Bogusław Baniak

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Bogusław Baniak
Ilustracja
Bogusław Baniak (2011)
Pełne imię i nazwisko

Bogusław Stanisław Baniak

Data i miejsce urodzenia

23 września 1958
Pyrzyce

Wzrost

173 cm

Pozycja

pomocnik

Kariera seniorska[a]
Lata Klub Wyst. Gole
1976–1986 Pogoń Szczecin
Energetyk Gryfino
1986–1988 Pierikos SFK
Kariera trenerska
Lata Drużyna
Pogoń II Szczecin
1991–1992 Pogoń Szczecin (asystent)
1992 Pogoń Szczecin
1992–1994 Pogoń Szczecin (asystent)
1994 Amica Wronki
1995 Stal Rzeszów
1995 Stilon Gorzów Wielkopolski
1996 Błękitni Stargard Szczeciński
1996–1997 Stal Rzeszów
1997 Chemik Police
1997–1999 Pogoń Szczecin
1999–2000 Odra Opole
2000 Orlen Płock (asystent)
2001–2002 Lech Poznań
2003–2004 Pogoń Szczecin
2005–2006 Kujawiak Włocławek
2006–2007 Zawisza Bydgoszcz SA
2007 Pogoń Szczecin
2007–2009 Warta Poznań
2010 Motor Lublin
2011 Warta Poznań
2011–2013 Miedź Legnica
2013–2014 Flota Świnoujście
2015–2017 Burkina Faso U-15
2018 Górnik Łęczna
2021 Turon Yaypan (tymczasowo)
2022–2023 Olimpia Grudziądz
  1. Uwzględniono wyłącznie rozgrywki ligowe.

Bogusław Stanisław Baniak (ur. 23 września 1958 w Pyrzycach) – polski piłkarz i trener.

Kariera piłkarska[edytuj | edytuj kod]

w latach 1976–1986 był zawodnikiem Pogoni Szczecin (rok spędził na wypożyczeniu do Energetyka Gryfino). W latach 1986–1988 grał w greckim klubie Pierikos SFK. Poważna kontuzja (złamanie kości piszczelowej) zakończyła jego aktywność piłkarską.

Kariera trenerska[edytuj | edytuj kod]

Po rozbracie z boiskiem powrócił do Pogoni i zajął się szkoleniem rezerw. W 1990 wspólnie z Włodzimierzem Obstem prowadził pierwszą drużynę. Później był asystentem Eugeniusza Różańskiego, Leszka Jezierskiego, Jerzego Kasalika i Romualda Szukiełowicza.

W rundzie jesiennej sezonu 1994/95 prowadził II-ligową Amikę Wronki[1]. Następnie trenował Stal Rzeszów, Stilon Gorzów Wielkopolski, Błękitnych Stargard Szczeciński i ponownie Stal Rzeszów. W 1997 prowadził Chemika Police, a od lipca 1997 samodzielnie pierwszy zespół Pogoni Szczecin. W latach 1999–2000 był zatrudniony w Odrze Opole, a potem jako asystent w Orlenie Płock.

Od kwietnia 2001 do 29 września 2002 był szkoleniowcem drugoligowego Lecha Poznań, którego uratował przed spadkiem do III ligi i z którą w następnym sezonie awansował do ekstraklasy. Po zwolnieniu ze stanowiska, od 1 lipca 2003 ponownie znalazł zatrudnienie w Pogoni i był to kolejny klub, który pod jego wodzą awansował do I ligi. Szczecińską drużynę prowadził do 8 października 2004 (dwie pierwsze kolejki w ekstraklasie razem z czeskim szkoleniowcem Pavlem Malurą). Następnie był dyrektorem Wydziału Sportu w szczecińskim Urzędzie Miasta[2]. 7 lutego 2005 został zatrzymany przez policję za jazdę pod wpływem alkoholu, po czym oddał się do dyspozycji ówczesnego prezydenta miasta Mariana Jurczyka[3].

Od 12 kwietnia 2005 do rozwiązania drużyny 1 lutego 2007 trenował ekipę Kujawiaka Włocławek (od wiosny 2006 pod zmienioną nazwą Zawisza Bydgoszcz[4]). 21 marca 2007 został po raz kolejny trenerem szczecińskiej Pogoni, zastępując Czecha Libora Palę[5]. Podpisał kontrakt ważny do czerwca 2008, lecz pracował jedynie do spadku z ekstraklasy w sezonie 2006/07.

20 września 2007 został trenerem Warty Poznań[6]. 19 września 2009 przeszedł zawał serca[7]. Po powrocie do zdrowia prowadził poznańską drużynę do 15 grudnia 2009. 3 lutego 2010 został szkoleniowcem Motoru Lublin[8], z którym spadł na trzeci poziom. W rundzie wiosennej sezonu 2010/11 ponownie był trenerem Warty[9], z której w czerwcu 2011 przeszedł do Miedzi Legnica[10]. W sezonie 2011/12 wraz z tym zespołem awansował na zaplecze Ekstraklasy[11]. Po dwóch latach współpracy klub rozwiązał z nim kontrakt[12]. Od 2013 do 2014 był trenerem Floty Świnoujście.

W 2015 został dyrektorem sportowym federacji Burkina Faso[13] oraz trenerem reprezentacji U-15 tego kraju.

Na początku kwietnia 2021 został dyrektorem sportowym beniaminka uzbeckiej ekstraklasy, Turona Yaypan[14].

Życie prywatne[edytuj | edytuj kod]

Jest absolwentem Instytutu Kultury Fizycznej Uniwersytetu Szczecińskiego (studiował w latach 1977–1981). Dyplom trenera piłkarskiego II klasy zdobył w AWF w Katowicach u Antoniego Piechniczka, a I klasy w 1990 w AWF w Warszawie. W Akademii Trenerów na warszawskiej AWF 26 kwietnia 2007 uzyskał certyfikat UEFA Pro Licence[8].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Amica Wronki. Kronika 1992-2005, wyd. Wronki 2005, s. 128.
  2. Baniak dyrektorem w wydziału sportu w magistracie. szczecin.gazeta.pl, 30.12.2004. [dostęp 2013-08-15]. (pol.).
  3. gazeta.pl: Pytanie o skutki jazdy Baniaka po grzańcu.
  4. Baniak trenerem Kujawiaka. 90minut.pl, 12.04.2005. [dostęp 2013-08-15]. (pol.).
  5. Bogusław Baniak nowym trenerem Pogoni Szczecin. 90minut.pl, 21.03.2007. [dostęp 2013-08-15]. (pol.).
  6. Bogusław Baniak trenerem Warty. 90minut.pl, 20.09.2007. [dostęp 2013-08-15]. (pol.).
  7. Tajemniczy asystent Stefana Majewskiego – znają go w Warcie i Wojsławicach.
  8. a b Baniak nowym trenerem Motoru. futbol.pl, 02.03.2010. [dostęp 2013-08-15]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-09-24)]. (pol.).
  9. 1. liga. Baniak ponownie trenerem Warty Poznań. sport.pl, 05.01.2011. [dostęp 2013-08-15]. (pol.).
  10. Bogusław Baniak odchodzi do Miedzi. 90minut.pl, 15.06.2007. [dostęp 2013-08-25]. (pol.).
  11. Miedzianka w I lidze. gazetawroclawska.pl, 2012-05-20. [dostęp 2012-05-21].
  12. 1. liga: Bogusław Baniak odchodzi z Miedzi. polskapilka.net, 2013-06-10. [dostęp 2013-08-25].
  13. Bogusław Baniak dyrektorem sportowym federacji Burkina Faso [online], www.90minut.pl [dostęp 2020-07-08] (pol.).
  14. Bogusław Baniak dyrektorem sportowym Turona Yaypan. 90minut.pl, 2021-04-03. [dostęp 2021-04-03]. (pol.).