Longin Komołowski: Różnice pomiędzy wersjami
[wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
Mathiasrex (dyskusja | edycje) kat. |
Mathiasrex (dyskusja | edycje) kat. |
||
Linia 59: | Linia 59: | ||
[[Kategoria:Prezesi Stowarzyszenia "Wspólnota Polska"]] |
[[Kategoria:Prezesi Stowarzyszenia "Wspólnota Polska"]] |
||
[[Kategoria:Uczestnicy wydarzeń Grudnia 1970]] |
[[Kategoria:Uczestnicy wydarzeń Grudnia 1970]] |
||
[[Kategoria:Uczestnicy wydarzeń Grudnia 1981]] |
|||
[[Kategoria:Urodzeni w 1948]] |
[[Kategoria:Urodzeni w 1948]] |
||
[[Kategoria:Wicepremierzy III RP]] |
[[Kategoria:Wicepremierzy III RP]] |
Wersja z 09:51, 3 sty 2015
Data i miejsce urodzenia |
5 stycznia 1948 |
---|---|
Data śmierci | |
Minister pracy i polityki społecznej | |
Okres |
od 31 października 1997[1] |
Przynależność polityczna | |
Poprzednik | |
Następca | |
Wiceprezes Rady Ministrów | |
Okres |
od 19 października 1999 |
Przynależność polityczna | |
Odznaczenia | |
Longin Komołowski (ur. 5 stycznia 1948 w Czaplinku) – polski polityk, były minister pracy i wicepremier, działacz związkowy i społeczny, poseł na Sejm III i VI kadencji, od 2000 prezes Polskiego Komitetu Paraolimpijskiego, a od 2010 prezes Stowarzyszenia „Wspólnota Polska”.
Życiorys
W 1974 ukończył studia na Wydziale Budowy Maszyn i Okrętów Politechniki Szczecińskiej.
Zawodowo do 2002 był związany ze Stocznią Szczecińską. Pracował jako ślusarz, zaopatrzeniowiec oraz kierownik Wydziału Kontroli Jakości. Jako pracownik Stoczni brał udział w strajku okupacyjnym w czasie wydarzeń grudniowych (17–22 grudnia 1970) oraz w tzw. strajku Bałuki (24–27 stycznia 1971). W latach 1977–1980 był członkiem Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej.
Od 17 do 30 sierpnia 1980 uczestniczył w strajku w Stoczni Szczecińskiej zakończonym zawarciem porozumienia z delegacją rządową. We wrześniu 1980 został członkiem NSZZ „Solidarność”. W 1981 należał do grupy roboczej opracowującej projekty ustaw o samorządzie pracowniczym i przedsiębiorstwie państwowym. Po wprowadzeniu stanu wojennego uczestniczył w strajku okupacyjnym w Stoczni Szczecińskiej (13–16 grudnia 1981).
W 1982 współorganizował podziemne struktury „Solidarności” w Szczecinie, w kolejnych latach uczestniczył w podziemnej działalności związku, organizował druk i kolportaż wydawnictw drugiego obiegu oraz ich przerzut do Szwecji. Od 1984 był członkiem Rady Koordynacyjnej Pomorza Zachodniego. W latach 1988–1989 współtworzył Międzyzakładowy Komitet Organizacyjny „Solidarności”. Wielokrotnie zatrzymywany i przesłuchiwany przez organy bezpieczeństwa.
W 1989 powrócił do legalnej działalności w „Solidarności”. Został przewodniczącym Komisji Zakładowej w Stoczni Szczecińskiej oraz wiceprzewodniczącym Zarządu Regionu. W latach 1990–1997 pełnił funkcję przewodniczącego Zarządu Regionu Pomorza Zachodniego, zasiadał w Komisji Krajowej oraz Prezydium. W 1996 inicjował powołanie Szczecińskiego Porozumienia Prawicy. W wyborach parlamentarnych w 1997 zdobył mandat posła na Sejm z listy Akcji Wyborczej Solidarność w okręgu szczecińskim. Od 31 października 1997 sprawował urząd ministra pracy i polityki socjalnej, a od 19 października 1999 do 19 października 2001 wiceprezesa Rady Ministrów oraz ministra pracy i polityki społecznej w rządzie Jerzego Buzka.
W latach 1998–2002 był przewodniczącym Ruchu Społecznego AWS w regionie zachodniopomorskim. W wyborach do Sejmu w 2001 bezskutecznie ubiegał się o reelekcję. W 2002 został właścicielem firmy Longin Komołowski Konsulting zajmującej się doradztwem gospodarczym. W 2007 wszedł w skład zarządu firmy ENEA Operator. W wyborach parlamentarnych, które odbyły się 21 października 2007, po raz drugi uzyskał mandat posła (na Sejm VI kadencji) jako bezpartyjny kandydat z listy Prawa i Sprawiedliwości w okręgu szczecińskim liczbą 10 223 głosów. Po kilkunastu dniach wystąpił z klubu parlamentarnego PiS.
W 1994 zasiadł w Komisji Trójstronnej do spraw Społeczno-Gospodarczych. W 2000 został prezesem Polskiego Komitetu Paraolimpijskiego. 13 czerwca 2010 został wybrany na stanowisko prezesa Stowarzyszenia „Wspólnota Polska”[2]. W wyborach w 2011 kandydował bez powodzenia na senatora z własnego komitetu wyborczego[3].
Odznaczenia
28 sierpnia 2006 został odznaczony przez prezydenta Lecha Kaczyńskiego Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski[4].
- ↑ Do 19 października 1999 jako minister pracy i polityki socjalnej.
- ↑ „Wspólnota Polska” ma nowego prezesa. wp.pl, 14 czerwca 2010. [dostęp 24 listopada 2011].
- ↑ Serwis PKW – Wybory 2011. [dostęp 24 października 2011].
- ↑ M.P. z 2006 r. nr 80, poz. 807
Bibliografia
- Strona sejmowa posła VI kadencji. [dostęp 14 czerwca 2010].
- Nota biograficzna w Encyklopedii Solidarności. [dostęp 14 czerwca 2010].
- Sejm Rzeczypospolitej Polskiej. III kadencja. Przewodnik (2), Warszawa 1999
- Sejm Rzeczypospolitej Polskiej. VI kadencja. Przewodnik, Warszawa 2008
- Absolwenci Politechniki Szczecińskiej
- Członkowie Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej
- Działacze opozycji w PRL
- Działacze Polskiego Komitetu Paraolimpijskiego
- Odznaczeni Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski (III Rzeczpospolita)
- Ministrowie pracy III RP
- Politycy Akcji Wyborczej Solidarność
- Polscy związkowcy
- Posłowie z okręgu Szczecin
- Prezesi Stowarzyszenia "Wspólnota Polska"
- Uczestnicy wydarzeń Grudnia 1970
- Uczestnicy wydarzeń Grudnia 1981
- Urodzeni w 1948
- Wicepremierzy III RP