Bartłomiej Sienkiewicz

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Przejdź do nawigacji Przejdź do wyszukiwania
Bartłomiej Sienkiewicz
Ilustracja
Bartłomiej Sienkiewicz (2019)
Data i miejsce urodzenia

29 lipca 1961
Kielce

Minister spraw wewnętrznych
Okres

od 25 lutego 2013
do 22 września 2014

Przynależność polityczna

bezpartyjny
(z rekomendacji PO)

Poprzednik

Jacek Cichocki

Następca

Teresa Piotrowska

Odznaczenia
Krzyż Wolności i Solidarności
Multimedia w Wikimedia Commons
Cytaty w Wikicytatach
Bartłomiej Sienkiewicz (2013)

Bartłomiej Henryk Sienkiewicz (ur. 29 lipca 1961 w Kielcach) – polski historyk, publicysta i polityk, w latach 1990–2002 funkcjonariusz Urzędu Ochrony Państwa; współtwórca Ośrodka Studiów Wschodnich (1990), w latach 2013–2014 minister spraw wewnętrznych i koordynator służb specjalnych, poseł na Sejm IX kadencji.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Młodość i wykształcenie[edytuj | edytuj kod]

W latach 80. współpracował z opozycją demokratyczną. Od 1981 związany z Niezależną Oficyną Studentów w Krakowie, zajmował się drukiem i dystrybucją wydawnictw drugiego obiegu[1]. Działał w Niezależnym Zrzeszeniu Studentów, gdzie m.in. był członkiem redakcji „Biuletynu Niezależnego Zrzeszenia Studentów”[2]. W styczniu 1982 został zatrzymany i przez 3 dni osadzony jako podejrzany o „utrudnianie postępowania karnego” (sprawa została umorzona). W latach 1987–1988 był trzykrotnie karany grzywną przez kolegia do spraw wykroczeń za udział w zajściach ulicznych, „zakłócenia porządku publicznego” i kolportaż ulotek[3]. W 1988 znalazł się w komitecie organizacyjnym Międzynarodowej Konferencji Praw Człowieka w Krakowie[4]. W 1988 był jednym z 23 sygnatariuszy deklaracji Tezy programowe środowiska «Czas przyszły», grupy działaczy Ruchu Wolność i Pokój, skupionej wokół Jacka Czaputowicza i pisma „Czas Przyszły”[5].

Ukończył w 1987 studia na Wydziale Filozoficzno-Historycznym Uniwersytetu Jagiellońskiego[6].

Działalność zawodowa[edytuj | edytuj kod]

Był funkcjonariuszem Urzędu Ochrony Państwa od powołania tej instytucji do 2002. Pełnił funkcję głównego doradcy zarządu wywiadu UOP[7], był też w składzie kierownictwa komórek analitycznych urzędu[6]. Służbę zakończył w stopniu podpułkownika[8]. Był współpracownikiem ministrów spraw wewnętrznych Krzysztofa Kozłowskiego i Andrzeja Milczanowskiego[9].

Jest współzałożycielem Ośrodka Studiów Wschodnich, był jego wicedyrektorem zajmującym się problematyką wschodnią (1991–1993, 1995–2001), został też przewodniczącym rady tej instytucji[10].

Po odejściu ze struktur administracji państwowej w latach 2002–2013 prowadził własną działalność gospodarczą w branży doradczej w zakresie oceny ryzyka inwestycyjnego[6]. Został stałym współpracownikiem „Tygodnika Powszechnego”, a także publicystą prasy codziennej[9]. W 2012 był nominowany do nagrody Grand Press w kategorii „publicystyka” za swój tekst Ambaras z polskością[11].

Wykładał w Akademii Obrony Narodowej w Warszawie[12]. Był również członkiem rady Polskiego Instytutu Spraw Międzynarodowych[13] oraz członkiem rady Centralnego Ośrodka Szkolenia Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego[12].

Działalność polityczna[edytuj | edytuj kod]

20 lutego 2013 premier Donald Tusk ogłosił nominację Bartłomieja Sienkiewicza na stanowisko ministra spraw wewnętrznych. Urząd objął 25 lutego[14]. Objął także funkcję koordynatora służb specjalnych – 28 lutego 2013 prezes Rady Ministrów przekazał mu nadzór i zadanie koordynowania działań Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agencji Wywiadu, CBA oraz wywiadu i kontrwywiadu wojskowego[15].

W czerwcu 2014 tygodnik „Wprost” ujawnił nielegalnie nagraną rozmowę z lipca 2013 pomiędzy Bartłomiejem Sienkiewiczem a Markiem Belką i Sławomirem Cytryckim, której przedmiotem były m.in. zmiany w ustawie o NBP i ewentualna zmiana ministra finansów[16]. 22 września 2014 zakończył urzędowanie na stanowisku ministra. Od lutego do czerwca 2015 był dyrektorem Instytutu Obywatelskiego, think tanku Platformy Obywatelskiej.

W wyborach w 2019 uzyskał mandat posła na Sejm IX kadencji, kandydując jako lider listy Koalicji Obywatelskiej w okręgu kieleckim i otrzymując 35 009 głosów[17]. Po wyborach przystąpił do PO i w styczniu 2020 zgłosił swoją kandydaturę na przewodniczącego partii[18]. W wyniku głosowania w tym samym miesiącu zajął ostatnie miejsce wśród czterech kandydatów[19].

Odznaczony Krzyżem Wolności i Solidarności (2015)[20].

Życie prywatne[edytuj | edytuj kod]

Jest synem Juliusza i Aliny Sienkiewiczów[3] oraz prawnukiem Henryka Sienkiewicza[21]. Żonaty, ma trzech synów i córkę[21].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Bartłomiej Sienkiewicz w Słowniku „Niezależni dla kultury 1976–89”. [dostęp 2012-09-21].
  2. ↑ „Biuletyn Niezależnego Zrzeszenia Studentów”. encyklopedia-solidarnosci.pl. [dostęp 2014-06-21].
  3. ↑ a b Dane osoby z wykazu osób publicznych. ipn.gov.pl. [dostęp 2013-09-01].
  4. ↑ Międzynarodowa Konferencja Praw Człowieka. encyklopedia-solidarnosci.pl. [dostęp 2012-09-21].
  5. ↑ Ruch Wolność i Pokój. encyklopedia-solidarnosci.pl. [dostęp 2014-06-21].
  6. ↑ a b c Bartłomiej Sienkiewicz. siw.net.pl. [dostęp 2012-09-21].
  7. ↑ Bartłomiej Sienkiewicz – były główny doradca zarządu wywiadu UOP. rmf24.pl, 19 lutego 2002. [dostęp 2013-05-20].
  8. ↑ Radosław Sikorski Podcast: Rozmowa z ministrem Bartłomiejem Sienkiewiczem. podkasty.info, 9 kwietnia 2021. [dostęp 2021-04-18].
  9. ↑ a b Noty biograficzne panelistów. batory.org.pl, 8 października 2009. [dostęp 2012-09-21].
  10. ↑ Rada Ośrodka Studiów Wschodnich im. Marka Karpia. osw.waw.pl. [dostęp 2021-04-18].
  11. ↑ W kategorii Publicystyka zwyciężyli autorzy „Państwa w państwie”. press.pl, 10 grudnia 2012. [dostęp 2020-06-28].
  12. ↑ a b Bartłomiej Sienkiewicz. msw.gov.pl. [dostęp 2013-08-28].
  13. ↑ Rada Polskiego Instytutu Spraw Międzynarodowych. pism.pl. [dostęp 2012-09-21].
  14. ↑ Prezydent dokonał zmian w składzie Rady Ministrów. prezydent.pl, 25 lutego 2013. [dostęp 2013-02-25].
  15. ↑ Rozporządzenie Prezesa Rady Ministrów z dnia 28 lutego 2013 r. w sprawie szczegółowego zakresu działania Bartłomieja Sienkiewicza – Ministra Spraw Wewnętrznych – w zakresie koordynacji służb specjalnych (Dz.U. z 2013 r. poz. 272).
  16. ↑ Handel głową Rostowskiego. wprost.pl, 14 czerwca 2014. [dostęp 2014-06-23].
  17. ↑ Serwis PKW – Wybory 2019. [dostęp 2019-10-15].
  18. ↑ Świętokrzyski poseł Bartłomiej Sienkiewicz staje do walki o fotel przewodniczącego Platformy Obywatelskiej!. echodnia.eu, 3 stycznia 2020. [dostęp 2020-01-05].
  19. ↑ Borys Budka nowym szefem PO. onet.pl, 25 stycznia 2020. [dostęp 2020-01-26].
  20. ↑ M.P. z 2015 r. poz. 505.
  21. ↑ a b Bartłomiej Sienkiewicz: prawnuk noblisty, ekspert od Rosji. Nowy szef MSW. tvn24.pl, 20 lutego 2013. [dostęp 2013-02-20].
Ministrowie spraw wewnętrznych III Rzeczypospolitej
Ministrowie SW (1990–1996)
Ministrowie SWiA (1997–2011)
Ministrowie SW (2011–2015)
Ministrowie SWiA (od 2015)

Herb Polski.svg

Drugi rząd Donalda Tuska (2011–2014)
W dniu zaprzysiężenia
Późniejsi członkowie rządu

Premier RP D Tusk.jpg

  • kursywa – ministrowie odwołani przed końcem istnienia rządu
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Bartłomiej_Sienkiewicz&oldid=66257723”