John C. Calhoun

John C. Calhoun
	; John Calhoun (1849)
Pełne imię i nazwisko	John Caldwell Calhoun
Data i miejsce urodzenia	18 marca 1782 ; Abbeville
Data i miejsce śmierci	30 marca 1850 ; Waszyngton
	7. wiceprezydent Stanów Zjednoczonych
Okres	od 4 marca 1825; do 28 grudnia 1832
Przynależność polityczna	Partia Demokratyczna
Druga dama	Floride Calhoun
Poprzednik	Daniel Tompkins
Następca	Martin Van Buren
	Sekretarz stanu USA
Okres	od 1 kwietnia 1844; do 10 marca 1845
Poprzednik	Abel P. Upshur
Następca	James Buchanan
	Sekretarz wojny USA
Okres	od 6 października 1817; do 4 marca 1825
Poprzednik	William H. Crawford
Następca	James Barbour
	Multimedia w Wikimedia Commons
	Cytaty w Wikicytatach

John Caldwell Calhoun (ur. 18 marca 1782 w Abbeville w Karolinie Południowej, zm. 30 marca 1850 w Waszyngtonie) – amerykański polityk, działacz Partii Demokratyczno-Republikańskiej, 7. wiceprezydent Stanów Zjednoczonych.

W latach 1817–1825 był sekretarzem wojny w administracji prezydenta Jamesa Monroe, następnie wiceprezydentem przy prezydentach Johnie Quincy Adamsie i Andrew Jacksonie (od 1825); 28 grudnia 1832 był pierwszym wiceprezydentem USA w historii, który sam zrezygnował z pełnionej funkcji, gdy został senatorem z rodzinnego stanu Karolina Południowa.

W 1844 został sekretarzem stanu w administracji Johna Tylera (po tragicznej śmierci Abla P. Upshura); pełnił tę funkcję przez rok, do końca prezydentury Tylera. W 1957 Senat USA uznał Calhouna za jednego z pięciu najwybitniejszych senatorów w historii USA.

Najgorętszy zwolennik utrzymania niewolnictwa. Wobec napływających do Kongresu petycji o zniesienie niewolnictwa w Waszyngtonie i terytoriach kontrolowanych przez władze federalne doprowadził do uchwalenia ustaw kagańcowych (ang. gag laws) zabraniających dyskutowania sprawy niewolnictwa. Zakaz ten (naruszający wolność słowa i petycji gwarantowany przez 1 Poprawkę) uchylony został w 1844 dzięki agitacji byłego prezydenta Johna Quincy Adamsa^[1]. Calhoun sprzeciwił się też projektowi Wilmota, zakazującemu wprowadzenia niewolnictwa na tereny zdobyte w wojnie z Meksykiem^[2]. Oponował też przeciw kompromisowi 1850, który ograniczał ekspansję niewolnictwa, jego mowę w tej sprawie trzeba było odczytać, gdyż on sam był już poważnie chory i wkrótce potem zmarł^[3].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

Biografia w Biographical Directory of the United States Congress (ang.)
Biografia Senat Stanów Zjednoczonych (ang.)
Biografia Office of the Historian, Bureau of Public Affairs, Departament Stanu Stanów Zjednoczonych (ang.)

[1] March 16, 1836 Gag Rule, John C. Calhoun – United States History, The slavery debate.

[2] Wilmot Proviso.

[3] John C. Calhoun, Three Senatorial Giants: Clay, Calhoun and Webster.

[win-4] ↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ ^j ^k ^l ^m ⁿ ^o ^p ^q zwycięzca

[loos-5] ↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ ^j ^k ^l ^m ⁿ ^o ^p ^q ^r ^s ^t ^u ^v ^w ^x przegrany

[winloos-6] zwycięzca później przegrany

[1]

[2]

[3]

[A]

[B]

[C]

Prezydent	James Monroe
Wiceprezydent	Daniel Tompkins
Szefowie departamentów	Dyplomacja: John Quincy Adams – Skarb: William H. Crawford – Wojna: John C. Calhoun – Sprawiedliwość: Richard Rush William Wirt – Poczta: Return J. Meigs, Jr. John McLean – Marynarka Wojenna: Benjamin W. Crowninshield Smith Thompson Samuel L. Southard

Prezydent	John Quincy Adams
Wiceprezydent	John C. Calhoun
Szefowie departamentów	Dyplomacja: Henry Clay – Skarb: Richard Rush – Wojna: James Barbour Peter B. Porter – Sprawiedliwość: William Wirt- Poczta: John McLean – Marynarka Wojenna: Samuel L. Southard

Prezydent	Andrew Jackson
Wiceprezydent	John C. Calhoun Martin Van Buren
Szefowie departamentów	Dyplomacja: Martin Van Buren Edward Livingston Louis McLane John Forsyth – Skarb: Samuel D. Ingham Louis McLane William J. Duane Roger Brooke Taney Levi Woodbury – Wojna: John H. Eaton Lewis Cass – Sprawiedliwość: John M. Berrien Roger Brooke Taney Benjamin F. Butler – Poczta: William T. Barry Amos Kendall – Marynarka Wojenna: John Branch Levi Woodbury Mahlon Dickerson –

Prezydent	John Tyler
Wiceprezydent	vacat
Szefowie departamentów	Dyplomacja: Daniel Webster Abel P. Upshur John C. Calhoun– Skarb: Thomas Ewing Walter Forward John C. Spencer George M. Bibb– Wojna: John Bell John C. Spencer James Madison Porter William Wilkins – Sprawiedliwość: John J. Crittenden Hugh S. Legaré John Nelson - Poczta: Francis Granger Charles A. Wickliffe – Marynarka Wojenna: George E. Badger Abel P. Upshur Thomas Walker Gilmer John Y. Mason

2. klasa	P. Butler Hunter Pinckney Sumter Taylor W. Smith R. Hayne Calhoun Huger Calhoun Elmore Barnwell Rhett De Saussure Evans A. Hayne Chesnut Robertson M. Butler Tillman Benet Pollock Dial Blease Byrnes Lumpkin Peace Maybank Daniel Thurmond Wofford Thurmond Graham
3. klasa	Izard Read Colhoun P. Butler Gaillard Harper W. Smith Miller Preston McDuffie A. Butler Hammond Sawyer Patterson Hampton Irby Earle McLaurin Latimer Gary E. Smith Hall Johnston Russell Hollings DeMint Scott

John C. Calhoun

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

Menu nawigacyjne