Wilamowiczanie posługują się językiem polskim oraz etnolektem wilamowskim, nazywanym wymysiöeryś, który w powszechnym użytku był jeszcze w Wilamowicach do 1945. Po zakończeniu II wojny światowej władze komunistyczne zabroniły mówienia po wilamowsku. Mimo zniesienia tego zakazu w 1956, wymysiöeryś był stopniowo zastępowany przez polski, zwłaszcza wśród młodszego pokolenia. Obecnie tylko około 70 osób potrafi porozumiewać się tym językiem. Rozprawa doktorska Tomasza Wicherkiewicza „Język, kultura i mieszkańcy Wilamowic w świetle twórczości literackiej Floriana Biesika” na nowo wzbudziła zainteresowanie kulturą oraz mową wilamowską. W 2003 roku, w miejscowej szkole podstawowej rozpoczęto nauczanie języka wilamowskiego, którego to podjął się wilamowski poetaJózef Gara. Chętnych do nauki tego języka dzieci było ok. 20. Z powodu spadku zainteresowania grupa rozpadła się, a dalszą pielęgnacją kultury wilamowskiej zainteresowani byli jedynie Justyna Majerska i Tymoteusz Wiktor Król, którzy kontynuowali naukę. Dzięki wnioskowi Tymoteusza Króla, Biblioteka Kongresu USA 18 lipca 2007 wpisała język wilamowski w rejestr języków świata. Został on również zarejestrowany w Międzynarodowej Organizacji Normalizacyjnej, gdzie przydzielono mu kod ISO: wym[4].
↑Ustawa z dnia 6 stycznia 2005 r. o mniejszościach narodowych i etnicznych oraz o języku regionalnym, art. 2., ust. 4. (Dz.U. z 2005 r. nr 17, poz. 141).
