Sefardyjczycy
Sefardyjczycy (także Spaniolowie, Żydzi sefardyjscy; od hebr. ספרד Sefarad "Hiszpania i Portugalia") – określenie ludności żydowskiej zamieszkującej obszar Półwyspu Iberyjskiego, posługującej się dialektami judeo-romańskimi.
W roku 1492 Żydzi zostali wygnani z Hiszpanii dekretem alhambryjskim, a w 1497 również z Portugalii przez króla Manuela I[1]. Osiedli głównie we Włoszech, Holandii, w Maghrebie, na Bałkanach, Bliskim Wschodzie i w Ameryce Południowej. Niewielka grupa w XVI w. dotarła także do Polski, gdzie znalazła schronienie w okolicach Zamościa. Niektórzy Żydzi (marranowie) przeszli na katolicyzm. Sefardyjczykami określa się też Żydów, którzy uszli z Półwyspu Iberyjskiego w późniejszych wiekach oraz ich potomków. Obecnie za Sefardyjczyków uznaje się też czasem wszystkich praktykujących sefardyjski obrządek judaistyczny.
Od Aszkenazyjczyków różnią się, obok języka (Sefardyjczycy – ladino, Aszkenazyjczycy – jidysz), rytuałem. Tworzyli niegdyś wpływową wspólnotę na terenie Turcji.
Posiadają obecnie odrębnego naczelnego rabina w Izraelu. Współczesna wymowa hebrajska oparta jest na sefardyjskiej. Sefardyjczycy w sensie ścisłym stanowią ok. 10% mieszkańców Izraela, ale często do Sefardyjczyków zalicza się także Żydów wschodnich (Mizrachim), którzy wyznają judaizm w sefardyjskiej tradycji prawno-liturgicznej – wtedy ich liczba jest oceniana na około 40%.
Żydzi w Hiszpanii[edytuj | edytuj kod]
W Hiszpanii, w 1869 roku zagwarantowano nie-katolikom w tym pozostałym w kraju Żydom, pierwsze prawa do wolności kultu. Pod koniec XIX wieku, wielu rosyjskich i marokańskich Żydów przyjechało do Hiszpanii, co w 1909 roku, doprowadziło do zniesienia zakazu budowania synagog. W 1924 roku, rząd Hiszpanii ogłosił, ze każda osoba, która posiada pochodzenie sefardyjskie, może starać się o obywatelstwo hiszpańskie (rząd chciał w ten sposób przyciągnąć Żydów zwłaszcza z terenów Imperium Osmańskiego). Na początku niewiele osób odpowiedziało na to zaproszenie, ale od 1933 roku około 3000 Żydów z Europy Środkowej znalazło schronienie w Hiszpanii; większość jednak opuściła kraj podczas wojny domowej w latach 1936-1937. Garstka Żydów, która zdecydowała się na pozostanie w kraju walczyła przeciwko Francisco Franco[2].
W czasie II wojny światowej, wielu Żydów z Europy Środkowej mogło znaleźć tymczasowe schronienie w Hiszpanii, mimo braku wolności religijnej i niemożliwości prowadzenia jakiejkolwiek działalności religijnej. Fakt ten doprowadził do powstania legendy, wspomaganej propagandą zwłaszcza w okresie po 1945, według której Franco ocalił przed zagładą tysiące Żydów. W świetle najnowszych badań, legenda ta jest nieprawdziwa i oparta jest przede wszystkim na strategii obranej przez Franco: przeczuwając klęskę Hitlera, nie chciał, by alianci kojarzyli go z przywódcą Trzeciej Rzeszy[3]. Jednocześnie jednak Franco nakazał sporządzić spis mieszkających w Hiszpanii Żydów, który to spis dostarczony został Himmlerowi[4].
Przypisy
- ↑ Friedrich Battenberg: Żydzi w Europie : proces rozwoju mniejszości żydowskiej w nieżydowskim środowisku Europy. Wrocław: Zakład Narodowy im. Ossolińskich, 2008, s. 123. ISBN 9788304048478.
- ↑ Yale Strom, The Expulsion of the Jews: Five Hundred Years of Exodus, SP Books, 1992, s. 162.
- ↑ Isabelle Rohr, The Spanish Right and the Jews, 1898-1945: Antisemitism and Opportunism, Academic Press, 2007, s. xiv-xv.
- ↑ Giles Tremlett, "General Franco gave list of Spanish Jews to Nazis", www.theguardian.com, 20 czerwca 2010.
