Małgorzata Omilanowska

Małgorzata Omilanowska-Kiljańczyk
Państwo działania	Polska
Data i miejsce urodzenia	10 kwietnia 1960 ; Warszawa
	Profesor nauk humanistycznych
	Specjalność: historia architektury XIX i XX wieku, historia sztuki
Alma Mater	Uniwersytet Warszawski
Doktorat	1994 – nauki o sztuce ; Uniwersytet Warszawski
Habilitacja	2005 – historia ; Instytut Sztuki Polskiej Akademii Nauk
Profesura	9 września 2013
	Nauczyciel akademicki
Uczelnia	Instytut Sztuki Polskiej Akademii Nauk
Uczelnia	Uniwersytet Gdański
	Minister kultury i dziedzictwa narodowego
Okres spraw.	17 czerwca 2014–16 listopada 2015
Poprzednik	Bogdan Zdrojewski
Następca	Piotr Gliński
	Odznaczenia
	Multimedia w Wikimedia Commons

Małgorzata Omilanowska, Olga Tokarczuk i Irek Grin na IV Festiwalu Góry Literatury (2018)

Małgorzata Omilanowska-Kiljańczyk^[1] z domu Jakubowska^[2] (ur. 10 kwietnia 1960 w Warszawie^[3]) – polska historyk sztuki i nauczycielka akademicka, profesor nauk humanistycznych. W latach 2012–2014 podsekretarz stanu w Ministerstwie Kultury i Dziedzictwa Narodowego, w latach 2014–2015 minister kultury i dziedzictwa narodowego.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

W 1979 ukończyła Liceum Ogólnokształcące im. Jana Zamoyskiego w Warszawie. W 1984 została absolwentką Uniwersytetu Warszawskiego, kształciła się także na wydziale architektury Uniwersytetu Technicznego w Berlinie^[3]. W 1994 na podstawie rozprawy zatytułowanej Stefan Szyller (1857–1933) – życie i twórczość uzyskała na Wydziale Historycznym UW stopień doktora nauk humanistycznych w zakresie nauk o sztuce. Habilitowała się w 2005 w Instytucie Sztuki Polskiej Akademii Nauk w oparciu o pracę Świątynie handlu. Warszawska architektura komercyjna doby wielkomiejskiej^[1]. W 2013 otrzymała tytuł profesora nauk humanistycznych^[1]^[4].

Uzyskiwała stypendia zagraniczne, m.in. przyznane przez British Academy. Od 1985 zawodowo związana z Instytutem Sztuki PAN, gdzie była m.in. zastęczynią dyrektora (1999–2007) i redaktor naczelną Słownika Architektów Polskich. Została też wykładowczynią Uniwersytetu Gdańskiego, od 2006 na stanowiskach profesorskich^[1]. W 2008 objęła stanowisko dyrektora Instytutu Historii Sztuki UG. Została członkinią rady naukowej Instytutu Herdera w Marburgu, a także członkinią Komitetu Nauk o Sztuce PAN^[1]. W 2006 powołana na funkcję prezesa stowarzyszenia Patria Polonorum^[5].

12 stycznia 2012 objęła stanowisko podsekretarza stanu w Ministerstwie Kultury i Dziedzictwa Narodowego. 17 czerwca 2014 powołana na urząd ministra kultury i dziedzictwa narodowego, zastępując Bogdana Zdrojewskiego. 22 września 2014 objęła to samo stanowisko w rządzie Ewy Kopacz. 16 listopada 2015 zakończyła pełnienie funkcji ministra.

Została następnie przez radę powierniczą wybrana na dyrektora Zamku Królewskiego w Warszawie w miejsce przechodzącego na emeryturę Andrzeja Rottermunda. Nowy minister kultury Piotr Gliński odmówił jednak powołania jej na to stanowisko, motywując to względami politycznymi^[6].

W 2019 wybrana w skład Rady Doskonałości Naukowej I kadencji^[7]. W kadencji 2021–2024 członkini Rady Uniwersytetu Gdańskiego^[8]. W 2022 powołana w skład rady Muzeum Gdańska^[9] i Rady Odbudowy Pałacu Saskiego^[10].

Odznaczenia i wyróżnienia[edytuj | edytuj kod]

W 2014 odznaczona Krzyżem Wielkim Orderu Zasługi Republiki Włoskiej^[11] oraz Krzyżem Wielkim Orderu Oranje-Nassau^[12], a w 2016 Orderem Sztuki i Literatury I klasy. W 2016 wyróżniona tytułem honorowego obywatela Połągi^[13].

Wybrane publikacje[edytuj | edytuj kod]

Architekt Stefan Szyller 1857–1933. Warszawski architekt doby historyzmu, Wydawnictwa Fundacji „Historia pro Futuro”, Warszawa 1995.
Atlas zabytków architektury w Polsce (współautorka), PWN, Warszawa 2001.
Berlin, „Wiedza i Życie”, Warszawa 2000.
Gdańsk i Pomorze Wschodnie (współautorka), „Wiedza i Życie”, Warszawa 2001.
Most i wiadukt księcia Józefa Poniatowskiego, PWN, Warszawa 1991.
Nadbałtyckie Zakopane – Połąga w czasach Tyszkiewiczów, Instytut Sztuki PAN, Warszawa 2011.
Polska. Pałace i dwory, Sport i Turystyka – Muza, Warszawa 2004.
Polska. Świątynie, klasztory i domy modlitwy, Sport i Turystyka – Muza, Warszawa 2008.
Świątynie handlu. Warszawska architektura komercyjna doby wielkomiejskiej, Instytut Sztuki PAN, Warszawa 2004.
Zagadki z historii sztuki, Wyd. Nauk. PWN, Warszawa 2001.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

↑ ^a ^b ^c ^d ^e Prof. dr hab. Małgorzata Omilanowska-Kiljańczyk, [w:] baza „Ludzie nauki” portalu Nauka Polska (OPI) [online] [dostęp 2021-12-02] .
↑ Omilanowska Małgorzata, memoiresdeguerre.com, 26 grudnia 2022 [dostęp 2023-03-19] (fr.).
↑ ^a ^b Omilanowska-Kiljańczyk Małgorzata, gedanopedia.pl [dostęp 2023-03-19] .
↑ Postanowienie Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 9 września 2013 r. nr 115-10-13 w sprawie nadania tytułu profesora (M.P. z 2013 r. poz. 809).
↑ Dr hab. Małgorzata Omilanowska, prof. IS PAN, ispan.pl [zarchiwizowane 2014-04-13] .
↑ Minister Gliński nie chce powołać Małgorzaty Omilanowskiej na stanowisko dyrektora Zamku Królewskiego, polityka.pl, 5 lutego 2016 [dostęp 2016-05-05] .
↑ Lista kandydatów wybranych na członków RDN, odrębna dla każdej dyscypliny, zawierająca nazwiska i imiona wybranych kandydatów wraz z nazwami podmiotów ich zgłaszających, konstytucjadlanauki.gov.pl, maj 2019 [zarchiwizowane 2019-05-25] .
↑ Rada Uczelni Uniwersytetu Gdańskiego wybrana, ug.edu.pl, 17 grudnia 2020 [dostęp 2020-12-22] .
↑ Nowa rada Muzeum Gdańska, gdansk.pl, 5 października 2022 [dostęp 2022-10-05] .
↑ TomaszT. Urzykowski TomaszT., Gliński powołał Radę Odbudowy Pałacu Saskiego. Znaleźli się w niej też przeciwnicy sztandarowej inwestycji PiS, wyborcza.pl, 9 września 2022 [dostęp 2022-09-13] .
↑ Cavaliere di Gran Croce Ordine al Merito della Repubblica Italiana, quirinale.it [dostęp 2015-09-26] (wł.).
↑ Minister Małgorzata Omilanowska kawalerem Orderu Oranje-Nassau MKiDN, mkidn.gov.pl, 25 czerwca 2014 [dostęp 2020-08-19] .
↑ Lenkijos mokslininkei – Palangos garbės pilietės titulas, diena.lt, 30 grudnia 2016 [dostęp 2017-04-13] (lit.).

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Małgorzata Omilanowska: Minister Kultury i Dziedzictwa Narodowego, powołana 17 czerwca 2014 r., mkidn.gov.pl [zarchiwizowane 2015-01-19] .

[ln-1] Prof. dr hab. Małgorzata Omilanowska-Kiljańczyk, [w:] baza „Ludzie nauki” portalu Nauka Polska (OPI) [online] [dostęp 2021-12-02] .

[2] Omilanowska Małgorzata, memoiresdeguerre.com, 26 grudnia 2022 [dostęp 2023-03-19] (fr.).

[:0-3] Omilanowska-Kiljańczyk Małgorzata, gedanopedia.pl [dostęp 2023-03-19] .

[prof-4] Postanowienie Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 9 września 2013 r. nr 115-10-13 w sprawie nadania tytułu profesora (M.P. z 2013 r. poz. 809).

[5] Dr hab. Małgorzata Omilanowska, prof. IS PAN, ispan.pl [zarchiwizowane 2014-04-13] .

[6] Minister Gliński nie chce powołać Małgorzaty Omilanowskiej na stanowisko dyrektora Zamku Królewskiego, polityka.pl, 5 lutego 2016 [dostęp 2016-05-05] .

[7] Lista kandydatów wybranych na członków RDN, odrębna dla każdej dyscypliny, zawierająca nazwiska i imiona wybranych kandydatów wraz z nazwami podmiotów ich zgłaszających, konstytucjadlanauki.gov.pl, maj 2019 [zarchiwizowane 2019-05-25] .

[8] Rada Uczelni Uniwersytetu Gdańskiego wybrana, ug.edu.pl, 17 grudnia 2020 [dostęp 2020-12-22] .

[9] Nowa rada Muzeum Gdańska, gdansk.pl, 5 października 2022 [dostęp 2022-10-05] .

[10] TomaszT. Urzykowski TomaszT., Gliński powołał Radę Odbudowy Pałacu Saskiego. Znaleźli się w niej też przeciwnicy sztandarowej inwestycji PiS, wyborcza.pl, 9 września 2022 [dostęp 2022-09-13] .

[11] Cavaliere di Gran Croce Ordine al Merito della Repubblica Italiana, quirinale.it [dostęp 2015-09-26] (wł.).

[12] Minister Małgorzata Omilanowska kawalerem Orderu Oranje-Nassau MKiDN, mkidn.gov.pl, 25 czerwca 2014 [dostęp 2020-08-19] .

[13] Lenkijos mokslininkei – Palangos garbės pilietės titulas, diena.lt, 30 grudnia 2016 [dostęp 2017-04-13] (lit.).

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]

[8]

[9]

[10]

[11]

[12]

[13]