Przejdź do zawartości

Oscar Niemeyer

Przejrzana
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Oscar Niemeyer
Ilustracja
Oscar Niemeyer (1968)
Imię i nazwisko

Oscar Ribeiro de Almeida Niemeyer Soares Filho

Data i miejsce urodzenia

15 grudnia 1907
Rio de Janeiro

Data i miejsce śmierci

5 grudnia 2012
Rio de Janeiro

Narodowość

brazylijska

Alma Mater

Escola Nacional de Belas Artes

Dziedzina sztuki

architektura

Epoka

modernizm

podpis
Odznaczenia
Krzyż Wielki Orderu Rio Branco (Brazylia) Wielki Oficer Orderu Rio Branco (Brazylia) Krzyż Wielki Orderu Narodowego Zasługi Naukowej (Brazylia) Kawaler Orderu Zasługi Kulturalnej (Brazylia) Odznaka Honorowa za Naukę i Sztukę (Austria) Wielki Oficer Orderu Zasługi Naukowej i Kulturalnej Gabrieli Mistral (Chile) Komandor Orderu Narodowego Legii Honorowej (Francja) Oficer Orderu Narodowego Legii Honorowej (Francja) Kawaler Orderu Narodowego Legii Honorowej (Francja) Komandor Orderu Sztuki i Literatury (Francja) Order Sztuki i Literatury (Hiszpania) Order Solidarności (Kuba) Krzyż Wielki Orderu św. Jakuba od Miecza (Portugalia) Komandor Orderu Infanta Henryka (Portugalia) Order Przyjaźni Komandor Orderu Świętego Grzegorza Wielkiego
Leninowska Nagroda Pokoju
Nagrody

m.in.
* Międzynarodowa Leninowska Nagroda Pokoju (ZSRR, 1963),
* złoty medal American Institute of Architects (1970),
* Legia Honorowa (Francja, 1979),
* Nagroda Księcia Asturii (1989),
* Order Świętego Grzegorza Wielkiego (Watykan, 1990),
* Praemium Imperiale (Japonia, 2004),
* Nagroda Pritzkera (USA, 1988)
Nagrody Księżnej Asturii

Multimedia w Wikimedia Commons
Cytaty w Wikicytatach
Strona internetowa
O. Niemeyer: Palácio Gustavo Capanema w Rio de Janeiro
O. Niemeyer: Palácio da Alvorada w Brasilii
O. Niemeyer: Palácio do Planalto w Brasilii
O. Niemeyer: Palácio do Planalto w Brasilii
O. Niemeyer: Palácio do Planalto w Brasilii
O. Niemeyer: Katedra w Brasilii
(fot. Victor Soares, Agência Brasil)
O. Niemeyer: Museu de Arte Contemporânea w Niterói

Oscar Niemeyer, właśc. Oscar Ribeiro de Almeida Niemeyer Soares Filho (ur. 15 grudnia 1907 w Rio de Janeiro, zm. 5 grudnia 2012 tamże) – brazylijski architekt, przedstawiciel światowej architektury modernistycznej[1]; zaprojektował około 200 budynków i budowli[2].

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Niemeyer, wywodzący się z rodziny żydowskiego pochodzenia[3], dorastał w środowisku artystycznym. W 1934 ukończył studia na Narodowej Akademii Sztuk Pięknych (Escola Nacional de Belas Artes) w Rio de Janeiro, po czym mimo trudnych warunków materialnych zrezygnował z wynagrodzenia, praktykując w biurze renomowanych architektów nowoczesnych Lúcio Costy i Carlosa Leão. W 1936 Lúcio Costa został wybrany przez ministra edukacji Gustavo Capanemę na projektanta zespołu gmachów ministerstwa oświaty i zdrowia w Rio de Janeiro. W 1939 kierownictwo projektu przejął Niemeyer, współpracując z Lúcio Costą, Carlosem Leão, Affonso Eduardo Reidym, Jorge Moreirą oraz Ernanim Vasconcellosem. Konsultantem projektu był sławny już wówczas francuski architekt Le Corbusier. Niemeyer znalazł się pod silnym wpływem jego architektury. Szybko wytworzył jednak swój osobisty skulpturalny i abstrakcyjny styl, osadzający modernizm w miejscowym klimacie kulturowym.

W 1945 wstąpił do Brazylijskiej Partii Komunistycznej, której członkiem pozostał do roku 1990. Poglądy polityczne Niemeyera – zaangażowanego komunisty – mają duży wpływ na jego twórczość, lecz były również powodem poważnych perturbacji w życiu architekta. Niemeyer był aktywnym działaczem lewicowym. Po przejęciu władzy w Brazylii przez wojskową juntę został zmuszony do emigracji, którą spędził głównie we Francji. Przyjaźnił się z wieloma komunistycznymi liderami, m.in. z Fidelem Castro. Zaprojektował także siedzibę Francuskiej Partii Komunistycznej[4].

Po przejęciu w 1964 władzy w Brazylii przez juntę zakazano mu wykonywania zawodu, a w 1966 zmuszono do opuszczenia kraju, sugerując wyjazd do ZSRR. Architekt osiedlił się wówczas we Francji, odwiedził jednak ZSRR i wiele krajów bloku wschodniego. Stał się zaufanym przyjacielem wielu lewicowych polityków, w tym m.in. przywódcy Kuby Fidela Castro, który odwiedzał go później w jego atelier.

W latach 1947–1953 był delegatem do zespołu konsultantów projektu kwatery głównej ONZ. Początkowo zaaprobowano projekt urbanistyczny zasugerowany przez Niemeyera (nr 32), później jednak ugięto się pod presją zwolenników Le Corbusiera. Kompromisowy projekt 32/23 opracowany przez architektów Władimira Bodianskiego i Weissmanna włączał elementy koncepcji Le Corbusiera w projekt Niemeyera i cieszył się poparciem obu architektów. Ostatecznie zlecenie rozwinięcia koncepcji w projekt zespołu gmachów otrzymali Amerykanie Wallace Harrison i Max Abramovitz, Le Corbusier i Niemeyer zostali wyłączeni z dalszych prac. Niemeyera zaproszono jako wykładowcę na Uniwersytet Yale, jednak władze nie przyznały mu wizy. W 1953 został wybrany na dziekana wydziału projektowania na, uznawanym za lewicujący, Uniwersytecie Harvarda. Ze względu na działalność w Partii Komunistycznej amerykańskie władze ponownie odmówiły mu prawa do wjazdu.

Zaprojektował wiele budynków użyteczności publicznych i mieszkalnych. Najsłynniejszymi z jego projektów są budynki w nowej stolicy Brazylii – miasta Brasília (jedno z nielicznych nowych miast modernizmu XX wieku, inauguracja w 1960) z lat 1957–1964. Wszystkie projekty tamtejszych gmachów użyteczności publicznej pochodzą z pracowni Niemeyera, zaś projekt urbanistyczny miasta został opracowany przez jego mentora Lúcio Costę. W 1987 Brasília została przez UNESCO wprowadzona na listę dziedzictwa ludzkości.

W 1928 Niemeyer ożenił się z Annitą Baldo. Małżeństwo przetrwało 76 lat do jej śmierci w roku 2004, a Niemeyer ma z niego córkę Anę Marię. 16 listopada 2006 prawie 99-letni, owdowiały architekt ożenił się ponownie ze swoją młodszą o 38 lat sekretarką Verą Lucią.

Większość realizacji Niemeyera znajduje się w jego ojczyźnie. Do września 2003 w Londynie znajdował się zbudowany na podstawie projektu Niemeyera tymczasowy Pawilon Galerii Serpentine (Serpentine Gallery Pavillion) na styku Hyde Parku i Ogrodów Kensington. W początku XXI w. Niemeyer pracował m.in. nad kąpieliskiem dla Poczdamu, z którego jednak ze względów finansowych zrezygnowano.

Był laureatem wielu nagród, m.in. Leninowskiej Nagrody Pokoju (Związek Radziecki, 1963), złotego medalu American Institute of Architects (Stany Zjednoczone, 1970), Legii Honorowej (Francja, 1979), Nagrody Księcia Asturii (1989), Orderu Świętego Grzegorza Wielkiego (Watykan, 1990), Praemium Imperiale (Japonia, 2004) czy Nagrody Pritzkera (Stany Zjednoczone, 1988).

Główne dzieła

[edytuj | edytuj kod]
  • Palácio Gustavo Capanema (Ministerstwo Oświaty i Zdrowia) w Rio de Janeiro, przeszklony gmach unoszący się nad ziemią na słupach (fr. pilotis) aby nie zaburzać zastanego krajobrazu bogatego w palmy i oszczędzić miejsce w zatłoczonym centrum miasta, z dwoma ogrodami na dachach płaskich z widokiem na Atlantyk – z Le Corbusierem, Luciem Costą, Jorge Machado Moreirą i Afonso Eduardo Reidym, 1936–1945[5]
  • dom Oswalda de Andrade w São Paulo, 1938
  • pawilon brazylijski na Wystawie Światowej w Nowym Jorku, 1939
  • restauracja i sala taneczna Casa do Baile w Pampulha koło Belo Horizonte, 1940
  • Stadion Narodowy w Rio de Janeiro, 1941
  • kościół São Francisco (św. Franciszka) w Pampulha, 1943
  • teatr miejski w Belo Horizonte, 1946
  • pawilon biennale w parku Ibirapuera w São Paulo, 1951
  • gmach ONZ w Nowym Jorku (w komitecie doradczym), 1952
  • własny dom Casa das Canoas, 1953[6]
  • budynek wielorodzinny na wystawie Interbau w Berlinie, 1957
  • budynki użyteczności publicznej w Brasílii, 1957–1964
    • katedra Matki Bożej z Aparecidy (uk. 1970)[7]
    • parlament
    • Palácio da Alvorada (rezydencja prezydenta ze stawem, boiskiem i basenem nad jeziorem) z 1958
    • Palácio Itamaraty (MSZ)
    • Ministerstwo Obrony
    • Ministerstwo Sprawiedliwości
    • Palácio do Planalto (oficjalna siedziba prezydenta, z mównicą i efektowną kładką nad stawem przy placu Trzech Władz) z 1960[8]
    • plac Trzech Władz
    • sąd najwyższy
  • Siedziba Francuskiej Partii Komunistycznej – biurowiec i sala zebrań w Paryżu, 1967–1972
  • wydawnictwo Mondadori-Segrate koło Mediolanu, 1968
  • Uniwersytet w Constantine, 1968
  • Hotel Narodowy w Rio de Janeiro, 1968
  • centrum kultury w Hawrze, 1972
  • wieża Eszkol w Hajfie, 1976
  • biurowiec Sede Fata w Pianezzy koło Turynu, 1977–1979
  • stadion Samba w Rio de Janeiro, 1983
  • Tancredo – Nowy Panteon Wolności i Demokracji w Brasílii, 1985
  • Pomnik Ameryki Łacińskiej w São Paulo, 1987
  • Muzeum Sztuki Współczesnej w Niterói (Niterói Contemporary Art Museum), 1996
  • Muzeum Sztuki w Kurytybie, 2002
  • kasyno, Casino Park Hotel oraz centrum kongresowe w Funchal
  • Serpentine Gallery Pavilion 2003 w Londynie, 2003
  • hala koncertowa w São Paulo, 2004
  • kąpielisko w Poczdamie, 2007 (projektowane)
  • zaprojektował trofea wręczone na podium zwycięzcom wyścigu o Grand Prix Brazylii Formuły 1 na torze Interlagos w 2008 roku. Kształt trofeum nawiązuje do herbu Brasilii, stolicy Brazylii. Trofea zostały wykonane z ekologicznego materiału.
  • Oscar Niemeyer International Cultural Centre w Avilés, 2010[9]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ Niemeyer w 2007 wciąż projektuje, mając 100 lat. Tym samym, jak to określono w filmie Bayerischer Rundfunk „Die Kraft der Formen: Zum 100. Geburtstag des Architekten Oscar Niemeyer”, jest on najstarszym czynnym architektem wszech czasów.
  2. ↑ Iphan tomba obras de Niemeyer. Instituto do Património Historico e Artístico National. [dostęp 2014-06-15]. (port.).
  3. ↑ No such thing as ‘Jewish architecture’ [online], The Jerusalem Post | JPost.com [dostęp 2016-05-27].
  4. ↑ Zmarł OSCAR NIEMEYER – słynny architekt. Z czego zasłynął?. mowimyjak.pl, 2012-12-06. [dostęp 2017-01-04]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-09-09)]. (pol.).
  5. ↑ Palácio Gustavo Capanema https://www.docomomo.com/heritage/save-palacio-capanema
  6. ↑ Barnabas Calder: Pałac Planalto (1960). W: Mark Irving: 1001 budynków, które musisz zobaczyć. Poznań: Publicat, 2010, s. 494. ISBN 978-83-245-9531-0.
  7. ↑ Barnabas Calder: Katedra metropolitalna w Brasílii (1970). W: Mark Irving: 1001 budynków, które musisz zobaczyć. Poznań: Publicat, 2010, s. 571. ISBN 978-83-245-9531-0.
  8. ↑ Barnabas Calder: Pałac Planalto (1960). W: Mark Irving: 1001 budynków, które musisz zobaczyć. Poznań: Publicat, 2010, s. 520. ISBN 978-83-245-9531-0.
  9. ↑ Agnieszka Rumińska. Niemeyer ma 103 lata i nadal projektuje. „Gazeta Wyborcza”, 2010-12-17. 

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]
Laureaci Nagrody Pritzkera
Laureaci nagrody Praemium Imperiale (architektura)
Laureaci Royal Gold Medal
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Oscar_Niemeyer&oldid=74585177”