Frédéric Joliot-Curie: Różnice pomiędzy wersjami

Frédéric Joliot-Curie
Data i miejsce urodzenia	19 marca 1900 r. ; Paryż
Data i miejsce śmierci	14 sierpnia 1958 r. ; Paryż
Zawód, zajęcie	fizyk
Narodowość	francuska
Małżeństwo	Irène Joliot-Curie
	Odznaczenia
	Multimedia w Wikimedia Commons

Przeglądaj historię interaktywnie

[wersja przejrzana]

← poprzednia edycja następna edycja →

Usunięta treść Dodana treść

WizualnieWikikod

Jednokolumnowy

Wersja z 06:51, 7 cze 2016

Jean Frédéric Joliot-Curie, początkowo Jean Frédéric Joliot (ur. 19 marca 1900 w Paryżu, zm. 14 sierpnia 1958 w Paryżu) – francuski fizyk, laureat Nagrody Nobla w dziedzinie chemii.

Plik:Curie Joliot 1934 London.jpg

Irène Curie i Frédéric Joliot (1934)

Ukończył École de physique et chimie w Paryżu i w 1925 zaczął pracować jako asystent Marii Skłodowskiej-Curie w Instytucie Radowym. W 1926 roku poślubił jej córkę, Irène Curie, a niedługo po tym oboje zmienili nazwisko na Joliot-Curie. Wraz z żoną odkrył zjawisko tworzenia par elektron-pozyton (pozytonium) z fotonów; w 1934 wspólnie odkryli i badali zjawisko sztucznej promieniotwórczości.

Za te odkrycia zostali wspólnie uhonorowani Nagrodą Nobla z chemii w 1935.

Później w Collège de France pracował nad reakcją łańcuchową i kontrolowaną reakcją nuklearną z użyciem radu i ciężkiej wody. Po inwazji hitlerowskich Niemiec udało mu się wyniki swoich badań przemycić do Anglii.

Brał czynny udział we francuskim ruchu oporu. Po wojnie rozpoczął pracę we francuskim ośrodku badań jądrowych w Orsay, następnie został dyrektorem ośrodka. Był komunistą, członkiem Francuskiej Partii Komunistycznej od 1942. W 1950 odsunięty od prac w Orsay, pracował jednak dalej w Collège de France, a po śmierci żony w 1956 objął katedrę fizyki na Sorbonie. Od 1950 do śmierci pełnił funkcję prezydenta Światowej Rady Pokoju. Sygnatariusz apelu sztokholmskiego w 1950 roku^[1].

Członek wielu prestiżowych towarzystw naukowych, odznaczony francuską Legią Honorową III klasy. Od 1954 był członkiem zagranicznym Polskiej Akademii Nauk. W 1946 został odznaczony Orderem Krzyża Grunwaldu III klasy^[2], a w 1947 Krzyżem Komandorskim z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski^[3]. Natomiast w roku 1950 otrzymał Międzynarodową Leninowską Nagrodę Pokoju.

Irène i Frédéric Joliot-Curie mieli dwoje dzieci, Hélène i Pierre’a.

↑ Dziennik Polski, rok VI, nr 91 (1861), Kraków 1 kwietnia 1950 roku, s. 1.
↑ 11 lipca 1946 „za zasługi położone na polu opieki, pomoc okazaną Polakom we Francji i życzliwość do spraw polskich” M.P. z 1947 r. nr 17, poz. 38
↑ M.P. z 1947 r. nr 58, poz. 405

Linki zewnętrzne

Informacje na internetowej stronie Nagrody Nobla

[1] Dziennik Polski, rok VI, nr 91 (1861), Kraków 1 kwietnia 1950 roku, s. 1.

[2] 11 lipca 1946 „za zasługi położone na polu opieki, pomoc okazaną Polakom we Francji i życzliwość do spraw polskich” M.P. z 1947 r. nr 17, poz. 38

[3] M.P. z 1947 r. nr 58, poz. 405

[1]

[2]

[3]

@@ Linia 25: / Linia 25: @@
 Później w ''Collège de France'' pracował nad [[reakcja łańcuchowa|reakcją łańcuchową]] i kontrolowaną reakcją nuklearną z użyciem [[rad (pierwiastek)|radu]] i [[ciężka woda|ciężkiej wody]]. Po inwazji hitlerowskich Niemiec udało mu się wyniki swoich badań przemycić do Anglii.
-Brał czynny udział we francuskim ruchu oporu. Po wojnie rozpoczął pracę we francuskim ośrodku badań jądrowych w Orsay, następnie został dyrektorem ośrodka. Był [[komunizm|komunistą]], członkiem [[Francuska Partia Komunistyczna|Francuskiej Partii Komunistycznej]] od 1942. W 1950 odsunięty od prac w Orsay, pracował jednak dalej w ''Collège de France'', a po śmierci żony w 1956 objął katedrę fizyki na [[Uniwersytet Paryski|Sorbonie]]. Od 1950 do śmierci pełnił funkcję prezydenta [[Światowa Rada Pokoju|Światowej Rady Pokoju]]. Sygnatariusz [[apel sztokholmski|apelu sztokholmskiego]] w [[1950] roku<ref>Dziennik Polski, rok VI, nr 91 (1861), Kraków 1 kwietnia 1950 roku, s. 1.</ref>.
+Brał czynny udział we francuskim ruchu oporu. Po wojnie rozpoczął pracę we francuskim ośrodku badań jądrowych w Orsay, następnie został dyrektorem ośrodka. Był [[komunizm|komunistą]], członkiem [[Francuska Partia Komunistyczna|Francuskiej Partii Komunistycznej]] od 1942. W 1950 odsunięty od prac w Orsay, pracował jednak dalej w ''Collège de France'', a po śmierci żony w 1956 objął katedrę fizyki na [[Uniwersytet Paryski|Sorbonie]]. Od 1950 do śmierci pełnił funkcję prezydenta [[Światowa Rada Pokoju|Światowej Rady Pokoju]]. Sygnatariusz [[apel sztokholmski|apelu sztokholmskiego]] w [[1950]] roku<ref>Dziennik Polski, rok VI, nr 91 (1861), Kraków 1 kwietnia 1950 roku, s. 1.</ref>.
 Członek wielu prestiżowych towarzystw naukowych, odznaczony francuską [[Legia Honorowa|Legią Honorową]] III klasy. Od 1954 był członkiem zagranicznym [[Polska Akademia Nauk|Polskiej Akademii Nauk]]. W 1946 został odznaczony [[Order Krzyża Grunwaldu|Orderem Krzyża Grunwaldu]] III klasy<ref>11 lipca 1946 „za zasługi położone na polu opieki, pomoc okazaną Polakom we Francji i życzliwość do spraw polskich” {{Monitor Polski|1947|17|38}}</ref>, a w 1947 [[Order Odrodzenia Polski|Krzyżem Komandorskim z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski]]<ref>{{Monitor Polski|rok=1947|numer=58|pozycja=405}}</ref>. Natomiast w roku 1950 otrzymał [[Międzynarodowa Leninowska Nagroda Pokoju|Międzynarodową Leninowską Nagrodę Pokoju]].