Od 16 marca do 27 czerwca 1921 roku pełnił obowiązki adiutanta XL Brygady Piechoty dowodzonej przez płk. Stefana Pasławskiego. Od września 1922 roku był oficerem sztabu dowódcy piechoty dywizyjnej 29 Dywizji Piechoty w Grodnie. Pełniąc obowiązki na tym stanowisku pozostawał oficerem nadetatowym 41 pułku piechoty. Z dniem 18 października 1924 roku został przesunięty na stanowisko I oficera sztabu 29 DP[2]. Od września 1926 roku do września 1927 roku był dowódcą kompanii w 76 pułku piechoty.
Od września 1927 roku do lutego 1929 roku był komendantem Centralnej Szkoły Straży Granicznej. Od lutego 1929 roku do marca 1932 roku był kierownikiem Okręgowego Urzędu Wychowania Fizycznego i Przysposobienia Wojskowego w Toruniu. Od marca 1932 roku do lipca 1933 roku był dowódcą II batalionu 65 pułku piechoty detaszowanego w Gniewie.
W listopadzie 1939 mianowany został zastępcą płk Janusza Gaładyka, komendanta Okręgu SZP w Wilnie. W grudniu tego roku wyznaczony został na stanowisko komendanta Okręgu WilnoZwiązku Walki Zbrojnej. W konspiracji działał pod pseudonimami „Ładyna”, „Jodko”, „Jod”, „Karol”, „Sarnowski”. 13 kwietnia 1941 r. został aresztowany przez NKWD. Więziony do sierpnia 1941 r. Uwolniony w wyniku układu Sikorski-Majski wstąpił do tworzonych w ZSRR oddziałów Polskich Sił Zbrojnych w ZSRR (Armii Andersa).
Wizyta Naczelnego Wodza gen. Kazimierza Sosnkowskiego na froncie włoskim; kwiecień 1944 r. Naczelny Wódz gen. Kazimierz Sosnkowski (2. z lewej) z żołnierzami i oficerami 5 Kresowej Dywizji Piechoty. W pierwszym rzędzie widoczni m.in.: gen. Zygmunt Bohusz-Szyszko (1. z lewej), gen. Nikodem Sulik (3. z lewej) i płk Klemens Rudnicki (4. z lewej)
2 sierpnia 1921 poślubił Anielę Tarasiewicz (1895–1963), z którą miał czworo dzieci: Zofię Żabę (1922–2018), Annę (1924–2015), która później została żoną Prezydenta RP na Uchodźstwie Kazimierza Sabbata, Marię Anielę (ur. 1925) i Bolesława (1929–2012)[6].
Jest patronem Zespołu Szkół Liceum Ogólnokształcącego w Dąbrowie Białostockiej (podlaskie), upamiętnionym na muralu autorstwa Andrzeja Filipowicza, namalowanym wspólnie z Jakubem Horoszem i Patrycją Anastazją Zalewską[20].
Jest patronem placówki Nadbużańskiego Oddziału Straży Granicznej we Włodawie[21]
↑Medal nadany Rozkazem nr 25 Ministerstwa Spraw Wewnętrznych – Korpusu Ochrony Pogranicza z dnia 28 maja 1938 roku, pkt 4 (informacja ze zbiorów Archiwum Straży Granicznej w Szczecinie).
↑W nocy 7/8 lipca gen. Nikodem Sulik został ciężko ranny w wypadku samochodowym wizytując linię frontu pod Ankoną. W tym czasie przez kolejne 40 dni zastępował płk dypl. Klemens Rudnicki.
Rocznik Oficerski 1924, Ministerstwo Spraw Wojskowych, Oddział V Sztabu Generalnego Wojska Polskiego, Warszawa 1924, s. 79, 227, 364.
Zbigniew Mierzwiński: Generałowie II Rzeczypospolitej. Warszawa 1990: Wydawnictwo Polonia, s. 303–308. ISBN 83-7021-096-1.
Tadeusz Kryska-Karski i Stanisław Żurakowski, Generałowie Polski Niepodległej, Editions Spotkania, Warszawa 1991, wyd. II uzup. i poprawione, s. 172.
Krzysztof Filipow, Generał Nikodem Sulik (Kamienna Stara 1893 – Londyn 1954), Muzeum Wojska w Białymstoku, Białystok 1996, ISBN 83-86232-70-6.
Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Awanse oficerskie w Wojsku Polskim 1935–1939. Kraków: Fundacja Centrum Dokumentacji Czynu Niepodległościowego, 2004. ISBN 978-83-7188-691-1.