ta jest za to częsta w pozycji wygłosowej i przed inną spółgłoską welarną.