Hummel

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
SdKfz 165 "Hummel"
15cm schwere Panzerhaubitze auf Geschützwagen III/IV (Sf)
Ilustracja
Działo w Musée des Blindés
Dane podstawowe
Państwo

 III Rzesza

Producent

Deutsche Eisenwerke w Duisburgu

Typ pojazdu

haubica samobieżna

Trakcja

gąsienicowa

Załoga

6 (dowódca, celowniczy, dwóch ładowniczych, kierowca, radiooperator)

Historia
Prototypy

1942

Produkcja

1943-1945

Egzemplarze

713 (wersja podstawowa)
157 (wóz amunicyjny)

Dane techniczne
Silnik

1 silnik gaźnikowy, 12-cylindrowy Maybach HL120 TRM o mocy 300 KM (221 kW) przy 3000 obr./min.

Transmisja

mechaniczna

Poj. zb. paliwa

470 l

Pancerz

spawany z płyt stalowych, walcowanych, grubość: 10 – 30 mm

Długość

7,17 m

Szerokość

2,97 m

Wysokość

2,81 m

Prześwit

0,40 m

Masa

24 380 kg (bojowa)

Nacisk jedn.

0,86 kg/cm²

Osiągi
Prędkość

42 km/h (na drodze)
20 – 24 km/h (w terenie)

Zasięg pojazdu

260 km (na drodze)
130 km (w terenie)

Pokonywanie przeszkód
Brody (głęb.)

1,00 m

Rowy (szer.)

2,30 m

Ściany (wys.)

0,60 m

Kąt podjazdu

30°

Dane operacyjne
Uzbrojenie
1 haubica 15 cm sFH 18 kal. 150 mm (zapas amunicji – 18 szt.)
1 karabin maszynowy MG 34 (zapas amunicji – 600 szt.)
Użytkownicy
Niemcy

Hummel (z niem. "trzmiel") – 15cm schwere Panzerhaubitze auf Geschützwagen III/IV (Sf) SdKfz 165 niemieckie samobieżne działo polowe z okresu II wojny światowej uzbrojone w haubicę kalibru 150 mm, używane przez Wehrmacht od 1942 roku do końca wojny.

Konstrukcja[edytuj | edytuj kod]

Pierwsze projekty nowego pojazdu powstały w 1942, kiedy wojska niemieckie odczuły brak samobieżnej artylerii polowej, która mogłaby łatwo współpracować z wojskami pancernymi. Pierwsze projekty zakładały umieszczenie haubicy 10,5cm leFH 17 na podwoziu czołgu PzKpfw III lub PzKpfw IV. Po zbudowaniu jednego prototypu zdecydowano jednak o użyciu działa o większym kalibrze – haubicy 15cm sFH 18 (L/30 – o długości lufy 30 kalibrów), zamontowanej na specjalnie dla niej zaprojektowanym podwoziu Geschützwagen III/IV będącym mieszaniną elementów czołgów PzKpfw III Ausf.J i czołgu PzKpfw IV Ausf. F oraz elementów zbudowanych specjalnie dla tej konstrukcji. To samo podwozie zostało później użyte do konstrukcji niszczyciela czołgów Nashorn. Kadłub składający się z wanny (była to nieco wydłużona w tylnej części typowa wanna czołgu PzKpfw IV) i osłony przedziału bojowego wykonany był ze spawanych płyt walcowanych o grubości 15-30 mm wanna i 10 mm nadbudowa. Nadbudowa osłaniająca przedział bojowy była odkryta od góry (możliwe osłonięcie brezentową plandeką) i posiadała dwuskrzydłowe drzwiczki od tyłu ułatwiające załadunek amunicji. Kierowca i radiooperator zajmowali stanowiska w przedniej części pojazdu, a reszta załogi (dowódca pojazdu, celowniczy, dwóch ładowniczych) i uzbrojenie pojazdu znajdowały się w przedziale bojowym umieszczonym w tylnej części pojazdu. Silnik zamontowany był centralnie. Późniejsze modele "Trzmiela" miały nieco zmodyfikowane przednie nadwozie, ze zwiększoną przestrzenią przeznaczoną dla kierowcy i radiooperatora.

Do końca wojny wyprodukowano 713 Hummeli w wersji podstawowej i 157 w wersji nieuzbrojonego transportera amunicji.

Zastosowanie bojowe[edytuj | edytuj kod]

SdKfz 165 Hummel front wschodni, lipiec 1943 r.

Działa samobieżne "Hummel" stanowiły, obok lżejszych dział samobieżnych "Wespe", wyposażenie dywizjonów artylerii pancernej pułków artylerii pancernej dywizji pancernych i niektórych dywizji grenadierów pancernych. W pułku jeden dywizjon całkowicie wyposażano w działa samobieżne. Taki dywizjon składał się z trzech baterii. Dwie baterie były wyposażone w działa samobieżne "Wespe", a jedna bateria w działa "Hummel". Każda bateria liczyła sześć lub cztery działa samobieżne. Dywizjon liczył łącznie 16-18 dział samobieżnych. Bateria miała także dwa transportery amunicji na podwoziach dział samobieżnych[1].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Hummel, „Militaria 178”, Wydawnictwo Militaria, ISBN 83-7219-159-X.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Janusz Ledwoch, 1997, Niemieckie wozy bojowe 1933-1945, Warszawa, Militaria, ISBN 83-86209-57-7.
  • Andrzej Ciepliński, Ryszard Woźniak: Encyklopedia współczesnej broni palnej (od połowy XIX wieku). Warszawa: Wydawnictwo WiS, 1994, s. 89. ISBN 83-86028-01-7.

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]