Tymczasowa Administracja ONZ w Kambodży
| 1992–1993 | |||||
| |||||
| |||||
| Stolica | |||||
|---|---|---|---|---|---|
| Ustrój polityczny | |||||
| Głowa państwa |
reprezentant Sekretarza Generalnego ONZ Yasushi Akashi | ||||
| Status terytorium | |||||
| Zależne od | |||||
| Powierzchnia • całkowita |
| ||||
| Data powstania |
marzec 1992 | ||||
| Data likwidacji |
wrzesień 1993 | ||||
.svg)
.svg)
| |
| |
| Język roboczy | |
|---|---|
| Special Representative of the Secretary-General and Chief of Mission | |
| Utworzenie |
marzec 1992 |
| Rozwiązanie |
wrzesień 1993 |
Tymczasowa Administracja Narodów Zjednoczonych w Kambodży, ang. United Nations Transitional Authority in Cambodia (UNTAC) – była międzynarodową misją pokojową ONZ, stanowiącą administrację ONZ w Kambodży od marca 1992 do września 1993, utworzoną zgodnie z Porozumieniami Pokojowymi zawartymi w Paryżu w 1991 r. dotyczącymi Kambodży. Był to pierwszy przypadek, w którym ONZ przejęła administrację niezależnego państwa, zorganizowała i przeprowadziła wybory[1].
Przebieg misji[edytuj | edytuj kod]
UNTAC została utworzona w marcu 1992 r. na mocy rezolucji Rady Bezpieczeństwa ONZ nr 745[2] w porozumieniu z ówczesnym rządem Kambodży, w celu wykonania porozumień pokojowych z Paryża z października 1991 r. UNTAC powstała w wyniku wieloletnich zabiegów dyplomatycznych aby położyć kres wojnie domowej w Kambodży.
Szefem misji UNTAC był specjalny reprezentant Sekretarza Generalnego ONZ Yasushi Akashi (Japonia), dowódcą sił pokojowych był generał-porucznik John Sanderson (Australia), a komisarzem policji generał brygady Klaas Roos (Holandia). W międzynarodowej misji uczestniczyło około 15900 żołnierzy, 3400 cywilów wcielonych w szeregi policji, 2000 cywilów i 450 wolontariuszy ONZ , a także lokalnie rekrutowany personel i tłumacze. W czasie wyborów ponad 50000 Kambodżan obsługiwało punkty wyborcze, a około 900 urzędników międzynarodowych nadzorowało wybory. Cała operacja kosztowała ponad 1,6 miliarda dolarów (równowartość 2,5 miliarda dolarów w 2017 roku). W misji uczestniczyło 46 krajów, które wysłały swoich obserwatorów wojskowych, funkcjonariuszy policję lub żołnierzy[3][4].
Państwa uczestniczące[edytuj | edytuj kod]
Algieria, 
Argentyna, 
Australia, 
Austria,
Bangladesz, 
Belgia, 
Brunei, 
Bułgaria, 
Chile, 
Chiny, 
Dania, 
Egipt, 
Fidżi, 
Francja, 
Ghana, 
Holandia, 
Indie, 
Indonezja, 
Irlandia, 
Japonia, 
Jordania, 
Kamerun, 
Kanada, 
Kenia, 
Kolumbia, 
Malezja, 
Maroko, 
Namibia, 
Nepal, 
Niemcy, 
Nigeria, 
Norwegia, 
Nowa Zelandia, 
Pakistan, 
Peru, 
Filipiny, 
Polska, 
Rosja, 
Senegal, 
Stany Zjednoczone, 
Szwecja, 
Tanzania, 
Tajlandia, 
Tunezja, 
Turcja, 
Węgry, 
Wielka Brytania, 
Włochy, 
Wybrzeże Kości Słoniowej, 
Urugwaj[3]
Kontyngenty tworzące UNTAC w maju 1993[5][6]:
| Sektor | Państwo | Kontyngent | Dyslokacja |
|---|---|---|---|
| Kwatera Główna UNTAC | Phnom Penh | ||
| Strefa Specjalna (Phnom Penh) |
Ghana
|
batalion operacyjny GHANBATT | Phnom Penh |
| Indonezja
|
batalion operacyjny INDABATT (rezerwa) | ||
| Australia
|
batalion łączności (dowództwo) | ||
 ONZ
|
batalion logistyczny (dowództwo) | ||
| Niemcy
|
batalion medyczny | ||
| Australia
|
kompania łączności | ||
| Polska
|
kompania logistyczna | ||
| Kanada
|
kompania transportowa | ||
| ONZ
|
kompania policji wojskowej | ||
| Francja
|
jednostka lotnicza | ||
| Urugwaj
|
jednostka wodna | ||
| ONZ
|
jednostka rozminowania | ||
| Sektor 1 (Bântéay Méanchey) |
Holandia
|
batalion operacyjny DUTCHBATT | Sisŏphŏn |
| Sektor 2 (Siĕm Réab) |
Bangladesz
|
batalion operacyjny BANGBATT | Siĕm Réab |
| Francja
|
kompania inżynieryjna | ||
| Polska
|
kompania logistyczna | ||
| Indie
|
kompania medyczna | ||
| Sektor 3 (Preăh Vĭhéar) |
Pakistan
|
batalion operacyjny PAKBATT | Tbêng Méan Chey |
| Sektor 4 (Krâchéh, Môndôl Kiri, Rôttanak Kiri, Stœ̆ng Trêng) |
Urugwaj
|
batalion operacyjny URUBATT | Stœ̆ng Trêng |
| Polska
|
batalion inżynieryjny | Krâchéh | |
| Polska
|
kompania logistyczna | Stœ̆ng Trêng | |
 Singapur
|
pluton logistyczny | ||
| Indie
|
pluton medyczny | ||
| Sektor 5W (Kâmpóng Thum) |
Indonezja
|
batalion operacyjny INDOBATT | Kâmpóng Thum |
| Chiny
|
batalion inżynieryjny | ||
| Polska
|
kompania logistyczna | ||
| Indie
|
pluton medyczny | ||
| Sektor 5E (Kâmpóng Cham, Prey Vêng, Svay Riĕng) |
Indie
|
batalion operacyjny INDABATT | Kâmpóng Cham |
| Polska
|
kompania logistyczna | ||
| Sektor 6 (Kâmpôt, Kaôh Kŏng, Sihanouk Ville, Takêv) |
Francja
|
batalion operacyjny FRENCHBATT | Sihanouk Ville |
| Japonia
|
batalion inżynieryjny | Takêv | |
| Polska
|
kompania logistyczna | Sihanouk Ville | |
| Filipiny
|
jednostka wodna | ||
| Sektor 8 (Bătdâmbâng) |
Malezja
|
batalion operacyjny MALBATT | Bătdâmbâng |
| Tajlandia
|
batalion inżynieryjny | ||
| Australia
|
kompania łączności | ||
| Pakistan
|
kompania logistyczna | ||
| Indie
|
pluton medyczny | ||
| Australia
|
jednostka lotnicza | ||
| ONZ
|
jednostka rozminowania | ||
| Sektor 9W (Kâmpóng Chhnăng, Poŭrsăt) |
Tunezja
|
batalion operacyjny TUNBATT | Kâmpóng Chhnăng |
| Malezja
|
jednostka lotnicza | ||
| Sektor 9E (Kâmpóng Spœ, Kândal) |
Bułgaria
|
batalion operacyjny BULGABATT | Kâmpóng Spœ |
Cele misji[edytuj | edytuj kod]
Celem UNTAC było przywrócenie pokoju i rządów cywilnych w kraju zrujnowanym przez dziesięciolecia wojny domowej. Celem doraźnym było zorganizowanie i przeprowadzenie wolnych wyborów i doprowadzenie do uchwalenia nowej konstytucji aby rozpocząć odbudowę kraju. Tymczasowa administracja ONZ sprawowała kontrolę nad działalnością rządu, w tym sprawami zagranicznymi, obroną narodową, finansami, bezpieczeństwem publicznym i informacją, oraz nadzorować, monitorować i weryfikować wycofywanie i rozbrajanie zarówno wewnętrznych jak i obcych ugrupowań zbrojnych. Administracja ONZ demobilizowała walczące frakcje w Kambodży, konfiskowała składy broni i zaopatrzenia wojskowego, promowała i chroniła prawa człowieka, nadzorowała bezpieczeństwo wojskowe i utrzymywała porządek i respektowanie prawa, repatriowała i przesiedlała uchodźców i wysiedleńców, pomagała w rozminowywaniu terenów i organizowała szkolenia w zakresie między innymi odbudowy podstawowej infrastruktury i pomocy w odbudowie gospodarki.
Innym ważnym celem było doprowadzenie do procesów sądowych przywódców Czerwonych Khmerów. Proces zapoczątkowany podczas istnienia UNTAC doprowadził w dniu 4 października 2004 r. do ratyfikacji porozumienia z ONZ przez Zgromadzenie Narodowe Kambodży w sprawie ustanowienia trybunału, który miał sądzić wyższych przywódców kraju odpowiedzialnych za okrucieństwa popełnione przez Czerwonych Khmerów. Kraje-darczyńcy zadeklarowały 43 miliony dolarów darowizny jako udział w trzyletnim budżecie trybunału, podczas gdy udział rządu Kambodży w tym budżecie wyniósł 13,3 miliona dolarów. Pierwsze procesy głównych przywódców Czerwonych Khmerów miały miejsce dopiero w 2007 roku, kiedy wielu z nich już nie żyło lub było w złym stanie zdrowia[7].
Skutki misji[edytuj | edytuj kod]
Ponad 4 miliony Kambodżan (około 90% uprawnionych do głosowania) wzięło udział w wyborach w maju 1993 r. wybierając 120-osobowy parlament. Partie polityczne reprezentowane w parlamencie przystąpiły do opracowywania i zatwierdzania nowej konstytucji, która została ogłoszona 24 września 1993 r. Ustanowiła ona wielopartyjną liberalną demokrację w ramach monarchii konstytucyjnej, z byłym księciem Norodomem Sihanoukiem ustanowionym królem Kambodży. Konstytucja zapewnia szeroki wachlarz praw człowieka uznanych na arenie międzynarodowej.
Mimo pozytywnych ocen społeczności międzynarodowej dla działalności UNTAC za jego skuteczność, jednakże ednakże UNTAC nie udało się całkowicie rozbroić udziałów Czerwonych Khmerów, a jednocześnie skutecznie rozbroiła lokalne milicje obywatelskie. To pozwoliło Czerwonym Khmerom na zdobycie nowych terytoriów i doprowadziło do przemocy politycznej[7].
Polski kontyngent wojskowy[edytuj | edytuj kod]
W skład polskiego kontyngentu wojskowego uczestniczącego w misji UNTAC wchodził batalion logistyczno-inżynieryjny i inżynieryjne siły zadaniowe oraz polscy żołnierze prowadzący centralną składnicę zaopatrzenia, co stanowiło łącznie 718 żołnierzy. Żołnierzy przerzucono do Kambodży drogą lotniczą w dniach od 14 czerwca do 14 lipca 1992 r. natomiast sprzęt przewieziono statkami handlowymi wyczarterowanymi przez ONZ. Do zadań polskiego kontyngentu należało zapewnienie transportu wraz z zaopatrzeniem pozostałych kontyngentów wojskowych w wodę, paliwo i żywność oraz budowa i naprawa dróg oraz mostów, a także kontrola uzbrojenia lokalnych ugrupowań zbrojnych i zabezpieczenie funkcjonowania centralnych magazynów zaopatrzenia. Wycofywanie kontyngentu nastąpiło od sierpnia do listopada 1993 roku, stopniowo zmniejszając liczebność żołnierzy. Po listopadzie pozostali tylko obserwatorzy[7][8].
Uwagi[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Patrz: Skutki misji
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Misje pokojowe ONZ [online], www.unic.un.org.pl [dostęp 2021-02-24].
- ↑ United Nations Official Document [online], www.un.org [dostęp 2021-02-24].
- ↑ a b UNITED NATIONS TRANSITIONAL AUTHORITY IN CAMBODIA (UNTAC) - Facts and Figures [online], web.archive.org, 26 lutego 2009 [dostęp 2021-02-24] [zarchiwizowane z adresu 2009-02-26].
- ↑ UNTAC and UNAMIC Web site - UNTAC History [online], web.archive.org, 14 września 2009 [dostęp 2021-02-24] [zarchiwizowane z adresu 2009-09-14].
- ↑ Grzegorz Ciechanowski: Operacje pokojowe ONZ w XX wieku. Toruń: Wydawnictwo Adam Marszałek, 2013, s. 317. ISBN 978-83-7780-729-3.
- ↑ United Nations Transitional Authority in Cambodja. www.kvbk.nl. [dostęp 2020-03-04]. (niderl.).
- ↑ a b c MISJA PRZYGOTOWAWCZA ONZ W KAMBODŻY ORAZ TYMCZASOWA ADMINISTRACJA NARODÓW ZJEDNOCZONYCH W KAMBODŻY [online], Wojsko-Polskie.pl [dostęp 2021-02-24] (pol.).
- ↑ Szkrobi, Misje ONZ [online], misjeonz.pl [dostęp 2021-02-24] (pol.).