Dariusz Michalczewski

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Dariusz Michalczewski
Ilustracja
Dariusz Michalczewski (2007)
Pseudonim

Tiger (pol. Tygrys)

Data i miejsce urodzenia

5 maja 1968
Gdańsk

Obywatelstwo

Polskie
Niemieckie

Styl walki

praworęczny (right-handed)

Kategoria wagowa

półciężka

Bilans walk zawodowych
Liczba walk

50

Zwycięstwa

48

Przez nokauty

38

Porażki

2

Remisy

0

Nieodbyte

0

Multimedia w Wikimedia Commons
Cytaty w Wikicytatach
Kopia pasa mistrzowskiego i autograf D. Michalczewskiego w Alei Gwiazd Sportu w Dziwnowie
Gwiazda w Alei Gwiazd Sportu we Władysławowie

Dariusz Stanisław[1] Michalczewski ps. Tiger (ur. 5 maja 1968 w Gdańsku) – polski pięściarz, przedsiębiorca i osobowość medialna.

Były mistrz świata zawodowców federacji WBO, WBA, IBF w kategorii półciężkiej oraz WBO w kategorii junior ciężkiej, mistrz Europy amatorów w kategorii półciężkiej. Był niepokonanym pięściarzem przez 12 lat. W swojej karierze pokonał 22 zawodników o tytuł mistrza świata[2]. W rankingu BoxRec jest największym polskim zawodnikiem wszech czasów, pound for pound[3]. Promotor i menedżer bokserski.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Jest synem Marii i Bogusława Michalczewskich, księgowej i radiotechnika w Polskich Kolejach Państwowych[4]. Jego ojciec zmarł w 1980, mając 37 lat, wskutek choroby – zdiagnozowano u niego nowotwór węzłów chłonnych[5]. Wychowywał się z młodszym o 11 miesięcy rodzeństwem bliźniaczym, Dagmarą i Tomaszem, w blokowisku na Przymorzu, gdzie mieszkał do 1986[6].

Będąc uczniem Szkoły Podstawowej nr 78 im. mjr Bronisława Lachowicza w Gdańsku, przez cztery lata śpiewał w szkolnym chórze i zespole wokalnym[7]. Następnie ukończył naukę w szkole zawodowej jako stolarz tapicer[8].

Kariera sportowa[edytuj | edytuj kod]

W młodości przez kilka miesięcy trenował zapasy i piłkę nożną[9]. Gdy miał 12 lat, wuj Józef Baranowski, trener boksu, zaprowadził go na pierwszy trening bokserski do klubu Stoczniowiec Gdańsk[10]. Jego pierwszym trenerem był Ryszard Broniś. Pierwszą oficjalną walkę rozegrał 1 maja 1983 podczas meczu towarzyskiego Czarni-Stoczniowiec w Słupsku i wygrał ją na punkty[11].

W 1985 został mistrzem Polski juniorów w wadze półśredniej, a rok później wywalczył złoty medal młodzieżowych mistrzostw Polski w wadze lekkośredniej. W 1986 zdobył brązowy medal na Mistrzostwach Europy Juniorów w Kopenhadze, przegrywając 5:0 walkę z Błagojem Sokołowem[12][13]. Latem 1986 wyprowadził się z domu rodzinnego i – ze względu na lepsze warunki treningowe – zamieszkał w Słupsku, gdzie w latach 1987–1988 reprezentował klub Czarnych[14]. W 1987 wywalczył tytuł mistrza Polski w gronie seniorów w wadze lekkośredniej[15].

24 kwietnia 1988 nie powrócił z wyjazdu ekipy bokserskiej do RFN i tam rozpoczął karierę zawodową – za ucieczkę z kraju został dożywotnio zdyskwalifikowany przez Polski Związek Bokserski. W lipcu 1988 otrzymał obywatelstwo niemieckie i kontynuował karierę amatorską w klubie Bayer 04 Leverkusen, gdzie jego trenerem był Fritz Sdunek[16]. Dorywczo pracował także jako dekarz, pracownik siłowy w zakładach produkujących materiały fotograficzne oraz mechanik w warsztacie samochodowym[17]. Pod koniec lat 80. zdobył mistrzostwo Niemiec, a w 1991 w Göteborgu został mistrzem Europy w wadze półciężkiej (81 kg)[18]. Amatorsko rozegrał 150 walk, z czego 139 wygrał, w tym 89 przez KO.

Osiągnięcia w boksie amatorskim
Rok Tytuł
1985 Mistrz Polski Juniorów
1986 Mistrz Polski Juniorów
1986 brązowy medal Mistrzostw Europy Juniorów w Danii
1987 Mistrzostwo Polski Seniorów
1991 Mistrzostwo Europy Seniorów (waga półciężka)

W sierpniu 1991 przeszedł na zawodowstwo, podpisując kontrakt menedżerski z Universum Box-Promotion w Hamburgu – jego promotorem został Klaus-Peter Kohl[19]. Na zawodowym ringu zadebiutował 16 września 1991 w Hamburgu, wygrywając z rozpoczynającym karierę Fredericem Porterem (miał wtedy bilans 0-3-1) w drugiej rundzie przez TKO[20]. Wkrótce jego trenerem został Eckhard Dagge, trenował go również Chuck Talhami[21]. 13 maja 1992 pokonał Alego Saidi przez techniczny nokaut w 10. rundzie, zdobywając tytuł międzynarodowego mistrza Niemiec w wadze półciężkiej[22]. 22 maja 1993 wywalczył tytuł interkontynentalnego mistrza IBF w kat. półciężkiej po zwycięstwie przez TKO w ósmej rundzie nad Noele Magee. 10 września 1994 zdobył mistrzostwo świata WBO w kat. półciężkiej, wygrywając w Hamburgu na punkty z Leonzerem Barberem, a 17 grudnia zdobył mistrzostwo świata WBO w kat. junior ciężkiej, wygrywając w Hamburgu przez KO w 10. rundzie z Nestorem Giovanninim[23]. 13 czerwca 1997 w Oberhausen pokonał Virgila Hilla i zdobył dodatkowo mistrzowskie pasy organizacji WBA i IBF w kat. półciężkiej[24]. Jako pierwszy bokser w historii zunifikował pasy mistrzowskie organizacji WBA, IBF i WBO[25]. Został wybrany najlepszym bokserem 1997 w plebiscycie czytelników magazynu „Box-Sport”, uhonorowano go także tytułem „World Boxer of the Year”, a w 1998 uzyskał tytuł „sportowca roku w Europie”[26].

14 września 2002 po raz pierwszy na zawodowym ringu stoczył pojedynek w polskich barwach, a przed spotkaniem odegrano polski hymn[27]. Tego dnia obronił w Brunszwiku po raz 22 tytuł bokserskiego mistrza świata w wadze półciężkiej organizacji WBO, pokonując przez TKO w 10. rundzie Jamajczyka Richarda Halla[28]. W 2002 federacja WBO ogłosiła Michalczewskiego „czempionem wszech czasów”, a jego walkę z Richardem Hallem uznała za najlepszy pojedynek roku 2002[28]. 18 października 2003 doznał pierwszej porażki na zawodowych ringach, przegrywając niejednogłośnie w Hamburgu na punkty z meksykaninem Julio Cesarem Gonzalezem[29] i tracąc pas WBO w kat. półciężkiej po dziewięciu latach zwycięstw w mistrzowskich pojedynkach. 26 lutego 2005 przegrał walkę o mistrzostwo świata organizacji WBA w wadze półciężkiej z Francuzem Fabrice Tiozzo, kończąc pojedynek w szóstej rundzie poprzez techniczny nokaut[30].

1 czerwca 2005 ogłosił zakończenie kariery bokserskiej, zawodowo rozegrał 50 walk, w tym 48 wygranych i dwie przegrane.

Osiągnięcia w boksie zawodowym
Rok Tytuł
1992 Mistrzostwo Niemiec (waga półciężka)
1993 Mistrz Świata kategorii IBF (waga półciężka)
1994 Mistrz Świata kategorii WBO (waga półciężka)
1997 Mistrz Świata kategorii WBO (waga półciężka)
1997 Mistrz Świata kategorii WBA (waga półciężka)
1997 Mistrz Świata kategorii IBF (waga półciężka)
2002 „Champion wszech czasów” federacji WBO

Działalność społeczna i charytatywna[edytuj | edytuj kod]

Dariusz Michalczewski (2008)

Zainteresowanie sprawami społecznymi zaowocowało zaangażowaniem boksera w działalność charytatywną – w 2003 założył fundację „Równe Szanse”[31], której misją jest wspieranie inicjatyw mających na celu wyrównanie szans młodzieży pochodzącej ze środowisk zagrożonych negatywnymi zjawiskami społecznymi[32]. Fundacja wspiera liczne sekcje bokserskie w kilku polskich miastach i obejmuje patronatem imprezy sportowe na terenie kraju.

W 2014 poparł Kampanię Przeciw Homofobii i ich akcję „Ramię w ramię po równość” na rzecz wprowadzenia związków partnerskich w Polsce, adopcji dzieci przez pary homoseksualne i walki z homofobią[33][34].

Publicznie poparł kandydaturę Bronisława Komorowskiego przed wyborami prezydenckimi w 2015[35].

Pozostałe przedsięwzięcia[edytuj | edytuj kod]

W 1995 wystąpił w teledysku do piosenki Marka Wahlberga „No Mercy (The Fist of the Tiger)”, która opisywała dzieciństwo Michalczewskiego i jego karierę sportową. W 1997 wziął udział w nagraniu singla zespołu Lady Pank „Niedawno”[36], a w 1998 wystąpił w filmie Dietera Schlotterbecka Tatort – Bienzle und der Champion[37].

W latach 90. otworzył „Tiger-Pub” w Gdańsku, następnie uruchomił kolejne filie w Warszawie i Szczecinie[38]. Uważa się za twórcę i właściciela znaku towarowego Tiger Energy Drink[39], bezalkoholowego napoju energetyzującego. Zyski z posiadania marki przekazuje na działalność Fundacji „Równe Szanse”[40]. Na początku lat 2000. został jednym z głównych udziałowców centrum handlowego Manhattan w Gdańsku[41].

9 listopada 2002 wystąpił wspólnie z Janem Borysewiczem na koncercie zespołu Scorpions, śpiewając najpierw utwór „Zawsze tam, gdzie ty” z repertuaru Lady Pank, a następnie „Hurricane” razem ze Scorpions[42]. W 2004 nakładem wydawnictwa Prószyński i S-ka ukazała się autobiografia Michalczewskiego pt. „Dariusz Michalczewski – Silniejszy niż strach. Moje życie”. Również w 2004 otworzył sieć klubów fitness „Tiger Gym”. W 2005 zagrał gościnnie w serialu Sąsiedzi[43]. Wiosną 2006 uczestniczył w programie rozrywkowym Polsatu Show!Time.

W 2015 nakładem wydawnictwa Agora wydana została kolejna książka autobiograficzna boksera pt. „Tiger. Bez cenzury”, będąca wywiadem-rzeką przeprowadzonym ze sportowcem przez Macieja Drzewickiego i Grzegorza Kubickiego.

W 2024 wystąpił w teledysku do coveru utworu „Bezdroża” Sylwii Grzeszczak autorstwa Katarzyny Zarkesh[44].

Rezultaty w boksie[edytuj | edytuj kod]

Rekord w profesjonalnym boksie
50 walk 48 wygranych 2 przegrane
Przez nokaut 38 1
Przez decyzję 7 1
Przez dyskwalifikacje 3 0

Legenda:

  • DQ – dyskwalifikacja
  • KO – nokaut
  • MD – decyzja większości sędziów
  • NC – uznane za nieodbyte
  • PTS – walka zakończona na punkty
  • RSC – walka zatrzymana przez sędziego
  • RSCO – walka zatrzymana przez sędziego z powodu zdeklasowania przeciwnika
  • RTD – techniczna decyzja sędziów
  • SD- niejednogłośna decyzja sędziów
  • TKO – techniczny nokaut
  • UD – jednogłośna decyzja sędziów
  • WO – walkower
Walka Rezultat Rekord Przeciwnik Typ Runda, czas Data Lokalizacja Uwagi
50 Porażka 48–2 Francja Fabrice Tiozzo TKO 6 (12), 2:05 26 lutego 2005 Niemcy Color Line Arena, Hamburg, Niemcy Utracił pas WBA w wadze półciężkiej.
49 Porażka 48–1 Meksyk Julio César González SD 12 18 października 2003 Niemcy Color Line Arena, Hamburg, Niemcy Utracił pas WBO i liniowy w wadze półciężkiej.
48 Wygrana 48–0 Stany Zjednoczone Derrick Harmon KO 9 (12) 29 marca 2003 Niemcy Color Line Arena, Hamburg, Niemcy Obronił pas WBO i liniowy w wadze półciężkiej.
47 Wygrana 47–0 Jamajka Richard Hall TKO 10 (12) 14 września 2002 Niemcy Volkswagen Halle, Brunszwik, Niemcy Obronił pas WBO i liniowy w wadze półciężkiej.
46 Wygrana 46–0 Stany Zjednoczone Joey DeGrandis KO 2 (12) 20 kwietnia 2002 Polska Hala Olivia, Gdańsk, Polska Obronił pas WBO i liniowy w wadze półciężkiej.
45 Wygrana 45–0 Jamajka Richard Hall TKO 11 (12), 1:50 15 grudnia 2001 Niemcy Estrel Hotel, Berlin, Niemcy Obronił pas WBO i liniowy w wadze półciężkiej.
44 Wygrana 44–0 Hiszpania Alejandro Lakatos KO 9 (12), 1:35 5 maja 2001 Niemcy Volkswagen Halle, Brunszwik, Niemcy Obronił pas WBO i liniowy w wadze półciężkiej.
43 Wygrana 43–0 Stany Zjednoczone Ka-Dy King TKO 7 (12), 0:28 16 grudnia 2000 Niemcy Grugahalle, Essen, Niemcy Obronił pas WBO i liniowy w wadze półciężkiej.
42 Wygrana 42–0 Niemcy Graciano Rocchigiani TKO 10 (12), 3:00 15 kwietnia 2000 Niemcy Preussag Arena, Hanower, Niemcy Obronił pas WBO i liniowy w wadze półciężkiej.
41 Wygrana 41–0 Stany Zjednoczone Montell Griffin TKO 4 (12), 2:59 28 sierpnia 1999 Niemcy Stadthalle, Brema, Niemcy Obronił pas WBO i liniowy w wadze półciężkiej.
40 Wygrana 40–0 Rosja Muslim Biarsłanow TKO 7 (12), 1:41 3 kwietnia 1999 Niemcy Stadthalle, Brema, Niemcy Obronił pas WBO i liniowy w wadze półciężkiej.
39 Wygrana 39–0 Malawi Drake Thadzi TKO 9 (12), 1:45 12 grudnia 1998 Niemcy Ballsporthalle, Frankfurt, Niemcy Obronił pas WBO i liniowy w wadze półciężkiej.
38 Wygrana 38–0 Wielka Brytania Mark Prince KO 8 (12) 19 września 1998 Niemcy Arena Oberhausen, Oberhausen, Niemcy Obronił pas WBO i liniowy w wadze półciężkiej.
37 Wygrana 37–0 Włochy Andrea Magi TKO 4 (12) 20 marca 1998 Niemcy Ballsporthalle, Frankfurt, Niemcy Obronił pas WBO i liniowy w wadze półciężkiej.
36 Wygrana 36–0 Stany Zjednoczone Darren Zenner RTD 6 (12), 3:00 13 grudnia 1997 Niemcy Alsterdorfer Sporthalle, Hamburg, Niemcy Obronił pas WBO i liniowy w wadze półciężkiej.
35 Wygrana 35–0 Wielka Brytania Nicky Piper TKO 7 (12), 3:00 4 października 1997 Niemcy Stadionsporthalle, Hanower, Niemcy Obronił pas WBO i liniowy w wadze półciężkiej.
34 Wygrana 34–0 Stany Zjednoczone Virgil Hill UD 12 13 czerwca 1997 Niemcy Arena Oberhausen, Oberhausen, Niemcy Obronił pas WBO w wadze półciężkiej.
Zdobył pasy WBA, IBF oraz liniowy w wadze półciężkiej.
33 Wygrana 33–0 Francja Christophe Girard TKO 8 (12) 13 grudnia 1996 Niemcy Stadionsporthalle, Hanower, Niemcy Obronił pas WBO w wadze półciężkiej.
32 Wygrana 32–0 Niemcy Graciano Rocchigiani DQ 7 (12), 3:00 10 sierpnia 1996 Niemcy Wilhelm-Koch-Stadion, Hamburg, Niemcy Obronił pas WBO w wadze półciężkiej.
Rocchigiani zdyskwalifikowany za ciosy podczas klinczu.
31 Wygrana 31–0 Francja Christophe Girard UD 12 8 czerwca 1996 Niemcy Sporthalle, Kolonia, Niemcy Obronił pas WBO w wadze półciężkiej.
30 Wygrana 30–0 Kazachstan Asluddin Umarow TKO 5 (12), 2:30 6 kwietnia 1996 Niemcy Stadionsporthalle, Hanower, Niemcy Obronił pas WBO w wadze półciężkiej.
29 Wygrana 29–0 Francja Philippe Michel UD 12 7 października 1995 Niemcy Festhalle, Frankfurt, Niemcy Obronił pas WBO w wadze półciężkiej.
28 Wygrana 28–0 Meksyk Everardo Armenta Jr. KO 5 (12), 2:59 19 sierpnia 1995 Niemcy Eisstadion an der Brehmstraße, Düsseldorf, Niemcy Obronił pas WBO w wadze półciężkiej.
27 Wygrana 27–0 Stany Zjednoczone Paul Carlo KO 4 (12), 2:46 20 maja 1995 Niemcy Alsterdorfer Sporthalle, Hamburg, Niemcy Obronił pas WBO w wadze półciężkiej.
26 Wygrana 26–0 Hiszpania Roberto Dominguez KO 2 (12), 1:05 11 marca 1995 Niemcy Sporthalle, Kolonia, Niemcy Obronił pas WBO w wadze półciężkiej.
25 Wygrana 25–0 Argentyna Néstor Hipolito Giovannini KO 10 (12), 1:25 17 grudnia 1994 Niemcy Alsterdorfer Sporthalle, Hamburg, Niemcy Zdobył pas WBO w wadze junior ciężkiej.
24 Wygrana 24–0 Stany Zjednoczone Leeonzer Barber UD 12 10 września 1994 Niemcy Alsterdorfer Sporthalle, Hamburg, Niemcy Zdobył pas WBO w wadze półciężkiej.
23 Wygrana 23–0 Stany Zjednoczone Melvin Wynn KO 2, 3:05 28 maja 1994 Niemcy Tivoli Eissporthalle, Akwizgran, Niemcy
22 Wygrana 22–0 Stany Zjednoczone David Davis KO 7 (10) 23 kwietnia 1994 Niemcy Sporthalle Bildungszentrum, Halle, Niemcy
21 Wygrana 21–0 Stany Zjednoczone David Vedder DQ 1 19 lutego 1994 Niemcy Sporthalle Wandsbek, Hamburg, Niemcy
20 Wygrana 20–0 Argentyna Sergio Daniel Merani TD 9 (12) 20 listopada 1993 Niemcy Alsterdorfer Sporthalle, Hamburg, Niemcy Obronił pas IBF Inter-Continental w wadze półcięzkiej.
19 Wygrana 19–0 Włochy Mwehu Beya PTS 12 11 września 1993 Niemcy Tivoli Eissporthalle, Akwizgran, Niemcy Obronił pas IBF Inter-Continental w wadze półcięzkiej.
18 Wygrana 18–0 Urugwaj Juan Alberto Barrero KO 5 (10) 26 czerwca 1993 Niemcy Alsterdorfer Sporthalle, Hamburg, Niemcy
17 Wygrana 17–0 Wielka Brytania Noel Magee TKO 8 (12) 22 maja 1993 Niemcy Tivoli Eissporthalle, Akwizgran, Niemcy Zdobył zawakowany pas IBF Inter-Continental w wadze półcięzkiej.
16 Wygrana 16–0 Stany Zjednoczone Pat Alley KO 4 3 kwietnia 1993 Niemcy Sporthalle Wandsbek, Hamburg, Niemcy
15 Wygrana 15–0 Niemcy Ali Saidi KO 10 (10) 13 lutego 1993 Niemcy Alsterdorfer Sporthalle, Hamburg, Niemcy Zdobył niemiecki międzynarodowy pas w wadze półciężkiej.
14 Wygrana 14–0 Stany Zjednoczone Willie McDonald KO 2 (8) 12 stycznia 1993 Niemcy Saaltheater Geulen, Akwizgran, Niemcy
13 Wygrana 13–0 Stany Zjednoczone Mike Peak PTS 8 8 grudnia 1992 Niemcy Legiencenter, Hamburg, Niemcy
12 Wygrana 12–0 Stany Zjednoczone Keith Williams TKO 2 17 listopada 1992 Niemcy Holstentorhalle, Lubeka, Niemcy
11 Wygrana 11–0 Stany Zjednoczone Cecil Simms KO 2 7 listopada 1992 Niemcy Sporthalle, Kolonia, Niemcy
10 Wygrana 10–0 Wielka Brytania Steve McCarthy DQ 3 (10), 2:59 29 października 1992 Niemcy Legiencenter, Hamburg, Niemcy McCarthy zdyskwalifikowany za celowe uderzenie głową.
9 Wygrana 9–0 Stany Zjednoczone Sylvester White TKO 5 28 sierpnia 1992 Niemcy Tivoli Eissporthalle, Akwizgran, Niemcy
8 Wygrana 8–0 Wielka Brytania Richard Bustin KO 4 (8) 27 czerwca 1992 Portugalia Hotel, Quinta do Lago, Portugalia
7 Wygrana 7–0 Stany Zjednoczone Terrence Wright TKO 2 22 maja 1992 Niemcy Dinslaken, Niemcy
6 Wygrana 6–0 Stany Zjednoczone Robert Johnson TKO 2 (8), 2:41 4 kwietnia 1992 Niemcy Düsseldorf, Niemcy
5 Wygrana 5–0 Irlandia Sean Mannion TKO 3 21 lutego 1992 Niemcy Legiencenter, Hamburg, Niemcy
4 Wygrana 4–0 Belgia Yves Monsieur TKO 4 (8) 28 stycznia 1992 Niemcy Legiencenter, Hamburg, Niemcy
3 Wygrana 3–0 Węgry Zoltán Habda TKO 2 (6) 10 stycznia 1992 Niemcy Saaltheater Geulen, Akwizgran, Niemcy
2 Wygrana 2–0 Niemcy Peter Cenki TKO 2 15 października 1991 Niemcy Legiencenter, Hamburg, Niemcy
1 Wygrana 1–0 Stany Zjednoczone Frederic Porter TKO 2 16 września 1991 Niemcy Legiencenter, Hamburg, Niemcy

Życie prywatne[edytuj | edytuj kod]

Jego pierwszą żoną była Dorota Chwaszczyńska (ur. 1968), z którą ożenił się 17 października 1987, po czym rozwiódł w lipcu 1991[45]. 19 marca 1995 ponownie się pobrali[46], a 30 listopada 2004 wzięli kolejny rozwód[47]. Mają dwóch synów: Michała (ur. 1987) i Nicolasa (ur. 1991)[48].

W latach 2006–2008 jego żoną była Patrycja Ossowska (ur. 1972), z którą spotykał się od 2000[49]. W kwietniu 2009 ożenił się z Barbarą Imos (ur. 1980)[50][51], z którą ma syna Dariusza (ur. 2009)[52] i córkę Nel (ur. 2015)[53].

Filmografia[edytuj | edytuj kod]

  • 1998: Tatort – Bienzle und der Champion
  • 1999: Modern Talking 1998/1999
  • 2004: Der Tag der Ehre – Entscheidung im Boxring
  • 2005: Sąsiedzi
  • 2006: Tiger
  • 2007: Nie ma takiego numeru

Udział w telewizyjnych programach rozrywkowych (wybór)[edytuj | edytuj kod]

Programy zagraniczne[edytuj | edytuj kod]

  • 1998: Die Ulla Kock am Brink Show
  • 1999: Die Lotto-Show
  • 1999: Ein Herz für Kinder
  • 2000–2005: NDR Talk Show
  • 2001: Klinikum Berlin Mitte – Leben in Bereitschaft
  • 2003: Rent-a-Pocher
  • 2003: Das aktuelle Sportstudio
  • 2003: Menschen bei Maischberger
  • 2005–2008: Die Johannes B. Kerner Show
  • 2005: TV total (odc. Wok-WM #3)
  • 2005: Rent-a-Pocher
  • 2006: Pochers WM-Countdown
  • 2006: Panda, Gorilla & Co.
  • 2007: Entern oder Kentern
  • 2007: TV total (odc. McFit Fight Night)
  • 2008: TV total (odc. Autoball Europameisterschaft)
  • 2014: Markus Lanz

Teledyski[edytuj | edytuj kod]

  • 1995: „No Mercy” – Marky Mark[55]
  • 2012: „So Wat U Wonna Do?” – DOD (Kaszalot, Zawodnik) feat. Hurragun Crew (Wojtas, Sensi, Tytson) & Liroy
  • 2024: "Bezdroża" Sylwia Grzeszczak cover – Katarzyna Zarkesh

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Michalczewski 2004 ↓, s. 26.
  2. ↑ Dariusz Michalczewski. [dostęp 2021-02-14]. (ang.).
  3. ↑ BoxRec ratings: Poland, pound-for-pound, active and inactive, BoxRec [dostęp 2021-01-08].
  4. ↑ Michalczewski 2004 ↓, s. 21, 25.
  5. ↑ Michalczewski, Drzewicki i Kubicki 2015 ↓, s. 12.
  6. ↑ Michalczewski 2004 ↓, s. 12–14.
  7. ↑ Michalczewski, Drzewicki i Kubicki 2015 ↓, s. 22–25.
  8. ↑ Michalczewski, Drzewicki i Kubicki 2015 ↓, s. 47.
  9. ↑ Michalczewski, Drzewicki i Kubicki 2015 ↓, s. 31.
  10. ↑ Michalczewski 2004 ↓, s. 12–13.
  11. ↑ Michalczewski, Drzewicki i Kubicki 2015 ↓, s. 32.
  12. ↑ Andrzej Gołota mistrzem Europy. „Trybuna Robotnicza”. 221, s. 8, 22 września 1986. 
  13. ↑ 9. European Junior Championships – Copenhagen, Denmark – September 15-21 1986. amateur-boxing.strefa.pl. [dostęp 2017-09-04]. (ang.).
  14. ↑ Michalczewski 2004 ↓, s. 12–13, 57.
  15. ↑ Michalczewski, Drzewicki i Kubicki 2015 ↓, s. 61.
  16. ↑ Michalczewski 2004 ↓, s. 73–75, 84–85.
  17. ↑ Michalczewski 2004 ↓, s. 77–78.
  18. ↑ Michalczewski 2004 ↓, s. 84–85.
  19. ↑ Michalczewski 2004 ↓, s. 87, 89.
  20. ↑ Michalczewski 2004 ↓, s. 94.
  21. ↑ Michalczewski 2004 ↓, s. 96, 134.
  22. ↑ Michalczewski 2004 ↓, s. 104.
  23. ↑ Michalczewski 2004 ↓, s. 120, 139.
  24. ↑ Michalczewski 2004 ↓, s. 199.
  25. ↑ Michalczewski, Drzewicki i Kubicki 2015 ↓, s. 210.
  26. ↑ Michalczewski 2004 ↓, s. 203.
  27. ↑ Michalczewski 2004 ↓, s. 242.
  28. ↑ a b Michalczewski 2004 ↓, s. 244.
  29. ↑ Michalczewski 2004 ↓, s. 272.
  30. ↑ Michalczewski, Drzewicki i Kubicki 2015 ↓, s. 248–249.
  31. ↑ „Równe Szanse” – Fundacja Sportowa Darka Michalczewskiego.
  32. ↑ Michalczewski 2004 ↓, s. 216.
  33. ↑ Dariusz Michalczewski: Mówią, że są katolikami i dlatego dyskryminują gejów? To obłudni, zacofani pseudokatolicy
  34. ↑ Michalczewski: Popieram adopcję dzieci przez pary homoseksualne – Sporty walki – Najnowsze wiadomości – Dziennik.pl
  35. ↑ #Bronekmusisz – dołącz do akcji. popieramkomorowskiego.pl. [dostęp 2015-05-20].
  36. ↑ Michał Grzesiek: Lady Pank. Biografia nieautoryzowana. Bukowy Las, 2013, s. 345.
  37. ↑ Michalczewski 2004 ↓, s. 206.
  38. ↑ Michalczewski 2004 ↓, s. 240.
  39. ↑ Przekrój [online], www.przekroj.pl [dostęp 2017-11-17] [zarchiwizowane z adresu 2011-01-27] (pol.).
  40. ↑ W co inwestują sportowcy [online], Onet.pl, 17 lipca 2016 [dostęp 2020-01-23] [zarchiwizowane z adresu 2016-07-28].
  41. ↑ Michalczewski 2004 ↓, s. 275.
  42. ↑ Michał Grzesiek: Lady Pank. Biografia nieautoryzowana. Bukowy Las, 2013, s. 384.
  43. ↑ Dariusz Michalczewski w bazie filmpolski.pl
  44. ↑ Grupa Wirtualna Polska, "Człowiek wielu talentów". Michalczewski znowu zaskoczył [online], o2.pl, 15 lutego 2024 [dostęp 2024-03-23] (pol.).
  45. ↑ Michalczewski 2004 ↓, s. 58, 84–85.
  46. ↑ Michalczewski 2004 ↓, s. 130.
  47. ↑ Małżeńskie K.O. Dariusza “Tygrysa” Michalczewskiego.
  48. ↑ Michalczewski 2004 ↓, s. 60, 84–85.
  49. ↑ Michalczewski, Drzewicki i Kubicki 2015 ↓, s. 166.
  50. ↑ Słynny bokser znów się ożenił.
  51. ↑ Michalczewski się ożenił, Tygrys wziął ślub.
  52. ↑ Tygrys Michalczewski został ojcem [online], Fakt.pl, 11 września 2009 [dostęp 2021-12-19].
  53. ↑ Michalczewski, Drzewicki i Kubicki 2015 ↓, s. 272–273.
  54. ↑ Dariusz „Tiger” Michalczewski [online], MTV Networks Polska [zarchiwizowane z adresu 2009-07-29].
  55. ↑ YouTube – Marky Mark – No Mercy (The Fist Of The Tiger).

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Dariusz Michalczewski: Silniejszy niż strach. Prószyński i S-ka, 2004. ISBN 83-7337-875-8.
  • Dariusz Michalczewski, Maciej Drzewicki, Grzegorz Kubicki: Tiger. Bez cenzury. Warszawa: Agora, 2015-10-22. ISBN 978-83-268-2304-6.

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

Mistrzowie świata wagi półciężkiej w boksie
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Dariusz_Michalczewski&oldid=73602136”