Głównym tematem kampanii wyborczej w 1896 roku była polityka monetarna, z uwagi na coraz śmielsze żądania swobodnego bicia srebrnych monet[1]. Partia Republikańska, której konwencja odbyła się w czerwcu w Saint Louis, w pierwszym głosowaniu powierzyła nominację prezydencką Williamowi McKinleyowi[2]. Głównym menadżerem sukcesu kandydata i kreatorem jego kampanii był boss partyjny Marcus Hanna[1]. Kandydatem na wiceprezydenta został Garret Hobart[2]. Program republikanów opierał się na utrzymaniu emisji złota, podwyższenia taryf celnych, aneksji Hawajów i niepodległości Kuby[2]. Konwencja Partii Demokratycznej odbyła na początku lipca w Chicago, jednak początkowo delegaci nie mogli wybrać kandydata[3]. Niepopularność Clevelanda sprawiła, że w partii wyłoniło się stronnictwo ostro optujące za nieograniczoną emisją srebrnej waluty, przy zachowaniu parytetu wobec złota w stosunku 16:1[1]. Lider tego stronnictwa William Bryan, swoim przemówieniem o „przybijaniu ludzkości do krzyża ze złota” przekonał delegatów, którzy udzielili mu poparcia[1]. Taka postawa obozu demokratów, utrudniła sytuację Partii Populistycznej, która planowała jako ostatnia wystawić kandydata i jako jedyna opowiedzieć się za srebrnymi monetami[3]. Wahali się czy poprzeć Bryana (to podało by w wątpliwość sens istnienia ich partii), czy wystawić własnego kandydata (to podzieliło by elektorat)[4]. Ostatecznie zdecydowali się poprzeć kandydata demokratów, jednocześnie starając się wystawić własnego kandydata na wiceprezydenta[4]. Kandydatem Gold Democrats został John Palmer, a Partii Prohibicji – Joshua Levering[5]. Bryan prowadził intensywną kampanię jeżdżąc po kraju, podczas gdy McKinley wygłaszał przemówienia na werandzie swojego domu[6]. Dzięki pieniądzom zdobytym przez Marcusa Hannę, kampania republikanów odniosła sukces[7]. Propaganda w prasie, przemówienia ekonomistów w całym kraju i darmowe przewozy ludzi na przemówienia McKinleya przechyliły szalę zwycięstwa na ich stronę[7].
Głosowanie powszechne odbyło się 3 listopada 1896[5]. McKinley uzyskał 51% poparcia, wobec 46,7% dla Bryana, 1% dla Johna Palmera i 0,9% dla Joshuy Leveringa[5]. Ponadto, około 57 000 głosów oddano na niezależnych elektorów, głosujących na innych kandydatów[5]. Frekwencja wyniosła 79,3%[8]. W głosowaniu Kolegium Elektorów McKinley uzyskał 271 głosów, przy wymaganej większości 224 głosów[9]. Na Bryana zagłosowało 176 elektorów[9]. W głosowaniu wiceprezydenckim zwyciężył Garret Hobart, uzyskując 271 głosów, wobec 149 dla Arthura Sewalla i 27 dla Thomasa Watsona[9].
William McKinley został zaprzysiężony 4 marca 1897 roku[10].
Andrzej Bartnicki: Historia Stanów Zjednoczonych Ameryki. T. 3. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 1995. ISBN 83-01-11894-6. (pol.).brak strony w książce
