Merzario

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Merzario
ilustracja
Pełna nazwa

Team Merzario

Aktywna

1977–1984

Siedziba

Włochy

Ważni ludzie
Założyciel

Arturo Merzario

Kierowcy

Arturo Merzario
Alberto Colombo
Gianfranco Brancatelli

Inne
Debiut

Grand Prix Hiszpanii 1977

Ostatni wyścig

Grand Prix Stanów Zjednoczonych 1979

Team Merzario – były włoski zespół wyścigowy założony przez Arturo Merzario w 1977 roku. Zespół uczestniczył w Formule 1, Formule 2 i Włoskiej Formule 3. W 1984 roku został rozwiązany.

Formuła 1[edytuj | edytuj kod]

Merzario to zespół założony w 1977 roku przez byłego kierowcę Ferrari, Williamsa i Marcha, Arturo Merzario. Włoski kierowca postanowił założyć własny zespół po tym, gdy nie znalazł sobie miejsca w żadnym zespole Formuły 1. Team Merzario zadebiutował w Grand Prix Hiszpanii 1977 wynajętym Marchem 761B. Najlepszym rezultatem było 14 miejsce podczas Grand Prix Belgii 1977. We wczesnej części sezonu samochód zespołu Merzario był najszybszym Marchem 761 w stawce, ale w miarę upływu sezonu wyniki pogarszały się. Stąd też Arturo Merzario postanowił o niedokańczaniu sezonu, by skupić się na budowie samochodu na sezon 1978.

Pierwszy własny samochód Merzario, model A1, pojawił się w 1978 roku i był w zasadzie konwencjonalnym bolidem opartym głównie na Marchu 761B. Początkowo był czerwony, przez co upodobnił się do Ferrari 312T2. Użyto silnika Cosworth DFV i skrzyni biegów Hewland. Przed Grand Prix Monako malowanie zmieniło się na czarne. Jedynym ukończonym wyścigiem w sezonie było Grand Prix Szwecji, które Merzario, na skutek długiego pit-stopu, ukończył osiem okrążeń za zwycięzcą. W Grand Prix Włoch wystawiono drugi samochód – dla Alberto Colombo, który jednak nie zakwalifikował się do wyścigu.

Na początku sezonu 1979 wystawiono Merzario A1B, który w stosunku do modelu A1 miał ulepszone przednie zawieszenie i nowe, czarno-żółte malowanie. Model A1B zdołał dwukrotnie zakwalifikować się do wyścigu.

Na europejskie wyścigi Merzario i Simon Hadfield zaprojektowali, oparty na A1, model Merzario A2, również wyposażony w silnik Cosworth DFV i skrzynię biegów Hewland. Samochód był tak skonstruowany, by uzyskać efekt przypowierzchniowy. W Grand Prix Belgii Arturo Merzario złamał ramię i na Grand Prix Monako zastąpił go Gianfranco Brancatelli.

W tym czasie Merzario kupił aktywa zespołu Kauhsen, przejmując samochód prawdopodobnie gorszy niż A1/A2. Powstały na bazie Kauhsena WK model A4, który zadebiutował w Grand Prix Wielkiej Brytanii, także korzystał z kombinacji Cosworth / Hewland, ale nadwozie było mniej masywne, z lepszymi sekcjami bocznymi, efektywniej przepuszczającymi powietrze. Mimo to samochód był wolniejszy niż jego poprzednicy. przepływu powietrza. Jednak samochód znów udało się zakwalifikować do każdego Grand Prix, że wszedł, udowadniając nawet wolniej niż jego poprzednicy. Po Grand Prix Stanów Zjednoczonych Merzario wycofał się z Formuły 1.

Po Formule 1[edytuj | edytuj kod]

Po nieudanych planach zbudowania modelu A5 z powodu problemów finansowych, Merzario wystawił zespół w Formule 2. Zbudowano samochód M1, który wyposażono w silnik BMW. Jednak ta konstrukcja okazała się nieudana i w 1981 roku skorzystano z Marcha 812, na którym Piero Necchi wywalczył dwa podia. W 1982 roku Merzario wystawił również swój zespół we Włoskiej Formule 3. Od 1983 roku Merzario ponownie wystawiał własne samochody w Formule 2. W 1984 roku Arturo Merzario rozwiązał zespół.

Wyniki[edytuj | edytuj kod]

Formuła 1[edytuj | edytuj kod]

Rok Samochód Silnik Opony Kierowcy 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 Pkt. Msc.
1977 March 761B Ford DFV V8 G ARG BRA RSA USW ESP MON BEL SWE FRA GBR DEU AUT NED ITA USA CAN JPN 0
Włochy Arturo Merzario NU NZ 14 NU NU NZ NU NZ
1978 Merzario A1 Ford DFV V8 G ARG BRA RSA USW MON BEL ESP SWE FRA GBR DEU AUT NED ITA USA CAN 0
Włochy Arturo Merzario NU NZ NU NU NPK NPK NZ NS NZ NU NZ NZ NU NU NU NZ
Włochy Alberto Colombo NPK
1979 Merzario A1B Ford DFV V8 G ARG BRA RSA USW ESP BEL MON FRA GBR DEU AUT NED ITA CAN USA 0
Włochy Arturo Merzario NU NZ NZ NU
Merzario A2 Ford DFV V8 G Włochy Arturo Merzario NZ NZ NZ
Włochy Gianfranco Brancatelli NPK
Merzario A4 Ford DFV V8 G Włochy Arturo Merzario NZ NZ NZ NZ NZ NZ NZ

Formuła 2[edytuj | edytuj kod]

Rok Samochód Silnik Kierowcy 1 2 3 4 5 6 7 8 9 10 11 12 13
1980 Merzario M1 BMW THR HOC NÜR VAL PAU SIL ZOL MUG ZAN PER MIS HOC
Włochy Arturo Merzario NU NU NU 9 NU 16 17 NW NU
Włochy Guido Daccò 11 NU
Włochy Piero Necchi NU NU 12 NU NU NU NU NZ 12
1981 March 812 BMW SIL HOC THR NÜR VAL MUG PAU PER SPA DON MIS MAN
Włochy Piero Necchi NW 6 NU NU 3 3 11 7 NU
Włochy Gianfranco Trombetti NU NZ NU NU 12 12 12 13
Włochy Arturo Merzario NW NU NU
Włochy Marco Brand NZ NU
Szwajcaria Loris Kessel NPK 19
Austria Jo Gartner NZ 8
1982 March/Merzario 282 BMW SIL HOC THR NÜR MUG VAL PAU SPA HOC DON MAN PER MIS
Austria Jo Gartner 6 NU 10 NU NU 7 NU 15 7 NU NU
Francja Robert Dallest NW NU 6 NU
Włochy Guido Daccò 12 8 7 13
Włochy Roberto Campominosi 10
Harald Brutschin 13 NZ NZ 17 NU
Włochy Lamberto Leoni 14
Włochy Oscar Pedersoli NU NU 19 NW NU NU NU NU NU NU NU NU
1983 Merzario M28 BMW SIL THR HOC NÜR VAL PAU JAR DON MIS PER ZOL MUG
Włochy Guido Daccò NU NU 15
Włochy Fulvio Ballabio NU NU 14 NU
Francja Richard Dallest NU NU NU 8 7 NU 8
1984 Merzario M84 BMW SIL HOC THR VAL MUG PAU HOC MIS PER DON BRH
Włochy Stefano Livio 10 13 12 NU 13 NU
Włochy Aldo Bertuzzi NU 12 NW
Szwajcaria Max Busslinger 10

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]