Dryja (herb szlachecki)
 Herb Dryja | |
| Typ herbu | |
|---|---|
| Zawołanie |
Dryja |
| Alternatywne nazwy |
Draya, Driczik, Drya, Gadium, Mutyna, Mutina, Wesele[1] |
| Pierwsza wzmianka | |
Dryja – polski herb szlachecki, noszący zawołanie Dryja[2]. Wzmiankowany w najstarszym zachowanym do dziś polskim herbarzu, Insignia seu clenodia Regis et Regni Poloniae, spisanym przez historyka Jana Długosza w latach 1464–1480[3]. Dryja jest jednym z 47 herbów adoptowanych przez bojarów litewskich na mocy unii horodelskiej z 1413 roku[4].
Herb występował głównie wśród rodzin osiadłych w ziemi kaliskiej[5]. Najbardziej znane rody, pieczętujące się herbem Dryja to między innymi Dyamentowscy[6] i Lisieccy[7].
Dryi używał też Dezydery Chłapowski[8].
Opis herbu[edytuj | edytuj kod]
Opis historyczny[edytuj | edytuj kod]
Jan Długosz (1415–1480) blazonuje herb i opisuje herbownych następująco[3]:
Drya tres lapides transversaliter in campo rubeo defert. Genus Burgundianum, de quo et beatus Bernardus, abbas Clarevalensis Cisterciensis ordinis, fertur extitisse.
Po przetłumaczeniu:
Dryja, trzy kamienie poprzecznie w polu czerwonym nosi. Ród burgundzki, o którym mówi się, że z zakonu cystersów istniał błogosławiony Bernard, opat Clairvaux.
Kasper Niesiecki, podając się na dzieła historyczne Bartosza Paprockiego, Szymona Okolskiego, Wojciecha Kojałowicza i Marcina Bielskiego, opisuje herb[9]:
Mają być między dwiema liniami, które od prawego boku tarczy, na lewy ukosem idą, trzy kamienie żółte w polu czerwonem na hełmie trzy pióra strusie.
Opis współczesny[edytuj | edytuj kod]
Opis skonstruowany współcześnie brzmi następująco[a]:
Na tarczy w polu czerwonym pomiędzy dwoma liniami czarnymi, od prawego boku w lewą stronę skierowanymi, trzy kamienie złote.
W klejnocie – nad hełmem w koronie – trzy pióra strusie.
Labry herbowe czerwone, podbite złotem.
Geneza[edytuj | edytuj kod]
Najwcześniejsze wzmianki i pochodzenie[edytuj | edytuj kod]
1276 najstarsza pieczęć z wizerunkiem herbu komesa Wojciech z Lubieniowa, 1395 pierwsza wzmianka w zapiskach sądowych. Aktem unii horodelskiej w 1413 herb został przeniesiony na Litwę (herb przyjął Mikołaj Tawtygerd (Tawtigerd, Teutigerd), adoptował Janusz z Toliszkowa)[4].
Herb został przedstawiony wśród innych polskich herbów w Herbarzu Złotego Runa z lat 1433–1435.
Najwcześniejsze lokalne źródło heraldyczne wymieniające ten herb to wspomniane już wcześniej Insignia seu clenodia Regis et Regni Poloniae, datowane na lata 1464–1480. Autorem tego dzieła jest polski historyk, Jan Długosz[3].
Według Długosza ten herb pochodzi więc od rycerza Beaujean hrabiego de Troyes z Burgundii, który fundował opactwo Clairveaux św. Bernarda (zakon cystersów) w Burgundii. A zatem początków rodu należy szukać na terenie Burgundii np. miasto Dry w departamencie Loiret we Francji.
Natomiast według Szymona Okolskiego (żyjącego w XVII w.) dopiero za czasów Bolesława Wstydliwego (1243 – 1279) z tym herbem w 1266 r. zawitał do Polski niejaki Stanisław czy raczej Swatysław rycerz mężny a według innych źródeł od Petrindusa Drya kasztelana wojnickiego[10].
A według Teodora Żychlińskiego w 1589 r. zowie się on Mutyna, zapewne od nazwy miejscowości Mutina w Czechach, z której pochodził jakoby rycerz zwany Mutyna osiadły w XIII wieku u ujścia Dunajca do Wisły. Ta ostatnia wzmianka sugeruje, że członkowie spod tego znaku herbowego do Polski przywędrowali z Czech, które należały w średniowieczu do cesarstwa niemieckiego. Może to świadczyć, że herb jest pochodzenia czeskiego, ale raczej bardziej niemieckiego[11], o czym świadczy niejaki Wenceslaus dictus Dryja de Kolonia (wyst. 1434) z Niemiec[12].
Prawdopodobnie wspomniani rycerze o tym herbie przybyli z Czech (rycerstwo w tym kraju było często pochodzenia niemieckiego) w XIII wieku po ogromnych spustoszeniach, jakich dokonali Tatarzy podczas dwóch najazdów na Polskę w 1241 i 1259 roku (głównie Małopolska i Śląsk). W wyniku tych najazdów dzielnicowym książętom w Małopolsce i na Śląsku brakowało rycerzy, a zatem musieli ich sprowadzać z innych księstw (np. księstwo Burgundii) czy krajów jak sąsiednie Czechy, proponując im za służbę odpowiednie nadania ziemskie.
Herb Dryja znajduje się już:
- na pieczęci Jana de Starogrodzki w 1352 r. i w 1395 r. u niejakich Pietrasza Parloszki i Jakusza de Łysiec[13],
- na malowidłach ściennych klasztoru św. Krzysztofa w Lądzie w Polsce[14]
- w herbarzu Lyncenich i herbarzu z Bergshammar[15]
- oraz u Długosza w „Klejnotach...”[16]
Ewolucja wizerunku[edytuj | edytuj kod]
Na większości wizerunków herb przedstawiany był jako trzy srebrne kamienie (romby) ułożone w skos (w poprzek) tarczy w polu czerwonym. W Toison d’Or herb ma inną postać – w polu czerwonym w srebrnym skosie trzy kamienie czarne. Odmianą bez skosu pieczętowała się rodzina z Tuliszkowa w Wielkopolsce, poświadcza to pieczęć Janusza, kasztelana kaliskiego z 1413. W Księdze brackiej św. Krzysztofa klejnot herbu (identyfikowanego z Januszem z Tuliszkowa) przedstawia na hełmie skrzydło z trzema kamieniami. W Herbach rycerstwa polskiego Bartosza Paprockiego klejnot przybrał postać pęku pawich piór[17].
Piekosiński kamienie z tego herbu opisuje jako rauty (romby), zwane w polskiej heraldyce także diamentami lub kamieniami – we wcześniejszych wizerunkach herbu. Późniejsze wizerunki pokazują kamienie w formach bardziej ozdobnych, odchodzących od pierwotnego wizerunku heraldycznego rombu, i ewoluując w kierunku realistycznego przedstawienia szlachetnego kamienia.
Pełna rekonstrukcja średniowiecznej wersji tego herbu przedstawiała według Józefa Szymańskiego w polu czerwonym trzy stykające się romby srebrne rzędem w skos. Hełm i labry czerwone, podbite zapewne srebrem. Klejnot: dwa skrzydła czerwone z godłem. Szymański przytacza też, jako odmianę, wersję ze skosem srebrnym i rombami czerwonymi[18]. Pierwotny klejnot uległ zapomnieniu i był przez autorów herbarzy zastępowany (jak zwykle w takich wypadkach) przez pióra strusie.
Etymologia[edytuj | edytuj kod]
Jan Długosz podaje informację o burgundzkim pochodzeniu rodu Dryja[3]. Przy założeniu, że informacja ta jest zgodna z prawdą, można by szukać początków nazwy rodu Dryjów na terenie Burgundii. Być może od nazwy miejscowej Dry w departamencie Loiret i związaną z nią nazwą osobową Dry, Drye. Za obcym pochodzeniem Dryjów przemawia też druga ich proklamacja; Mutyna (por. n.m. Mutina, wieś w Czechach). Wtórnie może od apelatywu dryja – trzy oczka na kostce do grania (według słownika staropolskiego) – poświadczonego w XVI-wiecznym opisie herbu w dziele Bolesława Ulanowskiego[19].
Herbowni[edytuj | edytuj kod]
Lista Tadeusza Gajla[edytuj | edytuj kod]
Lista herbownych w artykule sporządzona została na podstawie wiarygodnych źródeł, zwłaszcza klasycznych i współczesnych herbarzy. Należy jednak zwrócić uwagę na częste zjawisko przypisywania rodom szlacheckim niewłaściwych herbów, szczególnie nasilone w czasie legitymacji szlachectwa przed zaborczymi heroldiami, co zostało następnie utrwalone w wydawanych kolejno herbarzach. Identyczność nazwiska nie musi oznaczać przynależności do danego rodu herbowego. Przynależność taką mogą bezspornie ustalić wyłącznie badania genealogiczne.
Pełna lista herbownych nie jest dziś możliwa do odtworzenia, także ze względu na zniszczenie i zaginięcie wielu akt i dokumentów w czasie II wojny światowej (m.in. w czasie powstania warszawskiego w 1944 spłonęło ponad 90% zasobu Archiwum Głównego w Warszawie, gdzie przechowywana była większość dokumentów staropolskich)[20]. Lista nazwisk znajdująca się w artykule pochodzi z Herbarza polskiego, Tadeusza Gajla[21] (123 nazwiska[22]). Występowanie na liście nazwiska nie musi oznaczać, że konkretna rodzina pieczętowała się herbem Dryja. Często te same nazwiska są własnością wielu rodzin reprezentujących wszystkie stany dawnej Rzeczypospolitej, tj. chłopów, mieszczan, szlachtę. Jest to jednakże dotychczas najpełniejsza lista herbownych, uzupełniana ciągle przez autora przy kolejnych wydaniach Herbarza. Tadeusz Gajl wymienia następujące nazwiska uprawnionych do używania herbu Dryja[22]:
Tadeusz Gajl, Herbarz Polski
|
Pozostałe nazwiska[edytuj | edytuj kod]
Jury Łyczkowski, na swojej stronie dotyczącej heraldyki, wspomina również o nazwiskach; Dworzaninowicz, Wejsztort[23].
Odmiany[edytuj | edytuj kod]
Odmiany herbu Dryja |
 |
Galeria[edytuj | edytuj kod]
-
-
Starodawna pieczęć z herbem Dryja
-
Sekretarzyk typu Bureau de dame z herbem Dryja (XVIII w.)
-
Herby w Katedrze Gnieźnieńskiej, wśród których znajduje się Dryja
Zobacz też[edytuj | edytuj kod]
Uwagi[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Opis współczesny jest skonstruowany zgodnie z obecnymi zasadami heraldyki. Zobacz: Blazonowanie.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Tarnowski, Herbarz Polski: Dryja, www.hsi.zhp.info, marzec 2005 [dostęp 2021-06-03].
- ↑ DRYJA [pdf], Wielkopolska Biblioteka Cyfrowa.
- ↑ a b c d Długosz ↓, s. 25.
- ↑ a b Władysław Semkowicz (red.), Rocznik Towarzystwa Heraldycznego we Lwowie., t. V, Lwów: Towarzystwo Heraldyczne we Lwowie, 1921, s. 57.
- ↑ Alfred Znamierowski, Herbarz rodowy, Warszawa: Świat Książki, 2004, s. 101, ISBN 83-7391-166-9.
- ↑ Kasper Niesiecki, Powiększony dodatkami z poźniejszych autorów rękopismów, dowodów, urzędowych i wydany przez Jana Nep. Bobrowicza, Jan Nepomucen Bobrowicz, t. X, Lipsk: Breitkopf i Haertel, 1845, s. 111–119 [dostęp 2021-05-22].
- ↑ Kasper Niesiecki, Powiększony dodatkami z poźniejszych autorów rękopismów, dowodów, urzędowych i wydany przez Jana Nep. Bobrowicza, Jan Nepomucen Bobrowicz, t. IV, Lipsk: Breitkopf i Haertel, 1839, s. 131–133 [dostęp 2021-05-22].
- ↑ Prałat 2016 ↓, s. 48.
- ↑ Kasper Niesiecki, Powiększony dodatkami z poźniejszych autorów rękopismów, dowodów, urzędowych i wydany przez Jana Nep. Bobrowicza, Jan Nepomucen Bobrowicz, t. III, Lipsk: Breitkopf i Haertel, 1839, s. 424–425 [dostęp 2021-05-22].
- ↑ Mieczysław Paszkiewicz i Jerzy Kulczycki, '„Herby rodów polskich”, Londyn 1990r.
- ↑ Encyklopedia powszechna Orgelbrand, t. 4, 1899.
- ↑ Według W. Dworzaczka.
- ↑ Małecki „Studia” t. II str.135.
- ↑ Polaczkówna „Księga bracka” str. 121 tab. II.
- ↑ Hejmowski - „Armorial Lyncenich” str. 112 nr 69; „Herby polskie” str. 97.
- ↑ Str. 72.
- ↑ Herb Dryja. „PRACA NAUKOWA FINANSOWANA ZE ŚRODKÓW NA NAUKĘ W LATACH 2008–2009 JAKO PROJEKT BADAWCZY”, 2009.
- ↑ Józef Szymański: Herbarz średniowiecznego rycerstwa polskiego. Warszawa: PWN, 1993, s. 117–118. ISBN 83-01-09797-3.
- ↑ Aleksandra Cieślikowa, Kazimierz Rymut, Maria Malec, Słownik etymologiczno-motywacyjny staropolskich nazw osobowych. Cz. 6, Nazwy heraldyczne, oprac. Maria Bobowska-Kowalska, Kraków: Instytut Języka Polskiego, 1995, s. 10, ISBN 83-85579-73-7 [dostęp 2021-06-17].
- ↑ Dzieje zasobu ↓, Linki zewnętrzne.
- ↑ Gajl 2007 ↓, Bibliografia.
- ↑ a b Gajl ↓, Linki zewnętrzne.
- ↑ Łyczkowski ↓.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Jan Długosz: Insignia seu Clenodia Regis et Regni Poloniae. Z kodeksu kórnickiego, wydał dr. Z. Celichowski. Zygmunt Celichowski. Poznań: Biblioteka Kórnicka, 1885, s. 27.
- Bartosz Paprocki: Herby rycerstwa polskiego przez Bartosza Paprockiego zebrane i wydane r. p. 1584; wydanie Kazimierza Józefa Turowskiego. Kazimierz Józef Turowski. Kraków: Biblioteka Polska, 1584 & 1858, s. 1140.
- Juliusz Ostrowski: Księga herbowa rodów polskich. Cz. II. Gł. skł.: Bolcewicz, 1906, s. 388.
- Tadeusz Gajl, Herbarz polski od średniowiecza do XX wieku. Ponad 4500 herbów szlacheckich 37 tysięcy nazwisk 55 tysięcy rodów, Gdańsk: L&L, 2007, s. 543, ISBN 978-83-60597-10-1, OCLC 233447252.
- Emilian Prałat: Ród historii, historia rodu: archiwum kopaszewskie Chłapowskich. Leszno: Archiwum Państwowe w Lesznie, 2016. ISBN 978-83-64806-91-9.
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
- Tadeusz Gajl: Nazwiska. gajl.wielcy.pl. [dostęp 2021-09-20]. (pol.).
- Dzieje zasobu. agad.gov.pl. [dostęp 2021-09-20]. (pol.).
- Jury Łyczkowski: Herby szlachty litwińskiej. lyczkowski.net. [dostęp 2021-09-20]. (pol.).
| Herby | |
|---|---|
| Elementy herbu | |
| Oznaki godności | |
| Inne | |
| Działy heraldyki |
