Barbara Kudrycka

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Barbara Kudrycka
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

22 stycznia 1956
Kolno

Minister nauki i szkolnictwa wyższego
Okres

od 16 listopada 2007
do 27 listopada 2013

Przynależność polityczna

Platforma Obywatelska

Poprzednik

Michał Seweryński

Następca

Lena Kolarska-Bobińska

Barbara Kudrycka z domu Stelmaszyńska (ur. 22 stycznia 1956 w Kolnie) – polska prawniczka, nauczycielka akademicka i polityk, profesor nauk prawnych. W latach 2004–2007 i 2014–2019 deputowana do Parlamentu Europejskiego VI i VIII kadencji, w latach 2007–2013 minister nauki i szkolnictwa wyższego, posłanka na Sejm VII kadencji.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Wykształcenie i działalność naukowa[edytuj | edytuj kod]

Absolwentka III Liceum Ogólnokształcącego im. Krzysztofa Kamila Baczyńskiego w Białymstoku[1]. Ukończyła następnie studia magisterskie z administracji (1978) i prawa (1996) na Wydziale Prawa i Administracji Uniwersytetu Warszawskiego. W 1985 na UW uzyskała stopień doktora nauk prawnych, a w 1995 na tej samej uczelni otrzymała stopień doktora habilitowanego z zakresu prawa administracyjnego i administracji publicznej na podstawie rozprawy pt. Dylematy urzędników administracji publicznej. Zagadnienia administracyjno-prawne. W 2003 uzyskała tytuł naukowy profesora nauk prawnych. Zawodowo związana z Uniwersytetem w Białymstoku, została profesorem tej uczelni. Od 2002 do 2005 kierowała Katedrą Prawa Administracyjnego, a od 2002 do 2006 także Zakładem Nauki Administracji Publicznej. W latach 1998–2007 zajmowała stanowisko rektora Wyższej Szkoły Administracji Publicznej im. Stanisława Staszica w Białymstoku. 1 września 2007 została prezydentem tej uczelni.

W pracy naukowej specjalizuje się w etyce służby publicznej, naukach administracyjnych i prawie administracyjnym. Jest autorką pięciu książek i około 70 artykułów naukowych. Jest członkinią międzynarodowych i krajowych organizacji zajmujących się reformami administracji publicznej i przeciwdziałaniem korupcji. W latach 2001–2009 była członkinią Komisji Ekspertów ds. Administracji Publicznej ONZ (ECOSOC), w latach 2002–2009 prezesem Stowarzyszenia Instytucji i Uczelni Administracji Publicznej Europy Centralnej i Wschodniej (NISPACEE) oraz członkinią Ogólnopolskiego Stowarzyszenia Edukacji Administracji Publicznej (SEAP). Należy do Transparency International Polska i Amnesty International.

Działalność polityczna[edytuj | edytuj kod]

Od lutego 1978 do grudnia 1981 należała do PZPR. W 1980 zapisała się do NSZZ „Solidarność”[2]. Od 2004 działa w Platformie Obywatelskiej.

Od 20 lipca 2004 do 15 listopada 2007 sprawowała mandat posła do Parlamentu Europejskiego, została wybrana z listy PO w okręgu obejmującym województwa podlaskie i warmińsko-mazurskie. W PE była członkinią m.in. Komisji Wolności Obywatelskich, Sprawiedliwości i Spraw Wewnętrznych oraz delegacji do spraw stosunków z Białorusią[3].

16 listopada 2007 została powołana na urząd ministra nauki i szkolnictwa wyższego w pierwszym rządzie Donalda Tuska. W latach 2007–2011 z jej inicjatywy przeprowadzono reformy systemowe szkolnictwa wyższego[4] i nauki[5]. W 2011 otrzymała nagrodę „PROstudencki autorytet w życiu publicznym” przyznawaną przez środowiska studenckie[6]. Została nagrodzona przez białostocki „Kurier Poranny” Złotymi kluczami w kategorii „Człowiek roku 2011”[7].

W 2011 kandydowała w wyborach do Sejmu RP z pierwszego miejsca na liście komitetu wyborczego Platformy Obywatelskiej w okręgu wyborczym nr 24 w Białymstoku i uzyskała mandat poselski. Oddano na nią 41 047 głosów (9,57% głosów oddanych w okręgu)[8]. W drugim rządzie Donalda Tuska zachowała stanowisko ministra nauki i szkolnictwa wyższego[9]. 27 listopada 2013 odwołana przez prezydenta Bronisława Komorowskiego z tego stanowiska[10].

W wyborach w 2014 po raz drugi uzyskała mandat deputowanej do Parlamentu Europejskiego[11]. Objęła w nim funkcję wiceprzewodniczącej Komisji Wolności Obywatelskich, Sprawiedliwości i Spraw Wewnętrznych[3]. W 2019 nie wystartowała w kolejnych wyborach europejskich.

Życie prywatne[edytuj | edytuj kod]

Córka Józefa i Luby[12]. Zamężna z Leszkiem Kudryckim, ma dwie córki – Karolinę (ur. 1981) i Zuzannę (ur. 1994).

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Jubileusz 65-lecia III LO. III Liceum Ogólnokształcące im. Krzysztofa Kamila Baczyńskiego w Białymstoku. [dostęp 2016-08-17].
  2. Jakub Medek: Barbara Kudrycka – Minister nauki i szkolnictwa. wyborcza.pl, 14 listopada 2007. [dostęp 2015-02-20].
  3. a b Profil na stronie Parlamentu Europejskiego. [dostęp 2015-02-20].
  4. Reforma szkolnictwa wyższego. nauka.gov.pl. [dostęp 2015-02-20].
  5. Reforma Nauki. nauka.gov.pl. [dostęp 2015-02-20].
  6. Nagrody Środowiska Studenckiego wręczone. psrp.org.pl, 7 listopada 2011. [dostęp 2015-02-20].
  7. Złote Klucze 2011: Barbara Kudrycka.... poranny.pl, 3 lutego 2012. [dostęp 2015-02-20].
  8. Serwis PKW – Wybory 2011. [dostęp 2015-02-20].
  9. Prezydent powołał rząd Donalda Tuska. prezydent.pl, 18 listopada 2011. [dostęp 2015-02-20].
  10. M.P. z 2013 r. poz. 1004
  11. Serwis PKW – Wybory 2014. [dostęp 2015-02-20].
  12. Informacje w BIP IPN. [dostęp 2015-02-20].

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]