Ministerstwo Sportu i Turystyki

	Ministerstwo Sportu i Turystyki
	Ministerstwo Sportu i Turystyki
	; Pałac Blanka – siedziba Ministerstwa Sportu i Turystyki
Państwo	Polska
Data utworzenia	1 września 2005
Minister	Witold Bańka
Sekretarz Stanu	Jarosław Stawiarski
	Adres
	ul. Senatorska 14; 00-082 Warszawa
brak współrzędnych
	Strona internetowa

Ministerstwo Sportu i Turystyki (MSiT) – polskie ministerstwo kierowane przez ministra właściwego do spraw sportu i turystyki; od 2015 ministrem jest Witold Bańka.

Do głównych zadań ministra należą rozwój sportu powszechnego i wyczynowego oraz nadzór nad wszystkimi związkami sportowymi. Natomiast w zakres spraw zaliczanych do działu kultura fizyczna i sport, zgodnie z ustawą z dnia 4 września 1997 o działach administracji rządowej (Dz.U. z 2018 r. poz. 762, ze zm.), wchodzą: kultura fizyczna, rekreacja i rehabilitacja ruchowa, sport dzieci i młodzieży, sport kwalifikowany oraz sport osób niepełnosprawnych.

Siedziba ministerstwa znajduje się w pałacu Blanka przy ul. Senatorskiej 14 w Warszawie.

Kierownictwo[edytuj | edytuj kod]

Witold Bańka (PiS) – minister sportu i turystyki od 16 listopada 2015
Jarosław Stawiarski (PiS) – sekretarz stanu od 19 listopada 2015
Jan Widera – podsekretarz stanu od 24 maja 2016
Dariusz Rogowski – dyrektor generalny^[2]

Struktura organizacyjna[edytuj | edytuj kod]

W skład ministerstwa wchodzi Gabinet Polityczny Ministra oraz następujące jednostki organizacyjne^[3]:

Departament Ekonomiczno-Finansowy
Departament Infrastruktury Sportowej
Departament Kontroli i Nadzoru
Departament Prawny
Departament Sportu dla Wszystkich
Departament Sportu Wyczynowego
Departament Turystyki
Biuro Dyrektora Generalnego
Biuro Komunikacji
Biuro Ministra

Jednostki organizacyjne nadzorowane przez ministra^[4]:

Centralny Ośrodek Sportu z siedzibą w Warszawie
Instytut Sportu – Państwowy Instytut Badawczy z siedzibą w Warszawie
Polska Agencja Antydopingowa z siedzibą w Warszawie
Polska Organizacja Turystyczna z siedzibą w Warszawie

Historia[edytuj | edytuj kod]

Pierwszym w Polsce organem publicznym związanym ze sportem była Naczelna Rada Wychowania Fizycznego i Przysposobienia Wojskowego, utworzona przy Ministerstwie Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego rozporządzeniem Rady Ministrów z 25 kwietnia 1925 (Dz.U. z 1925 r. Nr 45, poz. 314). Organ ten zlikwidowano 28 stycznia 1927, tworząc tego samego dnia w jego miejsce Państwowy Urząd Wychowania Fizycznego i Przysposobienia Wojskowego^[5], który miał za zadanie koordynować działalność urzędów państwowych i organizacji społecznych w zakresie podnoszenia kultury fizycznej oraz przysposobienia wojskowego i podlegał Ministerstwu Spraw Wojskowych. Dyrektorami Urzędu byli Juliusz Ulrych (1927–1929), Władysław Kiliński (1929–1935), Józef Olszyna-Wilczyński (1935–1937) oraz Kazimierz Sawicki (1938–1939). Ministerstwo Wyznań i Oświecenia w tym czasie również zajmowało się kwestią wychowania fizycznego w szkołach.

Dekretem z 16 stycznia 1946 PUWFiPW został utworzony na nowo (Dz.U. z 1946 r. Nr 3, poz. 25). Kierował nim Tadeusz Kuchar^[6], który od lutego 1948 szefował powołanemu w miejsce PUWFiPW Głównemu Urzędowi Kultury Fizycznej. Od grudnia 1949 centralnym organem administracji państwowej ds. sportu był Główny Komitet Kultury Fizycznej, zajmujący się kulturą fizyczną, sportem i turystyką. Kierowali nim kolejno Lucjan Motyka (w latach 1949–1950 jako dyrektor, w latach 1950–1951 jako przewodniczący), Józef Faruga (1951–1952) i Włodzimierz Reczek (1952–1960)^[7]. Nadzorowany przez Prezesa Rady Ministrów GKKF w 1960 został przemianowany na Główny Komitet Kultury Fizycznej i Turystyki (przewodzili mu w latach 1960–1973 Reczek i w latach 1973–1978 Bolesław Kapitan).

W 1973 utworzono Polską Federację Sportu, którą do likwidacji w 1978 kierował Marian Renke^[6], a której GKKFiT przekazał część swoich zadań. Statutowym celem organizacji był rozwój sportu kwalifikowanego. W 1978 z zakresu działań Komitetu wyłączono turystykę, a w jej miejsce wpisano sport. GKKFiT podzielony został na Główny Komitet Kultury Fizycznej i Sportu (z Renkem jako przewodniczącym) oraz na Główny Komitet Turystyki. W 1985 obie struktury ponownie połączono w Główny Komitet Kultury Fizycznej i Turystyki, którym do 1987 kierował Kapitan. W latach 1987–1990 urząd funkcjonował pod szyldem Komitetu do Spraw Młodzieży i Kultury Fizycznej, a przewodniczył mu Aleksander Kwaśniewski (w latach 1985–1989 równolegle pełnił urząd ministra-członka Rady Ministrów). Po rezygnacji Kwaśniewskiego od 18 czerwca 1990 p.o. przewodniczącego Komitetu był Zygmunt Lenkiewicz^[8]. W 1991 powstał Urząd Kultury Fizycznej i Turystyki (szefowali mu kolejno Zygmunt Lenkiewicz, Michał Bidas, Zygmunt Zalewski, Marek Paszucha, od 1993 do 1997 Stanisław Stefan Paszczyk i w latach 1997–2000 Jacek Dębski). Po kolejnych reorganizacjach, 20 stycznia 2000 utworzony został Urząd Kultury Fizycznej i Sportu (przewodniczącymi byli w 2000 Dębski, po nim do 2001 Mieczysław Nowicki, którego zastąpił Adam Giersz). Urząd działał do 30 czerwca 2002.

Już wcześniej rozwiązywanie zagadnień z zakresu kultury fizycznej w społeczeństwie przeniesiono do Ministerstwa Edukacji Narodowej i Sportu pod kierownictwem Krystyny Łybackiej. W rzeczywistości jednak władztwo nad sportem, zwłaszcza wyczynowym, przejęła utworzona wówczas Polska Konfederacja Sportu. Jej pierwszym prezesem został Giersz (pełnił tę funkcję do końca roku), którego w styczniu 2003 zastąpił Andrzej Kraśnicki^[9].

W lipcu 2005 rozwiązano PKS, wyłączono sport z zakresu obowiązków resortu edukacji i utworzono Ministerstwo Sportu (działało od 1 września 2005, zgodnie z rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 23 sierpnia 2005 w sprawie utworzenia Ministerstwa Sportu). Pracownicy Polskiej Konfederacji Sportu z dniem wejścia w życie ustawy o sporcie kwalifikowanym z 29 lipca 2005 stali się pracownikami urzędu obsługującego ministra właściwego do spraw kultury fizycznej i sportu.

23 lipca 2007 włączono do zakresu działań resortu dział turystyki (którym poprzednio zajmowało się Ministerstwo Gospodarki) i odtąd funkcjonuje on jako Ministerstwo Sportu i Turystyki.

Lista ministrów[edytuj | edytuj kod]

Lp.	Imię i nazwisko (partia polityczna)	Objęcie urzędu^[a]	Złożenie urzędu^[b]	Długość urzędowania	Rząd
Minister edukacji narodowej i sportu
1.	Krystyna Łybacka (SLD) (ur. 1946)	19 X 2001	2 V 2004	926 dni	Rząd Leszka Millera
2.	Mirosław Sawicki (1946–2016)	2 V 2004	1 IX 2005	487 dni	Pierwszy rząd Marka Belki
2.	Mirosław Sawicki (1946–2016)	2 V 2004	1 IX 2005	487 dni	Drugi rząd Marka Belki
Minister sportu
3.	Marek Belka (ur. 1952)	1 IX 2005	31 X 2005	60 dni
4.	Tomasz Lipiec (ur. 1971)	31 X 2005	9 VII 2007	616 dni	Rząd Kazimierza Marcinkiewicza
4.	Tomasz Lipiec (ur. 1971)	31 X 2005	9 VII 2007	616 dni	Rząd Jarosława Kaczyńskiego
Minister sportu i turystyki
5.	Elżbieta Jakubiak (ur. 1966)	23 VII 2007	16 XI 2007	116 dni
6.	Mirosław Drzewiecki (PO) (ur. 1956)	16 XI 2007	13 X 2009	697 dni	Pierwszy rząd Donalda Tuska
7.	Adam Giersz (ur. 1947)	14 X 2009	18 XI 2011	765 dni	Pierwszy rząd Donalda Tuska
8.	Joanna Mucha (PO) (ur. 1976)	18 XI 2011	27 XI 2013	740 dni	Drugi rząd Donalda Tuska
9.	Andrzej Biernat (PO) (ur. 1960)	27 XI 2013	15 VI 2015	565 dni	Drugi rząd Donalda Tuska
9.	Andrzej Biernat (PO) (ur. 1960)	27 XI 2013	15 VI 2015	565 dni	Rząd Ewy Kopacz
10.	Adam Korol (ur. 1974)	16 VI 2015	16 XI 2015	153 dni	Rząd Ewy Kopacz
11.	Witold Bańka (PiS) (ur. 1984)	16 XI 2015		1098 dni	Rząd Beaty Szydło
11.	Witold Bańka (PiS) (ur. 1984)	16 XI 2015		1098 dni	Rząd Mateusza Morawieckiego