Starszy chorąży sztabowy
| Aktualne oznaczenie stopnia | |
 naramiennik | |
 kurtka nieprzemakalna |
Starszy chorąży sztabowy (st. chor. sztab.) – najwyższy podoficerski stopień wojskowy. Niższym stopniem jest starszy chorąży, a wyższym podporucznik. Kod NATO: OR-09.
W Wojsku Polskim wprowadzony w 1967 roku[1]. Funkcjonuje w Wojskach Lądowych, Siłach Powietrznych, Wojskach Specjalnych. Stopień przynależy do korpusu podoficerów (do 2004 roku w osobnym korpusie chorążych). Odpowiada starszemu chorążemu sztabowemu marynarki w Marynarce Wojennej.
W czasie II wojny światowej istniał tylko stopień chorąży.
W Siłach Zbrojnych PRL należał do korpusu chorążych[2].
Oznaczenie stopnia
[edytuj | edytuj kod]Zgodnie z przepisami ubiorczymi żołnierzy Wojska Polskiego z 1972 roku starszy chorąży sztabowy nosił na środku taśmy otokowej czapki garnizonowej podoficera umieszczone w linii równoległej do krawędzi taśmy cztery gwiazdki, bez odstępów między ramionami gwiazdek. Naramienniki obszyte wokół (z wyjątkiem miejsca wszycia rękawa) jednolitą taśmą szerokości 5 mm. Ponadto cztery gwiazdki umieszczone wzdłuż linii prostej biegnącej przez środek naramiennika; w odległości 1,2 cm od wszycia rękawa, drugą w odległości 5 mm od wierzchołka ramienia pierwszej gwiazdki do kąta wklęsłego między dwoma ramionami drugiej gwiazdki a trzecia i czwarta podobnie jak druga[3].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Marian Laprus [red.]: Leksykon wiedzy wojskowej. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1979.
- Ministerstwo Obrony Narodowej; Inspektorat Szkolenia: Podręcznik dowódcy drużyny; Szkol. 378/69. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1971.
- Przepisy ubiorcze żołnierzy Wojska Polskiego; sygn. Mund. 45/71/III. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1972.