13 Dywizjon Artylerii Przeciwpancernej
Historia | |
Państwo | |
---|---|
Sformowanie | |
Rozformowanie | |
Organizacja | |
Numer | |
Dyslokacja | |
Rodzaj sił zbrojnych | |
Rodzaj wojsk | |
Podległość |
13 Samodzielny Dywizjon Artylerii Przeciwpancernej (13 dappanc) – pododdział artylerii przeciwpancernej ludowego Wojska Polskiego
Formowanie i zmiany organizacyjne
[edytuj | edytuj kod]Zgodnie z rozkazem Naczelnego Dowódcy WP Nr 41 z 6 października 1944 w składzie 10 Dywizji Piechoty zamierzano sformować 13 samodzielny dywizjon artylerii samochodowej (13 sdas) według etatu Nr 04/568[3] (ros. 13-й отдельный самоходный артиллерийский дивизион). Dywizjon miał być organizowany w garnizonie Rzeszów[3]. Jednostka otrzymała pięciocyfrowy numer poczty polowej 83748. 10 lutego 1945 stan ewidencyjny dywizjonu liczył pięciu oficerów. Z powodu braku wyszkolonego personelu i dział pancernych SU-76 Naczelny Dowódca WP rozkazem Nr 39/Org. z 28 lutego 1945 nakazał przeformować jednostkę w 13 samodzielny dywizjon artylerii przeciwpancernej[3] według etatu Nr 04/569.
Po zakończeniu działań wojennych dywizjon skierowany został do Klecina, a w lipcu 1945 do Jeleniej Góry. W grudniu 1945 jednostka przeformowana została na pokojowy etat Nr 2/4 o stanie 171 żołnierzy, a w marcu 1946 na etat Nr 2/53 o stanie 162 wojskowych. W tym samym roku dywizjon przeniesiony został do garnizonu Kłodzko. W grudniu 1946 pododdział przeformowany został na etat Nr 2/73. Wiosną 1949 jednostka podporządkowana została dowódcy 11 Dywizji Piechoty. Latem tego roku w Bolesławcu na bazie 13 i 14 dappanc sformowany został 92 pułk artylerii przeciwpancernej.
Struktura organizacyjna
[edytuj | edytuj kod]- pluton dowodzenia
- trzy baterie armat przeciwpancernych
- dwa plutony ogniowe po 2 działony
Razem według etatu 2/79 w 1949: 164 żołnierzy i 12 armat 76 mm ZiS-3
Dowódcy dywizjonu
[edytuj | edytuj kod]- mjr Bielawski[4]
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Rozkaz organizacyjny Naczelnego Dowódcy WP nr 053/Org. z 30.3.1946 roku
- ↑ Kajetanowicz 2005 ↓, s. 427.
- ↑ a b c Komornicki 1987 ↓, s. 216.
- ↑ Piotrowski 2003 ↓, s. 251.
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Jerzy Kajetanowicz: Polskie wojska lądowe 1945-1960. Skład bojowy, struktury organizacyjne i uzbrojenie. Toruń; Łysomice: Europejskie Centrum Edukacyjne, 2005. ISBN 83-88089-67-6.
- Stanisław Komornicki: Wojsko Polskie: krótki informator historyczny o Wojsku Polskim w latach II wojny światowej. 3, Regularne jednostki ludowego Wojska Polskiego: formowanie, działania bojowe, organizacja, uzbrojenie, metryki jednostek kawalerii, wojsk pancernych i zmotoryzowanych. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1987. ISBN 83-11-07419-4.
- Paweł Piotrowski: Śląski Okręg Wojskowy: przekształcenia organizacyjne, 1945-1956. Warszawa: Wydawnictwo TRIO; Instytut Pamięci Narodowej, 2003. ISBN 83-88542-53-2.
- Dywizjony artylerii przeciwpancernej ludowego Wojska Polskiego
- Ludowe Wojsko Polskie w Rzeszowie
- Ludowe Wojsko Polskie w Jeleniej Górze
- Wojsko w Kłodzku
- Polskie dywizjony artylerii pancernej na froncie wschodnim
- Oddziały 10 Sudeckiej Dywizji Piechoty
- Polskie jednostki organizacyjne wojska utworzone w 1944
- Polskie jednostki organizacyjne wojska rozwiązane w 1949