Bolesław Podedworny

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Bolesław Podedworny
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

7 stycznia 1898
Pęchratka Polska

Data i miejsce śmierci

18 listopada 1972
Warszawa

Zawód, zajęcie

rolnik, polityk

Narodowość

polska

Stanowisko

członek Rady Państwa (1956–1971, w tym od 1957 z-ca przewodniczącego), minister lasów (1947), minister leśnictwa (1947–1954), wiceminister rolnictwa i reform rolnych (1946–1947); poseł do KRN, na Sejm Ustawodawczy i na Sejm PRL I, II, III, IV i V kadencji (1945–1972)

Partia

PSL „Wyzwolenie” (1923–1931)
SL (1931–1939)
SL (1944–1949)
ZSL (1949–1972)

Odznaczenia
Order Budowniczych Polski Ludowej Order Sztandaru Pracy I klasy Order Sztandaru Pracy II klasy Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Walecznych (1920–1941) Śląski Krzyż Powstańczy Odznaka 1000-lecia Państwa Polskiego
Grób Bolesława Podedwornego i jego żony Stefanii

Bolesław Podedworny (ur. 7 stycznia 1898 w Pęchratce, zm. 18 listopada 1972 w Warszawie) – polski rolnik i polityk. Poseł do Krajowej Rady Narodowej, na Sejm Ustawodawczy oraz Sejm PRL I, II, III, IV i V kadencji. W 1947 minister lasów, a następnie do 1954 minister leśnictwa. Członek Rady Państwa w latach 1956–1971, w tym od 1957 jako zastępca przewodniczącego. Budowniczy Polski Ludowej.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Pochodził z rodziny chłopskiej. Był synem Józefa i Aleksandry z Morawskich. W 1908 wraz z rodziną przeniósł się do Warszawy. Rozpoczął edukację, która przerwana została w połowie 1915 w czwartej klasie carskiego gimnazjum, w związku z ofensywą niemiecką na Rosję. Wraz z rodziną wrócił do Pęchratki. W 1917 wstąpił jako ochotnik do Polskich Sił Zbrojnych. Tuż po uzyskaniu przez Polskę niepodległości służył w 1 Warszawskim Okręgowym Pułku Piechoty, w kompanii do ochrony Zamku Królewskiego w stopniu sierżanta. Stąd w 1919 odkomenderowany został jako instruktor szkoleniowy do formującej się Legii Akademickiej, z którą wziął udział w wojnie polsko-bolszewickiej. Wrócił ponownie do 1. Warszawskiego okręgowego pp. i wziął w 1921 udział w III powstaniu śląskim, kierowanym przez Wojciecha Korfantego. W 1922 przeniósł się z wojska do służb granicznych na południu kraju. Na kilka lat przed wojną wrócił do rodzinnej Pęchratki, włączył się w działalność Kasy Samopomocowej Stefczyka i spółdzielni mleczarskiej. W latach 1939–1941 w trakcie okupacji radzieckiej sołtys w Pęchratce, później w konspiracji. Od 1923 członek Polskiego Stronnictwa Ludowego „Wyzwolenie”, od 1931 Stronnictwa Ludowego, od 1949 Zjednoczonego Stronnictwa Ludowego. Należał do władz stronnictw ludowych – w latach 1944–1945 członek Tymczasowego Zarządu Głównego satelickiego wobec PPR Stronnictwa Ludowego, w latach 1945–1949 członek Rady Naczelnej i Naczelnego Komitetu Wykonawczego oraz wiceprezes NKW SL, od 1949 członek Naczelnego Komitetu ZSL, w latach 1949–1956 i (po półrocznej przerwie) 1956–1971 członek prezydium NK ZSL, a w latach 1957–1971 wiceprezes NK ZSL.

W latach 1944–1946 prezes Zarządu Wojewódzkiego SL w Białymstoku, jednocześnie zastępca pełnomocnika wojewódzkiego ds. reformy rolnej. W latach 1946–1947 podsekretarz stanu (wiceminister) w Ministerstwie Rolnictwa i Reform Rolnych, w 1947 minister lasów, a następnie do 1954 minister leśnictwa. W latach 1954–1957 wiceprzewodniczący Krajowej Rady Spółdzielni Produkcyjnych.

W latach 1956–1957 członek Rady Państwa, w latach 1957–1971 jej wiceprzewodniczący. W latach 1945–1972 poseł do Krajowej Rady Narodowej, na Sejm Ustawodawczy oraz Sejm PRL I, II, III, IV i V kadencji, przewodniczący Klubu Poselskiego SL w Sejmie Ustawodawczym (1947) oraz Klubu Poselskiego ZSL w Sejmie II, III i IV kadencji (1957–1969). Wieloletni wiceprzewodniczący Ogólnopolskiego Komitetu Frontu Jedności Narodu[1].

Pochowany 21 listopada 1972 w Alei Zasłużonych na cmentarzu Powązki Wojskowe w Warszawie (kwatera A4-tuje-11)[2]. W pogrzebie udział wzięli m.in. członek Biura Politycznego KC PZPR Edward Babiuch, zastępcy przewodniczącego Rady Państwa Zygmunt Moskwa i prof. Janusz Groszkowski oraz przewodniczący Naczelnego Komitetu ZSL Stanisław Gucwa, który wygłosił przemówienie w imieniu władz stronnictwa[3].

Życie prywatne[edytuj | edytuj kod]

Żonaty, żona Stefania Podedworna (1907–2001). Był ojcem Henryka i Lidii oraz teściem Andrzeja Werblana – sekretarza Komitetu Centralnego Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej, wicemarszałka Sejmu i czołowego ideologa partii.

Odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Formy upamiętnienia[edytuj | edytuj kod]

29 czerwca 1985 Zespołowi Szkół Rolniczych w Niećkowie nadano imię Bolesława Podedwornego. Jego imię nosiły też ulice w Zambrowie i Szumowie.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Trybuna Robotnicza”, nr 4 (4350) 7 stycznia 1958, s. 2.
  2. Wyszukiwarka grobów w Warszawie.
  3. Pogrzeb Bolesława Podedwornego, „Trybuna Robotnicza”, nr 278 (8954), 22 listopada 1972, s. 2.
  4. Wręczenie odznaczeń w Belwederze. „Nowiny”, s. 1, nr 170 z 20 lipca 1964. 
  5. Najwyższe odznaczenia dla zasłużonych obywateli Polski Ludowej, „Trybuna Robotnicza”, nr 173, 22 lipca 1959, s. 7.
  6. Nadzwyczajna sesja Sejmu, „Trybuna Robotnicza”, nr 172, 22 lipca 1966, s. 1.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Wielka Encyklopedia Powszechna, tom 8, s. 777, Państwowe Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 1966
  • Polski Słownik Biograficzny, tom XXVII/I, zeszyt 112, s. 79–80, Wydawnictwo PAN
  • Roczniki Dziejów Ruchu Ludowego, tom 15, s. 415–416, Warszawa 1973
  • Rodowody Podedwornych, Lidia Werblan, Warszawa 2004–2005