Stanisław Bukowiecki: Różnice pomiędzy wersjami

Stanisław Bukowiecki
Data i miejsce urodzenia	27 kwietnia 1867 ; Warszawa, Królestwo Polskie
Data i miejsce śmierci	5 lutego 1944 ; Warszawa, Polska pod okupacją III Rzeszy
	Prezes Prokuratorii Generalnej (II RP)
Okres	od 1919; do 1939
Poprzednik	funkcja utworzona
Następca	funkcja nieobsadzona
	Multimedia w Wikimedia Commons

Przeglądaj historię interaktywnie

[wersja przejrzana]

← poprzednia edycja następna edycja →

Usunięta treść Dodana treść

WizualnieWikikod

Jednokolumnowy

Wersja z 23:03, 7 sty 2017

Stanisław Bukowiecki (ur. 27 kwietnia 1867, zm. 9 lutego 1944 w Warszawie) – adwokat, ekonomista, publicysta, działacz polityczny i społeczny, współzałożyciel Związku Młodzieży Polskiej „Zet”, minister sprawiedliwości w latach 1917-1918, prezes Prokuratorii Generalnej RP w latach 1919-1939, współzałożyciel Związku „Wolność i Lud” (późniejszego Związku Syndykalistów Polskich) w okresie okupacji niemieckiej, wolnomularz^[1].

Życiorys

Studiował prawo na Uniwersytecie Warszawskim, a następnie na uniwersytecie w Heidelbergu, uzyskując tytuł doktora praw. W 1887 był jednym z założycieli Związku Młodzieży Polskiej „Zet”. Powrócił do Warszawy, gdzie odbył aplikację sądową i adwokacką. Wkrótce z powodu choroby oczu stracił wzrok. Pomimo tego dostał pracę syndyka zakładów przemysłowych w Starachowicach. Był członkiem Ligi Narodowej^[2].

W 1916 został dyrektorem Departamentu Sprawiedliwości w Tymczasowej Radzie Stanu, a – po powołaniu w 1917 Rady Regencyjnej – ministrem sprawiedliwości w rządzie Jana Kucharzewskiego (w okresie od 7 grudnia 1917 r. do 27 lutego 1918 r.). Był to wyraz uznania dla jego zdolności i zaangażowania w sprawę odzyskania niepodległości Polski. Reprezentował pogląd, że konieczne jest wyszkolenie kadr polskich urzędników i sędziów. Stał się twórcą polskiego sądownictwa i prokuratury. Za jego rządów zbudowano podstawy i zasady humanitarnego więziennictwa, uporządkowano i zharmonizowano działanie potrójnego ustawodawstwa, obowiązującego w trzech różnych zaborach. Starał się wpoić sędziom i prokuratorom poczucie obowiązkowości oraz bezwzględnej bezstronności i sprawiedliwości w wydawaniu wyroków i zarządzeń. Zwalczał także panującą częściowo w Ministerstwie Sprawiedliwości tendencję niedopuszczania Żydów do stanowisk sędziowskich.

Pod koniec 1918 otrzymał zadanie stworzenia Prokuratorii Generalnej RP, czyli urzędu, którego zadaniem była obrona interesów skarbu państwa. Był jej prezesem aż do agresji III Rzeszy i ZSRR na Polskę. Założył oddziały Prokuratorii we wszystkich siedzibach sądów apelacyjnych oraz w Gdańsku.

Jednocześnie od 1923 sprawował funkcję wiceprezesa Komisji Kodyfikacyjnej, której zadaniem było stworzenie jednolitych dla całej Polski kodeksów: cywilnego, karnego, handlowego, wekslowego oraz postępowania cywilnego i karnego. podczas okupacji niemieckiej, w październiku 1939 w Warszawie był jednym ze współzałożycieli Związku „Wolność i Lud”, czyli późniejszego Związku Syndykalistów Polskich, w którego działalność konspiracyjną angażował się aż do śmierci.

Zmarł zimą 1944, został pochowany na Cmentarzu Powązkowskim.

Jego głównymi pracami były:

O dzielnicowości w Polsce współczesnej (1921 r.),
Polityka Polski Niepodległej (1922 r.).

Odznaczenia

Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski (29 grudnia 1921)^[3]

Wybrane prace

Dzielnicowość w Polsce współczesnej, Warszawa 1921
Polityka Polski niepodległej. Szkic programu, Warszawa 1922
Naczelne kierunki ustawy 3 Maja a Konstytucja obowiązująca, Kraków 1924
Polska współczesna, Cz. 3 Szkic ustroju państwowego, Warszawa 1927
Przed rewizją konstytucji, Warszawa 1928

↑ SĘP, Forpoczty masonerii w Polsce, w: Myśl Narodowa 1933 nr 30, s. 343.
↑ Stanisław Kozicki, Historia Ligi Narodowej (okres 1887-1907), Londyn 1964, s. 571.
↑ Order Odrodzenia Polski. Trzechlecie pierwszej kapituły 1921–1924. Warszawa: Prezydium Rady Ministrów, 1926, s. 15.

[1] SĘP, Forpoczty masonerii w Polsce, w: Myśl Narodowa 1933 nr 30, s. 343.

[2] Stanisław Kozicki, Historia Ligi Narodowej (okres 1887-1907), Londyn 1964, s. 571.

[3] Order Odrodzenia Polski. Trzechlecie pierwszej kapituły 1921–1924. Warszawa: Prezydium Rady Ministrów, 1926, s. 15.

[1]

[2]

[3]

@@ Linia 15: / Linia 15: @@
  |commons =
 }}
-'''Stanisław Bukowiecki''' (ur. [[27 kwietnia]] [[1867]], zm. [[9 lutego]] [[1944]] w [[Warszawa|Warszawie]]) – adwokat, ekonomista, publicysta, działacz polityczny i społeczny, współzałożyciel [[Związek Młodzieży Polskiej „Zet”|Związku Młodzieży Polskiej „Zet”]], minister sprawiedliwości w latach [[1917]]-[[1918]], prezes [[Prokuratoria Generalna Skarbu Państwa|Prokuratorii Generalnej RP]] w latach [[1919]]-[[1939]], współzałożyciel Związku „Wolność i Lud” (późniejszego [[Związek Syndykalistów Polskich|Związku Syndykalistów Polskich]]) w okresie okupacji niemieckiej, [[wolnomularstwo|wolnomularz]]<ref>SĘP, Forpoczty masonerii w Polsce, w: [[Myśl Narodowa]] 1933 nr 30, s. 343.</ref>.
+'''Stanisław Bukowiecki''' (ur. [[27 kwietnia]] [[1867]], zm. [[9 lutego]] [[1944]] w [[Warszawa|Warszawie]]) – adwokat, ekonomista, publicysta, działacz polityczny i społeczny, współzałożyciel [[Związek Młodzieży Polskiej „Zet”|Związku Młodzieży Polskiej „Zet”]], minister sprawiedliwości w latach 1917-1918, prezes [[Prokuratoria Generalna Rzeczypospolitej Polskiej|Prokuratorii Generalnej RP]] w latach 1919-1939, współzałożyciel Związku „Wolność i Lud” (późniejszego [[Związek Syndykalistów Polskich|Związku Syndykalistów Polskich]]) w okresie okupacji niemieckiej, [[wolnomularstwo|wolnomularz]]<ref>SĘP, Forpoczty masonerii w Polsce, w: [[Myśl Narodowa]] 1933 nr 30, s. 343.</ref>.
 == Życiorys ==
-Studiował prawo na [[Uniwersytet Warszawski|Uniwersytecie Warszawskim]], a następnie na Uniwersytecie w [[Heidelberg]]u, uzyskując tytuł doktora praw. W [[1887]] r. był jednym z założycieli Związku Młodzieży Polskiej „Zet”. Powrócił do Warszawy, gdzie odbył aplikację sądową i adwokacką. Wkrótce z powodu choroby oczu stracił wzrok. Pomimo tego dostał pracę syndyka zakładów przemysłowych w [[Starachowice|Starachowicach]]. Był członkiem [[Liga Narodowa|Ligi Narodowej]]<ref>Stanisław Kozicki, Historia Ligi Narodowej (okres 1887-1907), Londyn 1964, s. 571.</ref>. W 1916 r. został dyrektorem Departamentu Sprawiedliwości w [[Tymczasowa Rada Stanu|Tymczasowej Radzie Stanu]], a – po powołaniu w [[1917]] r. [[Rada Regencyjna|Rady Regencyjnej]] – ministrem sprawiedliwości w [[rząd Jana Kucharzewskiego|rządzie Jana Kucharzewskiego]] (w okresie od 7 grudnia 1917 r. do 27 lutego [[1918]] r.). Był to wyraz uznania dla jego zdolności i zaangażowania w sprawę odzyskania niepodległości [[Polska|Polski]]. Reprezentował pogląd, że konieczne jest wyszkolenie kadr polskich urzędników i sędziów. Stał się twórcą polskiego sądownictwa i prokuratury. Za jego rządów zbudowano podstawy i zasady humanitarnego więziennictwa, uporządkowano i zharmonizowano działanie potrójnego ustawodawstwa, obowiązującego w trzech różnych zaborach. Starał się wpoić sędziom i prokuratorom poczucie obowiązkowości oraz bezwzględnej bezstronności i sprawiedliwości w wydawaniu wyroków i zarządzeń. Zwalczał także panującą częściowo w Ministerstwie Sprawiedliwości tendencję niedopuszczania Żydów do stanowisk sędziowskich. Pod koniec 1918 r. otrzymał zadanie stworzenia [[Prokuratoria Generalna Skarbu Państwa|Prokuratorii Generalnej RP]], czyli urzędu, którego zadaniem była obrona interesów skarbu państwa. Był jej prezesem aż do wybuchu [[kampania wrześniowa|wojny obronnej 1939 r.]] Założył oddziały Prokuratorii we wszystkich siedzibach sądów apelacyjnych oraz w [[Gdańsk]]u. Jednocześnie od [[1923]] r. sprawował funkcję wiceprezesa [[Komisja Kodyfikacyjna|Komisji Kodyfikacyjnej]], której zadaniem było stworzenie jednolitych dla całej Polski kodeksów: cywilnego, karnego, handlowego, wekslowego oraz postępowania cywilnego i karnego. W październiku [[1939]] r. w Warszawie był jednym ze współzałożycieli Związku „Wolność i Lud”, czyli późniejszego Związku Syndykalistów Polskich, w którego działalność konspiracyjną angażował się aż do śmierci. Zmarł wiosną 1944 r. i został pochowany na [[Cmentarz Powązkowski w Warszawie|Cmentarzu Powązkowskim]].
+Studiował prawo na [[Uniwersytet Warszawski|Uniwersytecie Warszawskim]], a następnie na [[Uniwersytet w Heidelbergu|uniwersytecie]] w [[Heidelberg]]u, uzyskując tytuł doktora praw. W 1887 był jednym z założycieli Związku Młodzieży Polskiej „Zet”. Powrócił do Warszawy, gdzie odbył aplikację sądową i adwokacką. Wkrótce z powodu choroby oczu stracił wzrok. Pomimo tego dostał pracę syndyka zakładów przemysłowych w [[Starachowice|Starachowicach]]. Był członkiem [[Liga Narodowa|Ligi Narodowej]]<ref>Stanisław Kozicki, Historia Ligi Narodowej (okres 1887-1907), Londyn 1964, s. 571.</ref>.
+W 1916 został dyrektorem Departamentu Sprawiedliwości w [[Tymczasowa Rada Stanu|Tymczasowej Radzie Stanu]], a – po powołaniu w 1917 [[Rada Regencyjna|Rady Regencyjnej]] – ministrem sprawiedliwości w [[rząd Jana Kucharzewskiego|rządzie Jana Kucharzewskiego]] (w okresie od 7 grudnia 1917 r. do 27 lutego [[1918]] r.). Był to wyraz uznania dla jego zdolności i zaangażowania w sprawę odzyskania niepodległości [[Polska|Polski]]. Reprezentował pogląd, że konieczne jest wyszkolenie kadr polskich urzędników i sędziów. Stał się twórcą polskiego sądownictwa i prokuratury. Za jego rządów zbudowano podstawy i zasady humanitarnego więziennictwa, uporządkowano i zharmonizowano działanie potrójnego ustawodawstwa, obowiązującego w trzech różnych zaborach. Starał się wpoić sędziom i prokuratorom poczucie obowiązkowości oraz bezwzględnej bezstronności i sprawiedliwości w wydawaniu wyroków i zarządzeń. Zwalczał także panującą częściowo w Ministerstwie Sprawiedliwości tendencję niedopuszczania Żydów do stanowisk sędziowskich.
+Pod koniec 1918 otrzymał zadanie stworzenia [[Prokuratoria Generalna Skarbu Państwa|Prokuratorii Generalnej RP]], czyli urzędu, którego zadaniem była obrona interesów skarbu państwa. Był jej prezesem aż do [[Kampania wrześniowa|agresji III Rzeszy i ZSRR na Polskę]]. Założył oddziały Prokuratorii we wszystkich siedzibach sądów apelacyjnych oraz w [[Gdańsk]]u.
+Jednocześnie od 1923 sprawował funkcję wiceprezesa [[Komisja Kodyfikacyjna|Komisji Kodyfikacyjnej]], której zadaniem było stworzenie jednolitych dla całej Polski kodeksów: cywilnego, karnego, handlowego, wekslowego oraz postępowania cywilnego i karnego. podczas [[Okupacja niemiecka w Polsce|okupacji niemieckiej]], w październiku 1939 w Warszawie był jednym ze współzałożycieli Związku „Wolność i Lud”, czyli późniejszego Związku Syndykalistów Polskich, w którego działalność konspiracyjną angażował się aż do śmierci.
+Zmarł zimą 1944, został pochowany na [[Cmentarz Powązkowski w Warszawie|Cmentarzu Powązkowskim]].
 Jego głównymi pracami były:

Prezydenci	Franciszek Fierich (1919–1928) Bolesław Pohorecki (1928–1939)
Wiceprezydenci	Stanisław Bukowiecki Ludwik Zachariasz Cichowicz Ernest Till
Członkowie Wydziału Cywilnego	Władysław Abraham Maurycy Allerhand Roman Longchamps de Bérier Marian Bielewicz Tadeusz Bujak Stanisław Bukowiecki Adam Chełmoński Ludwik Zachariasz Cichowicz Aleksander Doliński Ludwik Domański Jarogniew Drwęski Tadeusz Dziurzyński Franciszek Fierich Jakub Glass Stanisław Gołąb Antoni Górski Bronisław Hełczyński Władysław Leopold Jaworski Henryk Konic Ignacy Koschembahr-Łyskowski Marek Kuratow-Kuratowski Jan Jakub Litauer Karol Lutostański Wiktoryn Mańkowski Jan Mrozowski Alfons Parczewski Leon Petrażycki Bolesław Pohorecki Kazimierz Przybyłowski Michał Rostworowski Józef Skąpski Jan Sławski Stanisław Sławski Kamil Stefko Józef Felicjan Sułkowski Jerzy Trammer Ernest Till Jan Wasilkowski Eugeniusz Waśkowski Stanisław Wróblewski Fryderyk Zoll
Członkowie Wydziału Karnego	Henryk Ettinger Juliusz Kałużniacki Edmund Krzymuski Juliusz Makarewicz Wacław Makowski Zygmunt Marek Walenty Miklaszewski Aleksander Mogilnicki Franciszek Nowodworski Julian Nowotny Witold Prądzyński Emil Stanisław Rappaport Zygmunt Rymowicz Zygmunt Seyda Stanisław Śliwiński
Projekty ustaw	kodeks postępowania karnego (1928) kodeks postępowania cywilnego (1930) Kodeks karny (1932) kodeks zobowiązań (1933) kodeks handlowy (1934) prawo wekslowe (1936) prawo czekowe (1936)