Ignacy Loga-Sowiński

Ignacy Loga-Sowiński

Data i miejsce urodzenia	20 stycznia 1914 Varnkewitz
Data śmierci	10 grudnia 1992
Zastępca przewodniczącego Rady Państwa
Okres	od 24 czerwca 1965 do 13 lutego 1971
Przynależność polityczna	Polska Zjednoczona Partia Robotnicza
Członek Rady Państwa
Okres	od 20 lutego 1957 do 13 lutego 1971
Przynależność polityczna	Polska Zjednoczona Partia Robotnicza
Odznaczenia

Grób Ignacego Logi-Sowińskiego na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie

Ignacy Loga-Sowiński (ur. 20 stycznia 1914 w Varnkewitz w gminie Putgarten, zm. 10 grudnia 1992) – polski działacz związkowy i polityk. Poseł do Krajowej Rady Narodowej, na Sejm Ustawodawczy, a następnie na Sejm PRL II, III, IV i V kadencji, członek (1957–1965) i zastępca przewodniczącego Rady Państwa (1965–1971).

Życiorys

Był synem robotnika rolnego Władysława i Honoraty z domu Misiak, wyznania rzymsko-katolickiego. Kawaler, murarz, zamieszkały w Łodzi. Uzyskał wykształcenie podstawowe (w późniejszym wieku uzupełnione do poziomu średniego). W latach 30. pracował jako robotnik budowlany i należał do młodzieżowego ruchu komunistycznego; od 1935 członek Komunistycznej Partii Polski.

W latach 1938–1939 był więziony, m.in. wraz z Mieczysławem Moczarem; zatrzymany został 18 lutego 1938 podczas rewizji, w której ujawniono rękopis odezwy komunistycznej, uwolniony podczas rozbicia więzienia w pierwszych dniach II wojny światowej, 6 września 1939.

Podczas okupacji uczestniczył w pracy konspiracyjnej (był razem z Mieczysławem Moczarem współzałożycielem organizacji Front Walki o Naszą i Waszą Wolność, która po powstaniu Polskiej Partii Robotniczej przekształca się w jej komórki). Jako członek – od 1942 – PPR pracował w aparacie Komitetu Centralnego tej partii. W 1944 był pełnomocnikiem KC PPR na Lubelszczyznę.

Jako agent radzieckiego wywiadu o pseudonimie „Grigorij 84” został umieszczony w Wydziale Informacji Gwardii Ludowej.

W 1945 przez dwa miesiące (styczeń–luty) był pełnomocnikiem Rządu Tymczasowego na województwo łódzkie, następnie I sekretarzem Komitetu Wojewódzkiego PPR w Łodzi (od 1946 pod nazwą Komitet Łódzki PPR); w 1943 i 1948 zastępcą członka KC, w latach 1943–1948 członkiem KC PPR. Uchwałą Prezydium Krajowej Rady Narodowej z 3 stycznia 1945 odznaczony został Orderem Krzyża Grunwaldu II klasy. 16 stycznia 1946 Prezydium KRN nadało mu Złoty Krzyż Zasługi.

Od 1948 był członkiem Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej, w latach 1948–1954 zastępcą członka KC, następnie po krótkiej przerwie 1956–1971 członkiem Komitetu Centralnego i Biura Politycznego KC PZPR.

Od 1949 związany z działalnością w związkach zawodowych: był przewodniczącym Okręgowej Komisji Związków Zawodowych i Wojewódzkiej Rady Związków Zawodowych we Wrocławiu (1949–1956), sekretarzem Centralnej Rady Związków Zawodowych (1956) oraz przewodniczącym Centralnej Rady Związków Zawodowych (1956–1971).

W latach 1957–1965 był członkiem, a od 1965 do 1971 zastępcą przewodniczącego Rady Państwa. W latach 1971–1978 był ambasadorem PRL w Turcji.

W latach 1943–1952 sprawował mandat poselski w Krajowej Radzie Narodowej i w Sejmie Ustawodawczym, a od 1957 do 1972 był posłem na Sejm PRL II, III, IV i V kadencji. W latach 1958–1971 był wiceprzewodniczącym Ogólnopolskiego Komitetu Frontu Jedności Narodu. Odznaczony został m.in. Orderem Budowniczych Polski Ludowej (1964) i Orderem Sztandaru Pracy I klasy.

W czerwcu 1968 wszedł w skład Komitetu Honorowego obchodów 500. rocznicy urodzin Mikołaja Kopernika.

Wieloletni członek władz naczelnych organizacji kombatanckiej Związek Bojowników o Wolność i Demokrację – w latach 1985–1990 był wiceprezesem Rady Naczelnej ZBoWiD. W 1983 wybrany został w skład Krajowej Rady Towarzystwa Przyjaźni Polsko-Radzieckiej. Był długoletnim członkiem Komitetu Redakcyjnego kwartalnika KC PZPR „Z Pola Walki”, w którym publikowano artykuły na temat historii polskiego i międzynarodowego ruchu robotniczego i komunistycznego. 28 listopada 1988 wszedł w skład Honorowego Komitetu Obchodów 40-lecia Kongresu Zjednoczeniowego PPR i PPS – powstania PZPR, któremu przewodniczył I sekretarz KC PZPR. W 1986 wyróżniony przez Sekretariat KC PZPR Medalem im. Ludwika Waryńskiego.

Został pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie (kwatera C 4 rz. 8)

Bibliografia

• Kronika komunizmu w Polsce (oprac. zbiorowe), Wydawnictwo Kluszczyński, Kraków 2009
• Leksykon Historii Polski, Wydawnictwo Wiedza Powszechna, Warszawa 1995
• A. Mazur, Order Krzyża Grunwaldu, Wydawnictwo MON, Warszawa 1988
• S. Kisielewski, Abecadło Kisiela, Oficyna Wydawnicza, Warszawa 1990
• T. Mołdawa, Ludzie władzy 1944–1991, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 1991
• W. Roszkowski, Historia Polski, 1914–1990, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 1991
• W. Roszkowski, Najnowsza historia Polski, Wydawnictwo Orion, Kielce 1994
• B. Syzdek, Władysław Gomułka we wspomnieniach, Wydawnictwo Lubelskie, Lublin 1989
• A. Werblan, Władysław Gomułka, sekretarz generalny PPR, Wydawnictwo „Książka i Wiedza”, Warszawa 1988
• VI Kongres ZBoWiD Warszawa 7-8 maja 1979, Wydawnictwo ZG ZBoWiD, Warszawa 1979
• VII Kongres ZBoWiD, Wydawnictwo ZG ZBoWiD, Warszawa 1985
• „Za Wolność i Lud”, nr 15 (1060) z 14 kwietnia 1984, s. 1