Przez wieki ludność ta zamieszkiwała dobra arcybiskupstwa gnieźnieńskiego, określane jako księstwo łowickie. Jako poddani arcybiskupa Księżacy korzystali z większych swobód, dzięki czemu wykształcili oryginalną kulturę materialną[1].
Większa zamożność i swoboda Księżaków, a także wcześniejsze uwłaszczenie chłopów niż w pozostałych ziemiach polskich ukształtowały w nich poczucie odrębności, które podkreślają szczególnie barwnym i bogatym strojem ludowym[2].
Jan Stanisław Bystroń przedstawiał Księżaków łowickich jako najlepszy przykład wielkiego wpływu stosunków społecznych na kształtowanie się odrębności etnograficznych[1].
↑Janusz Kamocki: Zarys grup etnograficznych w Polsce. W: Polskie Towarzystwo Turystyczno-Krajoznawcze: Ziemia 1965 – Prace i materiały krajoznawcze. Warszawa: Wydawnictwo „Sport i Turystyka”, 1966, s. 109.
