Joseph Paul-Boncour
Ten artykuł od 2010-12 wymaga zweryfikowania podanych informacji. |
Data i miejsce urodzenia | |
---|---|
Data śmierci | |
104. Premier Republiki Francuskiej | |
Okres |
od 18 grudnia 1932 |
Przynależność polityczna | |
Poprzednik | |
Następca |
Augustin Alfred Joseph Paul-Boncour (ur. 4 sierpnia 1873 w Saint-Aignan, zm. 28 marca 1972 w Paryżu) był francuskim politykiem w okresie Trzeciej Republiki.
Kariera polityczna[edytuj | edytuj kod]
Paul-Boncour urodził się w Saint-Aignan, w departamencie Loir-et-Cher. Otrzymał wyższe wykształcenie prawnicze na uniwersytecie w Paryżu. Został aktywistą ruchu robotniczego. Zorganizował prawniczą radę związków zawodowych (Bourses du Travail). Był osobistym sekretarzem premiera Pierre'a Waldecka-Rousseau w latach 1898-1902. W roku 1909 został wybrany do Izby Deputowanych z ramienia radykałów. Utrzymał miejsce w parlamencie do roku 1914. Przez krótki okres w roku 1911 był ministrem pracy. Po służbie wojskowej w czasie I wojny światowej, powrócił do Zgromadzenia Narodowego. Przekonawszy się do socjalizmu, w roku 1916 wstąpił do SFIO (Francuskiej Sekcji Międzynarodówki Robotniczej). W roku 1931 odszedł z niej, by założyć niezależne ugrupowanie - Socjalistyczną Unię Republikańską (Union Socialiste Républicaine), która wkrótce potem połączyła się z Partią Demokratyczną-Republikańską, tworząc Parti Démocratique Républicain et Social (PDRS). W tym samym roku Paul-Boncour został wybrany do senatu. Zasiadał w nim aż do roku 1940, gdy podczas II wojny światowej ustanowiono reżim w Vichy. Podczas kadencji senatora, Paul-Boncour piastował różne stanowiska rządowe oraz dyplomatyczne. Był Stałym Delegatem w Lidze Narodów w latach 1932-36, ministrem wojny w roku 1932, premierem od grudnia 1932 do stycznia 1933, a poza tym - trzykrotnie ministrem spraw zagranicznych (od grudnia 1932 do stycznia 1934, od stycznia do czerwca 1936 oraz w marcu 1938 roku). Paul-Boncour był przeciwny utworzeniu rządu w Vichy. Po upadku Francji w czerwcu 1940, z Algieru opowiadał się za kontynuacją walki przeciwko nazistowskim Niemcom. Jako członek Zgromadzenia Doradczego od roku 1944, przewodniczył francuskiej delegacji na konferencję ONZ w San Francisco i podpisał, w imieniu Francji, Kartę Narodów Zjednoczonych. W latach 1946-48 ponownie zasiadał w senacie.
Gabinet Paula-Boncoura, 18 grudnia 1932 - 31 stycznia 1933[edytuj | edytuj kod]
Joseph Paul-Boncour - premier i minister spraw zagranicznych
Édouard Daladier - minister wojny
Camille Chautemps - minister spraw wewnętrznych
Henri Chéron - minister finansów
Albert Dalimier - minister pracy i ochrony praw socjalnych
Abel Gardey - minister sprawiedliwości
Georges Leygues - minister floty
Léon Meyer - minister floty handlowej
Paul Painlevé - minister lotnictwa
Anatole de Monzie - minister edukacji narodowej
Edmond Miellet - minister ds. świadczeń socjalnych
Henri Queuille - minister rolnictwa
Albert Sarraut - minister ds. kolonii
Georges Bonnet - minister robót publicznych
Charles Daniélou - minister zdrowia
Laurent Eynac - minister poczty i telekomunikacji
Julien Durand - minister handlu i przemysłu
- ISNI: 0000000108673005
- VIAF: 7515538
- LCCN: n89606469
- GND: 116061383
- BnF: 12813830w
- SUDOC: 030419468
- NLA: 51728727
- NKC: skuk0001057
- NTA: 070099316
- CiNii: DA04946412
- PLWABN: 9810605904205606
- NUKAT: n01195266
- J9U: 987007569900305171
- CANTIC: a11802212
- BNC: 000235982
- ΕΒΕ: 148564
- LIH: LNB:BUVd;=Bn
- WorldCat: lccn-n89606469