Matthäus Lang von Wellenburg
| Kardynał biskup | |
| |
| Kraj działania | |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia |
1468/1469 |
| Data i miejsce śmierci |
30 marca 1540 |
| Arcybiskup Salzburga | |
| Okres sprawowania |
1519–1540 |
| Wyznanie | |
| Kościół | |
| Prezbiterat |
24 sierpnia 1519 |
| Sakra biskupia |
25 sierpnia 1519 |
| Kreacja kardynalska |
10 marca 1511 |
| Kościół tytularny |
S. Angelo in Pescheria |
| Data konsekracji |
25 sierpnia 1519 | ||||
|---|---|---|---|---|---|
| Konsekrator | |||||
| Współkonsekratorzy | |||||
| |||||
Matthäus Lang von Wellenburg (ur. w 1468 albo w 1469 w Augsburgu, zm. 30 marca 1540 w Salzburgu) – niemiecki kardynał.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Urodził się w 1468 albo w 1469 roku w Augsburgu, jako syn złotnika, Hansa Langa[1]. Studiował na uniwersytetach w Ingolstadt, Tybindze i Wiedniu[1]. Po studiach wstąpił do kancelarii biskupa Bertholda von Henneberga, której został sekretarzem[1]. W latach 90. związał się z Sibillą Millerin, z którą miał trzech synów m.in. Matthäusa i Markusa[1]. W 1494 roku został sekretarzem króla niemieckiego Maksymiliana I[1]. W 1501 roku został biskupem koadiutorem Gurk[2]. Władanie diecezją przejął w 1505 roku i sprawował do czasu rezygnacji w roku 1522[2]. Nigdy nie odwiedził swojej diecezji, za to wykonywał misje dyplomatyczne z polecenia króla, podróżując do Paryża, Rzymu czy Bolonii[1]. W 1507 rok uzyskał tytuł szlachecki, a rok później został kanclerzem królewskim[1]. Przyczynił się do zawiązania Ligi w Cambrai oraz do nadania Maksymilianowi tytulatury „wybrany cesarz rzymski”[1]. W 1510 roku został biskupem Kartageny[2]. 10 marca 1511 roku został kreowany kardynałem in pectore[2]. Jego nominacja na kardynała diakona została ogłoszona na konsystorzu 24 listopada 1512 roku i nadano mu diakonię Sant'Angelo in Pescheria[2]. Wcześniej, 5 kwietnia, został mianowany arcybiskupem koadiutorem Salzburga, a władanie diecezją, na zasadzie sukcesji objął siedem lat później[2]. Początkowo wsparł synod w Pizie, jednak następnie wziął udział w obradach V soboru laterańskiego[1]. 8 sierpnia 1519 roku został podniesiony do rangi kardynała prezbitera, zachowując kościół tytularny na zasadzie pro hac vice[2]. 24 sierpnia przyjął święcenia kapłańskie, a dzień później – sakrę[2]. Walnie przyczynił się do elekcji Karola V, a po Sejmie Rzeszy w Wormacji w 1521 roku zaoponował przeciwko propozycjom reformy Marcina Lutra, nakłaniając cesarza do podjęcia kroków wobec augustianina[1]. W 1524 roku zakazał publikacji i kazań Lutra oraz nadzorował wykonywanie edyktu wormackiego[1]. W 1525 roku negocjował traktaty wiedeńskie, które umożliwiały aneksję Czech i Węgier do Świętego Cesarstwa Rzymskiego[1]. Potępił powstanie chłopskie w Niemczech i dla załagodzenia nastrojów proluterańskich powołał mentora Lutra, Johanna von Staupitza, na duchownego w katedrze salzburskiej[1]. Rozwiązywał także kilka innych sporów na drodze dialogu z królem Ferdynandem I[1]. 26 lutego 1535 roku został podniesiony do rangi kardynała biskupa i otrzymał diecezję suburbikarną Albano[2]. W latach 1535–1536 był administratorem apostolskim Chiemsee[2]. Zmarł 30 marca 1540 roku w Salzburgu[1].