Jan Krzysztof Glaubitz: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
Usunięta treść Dodana treść
drobne redakcyjne |
→Bibliografia: drobne merytoryczne |
||
| Linia 66: | Linia 66: | ||
* Pałubicki Jerzy, ''Informacja o pobycie Jana Krzysztofa Glaubitza w Gdańsku'', Biuletyn Historii Sztuki XLII: 1980, nr 1. |
* Pałubicki Jerzy, ''Informacja o pobycie Jana Krzysztofa Glaubitza w Gdańsku'', Biuletyn Historii Sztuki XLII: 1980, nr 1. |
||
* Drema Vladas, ''Materiały do historii sztuki Wielkiego Księstwa Litewskiego. Jan Krzysztof Glaubitz, Jan Hedel, Jan Melich'', Biuletyn Historii Sztuki XLII: 1980, nr 1. |
* Drema Vladas, ''Materiały do historii sztuki Wielkiego Księstwa Litewskiego. Jan Krzysztof Glaubitz, Jan Hedel, Jan Melich'', Biuletyn Historii Sztuki XLII: 1980, nr 1. |
||
*[[Mariusz Karpowicz]]'', Wileńska odmiana architektury XVIII wieku'', Muzeum Pałac w Wilanowie, Warszawa 2012; ISBN 978-83-63580-10-0 |
|||
{{Architektura Wilna}} |
{{Architektura Wilna}} |
||
Wersja z 12:27, 31 gru 2019
| Data urodzenia |
około 1700 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
30 marca 1767 |
| Narodowość |
niemiecka |
| Dziedzina sztuki | |
| Epoka |
Jan Krzysztof Glaubitz (niem. Johann Christoph Glaubitz; ur. ok. 1700 w Świdnicy, zm. 30 marca 1767 w Wilnie) – polski[potrzebny przypis] architekt niemieckiego pochodzenia, przedstawiciel późnego baroku, od 1737 działał w Wilnie. Luteranin.
Czerpał w swojej twórczości z baroku habsburskiego (charakterystyczne smukłe dwuwieżowe fasady kościołów).
Dzieła
- wnętrza zboru ewangelickiego w Wilnie, około 1737
- pałac Antoniego Michała Paca w Jeźnie,
- pałac w Struniu[1],
- kościół w Zabiałach-Wołyńcach,
- kościół Podwyższenia Krzyża Świętego w Lidzie (ok. 1770),
- kościół św. Mikołaja w Wilnie (1737, 1749),
- kościół w Stołowiczach (z Jakubem Fontaną),
- po pożarach w latach 1737, 1748 i 1749 odbudowywał domy mieszkalne Wilna,
- odbudowany kościół św. Katarzyny w Wilnie (1741–1743),
- fasada kościoła św. Jana Chrzciciela i św. Jana Ewangelisty w Wilnie oraz fronton prezbiterium (1738–1749),
- wnętrza Starej Synagogi w Wilnie,
- restauracja kościoła św. Anny w Wilnie (1747); m.in. budowa trzech barokowych ołtarzy,
- cerkiew Św. Ducha w Wilnie 1749–1753,
- kościół i klasztor karmelitów bosych w Głębokiem (1730–1735),
- Katedra unicka w Połocku (1738–1765),
- kościół Misjonarzy w Wilnie (wieże 1750–1756),
- Kościół Świętego Ducha w Wilnie (1753–1770),
- kościół Znalezienia Krzyża Świętego w Wilnie (1755–1770),
- kościół św. Barbary w Wilnie (?),
- projekt kopuły kościoła św. Kazimierza w Wilnie (prawdopodobny),
- kościół jezuitów w Dyneburgu (Dźwińsku) na Łotwie (autorstwo niepewne, kościół nie istnieje),
- cerkiew i klasztor Bazylianów w Berezweczu (1756–67),
- pałac Łopacińskich (Olizarów) w Wilnie (zaułek Bernardyński),
- brama klasztoru Bazylianów w Wilnie po 1761.
- pałac arcybiskupów prawosławnych w Mohylewie (1772–1785)
Przypisy
- ↑ Struń (2), [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. XI: Sochaczew – Szlubowska Wola, Warszawa 1890, s. 420.
Bibliografia
- Stanisław Lorentz: Jan Krzysztof Glaubitz – architekt wileński XVIII wieku. Warszawa: 1937.
- Pałubicki Jerzy, Informacja o pobycie Jana Krzysztofa Glaubitza w Gdańsku, Biuletyn Historii Sztuki XLII: 1980, nr 1.
- Drema Vladas, Materiały do historii sztuki Wielkiego Księstwa Litewskiego. Jan Krzysztof Glaubitz, Jan Hedel, Jan Melich, Biuletyn Historii Sztuki XLII: 1980, nr 1.
- Mariusz Karpowicz, Wileńska odmiana architektury XVIII wieku, Muzeum Pałac w Wilanowie, Warszawa 2012; ISBN 978-83-63580-10-0
Architektura Wilna
