BTR-70

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
BTR-70
Ilustracja
Dane podstawowe
Państwo

 ZSRR

Producent

Arzamaska Fabryka Maszyn

Typ pojazdu

transporter opancerzony

Trakcja

kołowa (8x8)

Załoga

3+7

Historia
Produkcja

19731984

Dane techniczne
Silnik

2 x silnik gaźnikowy ZMZ-4908o mocy 120 KM każdy

Transmisja

mechaniczna, 8/2

Poj. zb. paliwa

290 l

Długość

7,54 m

Szerokość

2,80 m

Wysokość

2,32 m

Prześwit

0,475 m

Masa

11,5 t (bojowa)

Moc jedn.

14,7 kW/t (20,86 KM/t)

Osiągi
Prędkość

80 km/h
40 km/h (po drodze, z uzyciem jednego silnika)
10 km/h (pływania)

Zasięg pojazdu

600–700 km

Pokonywanie przeszkód
Rowy (szer.)

2,0 m

Ściany (wys.)

0,6 m

Kąt podjazdu

30°

Przechył boczny

25°

Dane operacyjne
Uzbrojenie
1 x wkm KPWT kalibru 14,5 mm (500 naboi)
1 x km PKT kalibru 7,62 mm (2000 naboi)
Użytkownicy
Armia Radziecka
Rzuty
Rzuty

BTR-70 – radziecki transporter opancerzony z wieżą od BRDM-2.

Historia[edytuj | edytuj kod]

W 1959 roku do uzbrojenia wprowadzono transporter opancerzony BTR-60P. W 1966 roku powstała finalna wersja tego wozu oznaczona BTR-60PB. W następnych latach rozpoczęto projektowanie nowego kołowego bwp oznaczonego jako GAZ-50. Był on wyposażony w wieżę identyczną jak BMP-1 i BMD-1.

Prototyp GAZa-50 był gotowy w 1970 roku. Testy wykazały, że GAZ-50 jest konstrukcją pod każdym względem doskonalszą od BTR-60, ale całkowite zastąpienie kołowych transporterów opancerzonych kołowymi bojowymi wozami piechoty (tak jak to się stało w przypadku pojazdów gąsienicowych) przekraczało możliwości radzieckiej gospodarki. Podstawową przyczyną wysokiej ceny GAZa-50 była skomplikowana wieża mieszcząca armatę 73 mm, jej automat ładowania, karabin maszynowy i wyrzutnię ppk. Dlatego postanowiono zintegrować wieżę BTR-60PB z kadłubem GAZa-50. Powstały w ten sposób pojazd otrzymał oznaczenie fabryczne GAZ-4905, a po przyjęciu do uzbrojenia w 1972 roku nazwę BTR-70.

Produkcję seryjną nowego wozu uruchomiono w 1976 roku. W następnych latach BTR-70 zaczął wypierać BTR-60 z jednostek piechoty zmotoryzowanej.

BTR-70 swój chrzest bojowy przeszedł podczas wojny w Afganistanie. Pojazd był oceniany znacznie wyżej niż BTR-60, ale były też uwagi krytyczne. Za największe wady uznawano skomplikowany układ napędowy, małe rozmiary włazów utrudniające opuszczanie wozu i niski kąt podniesienia uzbrojenia utrudniający zwalczanie celów położonych na stokach gór. W efekcie pod koniec lat 70. zaczęto wyposażać BTR-70 w nowe wieże o zwiększonym do +60° kącie podniesienia uzbrojenia, a od 1984 roku BTR-70 był uzupełniany przez nowy BTR-80.

BTR-70 nadal pozostaje na uzbrojeniu państw powstałych po rozpadzie ZSRR.

BTR-70 oraz BTR-70M zostały użyte podczas Inwazji Rosji na Ukrainę. Do tej pory wizualnie naliczono 5 zniszczonych pojazdów oraz 2 przejęte przez Siły Zbrojne Ukrainy.[1]

Wersje[edytuj | edytuj kod]

  • BTR-70 – transporter opancerzony. Wersja podstawowa.
  • BTR-70A, BTR-70W (oznaczenia nieoficjalne) – transporter opancerzony wyposażony w wieżę o zwiększonym kącie podniesienia uzbrojenia.
  • BTR-70-AGS – wersja ze zdemontowaną wieżą i umocowanym w jej miejscu granatnikiem automatycznym AGS-17.
  • BTR-70K – wóz dowodzenia. W przedziale desantowym umieszczono stanowiska do pracy na mapach, radiostację R-123M, radiolokacyjne urządzenie odzewowe, aparaturę nawigacyjną TNA-3 i dwie przenośne radiostacje R-107M. Załoga pojazdu składała się z 3 żołnierzy oraz 4 oficerów sztabowych.
  • BTR-70Ch – wóz rozpoznania skażeń. Wyposażony w układ rozpoznania skażeń promieniotwórczych i chemicznych typu GO-27.
  • BTR-70MS – wóz łączności. Wyposażony w dodatkowe radiostacje, łącznice telefoniczną i agregat prądotwórczy.
  • SPR-2opancerzony transporter rozpoznawczy. Wyposażony w radar obserwacji pola walki.
  • BTR-70BREM – wóz pomocy technicznej. Wyposażony w wyciągarkę, dźwig, komplet narzędzi i części zamiennych umożliwiający polowe naprawy transporterów BTR-70.
  • BTR-70DI (BTR-7) – ukraińska modernizacja BTR-70.
  • BTR-70M – zmodernizowany wóz wyposażony w pojedynczy silnik KAMAZ-740.3 z nowym układem przeniesienia napędu[2].
  • BTR-70MB1 – białoruska modernizacja opracowana przez 140. Zakład Remontowy z Borysowa[3][4].
  • TAB-77 – rumuńska wersja licencyjna.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Oryx, Attack On Europe: Documenting Russian Equipment Losses During The Russian Invasion Of Ukraine, Oryx [dostęp 2024-01-11].
  2. Rosja dostarcza zmodernizowane BTR-70M, dziennikzbrojny.pl, 25 sierpnia 2016 [dostęp 2016-08-25] [zarchiwizowane z adresu 2016-08-27].
  3. Andrzej Pawłowski, Białorusini odbiorą niebawem pierwsze BTR-y-70MB1, konflikty.pl, 6 stycznia 2017.
  4. Białoruś zmodernizuje transportery BTR-70, defence24.pl, 8 stycznia 2017 [zarchiwizowane z adresu 2017-01-09].

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Igor Witkowski: Lekkie i średnie opancerzone wozy bojowe. Warszawa: Wydawnictwo WiS, 1993. ISBN 83-86028-02-5.
  • Wiesław Barnat, Edward Cypko, Mariusz Radzimierski. Transporter opancerzony BTR-70. „Nowa Technika Wojskowa”. 1999. nr 4. s. 19–22. ISSN 1230-1655.