Greatest Hits (album Alice in Chains)
_(Europe-2001).jpg)
| ||||
| Wykonawca kompilacji | ||||
| Alice in Chains | ||||
| Wydany |
24 lipca 2001 | |||
|---|---|---|---|---|
| Nagrywany |
1989–1995 | |||
| Gatunek |
metal alternatywny • heavy metal • rock alternatywny • grunge[1] | |||
| Długość |
44:32 | |||
| Wydawnictwo | ||||
| Album po albumie | ||||
| ||||
Greatest Hits – trzeci album kompilacyjny amerykańskiego zespołu muzycznego Alice in Chains. Składanka ukazała się na rynku 24 lipca 2001 nakładem wytwórni fonograficznej Columbia.
Album Greatest Hits jest trzecią kompilacją w dyskografii Alice in Chains. W jej skład wchodzi dziesięć utworów, zawartych na płycie CD. Zestaw obejmuje materiał pochodzący z trzech albumów studyjnych i jednego minialbumu. Składanka otrzymała na ogół przychylne recenzje, choć krytycy jako jej główną wadę wymieniali okrojoną liczbę utworów. 5 sierpnia 2022, przekroczywszy nakład miliona sprzedanych kopii, Greatest Hits otrzymał od zrzeszenia amerykańskich wydawców muzyki Recording Industry Association of America (RIAA) certyfikat platynowej płyty.
Opis albumu i wydanie[edytuj | edytuj kod]
Jednopłytowa kompilacja Greatest Hits jest trzecią – po Nothing Safe: Best of the Box (1999)[2][3] i Music Bank (1999)[4][5] – składanką w dyskografii Alice in Chains[2]. Jej zestaw obejmuje dziesięć utworów pochodzących z trzech albumów studyjnych – Facelift (1990), Dirt (1992) i Alice in Chains (1995) – oraz z minialbumu Jar of Flies (1994)[1][6][7].
Kompilacja Greatest Hits ukazała się na rynku 24 lipca 2001 nakładem wytwórni Columbia[1][7]. Jest to zarazem ostatnie wydawnictwo zespołu, wydane za życia wokalisty Layne’a Staleya, który zmarł na początku kwietniu 2002 z powodu przedawkowania narkotyków (speedball)[8][9][10].
Oprawa graficzna[edytuj | edytuj kod]
Odpowiedzialną za oprawę graficzną albumu jest Mary Maurer[6]. Oryginalne wydanie płyty z 2001 przedstawiało na okładce zdjęcie amerykańskiego boksera Gene’a Fullmera. Fotografia ukazywała go podczas walki z Sugar Ray Robinsonem z 15 listopada 1957. Fullmer stracił tytuł mistrza wagi średniej cztery miesiące wcześniej na rzecz wspomnianego Robinsona. Walka odbyła się w Madison Square Garden w Nowym Jorku[11].
Odbiór[edytuj | edytuj kod]
Krytyczny[edytuj | edytuj kod]
| Recenzje | ||||
|---|---|---|---|---|
| Wydawca | Ocena | |||
| AllMusic |  [1]
| |||
| „Billboard” | korzystna[12] | |||
| Encyclopedia of Popular Music |  [13]
| |||
| PopMatters | mieszana[14] | |||
| Rolling Stone Album Guide | [15]
| |||
| „Tylko Rock” |  [16]
| |||
Steve Huey z AllMusic przyznał albumowi trzy gwiazdki w pięciostopniowej skali, stwierdzając, że kompozycje są dobrze dobrane i zawierają znane utwory z repertuaru grupy, lecz jedyną wadą kompilacji jest jej skromna liczba. „Greatest Hits zaspokoi potrzeby zwykłych fanów, którzy chcą tylko dziesięciu najlepszych piosenek Alice in Chains na jednej płycie bez wydawania zbyt dużych pieniędzy, ale w katalogu grupy jest zbyt wiele innych dobrych momentów, aby uczynić to dobrym zakupem” – argumentował[1]. Bill Adams z „Ground Control” podjął wątpliwości sens wydania składanki zawierającej największe przeboje. Zaznaczył, że większe zainteresowanie wzbudziłby zestaw zawierający unikatowe nagrania koncertowe lub też box set[17]. Andrew Gilstrap z PopMatters zwracał uwagę, że „Greatest Hits jest zestawem mocno okrojonym jeśli chodzi o twórczość zespołu”. Podkreślał, że to dobry album dla słuchacza chcącego dopiero zapoznać się z dokonaniami grupy, lecz nie dla fana[14]. Jordan Babula przyznawał za pośrednictwem „Teraz Rocka”, że płyta będzie stanowić atrakcję dla osób, które w swej kolekcji nie posiadają żadnego albumu Alice in Chains[2].
Komercyjny[edytuj | edytuj kod]
15 września 2001 album zadebiutował na 112. pozycji zestawienia Billboard 200[18]. 30 listopada 2005, przekroczywszy próg sprzedaży 500 tys. egzemplarzy, Greatest Hits uzyskał na terenie Stanów Zjednoczonych certyfikat złotej płyty, który przyznało amerykańskie zrzeszenie wydawców muzyki Recording Industry Association of America (RIAA)[19]. 4 kwietnia 2015 składanka zadebiutowała na 45. pozycji w notowaniu „Billboardu” Catalog Albums. Utrzymała się na liście przez dwa tygodnie[20]. W 2021 Greatest Hits był notowany na greckiej liście Top 75 Albums, plasując się na 16. lokacie[21].
5 sierpnia 2022 album, uzyskawszy w Stanach Zjednoczonych nakład przekraczający milion sprzedanych egzemplarzy, otrzymał od RIAA certyfikat platynowej płyty[19].
Lista utworów[edytuj | edytuj kod]
| Nr | Tytuł utworu | Autorzy | Długość | |||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| 1. | „Man in the Box” | Layne Staley • Jerry Cantrell | 4:46 | |||||
| 2. | „Them Bones” | Cantrell | 2:30 | |||||
| 3. | „Rooster” | Cantrell | 6:15 | |||||
| 4. | „Angry Chair” | Staley | 4:48 | |||||
| 5. | „Would?” | Cantrell | 3:27 | |||||
| 6. | „No Excuses” | Cantrell | 4:15 | |||||
| 7. | „I Stay Away” | Staley • Cantrell • Mike Inez | 4:14 | |||||
| 8. | „Grind” | Cantrell | 4:45 | |||||
| 9. | „Heaven Beside You” | Staley • Cantrell • Inez | 5:27 | |||||
| 10. | „Again” | Staley • Cantrell | 4:05 | |||||
| 44:32 | ||||||||
Personel[edytuj | edytuj kod]
Opracowano na podstawie materiału źródłowego[22]:
|
Alice in Chains
Muzycy sesyjni
|
Produkcja
Oprawa graficzna
Management |
Pozycje na listach i certyfikaty[edytuj | edytuj kod]
Album[edytuj | edytuj kod]
|
Certyfikaty[edytuj | edytuj kod]
|
Uwagi[edytuj | edytuj kod]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d e Steve Huey: Greatest Hits – Alice in Chains. AllMusic. [dostęp 2011-06-03]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-07-21)]. (ang.).
- ↑ a b c Babula 2006 ↓, s. 75.
- ↑ Alice in Chains – Nothing Safe: Best of the Box. [dostęp 2020-08-17]. [zarchiwizowane z tego adresu (2006-09-02)]. (ang.).
- ↑ Babula 2006 ↓, s. 74–75.
- ↑ Alice in Chains – Music Bank. [dostęp 2020-08-17]. [zarchiwizowane z tego adresu (2006-09-02)]. (ang.).
- ↑ a b Alice in Chains – Greatest Hits. [dostęp 2020-08-17]. [zarchiwizowane z tego adresu (2006-07-19)]. (ang.).
- ↑ a b Jon Wiederhorn: Alice in Chains Give Best They’ve Got – Again. MTV. [dostęp 2022-08-15]. [zarchiwizowane z tego adresu (2022-08-15)]. (ang.).
- ↑ de Sola 2015 ↓, s. 292; Yarm 2019 ↓, s. 499–501.
- ↑ Peter Buckley: The Rough Guide to Rock. Rough Guides, 2003, s. 17. ISBN 978-1843531050. (ang.).
- ↑ Justin Henderson: Grunge: Seattle. Arcadia Publishing, 2021, s. 101. ISBN 978-1-4396-7221-1. (ang.).
- ↑ Robert Ecksel: Neal Rivers Greatest Hits. [dostęp 2016-07-04]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-04-23)]. (ang.).
- ↑ Christopher Walsh. Reviews & Previews On Disc. „Billboard”, s. 21, 1 grudnia 2001. ISSN 0006-2510.
- ↑ Colin Larkin: Encyclopedia of Popular Music (5th ed.). Omnibus Press, 2011. ISBN 978-0-85712-595-8. (ang.).
- ↑ a b Andrew Gilstrap: Greatest Hits: PopMatters. PopMatters. [dostęp 2016-03-30]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-03-31)]. (ang.).
- ↑ Greg Kot: Rolling Stone Album Guide. Christian Hoard, Nathan Brackett (red.). Fireside, 2004, s. 13. ISBN 0-7432-0169-8. (ang.).
- ↑ Wiesław Weiss. Greatest Hits. „Tylko Rock”, s. 64, listopad 2001. ISSN 1230-2317.
- ↑ Bill Adams: Alice in Chains Discography Part Two. Ground Control. [dostęp 2015-05-22]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-01-19)]. (ang.).
- ↑ a b Alice in Chains – Chart History – Billboard 200. Billboard. [dostęp 2016-07-04]. (ang.).
- ↑ a b c d Gold & Platinum – RIAA. Recording Industry Association of America. [dostęp 2011-06-03]. (ang.).
- ↑ a b Alice in Chains – Chart History – Catalog Albums. Billboard. [dostęp 2017-07-23]. (ang.).
- ↑ a b Official IFPI Charts: Top-75 Albums Sales Chart (Combined) Εβδομάδα: 18/2021. IFPI Greece. [dostęp 2021-05-21]. [zarchiwizowane z tego adresu (2021-05-21)]. (ang. • gr.).
- ↑ Poligrafia dołączona do albumu Greatest Hits; wyd. Columbia, nr kat. CK 85922.
- ↑ The Billboard 200. „Billboard”, s. 81, 15 września 2001. ISSN 0006-2510.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Jordan Babula. Alice in Chains – Dyskografia. „Teraz Rock”, 2006. Orange Media. ISSN 1730-394X. (pol.).
- David de Sola: Alice in Chains: The Untold Story. Thomas Dunne Books, 2015. ISBN 978-1250048073. (ang.).
- Mark Yarm: Wszyscy kochają nasze miasto. Historia grunge’u z pierwszej ręki. Joanna Bogusławska (tłum.). Kagra, 2019. ISBN 978-83-63785-43-7. (pol.).
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
- Oficjalna strona zespołu (ang.)