Joanna Mucha

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Przejdź do nawigacji Przejdź do wyszukiwania
Joanna Mucha
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

12 kwietnia 1976
Płońsk

Minister sportu i turystyki
Okres

od 18 listopada 2011
do 27 listopada 2013

Przynależność polityczna

Platforma Obywatelska

Poprzednik

Adam Giersz

Następca

Andrzej Biernat

Multimedia w Wikimedia Commons
Cytaty w Wikicytatach
Joanna Mucha z posłankami Platformy Obywatelskiej podczas konferencji prasowej w Sejmie (2016)

Joanna Mucha (ur. 12 kwietnia 1976 w Płońsku) – polska ekonomistka, polityk, posłanka na Sejm VI, VII, VIII i IX kadencji, w latach 2011–2013 minister sportu i turystyki.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

W 2001 ukończyła studia na Wydziale Zarządzania Uniwersytetu Warszawskiego, a w 2006 studia podyplomowe na tej uczelni z zakresu ekonomiki zdrowia. W 2007 na podstawie rozprawy Racjonalizacja publicznej służby zdrowia w Polsce poprzez system dopłat pacjentów do usług medycznych uzyskała na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim stopień doktora nauk ekonomicznych[1]. Od czasu ukończenia studiów pracowała jako nauczyciel akademicki.

Była działaczką Unii Wolności[2]. W 2003 wstąpiła do Platformy Obywatelskiej. Współtworzyła i koordynowała projekt „Akademia Janusza Palikota”. W wyborach parlamentarnych w 2007 uzyskała mandat poselski z listy PO, otrzymując w okręgu lubelskim 21 028 głosów[3].

W wyborach w 2011 z powodzeniem ubiegała się o reelekcję (z wynikiem 45 568 głosów)[4]. 18 listopada 2011 prezydent Bronisław Komorowski powołał ją na urząd ministra sportu i turystyki w drugim rządzie Donalda Tuska[5]. 27 listopada 2013 została odwołana z tego stanowiska[6].

W 2015 została ponownie wybrana do Sejmu, otrzymując 43 459 głosów[7]. W Sejmie VIII kadencji została członkinią Komisji Finansów Publicznych, pracowała też w Komisji Nadzwyczajnej do spraw deregulacji (2016–2017)[8]. W wyborach do Parlamentu Europejskiego w 2019 bezskutecznie ubiegała się z listy Koalicji Europejskiej jako reprezentantka PO o mandat posła do PE w okręgu obejmującym województwo lubelskie[9]. W wyborach w tym samym roku utrzymała natomiast mandat posłanki na Sejm, kandydując z ramienia Koalicji Obywatelskiej i otrzymując 57 577 głosów[10].

W grudniu 2019 ogłosiła swój start na funkcję przewodniczącego Platformy Obywatelskiej w styczniu 2020[11][12][13]. W styczniu 2020 zrezygnowała ze startu, udzielając poparcia Borysowi Budce[14][15]. W styczniu 2021 ogłosiła przejście z PO i KO do ruchu Polska 2050[16].

Życie prywatne[edytuj | edytuj kod]

Jest córką Bernarda i Barbary. Joanna Mucha jest rozwiedziona. Ma dwóch synów: Stanisława i Krzysztofa. W 2017 nakładem W.A.B. ukazała się jej książka Wszystko się stało[17].

Wyniki wyborcze[edytuj | edytuj kod]

Wybory Komitet wyborczy Organ Okręg Wynik
2007 Platforma Obywatelska RP Sejm VI kadencji nr 6 21 028 (4,19%)T[3]
2011 Sejm VII kadencji 45 568 (9,90%)T[4]
2015 Sejm VIII kadencji 43 459 (8,91%)T[7]
2019 KKW Koalicja Europejska PO PSL SLD .N Zieloni Parlament Europejski IX kadencji nr 8 70 341 (10,37%)N[9]
2019 KKW Koalicja Obywatelska PO .N iPL Zieloni Sejm IX kadencji nr 6 57 577 (10,18%)T[10]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Dr Joanna Mucha, [w:] baza „Ludzie nauki” portalu Nauka Polska (OPI) [online] [dostęp 2015-06-02].
  2. ↑ Joanna Mucha. wyborcza.pl, 22 grudnia 2010. [dostęp 2015-06-02].
  3. ↑ a b Serwis PKW – Wybory 2007. [dostęp 2021-03-17].
  4. ↑ a b Serwis PKW – Wybory 2011. [dostęp 2015-06-02].
  5. ↑ Prezydent powołał rząd Donalda Tuska. prezydent.pl, 18 listopada 2011. [dostęp 2015-06-02].
  6. ↑ M.P. z 2013 r. poz. 1004.
  7. ↑ a b Serwis PKW – Wybory 2015. [dostęp 2015-10-27].
  8. ↑ Strona sejmowa posła VIII kadencji. [dostęp 2018-07-30].
  9. ↑ a b Serwis PKW – Wybory 2019. [dostęp 2019-05-27].
  10. ↑ a b Serwis PKW – Wybory 2019. [dostęp 2019-10-15].
  11. ↑ Sebastian Białach: „Kierownictwo mojej partii doszło do ściany”. Joanna Mucha przedstawia pomysł na nową Platformę Obywatelską. onet.pl, 16 grudnia 2019. [dostęp 2019-12-16].
  12. ↑ Małgorzata Domagała: Ministra Joanna Mucha przetrwała „atak rozwścieczonych samców”. Teraz rzuca rękawicę Grzegorzowi Schetynie. wyborcza.pl, 14 grudnia 2019. [dostęp 2019-12-16].
  13. ↑ Nieoczekiwana deklaracja Muchy. dorzeczy.pl, 15 grudnia 2019. [dostęp 2019-12-16].
  14. ↑ Maciej Nycz: Joanna Mucha rezygnuje z kandydowania na szefa PO. rmf24.pl, 22 stycznia 2020. [dostęp 2020-01-23].
  15. ↑ Mikołaj Pietraszewski: Joanna Mucha rezygnuje z kandydowania na szefową PO. Poparła Borysa Budkę. radiozet.pl, 22 stycznia 2020. [dostęp 2020-01-23].
  16. ↑ Michał Wróblewski: Potwierdza się news WP: Joanna Mucha przechodzi z PO do ruchu Polska 2050 Szymona Hołowni. wp.pl, 20 stycznia 2021. [dostęp 2021-01-20].
  17. ↑ „Wszystko się stało” Joanny Muchy. Posłanka nie wie, po co pisze, my nie wiemy, po co to czytać. wyborcza.pl, 29 kwietnia 2017. [dostęp 2018-07-31].

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Drugi rząd Donalda Tuska (2011–2014)
W dniu zaprzysiężenia
Późniejsi członkowie rządu

Premier RP D Tusk.jpg

  • kursywa – ministrowie odwołani przed końcem istnienia rządu
Ministrowie sportu III Rzeczypospolitej
Przewodniczący Komitetu Młodzieży i Kultury Fizycznej
Prezesi Urzędu Kultury Fizycznej i Turystyki
Prezesi Urzędu Kultury Fizycznej i Sportu
Prezesi Polskiej Konfederacji Sportu
Ministrowie sportu
Ministrowie sportu i turystyki
Ministrowie kultury, dziedzictwa narodowego i sportu

Logo Ministerstwa Sportu i Turystyki

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Joanna_Mucha&oldid=69310677”