Homo religiosus
Homo religiosus (łac. człowiek religijny) – termin ukuty przez Mircea Eliadego, określa człowieka istotą religijną. Według niego tylko człowiek religijny jest prawdziwym człowiekiem, który jest w stanie rozwijać całą swoją naturę i z niej korzystać.
Myślenie Eliadowskie cechuje: opozycja między sacrum i profanum, akcent na czasy archaiczne i archaiczną ontologię, kryjącą się za wszystkimi zjawiskami religijnymi oraz na samego człowieka archaicznego jako model człowieka religijnego w ogóle, przekonanie o istnieniu podstawowych, ponadczasowych archetypów, manifestujących się w postaci hierofanii, symboliki, mitów i rytuałów, poprzez które człowiek kontaktuje się z sacrum, historyczno-porównawcze i fenomenologiczne poszukiwania manifestacji sacrum w różnych tradycjach religijnych[1][2][3].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Mircea Eliade, Próba labiryntu. Rozmowy z Claude-Henri Rocquetem, s. 166. Wydawnictwo "Sen", Warszawa 1992, ISBN 83-900176-3-6
- ↑ Beata Jakubowska: Mircea Eliade: wierzę w Boga, ale nie w Boga jednej religii. 29.10.2006. [dostęp 2015-01-22].
- ↑ Mircea Eliade, Traktat o historii religii, przeł. Jan Wierusz-Kowalski, Warszawa 2009, ISBN 978-83-61182-30-6
Zobacz też[edytuj | edytuj kod]
