Krzeszów (województwo dolnośląskie)
50°43′58″N 16°04′11″E/50,732778 16,069722
| wieś | |
 Panorama Krzeszowa | |
| Państwo | |
|---|---|
| Województwo | |
| Powiat | |
| Gmina | |
| Wysokość |
450–475 m n.p.m. |
| Liczba ludności (III 2011) |
1605[2] |
| Strefa numeracyjna |
75 |
| Kod pocztowy |
58-405[3] |
| Tablice rejestracyjne |
DKA |
| SIMC |
0189919 |
Położenie na mapie gminy wiejskiej Kamienna Góra  | |
Położenie na mapie Polski  | |
Położenie na mapie województwa dolnośląskiego  | |
Położenie na mapie powiatu kamiennogórskiego  | |
| 50°43′58″N 16°04′11″E/50,732778 16,069722[1]
| |
Krzeszów (niem. Grüssau) – wieś w Polsce położona w województwie dolnośląskim, w powiecie kamiennogórskim, w gminie Kamienna Góra[4].
Podział administracyjny[edytuj | edytuj kod]
W latach 1945–1954 i 1973–1976 miejscowość była siedzibą gminy Krzeszów. W latach 1954–1972 wieś należała i była siedzibą władz gromady Krzeszów. W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa jeleniogórskiego.
Położenie[edytuj | edytuj kod]
Wieś położona w Sudetach Środkowych, w Kotlinie Krzeszowskiej, nad rzeką Zadrną, u ujścia jej lewego dopływu Cedronu na wysokości 450–470 m n.p.m.
Nazwa[edytuj | edytuj kod]
Nazwa miejscowości notowana była w formach Cressebor (1242), Cresofbor (1249), Cresowbor (1254), Cresovbor (1256), Grizow (1289), Cressowe, Cressow (1289), Grisowe, Grisow (1292), Grissow (1326), Grizovia (1326), Grysovia (1332), Grysow (1334), Antiquum Gryssow (1375), Gryssaw (1429), s. ordinis Cisterciensis Grissovii (1668), coenobium Grussoviense (1687), Gruͤssau (1785), Grüssau (1845), Krasobór Grüssau (1900), Grüssau – Krasnobór (1900), Grüssau – Krzeszów, -owa, krzeszowski (1946). Być może pierwotną formą była Krzesiborz, która została utworzona przez dodanie sufiksu -jь do nazwy osobowej *Krzesibor, wywodzącej się od czasowników krzesić ‘wzniecać’ i *boriti ‘walczyć’. Niemiecka forma Grüssau stanowi substytucję fonetyczną wtórnej nazwy Krzeszów i prawdopodobnie powstała ona przez skojarzenie ze średnio-wysoko-niemieckim grieʒ ‘piasek, żwir’ oraz zamianę końcówki na -au[5]. W roku 1613 śląski regionalista i historyk Mikołaj Henel z Prudnika wymienił miejscowość w swoim dziele o geografii Śląska pt. Silesiographia podając jej łacińską nazwę: Grissoviense monasterium[6].
Historia[edytuj | edytuj kod]
 |
Ta sekcja od 2016-04 wymaga zweryfikowania podanych informacji: Brak przypisów i wskazania źródeł przedstawianych informacji historycznych. Mało encyklopedyczny styl. |
W roku 1242 księżna Anna, wdowa po Henryku Pobożnym, ufundowała w Krzeszowie klasztor benedyktynów sprowadzonych z czeskich Opatovic[7]. Jej wnuk Bolko I Surowy, wówczas książę jaworski, w roku 1289 wykupił dobra klasztorne, a w roku 1292 ufundował opactwo cystersów, którzy przybyli z Henrykowa.
W obręb dóbr klasztornych wchodziły już wtedy m.in.: Lubawka, Błażkowa, Gorzeszów, Czadrów, Jawiszów, Lipienica, Dobromyśl, Kochanów i Okrzeszyn. Nie udało się jednak utrzymać wszystkich dóbr i część wsi, szczególnie po czeskiej stronie, klasztor utracił. Klasztor cieszył się poparciem kolejnych panujących w księstwie świdnickim i szybko bogacił. Wzniesiono na obecnym miejscu pierwszy kościół, który stał się miejscem spoczynku książąt świdnickich. Spoczęli tu: Bolko I Surowy, Bolko (zmarły wcześnie syn Bolka I), Bernard świdnicki, Henryk I jaworski, Henryk II świdnicki, Bolko II Mały. Już w 1306 r. napisano pierwszy rocznik klasztorny, a ok. 1350 r. umieszczono w kościele sarkofag księcia Bolka I Surowego.
Dobra klasztorne powiększały się też w wyniku prywatnych legatów i donacji. W ten sposób w 1349 r. cystersi weszli w posiadanie Szarocina, w 1350 r. wójt Kamiennej Góry Henschelinus sprzedał im Przedwojów, a w 1354 r. bracia Czyrnowie sprzedali opatowi swoją część Starych Bogaczowic, z kolei w 1357 r., opat Henryk sprzedał Żarów Jeschcowi de Schelewicz ze Świdnicy, a w 1359 r. niejaka Utha, wdowa po Predilu, ofiarowała klasztorowi Miłochów koło Świdnicy. Wreszcie w 1360 r. książę Bolko II nadał mu sołectwo w Lubawce. W 1343 r. książę Bolko II nadał cystersom przywilej na prowadzenie robót górniczych, który dotyczył Chełmska Śląskiego, Wójtowej, Błażkowej, Olszyn, Dobromyśla, Uniemyśla i Okrzeszyna, ale brak informacji o jego wykorzystaniu w owym czasie. Dzięki nadaniom książęcym i prywatnym opactwo stało się jednym z największych posiadaczy ziemskich na Śląsku. Ciężkie czasy nastały w latach wojen husyckich, a następnie wojny trzydziestoletniej.
Ponowny rozkwit nastąpił na początku XVIII w. Klasztor był wówczas właścicielem m.in. miast Chełmsko i Lubawka, zamku w Bolkowie, ok. 40 wsi i mniejszych osad z otaczającymi je gruntami, probostwa w Cieplicach koło Jeleniej Góry i w Wierzbnej koło Świdnicy, a nawet opiekował się kaplicą na szczycie Śnieżki[8]. Za sprawą energicznych opatów, korzystających obficie z nastrojów i zdobyczy kontrreformacji, sprowadzono do Krzeszowa, głównie z Czech, uznanych artystów: architektów, rzeźbiarzy i malarzy. Klasztor stał się w tym czasie ważnym ośrodkiem kulturalnym i artystycznym na Śląsku, a jego znaczenie upadło dopiero z chwilą wybuchu wojen śląskich w 1740 r.[9]
Po trzeciej z tych wojen, w 1763 r., tereny te weszły ostatecznie w skład państwa pruskiego. W roku 1810 nastąpiła kasata klasztoru i przejęcie jego dóbr przez państwo. W latach 1919–1940 klasztorem władali benedyktyni przesiedleni z klasztoru w Pradze[10]. 3 września 1940 klasztor przejęły władze III Rzeszy. Benedyktyni zostali zmuszeni do opuszczenia klasztoru. W klasztorze umieszczono m.in. Niemców karpackich, od 5 października 1941 Żydów śląskich przed ich wywiezieniem do obozu Theresienstadt, zimą roku 1944/1945 niemieckich przesiedleńców z Węgier jako gości Führera. Pod koniec wojny w klasztorze zdeponowano zbiory Biblioteki Pruskiej z Berlina.
W roku 1945 wieś została przyłączona do Polski. Jej dotychczasowych mieszkańców wysiedlono do Niemiec. W roku 1946 klasztor objęły ss. benedyktynki ze Lwowa.
Współczesność[edytuj | edytuj kod]
W roku 2004 zespół klasztorny został uznany za Pomnik Historii. Obecnie w Krzeszowie odbywa się „Festiwal Piosenki Religijnej i Patriotycznej”[11].
W kwietniu 2016 wyburzono zabytkowy dawny kościół ewangelicki imienia Zbawiciela[12][13] z lat 1912–1913, sfinansowany staraniem Związku Gustawa Adolfa. Zbór ten był niewielką budowlą, z krytym dachówką przedsionkiem od wschodu. Portal wejściowy zwieńczono krzyżem, literami CD i datą 1912. Ściany północna i południowa świątyni posiadały po 2 duże okna. Na wieży znajdował się witraż przedstawiający Jezusa Chrystusa. Halowe wnętrze (pozbawione empor) posiadało drewniane sklepienie w kształcie kolebkowo-beczkowym. Od strony wschodniej znajdował się chór z organami. Ściany zdobiły obrazy lub epitafia. Po stronie zachodniej stał ołtarz główny, nad którym umocowano duży krucyfiks. Obok znajdowały się wejścia do zakrystii. Do zboru przylegał cmentarz, na którym widoczne są pozostałości nagrobków[14].
Zabytki[edytuj | edytuj kod]
Do wojewódzkiego rejestru zabytków wpisane są obiekty[15]:
- zespół klasztoru cystersów, obecnie benedyktynek, z XVIII w.:
- kościół klasztorny (bazylika mniejsza) pw. Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny, z lat 1728–1735
- mauzoleum Piastów świdnicko-jaworskich
- klasztor
- dom opata
- ogród klasztorny
- kościół pomocniczy pw. Józefa, z lat 1690–1696
- plebania
- oficyna (dawna apteka, browar), obecnie restauracja, z XVI, XIX w.
- dom nr 285, dawny budynek administracji
- dom nr 255, z początków XIX w.
- dom nr 256, z XVIII w., koniec XIX w.
- dom, obecnie punkt obsługi pielgrzymów, z 1730 r., XIX, XX w.
- budynek mieszkalno-gospodarczy „Długi Dom”, z XVI w., przebudowany w 1730 r., i w pierwszej połowie XIX w.
- budynek mieszkalno-gospodarczy nr 254, z XVIII w., XIX w.
- wozownia
- budynek bramny, z XVI w., XVIII w.
- cmentarz klasztorny
- ogrodzenie cmentarza z bramą
- mur graniczny opactwa, z XVI-XX w.
- brama ogrodowa
- dwie kaplice przy murze granicznym
- kaplice na kalwarii
- kaplica Grota Narodzenia Pańskiego w przysiółku Betlejem, z 1674 r., 1927 r.
- pawilon opata „Na Wodzie” w Betlejem, drewniany, z 1730 r.
- dom nr 288, tzw. Betlejem z XVIII w., koniec XIX w.
inne zabytki:
Ponadto na Górze Świętej Anny na wschód od miejscowości, znajduje się zrekonstruowana barokowa kaplica św. Anny z 1623 r.
Sanktuarium Maryjne[edytuj | edytuj kod]
DSCF0287.JPG)
W bazylice pw. Wniebowzięcia NMP w ołtarzu głównym mieści się najcenniejszy obraz diecezji legnickiej – ikona Matki Bożej Łaskawej. Słynący łaskami obraz czczony jest na przestrzeni dziejów przez Czechów, Polaków, Niemców i Węgrów. Jest to najstarszy, bo pochodzący z I połowy XIII wieku wizerunek Matki Boskiej na ziemiach Polski[16], i jeden z pięciu najstarszych w Europie. Do Krzeszowa trafił on prawdopodobnie ze sprawą Bolka I – fundatora klasztoru. 2 czerwca 1997 Jan Paweł II podczas pielgrzymki do Legnicy ukoronował obraz. Uroczysta intronizacja obrazu odbyła się w Krzeszowie 17 sierpnia 1997. W okresie od 25 marca 1996 do 10 września 1997 na terenie diecezji legnickiej miała miejsce peregrynacja kopii wizerunku Madonny Krzeszowskiej. Obraz nawiedził wówczas 523 kościoły i 37 kaplic zakonnych.
Obraz namalowany jest temperą na modrzewiowej desce o rozmiarach 60 × 37,5 cm. Zadumana Matka Boska z Dzieciątkiem Jezus na prawym ramieniu lewą dłoń trzyma na sercu. Głowa i ramiona Maryi otulone są czerwonobrunatną chustą. Dziecię odziane jest w zielonkawozłotą szatę i w lewej rączce trzyma zwinięty pergamin, prawą rękę zaś unosi w geście błogosławieństwa. Główkę kieruje w stronę Matki. Tło obrazu jest złote. Obraz otacza barokowa rama z kunsztowną ornamentacją i napisem „Gratia Sanctae Mariae” (Łaska Świętej Maryi). Twórca ani też data namalowania obrazu nie są znane. Corocznie, 15 sierpnia, w dniu odpustu obraz jest zdejmowany z ołtarza głównego i niesiony w uroczystej procesji przez przedstawicieli stanów: kapłanów, ojców, matki, młodzież męską i żeńską, górników i dzieci przy dźwiękach pieśni maryjnych.
Matka Boska Łaskawa zwana jest też Królową Sudetów.
Szlaki turystyczne[edytuj | edytuj kod]
Kamienna Góra – Krzeszów – Jawiszów – Chełmsko Śląskie
Lubawka – Krzeszów – Sokołowsko
Lubawka – Krzeszów – Mieroszów[17]
Galeria[edytuj | edytuj kod]
-
Bazylika -
Bazylika – fasada -
Bazylika – rzeźby na fasadzie -
Bazylika – ołtarz główny -
Bazylika – organy -
Bazylika – rzeźby aniołów w portalu -
Bazylika z lewej strony -
Organy (kościół św. Józefa) -
Ambona (kościół św. Józefa) -
Opactwo -
Kościół pw. św. Józefa -
Cmentarz klasztorny, Grupa Ukrzyżowania -
Cmentarz klasztorny -
Figura anioła na cmentarzu klasztornym -
Dom Opata -
Święty Jan Nepomucen na moście nad Zadrną -
Most przez Zadrnę -
Rzeźba Mojżesza na fasadzie bazyliki -
Kamień graniczny cystersów na dziedzińcu klasztornym -
Fragment miejscowości
SDC11411.JPG)
Zobacz też[edytuj | edytuj kod]
- Parafia Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny w Krzeszowie
- Bractwo Świętego Józefa w Krzeszowie
- Bernard Rosa
- Dominicus Geyer
- ks. Marian Kopko
- Krzeszów
- Krzeszów Dolny
- Krzeszów Górny
- Krzeszówek
- Krzeszówka
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Państwowy Rejestr Nazw Geograficznych – miejscowości – format XLSX, Dane z państwowego rejestru nazw geograficznych – PRNG, Główny Urząd Geodezji i Kartografii, 5 listopada 2023, identyfikator PRNG: 63354
- ↑ GUS: Ludność – struktura według ekonomicznych grup wieku. Stan w dniu 31.03.2011 r.
- ↑ Oficjalny Spis Pocztowych Numerów Adresowych, Poczta Polska S.A., październik 2022, s. 635 [zarchiwizowane 2022-10-26].
- ↑ Przeglądanie TERYT (Krajowego Rejestru Urzędowego Podziału Terytorialnego Kraju). Główny Urząd Statystyczny. [dostęp 2013-09-23].
- ↑ Nazwy miejscowe Polski : historia, pochodzenie, zmiany. pod red. Kazimierza Rymuta. T. 5, Ko-Ky. Kraków: Wydawnictwo Instytutu Języka Polskiego Polskiej Akademii Nauk, 2003, s. 395. ISBN 83-87623-68-7.
- ↑ Detlef Haberland: Die „Silesiographia” und „Breslo-Graphia” von Nicolaus Henel von Hennenfeld. Arkadiusz Cencora, Diana Codogni-Łańcucka. Wrocław: Biblioteka Uniwersytecka we Wrocławiu, 2011, s. 176. ISBN 978-83-910595-2-4.
- ↑ Stanisław Rybandt. 0 pobycie benedektynów słowiańskich w Oleśnicy. „Sobótka. Śląski Kwartalnik Historyczny”. 4 (XXV), s. 665–677, 1970. Wrocławskie Towarzystwo Miłośników Historii. Wrocław: Zakład Narodowy im. Ossolińskich.
- ↑ Witold Komorowski: Niewidoczne granice [w:] „Na szlaku” nr e-185 (381), 03/2022, s. 3-9 [1]
- ↑ Ryszard Chanas, Janusz Czerwiński: Dolny Śląsk. Przewodnik, Wydawnictwo Sport i Turystyka, Warszawa 1977, s. 262
- ↑ Janusz Czerwiński, Ryszard Chanas, Dolny Śląsk - przewodnik, Warszawa: Wyd. Sport i Turystyka, 1977, s. 261-262.
- ↑ Festiwal Piosenki Religijnej i Patriotycznej, naszdziennik.pl, [dostęp 21.04.2009].
- ↑ Burzą kościół w Krzeszowie
- ↑ Zniszczenie kościoła Zbawiciela w Krzeszowie. [dostęp 2016-07-17]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-04-20)].
- ↑ Krystian Michalik, "Zapomniana świątynia" w: Miasto Langhansa nr 1(18) I – II 2007, s. 2-3
- ↑ Rejestr zabytków nieruchomych woj. dolnośląskiego. Narodowy Instytut Dziedzictwa. s. 56. [dostęp 2012-09-08]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-03-29)].
- ↑ Ivo Kořán, Madonny obrończynie czeskich klasztorów a słynący łaskami obraz Panny Marii w Krzeszowie,[w:] H. Dziurla i K. Bobowski, Krzeszów uświęcony łaską, Wyd. Uniwersytetu Wrocławskiego, Wrocław 1997 r., s. 24 - 25. ISBN 83-229-1275-7
- ↑ Mapa turystyczna. [dostęp 2020-08-22].
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
- Witold Papierniak, Krzeszów (przewodnik w pdf)
- Strona Fundacji „Europejska Perła Baroku”
- Archiwalne widoki i publikacje związane z miejscowością w bibliotece Polona
- Siedziba gminy: Kamienna Góra
| Wsie | |
|---|---|
| Nieoficjalny przysiółek wsi |
