Ford 1955

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Ford 1955
Ilustracja
Ford Customline z 1955
Inne nazwy

Ford Mainline
Ford Customline
Ford Fairlane

Producent

Ford

Okres produkcji

1954–1956 (USA)

Miejsce produkcji

Stany Zjednoczone Dearborn
i 14 fabryk

Poprzednik

Ford 1952

Następca

Ford 1957

Dane techniczne
Segment

pełnowymiarowy

Typy nadwozia

2 i 4-drzwiowy sedan
3 i 5-drzwiowe kombi
2-drzwiowy coupé
2-drzwiowy kabriolet

Silniki

R6 3,7 l, 120-137 KM
V8 4,5 l, 162-173-176 KM

Napęd

tylny

Długość

5042 mm

Szerokość

1928 mm

Wysokość

1549 mm

Rozstaw osi

2934 mm

Zbiornik paliwa

64 l

Multimedia w Wikimedia Commons

Ford 1955 – gama amerykańskich samochodów osobowych produkowanych pod amerykańską marką Ford w latach 1954–1956, w ramach dwóch lat modelowych: 1955 i 1956. Obejmowała trzy bliźniacze modele klasy pełnowymiarowej (full-size car), niższego segmentu cenowego: Mainline, Customline i Fairlane oraz ich odmiany kombi. Oprócz nich, amerykański Ford produkował w tych latach jedynie model sportowy Ford Thunderbird.

Model 1955[edytuj | edytuj kod]

Nowa generacja samochodów Forda została zaprezentowana w listopadzie 1954 roku, zastępując poprzednią generację wywodzącą się z 1952 roku[1]. Podobnie jak do tej pory, obejmowała trzy bliźniacze modele, różniące się wykończeniem i odmianami nadwoziowymi. Podstawowym modelem osobowym był nadal Mainline, a lepiej wykończonym Customline, natomiast najbardziej ekskluzywnym został nowy Fairlane, który zastąpił model Crestline[1]. Osobno zgrupowano tym razem modele kombi, które nie nosiły formalnie już nazw tych modeli, lecz odpowiadały im poziomem wykończenia[1]. Wszystkie samochody były tej samej wielkości, oparte na tym samym nadwoziu i ramie. Ich stylistykę wzorowano na wprowadzonym nieco wcześniej w 1954 roku nowym modelu sportowym Ford Thunderbird[1].

W stosunku do poprzedniej generacji, znacznie powiększona panoramiczna szyba przednia była mocno wygięta na boki. Boczne panele nadwozia były gładkie, tym razem bez podkreślonych błotników tylnych, a z tyłu przechodziły w niewielkie płetwy[1]. Atrapa chłodnicy była wykonana w formie chromowanej wygiętej, wklęsłej kratownicy na całą szerokość przodu (określanej w stylu egg-crate – „kratki na jajka”[1]. Miała ona małe prostokątne otwory tworzące 6 poziomych rzędów i 36 kolumn[2]. Po bokach atrapy były duże okrągłe stożkowate światła postojowe, pod ostro zarysowanymi pojedynczymi reflektorami z „kapturami”[1]. Wprowadzono nową deską rozdzielczą, zachowując jednak wystający ponad nią prędkościomierz Astra-Dial z przezroczystą skalą[1]. Podwozie było także nowo opracowane, lecz jego zasadnicza ramowa konstrukcja i rozstaw osi 115,5 cala (293 cm) pozostały takie same[3]. Również rozmiar opon 6,70×15 pozostał ten sam (7,10×15 w wersjach kombi)[3].

Gamę nadwozi i modeli stanowiły:[4]

  • Mainline:
    • Mainline Tudor Sedan – 2-drzwiowy sześciomiejscowy sedan (tudor)
    • Mainline Fordor Sedan – 4-drzwiowy sześciomiejscowy sedan
    • Mainline Business Sedan – 2-drzwiowe trzymiejscowe coupé[3]
  • Customline:
    • Customline Tudor Sedan – 2-drzwiowy sześciomiejscowy sedan (tudor)
    • Customline Fordor Sedan – 4-drzwiowy sześciomiejscowy sedan
  • Fairlane:
    • Fairlane Club Sedan – 2-drzwiowy sześciomiejscowy sedan
    • Fairlane Town Sedan – 4-drzwiowy sześciomiejscowy sedan
    • Fairlane Victoria – 2-drzwiowy sześciomiejscowy hardtop
    • Fairlane Crown Victoria – 2-drzwiowy sześciomiejscowy hardtop
    • Fairlane Sunliner – 2-drzwiowy sześciomiejscowy kabriolet (ang. convertible)
  • Ford Station Wagon (kombi):
    • Ranch Wagon – 3-drzwiowe sześciomiejscowe kombi (odpowiednik Mainline)
    • Custom Ranch Wagon – 5-drzwiowe sześciomiejscowe kombi (odpowiednik Customline)
    • Country Sedan – 5-drzwiowe sześcio- lub ośmiomiejscowe kombi (odpowiednik Customline)
    • Country Squire – 5-drzwiowe ośmiomiejscowe kombi (odpowiednik Fairlane)

Modele różniły się z zewnątrz między innymi ozdobami bocznymi: Mainline nie miał listew ozdobnych, Customline miał prostą listwę boczną na całą długość, a Fairlane miał fantazyjne listwy z uskokiem w formie „V” na przednich drzwiach[1]. Oprócz klasycznego hardtop coupe Fairlane Victoria wprowadzono model Fairlane Crown Victoria, różniący się chromowanymi słupkami B, łączącymi się w ozdobny pałąk na dachu[1]. Crown Victoria występował też w wersji z przezroczystą przednią częścią dachu z pleksiglasu[1]. Najdroższy model kombi Country Squire posiadał ozdobne panele drewnopodobne na bokach[4].

Napęd stanowiły silniki:[5]

  • 6-cylindrowy R6 OHV Mileage Maker – poj. 223 cali sześciennych (3,65 l), stopień sprężania 7,5:1, 1-gardzielowy gaźnik, moc 120 KM,
  • 8-cylindrowy V8 OHV Trigger Torque – poj. 272 cali sześciennych (4,45 l), stopień sprężania 7,6:1, 2-gardzielowy gaźnik, moc 162 KM.
  • 8-cylindrowy V8 OHV Trigger Torque – poj. 272 cali sześciennych (4,45 l), stopień sprężania 5,5:1, 4-gardzielowy gaźnik, moc 182 KM.

Wszystkie modele były dostępne standardowo z silnikiem 6-cylindrowym, a V8 był opcjonalny[6]. W stosunku do poprzedniego roku nieco wzmocniono silnik sześciocylindrowy i zwiększono pojemność silnika V8 oraz dodano wzmocniony silnik V8 o mocy 182 KM (dostępny tylko w Fairlane i modelach kombi)[7]. W standardzie we wszystkich modelach była trzybiegowa mechaniczna skrzynia biegów, opcją była skrzynia z nadbiegiem lub automatyczna Fordomatic[5].

W 1955 roku modelowym wyprodukowano w USA 1 435 002 samochodów osobowych Ford, co dawało im 20,36% udziału w rynku amerykańskim (wliczając 16 155 egzemplarzy Thunderbirda)[5]. Był to najlepszy rok Forda od 1923 roku, lecz nie udało się wyprzedzić głównego rywala – Chevroleta, który również wprowadził nową generację modeli, i Ford spadł na drugie miejsce na rynku[8]. Trzecim mniejszym konkurentem w tanim segmencie był Plymouth, który również wprowadził nową generację samochodów[9]. Tym razem najliczniejszym modelem Forda był najdroższy Fairlane (44% produkcji, łącznie z odmianami kombi), niewiele ustępował mu Customline[4]. Przykładowe ceny bazowe wynosiły od 1606$ za Mainline Business Coupe przez 1845$ za Customline Fordor Sedan, 1960$ za Fairlane Town Sedan (najpopularniejszy model) i 2202$ za Fairlane Crown Victoria do 2392$ za Country Squire[9]. Samochody Forda produkowano w 15 fabrykach w USA, w Dearborn, Chester, Atlancie, Buffalo, Chicago, Dallas, Edgewater, Kansas City, Long Beach, Louisville, Memphis, Norfolk, Richmond, Somerville i Saint Paul[5].

Model 1956[edytuj | edytuj kod]

1956 Ford Customline V8 Fordor
1956 Ford Customline V8 Victoria

Na rok 1956 modele Forda, wprowadzone już we wrześniu 1955 roku, zostały nieco przestylizowane[10]. Duże okrągłe światła postojowe zostały zastąpione przez podłużne, nad przednim zderzakiem, w masywnych chromowanych obudowach. Poszerzono prostokątne otwory w kracie atrapy, która obecnie miała 6 poziomych rzędów i 12 kolumn[10]. Zmieniono formę ozdoby na masce, częściowo ukrytej w fałszywym wlocie powietrza[10]. Na desce przyrządów zrezygnowano z przezroczystego prędkościomierza na rzecz bardziej konwencjonalnego[10]. Spośród zmian wewnętrznych, zastosowano 12-voltową instalację elektryczną zamiast 6-voltowej i ponownie zwiększono moc silników przez zwiększenie stopnia sprężania[10]:

  • 6-cylindrowy R6 (Six) OHV Mileage Maker – poj. 223 cali sześciennych (3,65 l), stopień sprężania 8,0, moc 137 KM
  • 8-cylindrowy V8 OHV Trigger Torque – poj. 272 cali sześciennych (4,45 l), stopień sprężania 8,0, moc 173 KM
  • 8-cylindrowy V8 OHV Trigger Torque – poj. 272 cali sześciennych (4,45 l), stopień sprężania 8,4, moc 176 KM.

Do gamy nadwozi doszły:[10]

  • Customline Victoria – 2-drzwiowy sześciomiejscowy hardtop
  • Fairlane Victoria – 4-drzwiowy sześciomiejscowy hardtop
  • Park Lane – 3-drzwiowe sześciomiejscowe kombi (odpowiednik Fairlane)

W tym roku model Mainline również otrzymał częściowe listwy boczne w tylnej części[11]. Customline otrzymał dwie łączące się listwy boczne biegnące przez całą długość nadwozia, rozdzielające kolory przy dwukolorowej opcji malowania. Przednia listwa łagodnie opadała w kierunku tyłu i łączyła się z tylną za przednimi drzwiami, a w miejscu połączenia był na nich wygrawerowany napis Customline[11]. Ford Fairlane miał podobny przebieg listew, jak w poprzednim roku, z uskokiem na przednich drzwiach, a listwy były szersze i w tylnej części miały trzy wzdłużne rowki[10]. Ośmiomiejscowe kombi Country Sedan otrzymało ozdoby jak Fairlane (sześciomiejscowe nadal jak Customline)[10].

W 1956 roku modelowym wyprodukowano 1 392 847 osobowych Fordów[10]. Ich udział w rynku wzrósł do 22,56% (wliczając 15 631 Thunderbirdów), lecz Ford pozostał na drugim miejscu za Chevroletem[10]. Udział w sprzedaży modelu Fairlane wzrósł do 48,5%, a Customline spadł do 35%[10]. Ceny bazowe nieco wzrosły i wynosiły od 1748$ za Mainline Business Coupe przez 2093$ za Fairlane Town Sedan (najpopularniejszy model) do 2428$ za Park Lane i 2533$ za Country Squire[10].

W październiku 1956 roku wprowadzono nową generację Forda na 1957 rok[12].

Australijska produkcja[edytuj | edytuj kod]

Australijski Ford Customline V8 z 1957
Australijski Ford Customline V8 z 1958

Modele analogiczne do amerykańskich były produkowane także przez australijskie zakłady Forda, na tamtejsze rynki. W odróżnieniu od amerykańskich, były przystosowane do ruchu lewostronnego. W 1955 roku wprowadzono drugą generację australijskich Fordów Customline, produkowaną dłużej, niż amerykańskie odpowiedniki – do 1959 roku[13]. Napęd stanowił nowy górnozaworowy amerykański silnik OHV V8 (Y-block)[13]. W 1956 roku model ten przeszedł zewnętrzną modernizację, analogiczną do amerykańskich, przy tym wprowadzono także 12-voltową instalację elektryczną i, jako opcję, automatyczną skrzynię biegów Fordomatic[14]. Zachowano natomiast deskę przyrządów wprowadzoną w poprzednim roku, z przezroczystym prędkościomierzem[14]. Model z 1957 roku ze zmian otrzymał jedynie duży znaczek V8 na atrapie chłodnicy oraz ozdoby boczne w stylu amerykańskiego Forda Fairlane z 1956 roku[13].

W modelu z 1958 roku wprowadzono atrapę chłodnicy zaadaptowaną z kanadyjskiego modelu Meteor Rideau z 1955 roku (był to analogiczny Ford wytwarzany dla kanadyjskiej sieci dealerskiej Mercury′ego) oraz ozdoby boczne z Meteora z 1956 roku[13][14]. Atrapa miała pośrodku czteroramienną gwiazdę wewnątrz szerokiej litery „V” i ponownie duże okrągłe światła postojowe modelu z 1955 roku. Deska rozdzielcza była wersją amerykańskiej z 1956 roku[14]. Odmiany ze skrzynią biegów Fordomatic nosiły taką nazwę w miejsce Customline i miały dodatkową listwę boczną[14]. Ocenia się, że wyprodukowano ok. 18.000 australijskich sedanów Customline generacji z lat 1955-1959[15]. Następcą na rynku australijskim był Ford Fairlane.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b c d e f g h i j k Flory 2008 ↓, s. 648-649.
  2. ↑ Flory 2008 ↓, s. 729-730.
  3. ↑ a b c The fine car of its field. '55 Ford - prospekt na 1955 rok
  4. ↑ a b c Flory 2008 ↓, s. 651-653.
  5. ↑ a b c d Flory 2008 ↓, s. 648-650.
  6. ↑ Flory 2008 ↓, s. 650.
  7. ↑ Flory 2008 ↓, s. 574, 648-650.
  8. ↑ Flory 2008 ↓, s. 631-632, 648-649.
  9. ↑ a b Flory 2008 ↓, s. 683-684.
  10. ↑ a b c d e f g h i j k l Flory 2008 ↓, s. 729-733
  11. ↑ a b ˈ56 Ford. The fine car at half the fine-car price - prospekt na 1956 rok
  12. ↑ Flory 2008 ↓, s. 808-810.
  13. ↑ a b c d Norm Darwin, The History of Ford in Australia, Eddie Ford Publications, Newstead Vic, 1986, s. 126–137
  14. ↑ a b c d e Joe Kenwright, Ford Customline Range Review w serwisie www.uniquecarsmag.com.au [dostęp 27-02-2015]
  15. ↑ Ford Customline w serwisie www.motoring.com.au [dostęp 11-11-2013]

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • J. "Kelly" Flory: American Cars, 1946–1959: Every Model, Year by Year. McFarland & Company, 2008. ISBN 978-0-7864-3229-5. (ang.).
Samochody osobowe marki Ford według rynku sprzedaży
Europa
W produkcji
Stany Zjednoczone
oraz Meksyk i Kanada
W produkcji
Ameryka Łacińska
W produkcji
Australia i Nowa Zelandia
W produkcji
Azja Wschodnia, Południowa
i Południowo-Wschodnia
W produkcji
Południowa Afryka
W produkcji
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Ford_1955&oldid=72841573”