Sea of Sorrow
| Wykonawca singla z albumu Facelift | ||||
| Alice in Chains | ||||
| Strona B | ||||
|---|---|---|---|---|
| Wydany |
wrzesień 1991 | |||
| Nagrywany |
grudzień 1989–kwiecień 1990 w London Bridge Studio, Seattle, oraz w Capitol Recording Studio, Hollywood[1] | |||
| Gatunek | ||||
| Długość |
5:49 | |||
| Wydawnictwo | ||||
| Producent | ||||
| Format | ||||
| Autor | ||||
| Singel po singlu | ||||
| ||||
Sea of Sorrow – trzeci singel amerykańskiego zespołu muzycznego Alice in Chains, pochodzący z opublikowanego w sierpniu 1990 nakładem wytwórni Columbia debiutanckiego albumu studyjnego Facelift. Czas trwania utworu wynosi 5 minut i 49 sekund. Na stronie B singla została zamieszczona radiowa wersja, skrócona do 4 minut i 34 sekund, której edycją zajęli się Mike Corbett i Nick Terzo. Autorem warstwy lirycznej i kompozytorem jest Jerry Cantrell.
Geneza[edytuj | edytuj kod]
Demonstracyjna wersja „Sea of Sorrow” została nagrana przez zespół Alice in Chains wiosną 1989, przy współpracy Ricka Parashara[3]. Kompozycja pod koniec lat 80. była prezentowana przez lokalną rozgłośnię radiową KISW[4]. Thad Byrd, pracujący ówcześnie nad filmem dokumentalnym Father Rock, który za pośrednictwem producenta Mike’a Bentleya usłyszał utwór, wyraził chęć realizacji teledysku do niego[5]. W tym celu udał się do biura Susan Silver i Kelly Curtis, przekładając propozycję realizacji wideoklipu na taśmie 16 mm, którego koszt mieściłby się w granicach 5–7 tys. dolarów[5]. Byrd otrzymał od Silver kopię dema zespołu oraz kilka sugestii. W pierwotnym założeniu przymierzano się do realizacji wideoklipu do utworu „Killing Yourself”, którego fabuła nawiązywałaby do gatunku spaghetti western[6].
Analiza[edytuj | edytuj kod]
Jerry Cantrell w rozmowie z magazynem „Rock Scene” przyznał, że warstwa liryczna odnosi się do skomplikowanych relacji interpersonalnych, w których motywem przewodnim jest destrukcja. „To dość prosta piosenka, lecz pokręcona w pewnym sensie. Jest to w zasadzie wyciągnięcie wniosków z dwóch doświadczeń, które miałem na przestrzeni dwóch ostatnich lat, lecz były dokładnie takie same. Poznałem dziewczynę, która była bardzo atrakcyjna. Zupełnie się zakochałem. Do pewnego momentu było naprawdę fajnie, a potem zaczęła zachowywać się totalnie psychicznie, destrukcyjnie i obraźliwie. Właśnie o tym jest ten utwór, o relacjach, które zaczynały się bardzo dobrze, by następnie obracać się w fatalne zauroczenie, które staje się chorą rzeczą”[7]. Zdaniem Billa Adamsa z magazynu „Ground Control” utwór, poprzez mroczną warstwę liryczną, opisuje „duszące życie”[8]. David Browne z „The New York Timesa” tekst interpretuje jako „gniewną miłość”[9].
„Sea of Sorrow” charakteryzuje się intensywnym, rytmicznym brzmieniem z hardrockowym feelingiem i długimi refrenami[10], w których słychać jest harmonię wokalną Layne’a Staleya i Cantrella[2]. Po wykonaniu drugiego z refrenów, na pierwszy plan zostaje wysunięta, utrzymana w dynamicznym tonie solowa gra Cantrella[2]. Kompozycja kończy się kilkukrotnie powtórzonym refrenem[10]. Brytyjski „Metal Forces” brzmienie „Sea of Sorrow” przyrównał do zespołu Ratt[11].
Teledysk[edytuj | edytuj kod]
Pierwsza wersja[edytuj | edytuj kod]
Produkcja i realizacja[edytuj | edytuj kod]
Po entuzjastycznym przyjęciu wideoklipu do „Man in the Box”, wytwórnia Columbia ponownie zatrudniła Paula Rachmana do reżyserii[12]. Jej przedstawiciele nalegali, by zdjęcia zostały zrealizowane w czasie, gdy zespół występował w ramach Clash of the Titans (1991). Rachman nie był zwolennikiem takiego rozwiązania, woląc poczekać aż muzycy zakończą trasę, i będą mogli udać się do Los Angeles i Nowego Jorku, by móc rozpocząć zdjęcia. Na taką odpowiedź nie zgodziła się wytwórnia[12]. Wykorzystując jeden dzień przerwy w trasie, zdjęcia zostały zrealizowane na początku czerwca w Donny & Marie’s Studio w Salt Lake City[12]. Budżet przeznaczony na teledysk był dwukrotnie większy niż w przypadku „Man in the Box”[12]. „To był prawdopodobnie jeden z moich najbardziej koszmarnych pędów. Nigdy nie mieliśmy tylu problemów” – przyznał Rachman[12]. W trakcie nagrań dochodziło do spięć pomiędzy reżyserem a członkami zespołu[13]. „Każdy z chłopaków miał własną koncepcję. Pamiętam jak Jerry kłócił się z Susan [Silver] o to, jaką kurtkę ma nosić w teledysku”[13]. Wiele problemów sprawiło ustawianie oświetlenia i reflektorów oraz dobranie odpowiedniej kolorystyki, która odbijała się na muzykach[14]. Procesem produkcji zajęła się Sally Norvell[13]. Wideoklip dostępny jest na kasecie Live Facelift (1991)[15].
Druga wersja[edytuj | edytuj kod]
Drugą, oficjalną, wersję teledysku wyreżyserował Martyn Atkins[16], która została zrealizowana w przewadze kolorystyki czarno-białej i przedstawia zespół wykonujący utwór[13]. Wideoklip dostępny jest na kompilacji Music Bank: The Videos (1999)[17].
Wydanie[edytuj | edytuj kod]
W styczniu 1991 „Sea of Sorrow” został wydany na rozszerzonej edycji singla „Man in the Box”[18]. Premiera utworu, będącego trzecim singlem promującym album studyjny Facelift (1990), odbyła się we wrześniu. Na stronie B zamieszczono radiową wersję kompozycji, skróconą do 4 minut i 34 sekund. Jej edycją zajęli się Mike Corbett i Nick Terzo[19].
Koncertowa wersja „Sea of Sorrow” została zarejestrowana 22 grudnia 1990 w Moore Theatre w Seattle i zamieszczona na VHS Live Facelift z lipca 1991[15]. Demonstracyjna wersja kompozycji z 1989 ukazała się na retrospekcyjnym box secie Music Bank (1999)[20]. We wrześniu 2006 „Sea of Sorrow” wszedł w skład zestawu utworów zawartych na kompilacji The Essential Alice in Chains[21].
Zakk Wylde przyznał w wywiadzie z 2012: „Pierwszą rzeczą, jaką usłyszałem Jerry’ego Cantrella i chłopców był «Man in the Box», a następnie «Sea of Sorrow». Pomyślałem: «stary, to jest niesamowite!»”[22].
Odbiór[edytuj | edytuj kod]
Krytyczny[edytuj | edytuj kod]
Ned Raggett z AllMusic napisał, że dźwięki fortepianu, które słychać na początku trwania utworu, w pierwszej chwili mogą wydawać się dość nietypowe dla zespołu. Autor zaznaczył, że partie klawiszy w połączeniu z gitarą elektryczną przypominają muzykę lat 60.[2] Ric Albano z brytyjskiego „Classic Rocka” podkreślił, że „gra [Seana] Kinneya na fortepianie podczas „zwodniczego początku” jest idealnym uzupełnieniem dla partii gitar Cantrella”[23]. Liz Evans z brytyjskiego magazynu „Raw” przyznała, że „«Sea of Sorrow» okazuje ból serca do graficznej rzezi na skraju z mocnym riffem”[24]. Beth Nussbaum na łamach „Rock Scene” określiła utwór mianem „ponurego i posępnego”[25].
Komercyjny[edytuj | edytuj kod]
14 września 1991 singel zadebiutował na 49. lokacie notowania „Billboardu” Album Rock Tracks[26]. Po sześciu tygodniach obecności na wspomnianej liście przebojów, 14 października awansował na 27. pozycję[27]. Łącznie notowany był przez dziewięć tygodni[28].
Utwór na koncertach[edytuj | edytuj kod]
Premiera koncertowa „Sea of Sorrow” nastąpiła 15 lipca 1989 podczas występu w Bremerton w stanie Waszyngton[29]. Utwór regularnie prezentowany był w trakcie koncertów zespołu pod koniec lat 80. oraz w ramach amerykańskiej części Facelift Tour w 1990 i 1991[29]. Ostatni raz kompozycja została wykonana w trakcie występu w Hartford Civic Center w Hartford w stanie Connecticut 29 października 1991 w ramach For Unlawful Carnal Knowledge Tour[29].
Lista utworów na singlu[edytuj | edytuj kod]
singel CD (CSK 4072):
| Nr | Tytuł utworu | Autorzy | Długość | |||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| 1. | „Sea of Sorrow” (wersja radiowa) | Jerry Cantrell | 4:34 | |||||
| 2. | „Sea of Sorrow” | Cantrell | 5:49 | |||||
| 10:23 | ||||||||
Personel[edytuj | edytuj kod]
Opracowano na podstawie materiału źródłowego[30]:
|
Alice in Chains |
Produkcja
|
Notowania[edytuj | edytuj kod]
| Lista (1991) | Pozycja |
|---|---|
| Album Rock Tracks (Stany Zjednoczone)[28] | 27 |
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ de Sola 2015 ↓, s. 118–120.
- ↑ a b c d Ned Raggett: Sea of Sorrow. AllMusic. [dostęp 2011-05-14]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-07-07)]. (ang.).
- ↑ de Sola 2015 ↓, s. 96.
- ↑ de Sola 2015 ↓, s. 104.
- ↑ a b de Sola 2015 ↓, s. 105.
- ↑ de Sola 2015 ↓, s. 105–106.
- ↑ Beth Nussbaum. When Whips Don’t Hurt. „Rock Scene”, s. 57–60, kwiecień 1990. ISSN 0090-3353.
- ↑ Bill Adams: Alice in Chains Discography Part One. Ground Control. [dostęp 2015-06-15]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-01-19)]. (ang.).
- ↑ David Browne. Seattle Rock: Out of the Woods And Into the Wild. „The New York Times”. ISSN 0362-4331. [dostęp 2017-12-06]. [zarchiwizowane z adresu 2015-03-05]. (ang.).
- ↑ a b Piter Chemik: Alice in Chains „Facelift”. rockmetal.pl. [dostęp 2016-11-10]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-05-03)]. (pol.).
- ↑ Breaking the Chains. „Metal Forces”, s. 50–51, 1990. OCLC 859210254.
- ↑ a b c d e de Sola 2015 ↓, s. 149.
- ↑ a b c d de Sola 2015 ↓, s. 150.
- ↑ de Sola 2015 ↓, s. 149–150.
- ↑ a b Poligrafia dołączona do albumu Live Facelift; wyd. Sony, nr kat. SRLM-810.
- ↑ Alice in Chains – „Sea of Sorrow (version 2)”. mvdbase.com. [dostęp 2011-05-14]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-05-05)]. (ang.).
- ↑ Poligrafia dołączona do albumu Music Bank: The Videos; wyd. Sony, nr kat. CVD 50208.
- ↑ Poligrafia dołączona do singla Man in the Box; wyd. Columbia, nr kat. 38T 73851.
- ↑ Poligrafia dołączona do singla Sea of Sorrow; wyd. Columbia, nr kat. CSK 4072.
- ↑ Poligrafia dołączona do albumu Music Bank; wyd. Columbia, nr kat. CK 69584.
- ↑ Poligrafia dołączona do albumu The Essential Alice in Chains ; wyd. Columbia, nr kat. 82796 92090 2.
- ↑ Rick Florino: Alice in Chains Stories from Korn, Slipknot, Zakk Wylde, Device, Five Finger Death Punch, Mad Season, and More. [dostęp 2014-07-02]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-08-28)]. (ang.).
- ↑ Ric Albano. Facelift by Alice in Chains. „Classic Rock”. ISSN 1464-7834. [dostęp 2017-12-06]. [zarchiwizowane z adresu 2015-09-02]. (ang.).
- ↑ Liz Evans. Chains Smoking!. „Raw”, s. 56, 1990. ISSN 0742-4434.
- ↑ Beth Nussbaum. Reviews & Rantings. „Rock Scene”, s. 23, 1990. ISSN 0090-3353.
- ↑ Mainstream Rock Songs Chart – September 14, 1991. Billboard. [dostęp 2020-04-15]. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-04-15)]. (ang.).
- ↑ Mainstream Rock Songs Chart – October 19, 1991. Billboard. [dostęp 2020-04-15]. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-04-15)]. (ang.).
- ↑ a b Alice in Chains – Chart History – Mainstream Rock Songs. Billboard. [dostęp 2015-06-15]. (ang.).
- ↑ a b c Sea of Sorrow by Alice in Chains. setlist.fm. [dostęp 2011-05-14]. (ang.).
- ↑ Poligrafia dołączona do albumu Facelift; wyd. Columbia, nr kat. CK 46075.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- David de Sola: Alice in Chains: The Untold Story. Thomas Dunne Books, 2015. ISBN 978-1250048073. (ang.).
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
- „Sea of Sorrow” w bazie AllMusic (ang.)
- Sea of Sorrow w serwisie YouTube (ang.)