Ludwik Dorn

Ludwik Dorn

Ilustracja
Data i miejsce urodzenia	5 czerwca 1954 Warszawa
Data śmierci	7 kwietnia 2022
Minister Spraw Wewnętrznych i Administracji
Okres	od 31 października 2005 do 7 lutego 2007
Przynależność polityczna	Prawo i Sprawiedliwość
Poprzednik	Ryszard Kalisz
Następca	Janusz Kaczmarek
Wiceprezes Rady Ministrów
Okres	od 21 listopada 2005 do 27 kwietnia 2007
Przynależność polityczna	Prawo i Sprawiedliwość

{{Polityk infobox}} Nieznane pola: 1 oraz "lata życia". Nieoczekiwana grafika: "grafika".

Ludwik Stanisław Dorn (ur. 5 czerwca 1954 w Warszawie) - polski polityk, socjolog i publicysta; wicepremier od 2005 oraz minister spraw wewnętrznych i administracji w latach 2005-2007 w rządzie Kazimierza Marcinkiewicza i Jarosława Kaczyńskiego. 27 kwietnia 2007 został wybrany Marszałkiem Sejmu.

Wykształcenie

Absolwent VI Liceum Ogólnokształcącego im. Tadeusza Reytana w Warszawie. W 1978 ukończył socjologię na Wydziale Nauk Społecznych Uniwersytetu Warszawskiego.

Działacz opozycji

Był harcerzem 1 Warszawskiej Drużyny Harcerskiej im. Romualda Traugutta - "Czarnej Jedynki". W początkach lat 70., jeszcze jako uczeń warszawskiego liceum im. Reytana, związał się z opozycją antykomunistyczną. Od 1972 uczestniczył w niezależnych spotkaniach organizowanych przez środowisko seniorów "Czarnej Jedynki" (w której instruktorami byli m.in. Andrzej Celiński, Antoni Macierewicz i Piotr Naimski). Uczestniczył w akcjach tzw. małego sabotażu (m.in. pisanie na murach antykomunistycznych haseł). Należał do tzw. "Gromady Włóczęgów" skupiającej uczestników spotkań "Czarnej Jedynki".

W latach 1974-1975 uczestniczył w spotkaniach seminarium najnowszej historii Polski skupiających przedstawicieli różnych środowisk młodej opozycji (tzw. "komandosi", młodzież KIK, członkowie "Gromady Włóczęgów" i inni). W 1975 brał udział w organizowaniu akcji zbierania podpisów przeciwko zmianom w Konstytucji (uznanie PZPR za przewodnią siłę polityczną, wpisanie przyjaźni i współpracy ze Związkiem Radzieckim) - tzw. listu 59.

Komitet Obrony Robotników

Po wydarzeniach czerwcowych w 1976 zaangażował się w pomoc dla prześladowanych robotników. Od września 1976 działał w Komitecie Obrony Robotników. Od 1977 był współpracownikiem redakcji podziemnego miesięcznika Głos, w którym publikowali najbardziej antysystemowo nastawieni działacze KOR (redaktorem naczelnym był Antoni Macierewicz). Za swoją działalność opozycyjną był wielokrotnie represjonowany, zatrzymywany i bity.

NSZZ "Solidarność"

W sierpniu 1980 przebywał w areszcie. Został wypuszczony na wolność na skutek żądań strajkujących robotników domagających się zwolnienia aresztowanych opozycjonistów. Od września 1980 był członek NSZZ "Solidarność" i KSR "Wolność-Sprawiedliwość-Niepodległość". Zakładał i pracował jako socjolog w Ośrodku Badań Społecznych NSZZ "Solidarność" Regionu Mazowsze, gdzie blisko współpracował z Antonim Macierewiczem. Po 13 grudnia 1981, ścigany listem gończym, uniknął aresztowania. W zastępstwie internowanego Macierewicza kierował redakcją podziemnego "Głosu". Działał w nielegalnych strukturach NSZZ "Solidarność", organizował Centrum Dokumentacji i Analiz, redagował drugoobiegowe "Wiadomości". W latach osiemdziesiątych utrzymywał się z tłumaczenia (pod pseudonimem Dorota Lutecka) angielskich powieści szpiegowskich (m.in. Johna le Carré i Lena Deightona).

Polityk w III RP

Do 1989 współpracował z Antonim Macierewiczem. Wspólnie z nim uczestniczył w zakładaniu Zjednoczenia Chrześcijańsko-Narodowego. Zrezygnował jednak po czterech tygodniach, nie godząc się na współpracę ze środowiskiem Henryka Goryszewskiego.

Porozumienie Centrum

Od 1990 zaczął bliżej współpracować z Jarosławem Kaczyńskim, który zakładał Porozumienie Centrum i wspierał kandydaturę Lecha Wałęsy w wyborach prezydenckich. Po zwycięstwie Wałęsy został zatrudniony w Kancelarii Prezydenta (której szefem został Jarosław Kaczyński) na stanowisku kierownika Zespołu Analiz. Odszedł z pracy w Kancelarii wraz z innymi urzędnikami wywodzącymi się ze środowiska PC po konflikcie braci Jarosława i Lecha Kaczyńskich z Wałęsą i szefem jego gabinetu Mieczysławem Wachowskim.

Od 1992 był wiceprezesem PC. Gdy Lech Kaczyński kandydował na urząd prezydenta w wyborach w 1995 był jego rzecznikiem prasowym. W wyborach parlamentarnych w 1997 jako członek PC został wybrany z listy Akcji Wyborczej Solidarność do Sejmu III kadencji. Wystąpił z Klubu Parlamentarnego AWS w proteście przeciwko powierzeniu stanowiska Ministra Sprawiedliwości w rządzie koalicji AWS-UW Hannie Suchockiej, której zarzucał inwigilowanie środowiska PC w okresie gdy była premierem (1992-1993). Nie wziął udziału w zjednoczeniu PC z Partią Chrześcijańskich Demokratów w 1998 i wraz z grupą innych działaczy kontynuował działalność pod dawną nazwą. Jednocześnie był posłem niezależnym.

Prawo i Sprawiedliwość

W 2001 wspólnie z Jarosławem i Lechem Kaczyńskimi oraz grupą współpracowników z PC brał udział w założeniu Prawa i Sprawiedliwości. Został wybrany wiceprezesem partii. W wyborach parlamentarnych w 2001 został wybrany do Sejmu IV kadencji w okręgu podwarszawskim. Od grudnia 2002 był Przewodniczącym Klubu Parlamentarnego PiS. W wyborach parlamentarnych w 2005 ponownie wybrany do Sejmu w okręgu podwarszawskim.

Minister spraw wewnętrznych i administracji

31 października 2005 został ministrem spraw wewnętrznych i administracji w mniejszościowym rządzie Kazimierza Marcinkiewicza. 21 listopada 2005 został także powołany na stanowisko Wiceprezesa Rady Ministrów.

W dniu 6 lutego 2007 roku Ludwik Dorn złożył na ręce premiera Jarosława Kaczyńskiego dymisję z funkcji wicepremiera i ministra. Premier przyjął dymisję z funkcji ministra, pozostawiając jednocześnie Dorna na funkcji wicepremiera, o czym poinformował 7 lutego 2007. Podanym przez ministra powodem dymisji była rozbieżność zdań z premierem Jarosławem Kaczyńskim w ważnej sprawie związanej z funkcjonowaniem resortu. W dniu 8 lutego 2007 zastąpił go Janusz Kaczmarek, dotychczasowy prokurator krajowy. Dorn pozostał wicepremierem "bez teki". 25 kwietnia 2007 opublikowano informacje o przedstawieniu przez PiS Ludwika Dorna jako kandydata na marszałka sejmu.

Marszałek Sejmu

27 kwietnia 2007 Sejm podjął uchwałę o powołaniu Ludwika Dorna na stanowisko Marszałka Sejmu.

Ciekawostki

Ojciec Ludwika - Henryk Dornbaum - był zegarmistrzem z Mokotowa pochodzenia żydowskiego. Przed wojną członek partii komunistycznej. Po wojnie lektor marksizmu-leninizmu na Politechnice Warszawskiej. Po rezygnacji z etatu optyk w Warszawie.

Dorn podczas studiów fascynował się ruchem hipisowskim. Jego narzeczoną była wówczas Kinga Dunin, znana dziś feministka.

Do pięćdziesiątego trzeciego roku życia był ateistą. Zdaniem gazety Super Express pod wpływem swej czwartej żony - Izabeli Śmieszek-Dorn - w 2007 r. przyjął chrzest w obrządku rzymskokatolickim. W sprostowaniu wysłanym do Super Expresu Ludwik Dorn napisał, że wziął chrzest zanim poznał swoją czwartą żonę.

Poeta, tłumacz wierszy (m.in. Johna Keatsa i Williama Butlera Yeatsa), autor esejów literackich, a także zbioru bajek: "O śpiochu tłuściochu i o psie Sabie" (ISBN 839198396X) wyróżnionego na ogólnopolskim konkursie "Wielcy poeci piszcie dla dzieci", dwukrotnie uznany za najlepszego posła w rankingu tygodnika Polityka, nominowany do nagrody Programu III Polskiego Radia "Srebrne usta", znawca win i dziczyzny.

Linki zewnętrzne

• "Trzeci Kaczyński" ("Przekrój", 38/2005)