Juan Carlos Lorenzo

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Juan Carlos Lorenzo
ilustracja
Data i miejsce urodzenia

10 października 1922
Buenos Aires

Data i miejsce śmierci

14 listopada 2001
Buenos Aires

Pozycja

pomocnik

Kariera seniorska[a]
Lata Klub Wyst. Gole
1940–1945 Chacarita Juniors 79 (20)
1945–1947 Boca Juniors 25 (8)
1947–1952 UC Sampdoria 77 (19)
1952–1954 FC Nancy 56 (23)
1954–1957 Atlético Madryt 18 (3)
1957–1958 Rayo Vallecano
1958 RCD Mallorca
Kariera trenerska
Lata Drużyna
1958–1960 RCD Mallorca
1961–1962 San Lorenzo de Almagro
1962 Argentyna
1962–1964 S.S. Lazio
1963–1965 AS Roma
1965 San Lorenzo de Almagro
1966 Argentyna
1966 River Plate
1967 RCD Mallorca
1968–1971 S.S. Lazio
1972 San Lorenzo de Almagro
1973–1974 Atlético Madryt
1975 Unión Santa Fe
1976–1979 Boca Juniors
1980 Racing Club
1981 Argentinos Juniors
1981–1982 San Lorenzo de Almagro
1982–1983 Vélez Sarsfield
1983 Atlanta
1984–1985 S.S. Lazio
1985 San Lorenzo de Almagro
1987 Boca Juniors
  1. Uwzględniono wyłącznie rozgrywki ligowe.

Juan Carlos Lorenzo (ur. 10 października 1922 w Buenos Aires, zm. 14 listopada 2001 tamże) – argentyński piłkarz i trener, grający podczas kariery na pozycji pomocnika.

Kariera piłkarska[edytuj | edytuj kod]

Juan Carlos Lorenzo rozpoczął karierę w klubie Chacarita Juniors w 1940. W 1945 przeszedł do Boca Juniors. W 1947 zdecydował się na wyjazd do Włoch do Sampdorii. W klubie z Genui występował przez 5 lat i rozegrał w tym czasie 77 meczów, w których strzelił 19 bramek. Następne dwa lata spędził we Francji w FC Nancy. W 1954 został zawodnikiem Atlético Madryt.

W Primera División zadebiutował 19 września 1954 w zremisowanym 2–2 meczu z CD Málaga. W 1957 przeszedł do drugoligowego Rayo Vallecano. Karierę zakończył w trzecioligowym RCD Mallorca.

Kariera trenerska[edytuj | edytuj kod]

Jeszcze przed zakończeniem kariery piłkarskiej Juan Carlos Lorenzo został trenerem. W latach 1958–1960 prowadził RCD Mallorca. Z klubem z Majorki awansował do drugiej lgi w 1959, a rok później po raz pierwszy w jego historii do Primera División. W 1961 powrócił do Argentyny, gdzie został trenerem San Lorenzo de Almagro. W 1962 Lorenzo został selekcjonerem reprezentacji Argentyny, którą poprowadził na Mistrzostwa Świata. Albicelestes na Mundialu w Chile pokonała 1–0 Bułgarię, przegrała z Anglią 1–3 oraz zremisowała 0–0 z Węgrami, co spowodowała odpadnięcie z turnieju. W latach 1962–1965 Lorenzo w rzymskich klubach S.S. Lazio i Romie.

Po powrocie do Argentyny po raz drugi trenował San Lorenzo. W 1966 Lorenzo po raz drugi został selekcjonerem reprezentacji Argentyny, którą poprowadził na Mistrzostwa Świata. Na Mundialu w Anglii Albicelestes wygrali 2–1 z Hiszpanią i 2–0 ze Szwajcarią oraz zremisowali 0–0 z RFN. Dzięki zajęciu 2. miejsca w grupie awansowali do ćwierćfinału, gdzie przegrali 0–1 z gospodarzami turnieju. W 1966 był trenerem River Plate, a 1967 ponownie prowadził RCD Mallorca. W latach 1968–1971 ponownie prowadził S.S. Lazio, a 1972 San Lorenzo. Z San Lorenzo wygrał obie edycje mistrzostw Argentyny w 1972: Metropolitano i Nacional.

Po tych sukcesach został trenerem Atlético Madryt. Z Atlético dotarł do finału Puchar Mistrzów 1974, gdzie hiszpański klub uległ Bayernowi Monachium. Po powrocie do ojczyzny został trenerem Uniónu Santa Fe, by wkrótce potem zostać trenerem Boca Juniors. Praca w Boca Juniors to najlepszy okres trenerskiej karierze Lorenzo. Z Boca wygrał obie edycje mistrzostw Argentyny w 1976: Metropolitano i Nacional. Na arenie międzynarodowej zdobył Copa Libertadores w 1977 i 1978 oraz Puchar Interkontynentalny w 1977.

Potem prowadził jeszcze m.in. Racing Club de Avellaneda, Argentinos Juniors Buenos Aires, Vélez Sarsfield, ponownie S.S. Lazio i San Lorenzo de Almagro. Z ławką trenerską pożegnał się w Boca Juniors w 1987.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]