Alice N’ Chains
 Alice N’ Chains (1987) | |
| Inne nazwy |
Sleze, Alice N’ Chainz |
|---|---|
| Rok założenia |
1984 (jako Sleze) |
| Rok rozwiązania | |
| Pochodzenie | |
| Gatunek | |
| Aktywność |
1986–1987 |
| Powiązania | |
| Skład | |
| Layne Staley Nick Pollock Johnny Bacolas James Bergstrom | |
| Byli członkowie | |
| Mike Mitchell | |
Alice N’ Chains – amerykański zespół muzyczny utworzony w roku 1984 w Seattle w stanie Waszyngton pod nazwą Sleze[3], z inicjatywy gitarzysty oraz basisty Johnny’ego Bacolasa, basisty Byrona Hansena, gitarzysty Zoli Semanate oraz perkusisty Jamesa Bergstroma. W 1986 po dołączeniu do zespołu Nicka Pollocka, formacja zmieniła nazwę na Alice N’ Chains[4][5][6]. W czasie swojej półtorarocznej działalności, grupa zarejestrowała dwa albumy demo[7][8]. Projekt został rozwiązany w roku 1987[9], a jego członkowie utworzyli nowe grupy muzyczne[6].
Historia[edytuj | edytuj kod]
Zespół został uformowany przez Staleya, Pollocka, Bacolasa oraz Bergstroma, którzy występowali w grupie Sleze, pełniącej w głównej mierze funkcję cover bandu, prezentującej na swoich koncertach własne interpretacje utworów z repertuaru takich wykonawców jak Armored Saint, Mötley Crüe, Venom czy Slayer[10]. Po opuszczeniu szeregów zespołu przez Chrisa Markhama[11], Staley oraz Bergstrom złożyli ofertę współpracy Nickowi Pollockowi[11]. Po pewnym czasie muzycy zdecydowali się na przyjęcie nazwy Alice N’ Chains. Jej pomysłodawcą był Russ Klatt, wokalista występujący w zespole Slaughterhouse Five[12][13]. Podczas rozmowy z Bacolasem w 1986, zasugerował on muzykowi dwie propozycje – Alice in Wonderland oraz Alice in Chains. „Rozmawialiśmy między innymi o zmianie nazwy dla zespołu. Nagle padło stwierdzenie – Alice in Wonderland? Co o tym sądzisz? Może być? Być może... Alice in Chains?” – wspominał Bacolas[12]. Druga z nazw bardzo spodobała się muzykowi, który następnego dnia poinformował o tym kolegów z zespołu. Jedynym problemem był fakt, iż nazwa w sposób jednoznaczny kojarzyła się z niewolnictwem kobiet. „Pamiętam jak Layne przyszedł i poinformował mnie, że wraz z kolegami zmieniają nazwę na Alice in Chains. Nie byłam z tego faktu zadowolona. Zaczęłam mu tłumaczyć, że nazwa ta będzie się mocno kojarzyć ze zniewoleniem kobiet. Potem nie miałam z nim kontaktu przez około dwa tygodnie, ponieważ byłam zaniepokojona i urażona” – wspominała matka wokalisty, Nancy McCallum[14]. W konsekwencji muzycy zdecydowali się na zmianę proponowanego zapisu nazwy z Alice in Chains na Alice N’ Chains dzięki czemu nazwę grupy można rozumieć jako „Alicja i łańcuchy”[12].
Na początku roku James Bergstrom zwrócił się o pomoc w realizacji albumu demo do Timothy’ego „Tima” Branoma. „Byłem starszy i trochę bardziej doświadczony w tym czasie” – wspominał[7]. Proces przedprodukcji rozpoczął się w styczniu i trwał trzy miesiące[7]. Wiosną rozpoczęła się sesja nagraniowa. W utworach „Fat Girls” oraz „Lip Lock Rock” na gitarze basowej zagrał Mike Mitchell[7]. Wersje instrumentalne były nagrywane na terenie kompleksu sali prób Music Bank, natomiast partie wokalne Staley rejestrował w domu Branoma na terenie Richmond Beach[7]. „Pracowałem z Layne miesiącami nad jego wokalem. Byłem gotów go posłać do maestro Davida Kyle na lekcje, jednak nie był on zainteresowany. Więc przychodził do mojego domu kilka razy w tygodniu i razem słuchaliśmy kaset z moim wokalem na rozgrzewkę po to, by się upewnić, że będzie to praktykował” – wspominał Branom[7]. Aby polepszyć operowanie swoim głosem, Staley ostatecznie udał się na lekcje do Kyle’a, u którego nauki pobierali między innymi Ann Wilson z zespołu Heart, Chris Cornell z Soundgarden czy Geoff Tate z Queensrÿche[7]. Thad Byrd, który pomagał grupie Sleze, przyznał w jednym z wywiadów, że „Layne był bardzo dumny z faktu, iż jego trenerem śpiewu jest ta sama osoba co Geoff’a Tate”[7]. Sesja nagraniowa odbyła się w London Bridge Studio na terenie Seattle[7].
W połowie 1986, Thad Byrd szukał zespołu, który mógłby pojawić się w jego filmie fabularnym Father Rock. Jak wspominał reżyser, Bergstrom nakręcił krótką reklamę, w której odpowiedział na pytanie, dlaczego jego zdaniem grupa powinna pojawić się w filmie. Odpowiedź brzmiała: „Ponieważ jesteśmy największym hair metalowym zespołem z Seattle!”[7]. Byrd wypełnił czek na sumę 300 dolarów, w zamian za pojawienie się zespołu w filmie[15] i możliwość użycia jednego z utworów z repertuaru grupy[7]. Pieniądze przekazane przez Byrda, zespół wykorzystał na pokrycie kosztów finalizacji produkcji związanej z nagrywaniem materiału demo[7].
Następnie zespół wystąpił w Kane Hall na University of Washington, przed niespełna tysięcznym audytorium[7]. W sierpniu 1986 Branom zakończył proces nagrywania ścieżek na album demo[7]. Miksowanie odbyło się w Triad Studios w miejscowości Redmond w stanie Waszyngton. Inżynierem dźwięku został Peter Barnes[16]. W tym samym czasie, stosunki pomiędzy Branomem a basistą Mike Mitchellem zaczęły ulegać pogorszeniu. Muzyk był o kilka lat starszy od swoich kolegów z zespołu i mieszkał w dzielnicy uniwersyteckiej wraz ze swoją dziewczyną, Lisą Ahern Rammell[7], która zajmowała się makijażem muzyków[6]. Ostatecznie materiał ukazał się niezależnie. W jego skład weszły trzy kompozycje – „Fat Girls”, „Lip Lock Rock” oraz „Over the Edge”[6][16]. Udział w ich komponowaniu mieli Bergstrom, Pollock, Jim Sheppard oraz Staley[7]. Branom przyznał, że „cały materiał brzmiał jak połączenie Duran Duran, INXS oraz Led Zeppelin”[6].
Kilka miesięcy później, Mitchell opuścił szeregi zespołu. W jego miejsce powrócił Johnny Bacolas, który przez krótki czas udzielał się w formacji Ascendent[6]. Na przełomie jesieni i zimy, zespół nagrał utwór „Queen of the Rodeo”[17]. Autorami zostali Staley oraz Jet Silver, przyjaciel muzyka oraz wokalista hardrockowej formacji The Gang Bang[18]. W styczniu 1987 zespół zarejestrował drugi album demo. Sesja odbyła się w domowym studiu nagraniowym PC Ring[16]. Materiał ukazał się w limitowanej edycji 100 kopii, które zostały przekazane przyjaciołom i fanom zespołu[6]. W skład wydawnictwa weszło łącznie sześć kompozycji[16]. Inżynierem dźwięku został Jeff Meyers[16].
1 maja zespół zagrał koncert w Tacoma Little Theater[19]. „To była piorunująca chwila. Po prostu wiedziałem, że muszę być w zespole z tym facetem” – przyznał Jerry Cantrell, wspominając pierwszy raz, gdy zobaczył Staleya na żywo[19]. W drugiej połowie roku, grupa została oficjalnie rozwiązana, a członkowie zespołu zajęli się nowymi projektami muzycznymi[6].
Po rozwiązaniu[edytuj | edytuj kod]
Po rozwiązaniu zespołu, Staley dołączył do amatorskiej grupy Cantrella, Diamond Lie, w składzie której byli już basista Mike Starr oraz perkusista Sean Kinney. Niedługo potem, formacja oficjalnie przyjęła nazwę Alice in Chains[20]. Nick Pollock uformował wraz z członkami grupy Mistrust nowy projekt muzyczny, My Sister’s Machine[21][22]. Bergstrom dołączył do grupy Second Coming, prezentującej muzykę z szeroko pojętego industrial i rocka[23]. W 1990 do zespołu dołączył Bacolas[23]. W 2010 grupa została oficjalnie rozwiązana[23]. Bacolas skupił się na pracy producenta muzycznego oraz inżyniera dźwięku.
Skład zespołu[edytuj | edytuj kod]
Opracowano na podstawie materiału źródłowego[6]:
- Layne Staley – śpiew (1986–1987)
- Nick Pollock – gitara (1986–1987)
- Johnny Bacolas – gitara basowa (1986–1987)
- James Bergstrom – perkusja (1986–1987)
Byli członkowie
- Mike Mitchell – gitara basowa (1986)[7]
Dyskografia[edytuj | edytuj kod]
Albumy demo
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Talevski 2006 ↓, s. 612.
- ↑ Yarm 2012 ↓, s. 168.
- ↑ David de Sola: How Alice in Chains Found the Most Memorable Voice in Grunge. theatlantic.com. [dostęp 2012-07-06]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-03-15)]. (ang.).
- ↑ McMurray 2011 ↓, s. 97.
- ↑ Yarm 2012 ↓, s. 166–167.
- ↑ a b c d e f g h i Doug McCausland: The Origins Of Alice In Chains: A Retrospective. alternativenation.net. [dostęp 2016-07-19]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-03-23)]. (ang.).
- ↑ a b c d e f g h i j k l m n o p q de Sola 2015 ↓, s. 38.
- ↑ de Sola 2015 ↓, s. 42.
- ↑ Yarm 2012 ↓, s. 171.
- ↑ de Sola 2015 ↓, s. 22.
- ↑ a b de Sola 2015 ↓, s. 26.
- ↑ a b c Prato 2009 ↓, s. 215.
- ↑ Yarm 2012 ↓, s. 166.
- ↑ Prato 2009 ↓, s. 216.
- ↑ Richard Bienstock: List: Five Awesome Metal Band Movie Cameos. revolvermag.com. [dostęp 2016-07-19]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-07-19)]. (ang.).
- ↑ a b c d e John Bacus: Alice in Chains Recording Sessions Chronology. bacus.net. [dostęp 2016-07-19]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-07-31)]. (ang.).
- ↑ de Sola 2015 ↓, s. 45.
- ↑ Tim Branom: Exclusive: Watch Newly Discovered Alice In Chains Footage From 1989. alternativenation.net. [dostęp 2016-07-19]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-09-05)]. (ang.).
- ↑ a b Prato 2009 ↓, s. 217.
- ↑ Alice in Chains w pigułce. „Metal Hammer”, s. 42–43, nr. 166–168, 2005. Katowice: Metal Mind Productions. ISSN 0955-1190.
- ↑ Bradley Torreano: My Sister’s Machine Biography & History. allmusic.com. [dostęp 2016-07-19]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-07-19)]. (ang.).
- ↑ Mike Boehm: MSM: Newest Vein of Gold in Seattle’s Hard-Rock Quarry. articles.latimes.com. [dostęp 2012-11-09]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-12-05)]. (ang.).
- ↑ a b c Greg Prato: Second Coming Biography & History. allmusic.com. [dostęp 2016-07-19]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-07-19)]. (ang.).
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Nick Talevski: Knocking on Heaven’s Door: Rock Obituaries. Omnibus Press, 2006. ISBN 978-1846090912. (ang.).
- Greg Prato: Grunge Is Dead: The Oral History of Seattle Rock Music. Toronto: ECW Press, 2009. ISBN 978-1550228779. (ang.).
- Jacob McMurray: Taking Punk to the Masses: From Nowhere to Nevermind. Fantagraphics, 2011. ISBN 978-1606994337. (ang.).
- Mark Yarm: Everybody Loves Our Town: An Oral History of Grunge. Nowy Jork: Three Rivers Press, 2012. ISBN 978-0307464446. (ang.).
- David de Sola: Alice in Chains: The Untold Story. Thomas Dunne Books, 2015. ISBN 978-1250048073. (ang.).
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
