Jan Dąb-Kocioł

Jan Dąb-Kocioł
Data i miejsce urodzenia	30 marca 1898 Biskupice Radłowskie
Data i miejsce śmierci	17 stycznia 1976 Warszawa
Członek Rady Państwa
Okres	od 15 maja 1961 do 24 czerwca 1965
Przynależność polityczna	Zjednoczone Stronnictwo Ludowe
Minister leśnictwa i przemysłu drzewnego
Okres	od 17 lipca 1956 do 18 maja 1961
Przynależność polityczna	Zjednoczone Stronnictwo Ludowe
Następca	Roman Gesing
Minister leśnictwa
Okres	od 18 marca 1954 do 16 lipca 1956
Przynależność polityczna	Zjednoczone Stronnictwo Ludowe
Poprzednik	Bolesław Podedworny
Minister rolnictwa
Okres	od 6 lutego 1947 do 18 marca 1954
Przynależność polityczna	Stronnictwo Ludowe / Zjednoczone Stronnictwo Ludowe
Poprzednik	Stanisław Mikołajczyk
Następca	Edmund Pszczółkowski
Odznaczenia

Grób Jana Dąba-Kocioła i jego żony Wacławy na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie, 22 lipca 2008

Jan Dąb-Kocioł (ur. 30 marca 1898 w Biskupicach Radłowskich, zm. 17 stycznia 1976 w Warszawie) – polski ekonomista i polityk. Minister rolnictwa i reform rolnych oraz minister rolnictwa (1947–1957), minister leśnictwa (1954–1956) oraz minister leśnictwa i przemysłu drzewnego (1956–1961). Poseł do Krajowej Rady Narodowej, na Sejm Ustawodawczy oraz Sejm PRL I, II, III i IV kadencji, w latach 1961–1965 członek Rady Państwa.

Życiorys

Ukończył studia w Szkole Głównej Handlowej w Warszawie. Awansował na porucznika ze starszeństwem z dniem 1 maja 1922 w korpusie oficerów rezerwy piechoty. W 1934 pozostawał w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Sarny i posiadał przydział mobilizacyjny do 44 Pułku Piechoty w Równem.

Był członkiem partii ludowych od okresu międzywojennego (należał do Stronnictwa Ludowego), a także wieloletnim działaczem spółdzielczym. W wojnie obronnej w 1939 dowodził kompanią przeciwlotniczą karabinów maszynowych typu B nr 15 (mobilizowaną przez 15 pp w Dęblinie) w obronie przeciwlotniczej Dęblina, później był uczestnikiem Batalionów Chłopskich. W latach 1944–1945 był przewodniczącym konspiracyjnej Wojewódzkiej Rady Narodowej w Łodzi, nadal pełnił tę funkcję po wyzwoleniu miasta. W latach 1945–1947 wojewoda łódzki. Następnie pełnił przez kilkanaście lat różne funkcje ministerialne. W latach 1947–1951 był ministrem rolnictwa i reform rolnych, w okresie 1951–1954 ministrem rolnictwa, w latach 1954–1956 ministrem leśnictwa, a w okresie 1956–1961 ministrem leśnictwa i przemysłu drzewnego.

W latach 1961–1965 był członkiem Rady Państwa. Pełnił mandat poselski do Krajowej Rady Narodowej, na Sejm Ustawodawczy oraz Sejm PRL I, II, III i IV kadencji. Był także przewodniczącym Komisji Organizacyjno-Samorządowej w KRN w latach 1945–1947.

Był członkiem władz partyjnych: Zarządu Głównego Stronnictwa Ludowego „Wola Ludu” (1944–1945), Rady Naczelnej Stronnictwa Ludowego (1945–1949), Naczelnego Komitetu Wykonawczego SL (1945–1949), NKW Zjednoczonego Stronnictwa Ludowego (1949–1964) i prezydium NKW ZSL (1950–1962).

Uchwałą Prezydium KRN z 19 lipca 1946 „w wyróżnieniu zasług na polu dwuletniej pracy nad odrodzeniem państwowości polskiej, nad utrwaleniem jej podstaw demokratycznych i w odbudowie kraju” został odznaczony Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski. W 1974 uhonorowany Orderem Budowniczych Polski Ludowej. Otrzymał również dwa Złote Krzyże Zasługi (drugi nadano mu 31 października 1946), Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski, Krzyż Partyzancki, Order Sztandaru Pracy I klasy (1964) i Order Krzyża Grunwaldu III klasy.

Pochowany na cmentarzu Powązki Wojskowe w Warszawie w Alei Zasłużonych (kwatera 4C-tuje-7).