Konstanty Dąbrowski

Konstanty Dąbrowski

Data i miejsce urodzenia	16 marca 1906 Czarny Ostrów
Data i miejsce śmierci	14 sierpnia 1975 Warszawa
Członek Rady Państwa
Okres	od 27 czerwca 1969 do 28 marca 1972
Przynależność polityczna	Polska Zjednoczona Partia Robotnicza
Minister finansów
Okres	od 31 grudnia 1944/5 lipca 1945 do 21 listopada 1952
Przynależność polityczna	Polska Partia Socjalistyczna / Polska Zjednoczona Partia Robotnicza
Poprzednik	Ludwik Grosfeld Jan Haneman
Następca	Tadeusz Dietrich
Minister handlu zagranicznego
Okres	od 21 listopada 1952 do 9 grudnia 1956
Przynależność polityczna	Polska Zjednoczona Partia Robotnicza
Poprzednik	Tadeusz Gede
Następca	Witold Trąmpczyński
Prezes Najwyższej Izby Kontroli
Okres	od 30 grudnia 1957 do 28 czerwca 1969
Poprzednik	Roman Zambrowski
Następca	Zenon Nowak
Odznaczenia

Grób Konstantego Dąbrowskiego i jego żony Ireny na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie

Konstanty Dąbrowski (ur. 16 marca 1906 w Czarnym Ostrowiu, zm. 14 sierpnia 1975 w Warszawie) – polski ekonomista i polityk. Minister skarbu (1944/1945–1950), minister finansów (1950–1952), minister handlu zagranicznego (1952–1956), następnie prezes Najwyższej Izby Kontroli (1957–1967). Poseł do Krajowej Rady Narodowej, na Sejm Ustawodawczy oraz na Sejm PRL I, III, IV i V kadencji, w latach 1969–1972 członek Rady Państwa. Budowniczy Polski Ludowej.

Życiorys

Był synem robotnika rolnego Franciszka oraz Zofii. Ukończył studia w Szkole Głównej Handlowej w Warszawie. Od 1925 pracował w terenowej administracji skarbowej (Równe, Łuck, Kielce). Podczas okupacji działał w spółdzielczości rolniczej w Lublinie. Od 1944 pracownik Polskiego Komitetu Wyzwolenia Narodowego. W październiku 1944 wstąpił do Polskiej Partii Socjalistycznej, był m.in. członkiem Rady Naczelnej (1945–1948) i członkiem Centralnego Komitetu Wykonawczego (1948).

W 1944 przez krótkie, miesięczne okresy, zajmował stanowiska zastępcy kierownika Resortu Gospodarki Narodowej i Finansów PKWN (listopad) i zastępcy kierownika Resortu Skarbu PKWN (grudzień), od grudnia 1944 (do 1950) minister skarbu, następnie minister finansów (1950–1952) i minister handlu zagranicznego (1952–1956). Był już wówczas członkiem Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej (od 1948). W partii zajmował stanowiska członka Komitetu Centralnego (1948–1968), następnie członka Centralnej Komisji Rewizyjnej PZPR (1968–1971, w latach 1969–1971 był jej wiceprzewodniczącym). Uchwałą Prezydium Krajowej Rady Narodowej z 3 stycznia 1945 odznaczony Orderem Krzyża Grunwaldu II klasy.

W 1957 był podsekretarzem stanu (wiceministrem) w Ministerstwie Kontroli Państwowej, jednocześnie wskutek wakatu na stanowisku ministra był kierownikiem resortu (aż do jego zniesienia w grudniu 1957). W 1957 został powołany na stanowisko prezesa reaktywowanej po kilkunastu miesiącach Najwyższej Izby Kontroli. Był prezesem NIK do 1969 (zastąpił go Zenon Nowak).

W latach 1944–1956 i 1961–1972 poseł do Krajowej Rady Narodowej, na Sejm Ustawodawczy oraz na Sejm PRL I, III, IV i V kadencji. W latach 1969–1972 zasiadał w Radzie Państwa, a także był przewodniczącym Komisji Planu Gospodarczego, Budżetu i Finansów w Sejmie V kadencji.

W 1964 został odznaczony Orderem Budowniczych Polski Ludowej. Poza tym otrzymał Order Sztandaru Pracy I klasy (dwukrotnie), Krzyż Komandorski z Gwiazdą (1946) i Komandorski Orderu Odrodzenia Polski, a także Medal za Wolność i Demokrację i Medal za Warszawę 1939–1945 oraz Odznakę 1000-lecia Państwa Polskiego (1966).

Mieszkał w Warszawie. Był żonaty z Ireną z domu Dąbrowską (1906–1983). Został pochowany 18 sierpnia 1975 z honorami na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie (kwatera C 2 Tuje m. 11). W pogrzebie wziął udział ówczesny premier Piotr Jaroszewicz, który wygłosił przemówienie w imieniu Komitetu Centralnego PZPR, Rady Państwa i Rady Ministrów PRL.

Bibliografia

• Informacje w BIP IPN