Świadkowie Jehowy w Maroku
| Państwo | |
|---|---|
| Liczebność (2007) |
ok. 40–100[1] |
| % ludności kraju (2007) |
ok. 0,0001% – 0,0003% |
| Liczba zborów (2007) |
2[1] |
| Rozpoczęcie działalności |
Świadkowie Jehowy w Maroku – społeczność wyznaniowa w Maroku oraz na terenie Sahary Zachodniej, należąca do ogólnoświatowej wspólnoty Świadków Jehowy, licząca około 40–100 głosicieli należących do 2 zborów[a]. W 1973 roku działalność Świadków Jehowy w tym kraju została zdelegalizowana i od tej pory jest prowadzona nieoficjalnie. Z tego względu szczegółowa liczebność członków wyznania nie jest podawana do wiadomości publicznej[1]. Działalność Świadków Jehowy w Maroku oraz w Saharze Zachodniej koordynuje francuskie Biuro Oddziału[2][3].
Historia
[edytuj | edytuj kod]Początki działalności w Maroku
[edytuj | edytuj kod]Pod koniec sierpnia 1939 roku Margaritha i Hermann Bruder – Świadkowie Jehowy z Niemiec, w drodze na teren misjonarski w Brazylii zostali aresztowani w porcie w Safi, w związku z podejrzeniami o działalność szpiegowską. Następnie zostali uwięzieni w Marrakeszu oraz w Kenitrze. Z tego względu szwajcarskie Biuro Oddziału przesłało władzom francuskim egzemplarz książki Krucjata przeciwko chrześcijaństwu[b] oraz list, który wyjaśniał, że nie są nazistami. Po czterech miesiącach zezwolono im na opuszczenie Maroka[4].
W 1953 roku zanotowano sprawozdanie pierwszego Świadka Jehowy w tym kraju. W roku 1953 w Maroku działało dwóch, w roku 1954 – 3 głosicieli, a w następnym – 4.
W 1955 roku do kraju przybył misjonarz – absolwent Biblijnej Szkoły Strażnicy – Gilead, by prowadzić działalność ewangelizacyjną w Maroku. Wkrótce do głosicieli dołączyła pięcioosobowa rodzina Świadków Jehowy z Tunezji[5].
W latach 50. XX wieku Álvaro Berecochea, misjonarz z Argentyny, sprawował nadzór nad Biurem Oddziału w Maroku[6]. W roku 1956 powstał pierwszy zbór (w Tangerze). W styczniu 1957 roku Maroko odwiedził prezes Towarzystwa Strażnica Nathan H. Knorr, który w Tangerze wygłosił przemówienie do 58 obecnych[7]. W roku 1958 powstał drugi zbór.
Od 1959 roku do Maroka przybywali kolejni misjonarze, m.in. Domenick i Elsa Piccone (do 1969 roku)[8], William i Sandra Malenfant[9], którzy działali w Casablance (znajdował się tam zbór francuskojęzyczny) i Tangerze (gdzie funkcjonował zbór hiszpańskojęzyczny)[10], Bill i Sandra Cowan (głosili w Maroku od 1959 do 1973 roku, gdy wprowadzono zakaz działalności i musieli opuścić kraj). Przybycie przy końcu lat 50. XX wieku do Maroka misjonarzy zaowocowało widocznym rozwojem działalności i wzrostem liczby głosicieli[11].
W latach 60. XX wieku nastąpił wzrost liczby głosicieli; istniało 8 zborów, do których należało ponad 260 głosicieli. Ponieważ prawo zabraniało konwersji muzułmanów, prowadzili oni działalność kaznodziejską wśród obcokrajowców, głównie Europejczyków. Gdy zaczęto utrudniać cudzoziemcom podjęcie pracy i uzyskanie pozwolenia na pobyt stały, wielu głosicieli wyjechało do Europy[8].
W roku 1962 w Tangerze zorganizowano Kurs Służby Królestwa, w którym udział wzięli starsi zboru z Maroka oraz Hiszpanii, w której Świadkowie Jehowy byli prześladowani, a ich działalność zakazana do 1970 roku[12].
Głosiciele z Tangeru i innych miast rozpoczęli też działalność kaznodziejską wśród muzułmanów. Nierzadko nasyłano na nich policję, która domagała się wyjaśnień co do ich działalności. Głosiciele ze zboru w Tangerze regularnie jeździli na większe zgromadzenia do Ceuty, hiszpańskiej eksklawy, portu leżącego na wybrzeżu marokańskim. W roku 1965 miejscowe Biuro Oddziału rozpoczęło nadzór nad działalnością Świadków Jehowy w Gibraltarze. W 1967 roku grupka wyznawców została zatrzymana przez policję, której obszernie objaśnili swoją działalność[5].
Działalność w Saharze Zachodniej
[edytuj | edytuj kod]W latach 60. XX wieku w Al-Ujun i Villa Cisneros (w Saharze Zachodniej) w hiszpańskich więzieniach przebywali Świadkowie Jehowy z Hiszpanii, odsiadujący wyroki za odmowę służby wojskowej; prowadzili tam nieoficjalną działalność kaznodziejską, dzięki czemu kilka osób zostało ich współwyznawcami. Świadkowie Jehowy mieszkają głównie w stolicy Sahary Zachodniej[13].
Zakaz działalności
[edytuj | edytuj kod]W kwietniu 1973 roku nieoczekiwanie zakazano w Maroku działalności Świadków Jehowy. Ze względu na zakaz zebrania oraz zgromadzenia obwodowe zaczęto organizować w małych grupach w mieszkaniach prywatnych, a nie jak wcześniej w Salach Królestwa. Na zgromadzenia okręgowe miejscowi Świadkowie Jehowy jeździli do Francji lub Hiszpanii. Ponieważ w Maroku ze względu na wyjazd zagranicznych współwyznawców ubywało Świadków Jehowy, Towarzystwo Strażnica postanowiło zamknąć tamtejsze Biuro Oddziału, a misjonarzy skierować do innych krajów[11][14]. Ostatnie oficjalnie sprawozdanie opublikowano w 1994 roku – w Maroku działalność kaznodziejską prowadziło wówczas 56 głosicieli, a na Wieczerzy Pańskiej zebrały się 124 osoby[15]. W sierpniu 2001 roku delegacja Świadków Jehowy z Maroka uczestniczyła w kongresie międzynarodowym pod hasłem „Nauczyciele słowa Bożego” w Rzymie[16][17], a latem 2009 roku w kongresie międzynarodowym pod hasłem „Czuwajcie!” w Rzymie[18].
Od 1995 roku sprawozdanie z działalności w tym kraju dołączane jest do ogólnego z 33 krajów, gdzie działalność Świadków Jehowy podlega ograniczeniom prawnym lub jest zakazana. Przez organizacje monitorujące przestrzeganie praw człowieka publikowane są specjalne raporty m.in. o sytuacji tej społeczności religijnej w Maroku i Saharze Zachodniej.
Zebrania religijne odbywają się w mieszkaniach prywatnych z zachowaniem środków ostrożności[1]. Świadkowie Jehowy mieszkają głównie w największych miastach Maroka i w stolicy Sahary Zachodniej. Prowadzą nieoficjalną działalność kaznodziejską[19]. Pod nadzorem francuskiego Biura Oddziału w Maroku[2] i Saharze Zachodniej[3] działa Komitet Łączności ze Szpitalami. Świadkowie Jehowy wydają publikacje w języku arabskim, również w dialekcie marokańskim. W tym dialekcie dostępny jest także oficjalny serwis internetowy – jw.org[20], a w języku tamazight wydawane są publikacje Świadków Jehowy[21].
Uwagi
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Zbór i grupy posługujące się marokańskim dialektem języka arabskiego działają również w Belgii i w Hiszpanii.
- ↑ Szwajcar Franz Zürcher z Berna zebrał i spisał raporty przemycane z hitlerowskich obozów przez Świadków Jehowy przebywających jeszcze na wolności. Opublikowano je w wydanej w roku 1938 w języku niemieckim, francuskim i polskim książce Krucjata przeciwko chrześcijaństwu, która opisuje prześladowania i sytuację niemieckich Świadków Jehowy, którzy nie chcieli poprzeć nazizmu od 1933 roku.
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b c d Australian Government, Refugee Review Tribunal, MAR32273, Morocco (kopia na: web.archive.org) [online], 17 września 2007 [zarchiwizowane z adresu 2013-05-01] (ang.).
- ↑ a b Watchtower, Kontakt z lokalnym przedstawicielem [online], jw.org [zarchiwizowane z adresu 2016-08-15].
- ↑ a b Watchtower, Kontakt z lokalnym przedstawicielem [online], jw.org.
- ↑ Wytrwaliśmy na przydzielonym terenie, „Strażnica Zwiastująca Królestwo Jehowy”, Towarzystwo Strażnica, 1 listopada 2002, s. 20–25, ISSN 1234-1150.
- ↑ a b Świadkowie Jehowy – głosiciele Królestwa Bożego, Towarzystwo Strażnica, 1995, s. 475, 487, 541, 775, ISBN 83-903551-0-8.
- ↑ Od skrajnego ubóstwa do największego bogactwa, „Strażnica Zwiastująca Królestwo Jehowy”, Towarzystwo Strażnica, 1 lipca 1999, s. 23–26, ISSN 1234-1150.
- ↑ „Strażnica Zwiastująca Królestwo Jehowy”, Towarzystwo Strażnica, 1 października 1957, s. 367 (ang.).
- ↑ a b ‛Szczęśliwi są wszyscy, którzy trwają w oczekiwaniu na Jehowę’, „Strażnica Zwiastująca Królestwo Jehowy”, Towarzystwo Strażnica, 1 października 1991, s. 23-26, ISSN 1234-1150.
- ↑ Szkoła Gilead — coraz prężniejsza po 50 latach istnienia!, „Strażnica Zwiastująca Królestwo Jehowy”, Towarzystwo Strażnica, 1 czerwca 1993, s. 23–27, ISSN 1234-1150.
- ↑ Watchtower, William i Sandra Malenfant: „Żyjemy dla Jehowy” [online], jw.org, 1 sierpnia 2016 [dostęp 2016-08-03].
- ↑ a b Zmierzanie do celu, który obrałam mając sześć lat, „Strażnica Zwiastująca Królestwo Jehowy”, Towarzystwo Strażnica, 1 marca 1992, s. 26–30, ISSN 1234-1150.
- ↑ „Mając to usługiwanie (...), nie dajemy za wygraną”, „Strażnica Zwiastująca Królestwo Jehowy”, Towarzystwo Strażnica, 1 lutego 1995, s. 20-24, ISSN 1234-1150.
- ↑ Rocznik Świadków Jehowy 1978, Watchtower, 1978, s. 206–208 (ang.).
- ↑ Rocznik Świadków Jehowy 1981, Watchtower, 1981, s. 115 (ang.).
- ↑ „Rocznik Świadków Jehowy”, Watchtower, 1994, s. 38, 39.
- ↑ Volontari al Lavoro, „Cronaca”, 3 sierpnia 2001 (wł.).
- ↑ Al Delle Alpi va in campo Geova, „Cronaca”, 7 sierpnia 2001 (wł.).
- ↑ International Convention in Italy - Jehovah's Witnesses (5,09 min) [online], 21 czerwca 2009 (ang.).
- ↑ هبة بريس ترصد نشاطا “تنصيريا” لجماعة “شهود يهوه” الإنجيلية الأصولية [online], marocpress.com [dostęp 2018-01-12] (arab.).
- ↑ Watchtower, JW.org (arabski [Maroko]) [online], jw.org [dostęp 2017-05-08] (arab.).
- ↑ Watchtower, Publikacje w języku tamazight [online], jw.org [dostęp 2020-04-24].
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]Linki zewnętrzne
[edytuj | edytuj kod]- Australian Government, Refugee Review Tribunal, MAR32273, Morocco [online], 17 września 2007 [dostęp 2013-06-23] [zarchiwizowane z adresu 2013-05-01] (ang.).
- Australian Government, Refugee Review Tribunal, MAR32211, Morocco [online], 27 sierpnia 2007 (ang.).
- Muhammad Harb, Abdul Sami Hrawi, Gabriel Farah, Global Freemasonry in the balance of Islam – Jehovah's Witnesses in the balance, Faculty of Theology in Cairo, (1407 AH / 1987), 1987 (arab.).