Wybory w 1828 roku były pierwszymi po reformie ordynacji wyborczej[1]. Zakładała ona, że kandydaci nie będą wyłaniani przez frakcje partyjne w Kongresie, ale przez legislatury stanowe[1]. Do Partii Demokratycznej dołączało coraz więcej zwolenników, widzących rosnącą popularność Andrew Jacksona[2]. Dwoma głównymi orędownikami jego kandydatury stali się John Calhoun, któremu nie podobały się domniemane układy prezydentaAdamsa z Henrym Clayem oraz Martin Van Buren, lider partyjny z Albany[2]. Van Buren stał się swoistym szefem kampanii wyborczej, organizując komitety poparcia i wydając prasę projacksonowską[3]. Narodowa Partia Republikańska nominowała Johna Quincy’ego Adamsa, ubiegającego się o reelekcję[1]. Kampania obfitowała w nieczyste zagrywki i wzajemne oszczerstwa[3]. Demokraci zarzucali Adamsowi korupcję polityczną (powołanie Claya na sekretarza stanu), monarchizm, hipokryzję i stręczycielstwo[3]. Narodowi Republikanie natomiast oskarżali Jacksona o cudzołóstwo, prostactwo i despotyzm[3].
Głosowanie powszechne odbyło się pomiędzy 30 października a 19 listopada 1828 roku i wzięło w nim udział około 1,1 mln osób[4]. Frekwencja wyniosła 57,6%[5]. Jackson uzyskał 56% poparcia wobec 43,6% dla Adamsa[4]. Ponadto nieco ponad 4500 głosów oddano na niezależnych elektorów, głosujących na innych kandydatów[4]. W głosowaniu Kolegium Elektorów (zatwierdzonym 11 lutego 1829[6]) Jackson otrzymał 178 głosów, przy wymaganej większości 131 głosów[7]. John Quincy Adams otrzymał 83 głosy[7]. Kandydat na wiceprezydenta John Calhoun otrzymał 171 głosów, wobec 83 dla Richarda Rusha i 7 dla Williama Smitha[7].
Andrew Jackson został zaprzysiężony 4 marca 1829 roku[1].
Andrzej Bartnicki: Historia Stanów Zjednoczonych Ameryki. T. 2. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 1995. ISBN 83-01-11894-6. (pol.).brak strony w książce
