Przejdź do zawartości

T48

Przejrzana
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
T48
SU-57
Ilustracja
T48 / SU-57 w Muzeum Czołgów w Kubince
Dane podstawowe
Państwo

 Stany Zjednoczone

Producent

White Motor Company
Diamond T Motor Car Company

Typ pojazdu

przeciwpancerne działo samobieżne

Trakcja

półgąsienicowa

Załoga

5

Historia
Prototypy

1942

Produkcja

1943

Egzemplarze

962

Dane techniczne
Silnik

1 silnik gaźnikowy, rzędowy, 4-suwowy, 6-cylindrowy White 160AX o mocy 148 KM

Poj. zb. paliwa

227 l

Pancerz

spawany z płyt walcowanych o grubości 6,3 - 16 mm

Długość

5,99 m

Szerokość

2,19 m

Wysokość

2,23 m

Prześwit

0,28 m

Masa

9 530 kg (bojowa)

Moc jedn.

15,6 KM/t

Nacisk jedn.

0,86 kg/cm³

Osiągi
Prędkość

72 km/h (droga)

Zasięg pojazdu

320 - 350 km

Pokonywanie przeszkód
Brody (głęb.)

0,80 m

Rowy (szer.)

1,00 m

Ściany (wys.)

0,30 m

Kąt podjazdu

30°

Dane operacyjne
Uzbrojenie
1 armata przeciwpancerna M1 kal. 57 mm (zapas amunicji 99 naboi)
Użytkownicy
ZSRR, Wielka Brytania, Polska

T48amerykańskie lekkie działo samobieżne z okresu II wojny światowej, zbudowane na podwoziu półgąsienicowego transportera opancerzonego M3. Większość przekazano ZSRR, gdzie służyły pod oznaczeniem SU-57.

Historia

[edytuj | edytuj kod]

Działo zostało opracowane w 1942 roku na wniosek mieszanej brytyjsko-amerykańskiej komisji uzbrojenia. Opracowano prototyp uzbrojony w 6-funtową armatę konstrukcji brytyjskiej, produkowaną w USA na licencji pod oznaczeniem M1. Armia amerykańska nie przyjęła pojazdu na swoje uzbrojenie. Ustalono jednak, że będzie on produkowany dla armii brytyjskiej.

W roku 1943 zakłady White Motor Company w Cleveland i Diamond T Motor Car Company w Chicago wyprodukowały 962 pojazdy. Z tego 680 wysłano do Wielkiej Brytanii. Nie znalazły tam szerszego zastosowania, gdyż uznano, że armata 57 mm jest nieodpowiednia do zwalczania ciężkich czołgów niemieckich. Część pojazdów, po wymontowaniu uzbrojenia, używano w armii brytyjskiej jako zwykłe transportery opancerzone.

Służba

[edytuj | edytuj kod]

Większość pojazdów (650 sztuk) w oryginalnej postaci wysłano (w ramach umowy Lend-Lease) do ZSRR, gdzie przyjęto je do uzbrojenia Armii Radzieckiej pod oznaczeniem SU-57.

Działo SU-57 znalazło się na uzbrojeniu ludowego Wojska Polskiego. W marcu 1944 przybył transport 15 pojazdów, włączonych do 4. kompanii w składzie 1 Batalionu Rozpoznawczego[1]. 7 czerwca 1944 roku z dział tych utworzono 7 Samodzielny Dywizjon Artylerii Samobieżnej[2]. Liczył on 13 dział SU-57, w składzie trzech baterii[1]. Sprzęt ten wykruszył się w walkach i z powodu awarii. Uzupełnień nie przysyłano, bo był on nietypowy. 10 maja 1945 roku pozostało w 7 sdas 5 dział tego typu[3].

Po wojnie, po rozformowaniu 7 sdas 13 listopada 1945 roku, zostały one przekazane do KBW[4]. Według publikacji, z kilku zdemontowano działa i używano jako transportery opancerzone, m.in. podczas walk z oddziałami UPA w południowo-wschodniej Polsce[4]. Wycofano je z uzbrojenia pod koniec lat 50[4].

Pojazdy następnie trafiły do łódzkiej wytwórni filmowej, gdzie statystowały w filmach udając niemieckie transportery opancerzone z okresu II wojny światowej[4]. Działa SU-57 występowały między innymi w filmie Krajobraz po bitwie. Jeden, bez działa, został zniszczony w odcinku 5 serialu Czterej pancerni i pies [5]. Mimo to, zachowały się w Polsce aż cztery SU-57 z oryginalnym uzbrojeniem, od lat 70. przekazywane do muzeów[5].

Egzemplarze muzealne

[edytuj | edytuj kod]
  • Muzeum Wojska Polskiego w Warszawie eksponuje pojazd noszący w czasie wojny nr 507. Pojazd trafił do Muzeum Wojska Polskiego w 1973 roku. Jego numer ewidencyjny to 4021003 a numer silnika to 160AX 2359[6]. W 2010 roku firma B+S IMPORT-EKSPORT wykonała remont kapitalny SU-57 na zlecenie Muzeum Wojska Polskiego[7].
  • Muzeum Oręża Polskiego w Kołobrzegu eksponuje pojazd noszący w czasie wojny nr 505. Pojazd trafił do muzeum z Łódzkiej Wytwórni Filmów Fabularnych w 1975 roku. W latach 2008–2009 pojazd został poddany kapitalnemu remontowi w gostyńskim przedsiębiorstwie Handmet Sp. J[8].
  • dwa SU-57 znajdują się w prywatnej kolekcji w Gostyniu (jeden w 2011 roku znajdował się w trakcie renowacji)[5].
  • dwa SU-57 eksponowane są w Rosji: w Muzeum Zwycięstwa w Moskwie i Muzeum Czołgów w Kubince[5].
  • jeden T48 znajduje się w USA[5].
  • jeden T48 z niekompletnym układem gąsienicowym znajduje się w Indiach w muzeum w Ahmednagarze[5].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • Stanisław Komornicki: Wojsko Polskie: krótki informator historyczny o Wojsku Polskim w latach II wojny światowej. 3, Regularne jednostki Ludowego Wojska Polskiego: formowanie, działania bojowe, organizacja, uzbrojenie, metryki jednostek kawalerii, wojsk pancernych i zmotoryzowanych. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1987. ISBN 83-11-07419-4.
  • Janusz Magnuski: Wozy bojowe LWP: 1943-1983. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1985. ISBN 83-11-06990-5.
  • Łukasz Gładysiak. Półgąsienicowe działo samobieżne T48 (SU-57). „Militaria XX Wieku”. 4(20)/2011. Wydanie specjalne nr 20, s. 83-93, 2011. Lublin: Kagero Publishing. ISSN 1896-9208. OCLC 751551140&.