Estes Kefauver

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Carey Estes Kefauver
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

26 lipca 1903
Madisonville

Data i miejsce śmierci

10 sierpnia 1963
Bethesda

Senator Stanów Zjednoczonych z Tennessee
Okres

od 3 stycznia 1949
do 10 sierpnia 1963

Przynależność polityczna

Partia Demokratyczna

Poprzednik

Arthur Thomas Stewart

Następca

Herbert S. Walters

Kandydat demokratów na urząd wiceprezydenta w 1956 (porażka)
Poprzednik

John Sparkman

Następca

Lyndon B. Johnson

Estes Kefauver, właściwie Carey Estes Kefauver (ur. 26 lipca 1903 w Madisonville, zm. 10 sierpnia 1963 w Bethesdzie) – amerykański polityk ze stanu Tennessee, związanym z Partią Demokratyczną. Znany jest przede wszystkim jako senator oraz kandydat Partii Demokratycznej na urząd wiceprezydenta w 1956.

Wczesne lata[edytuj | edytuj kod]

Wczesna kariera publiczna[edytuj | edytuj kod]

  • Bez powodzenia ubiegał się o miejsce w stanowym senacie w 1936
  • W roku 1939 komisarz stanowy ds. gospodarki i podatków

W Izbie Reprezentantów[edytuj | edytuj kod]

  • Wybrany 13 września, jako demokrata, do Izby Reprezentantów w przedterminowych wyborach na miejsce zmarłego Sama D. McReynoldsa
  • Wybrany ponownie w listopadzie tegoż roku i następnie na trzy kolejne dwuletnie kadencje (zasiada w Izbie od 13 września 1939 do 3 stycznia 1949
  • W Izbie, jak i wcześniej, jako polityk stanowy, popierał gorąco politykę prezydenta Franklina D. Roosevelta i ogólnie prezentował poglądy bardziej amerykański liberalne

Senat Stanów Zjednoczonych[edytuj | edytuj kod]

  • Nie ubiegał się o ponowny wybór do izby w 1948, ale został wybrany do Senatu, gdzie zasiadał od 3 stycznia 1949.
  • W Senacie słynie z czasem jako przewodniczący komisji ds. przestępczości zorganizowanej (komisja Kefauvera), którą gorliwie zwalczał.
    • Jego komitet prowadził także śledztwa w sprawie związków niektórych polityków (jak Harold G. Hoffman, były gubernator New Jersey)
  • Wybierany do Senatu ponownie w latach 1954 oraz 1960.
  • W 1956 odmawia, jako jeden z trzech demokratycznych senatorów z Południa, podpisania dokumentu znanego jako Southern Manifesto, który krytykował politykę desegragacji rasowej. Pozostałymi, którzy nie podpisali, byli lider większości z Teksasu i przyszły prezydent Lyndon B. Johnson oraz drugi senator z Tennessee, Albert Gore senior.

Aspiracje prezydenckie i wiceprezydenckie[edytuj | edytuj kod]

  • Popularny i dobrze znany, głównie za sprawą prac swego komitetu, Kefauver kandydował do nominacji na prezydenta w 1952 i wygrał prawybory w New Hampshire, co skłoniło urzędującego Harry’ego Trumana do niewystawiania swojej kandydatury ponownie. Nominację zdobył jednak gubernator Illinois, Adlai Ewing Stevenson II, który przegrał z kandydatem Partii Republikańskiej, kandydując wspólnie z senatorem Johnem Sparkmanem z Alabamy.
  • Ponownie próbował uzyskać nominację w 1956, ale i tym razem zwyciężył Stevenson.
    • Stevenson oświadczył wówczas, iż zaakceptuje każdego kandydata na wiceprezydenta, jakiego wybiorą delegacji na konwencję. Kefauver zdobył nominację na „osobę numer dwa”, pokonując niewielką liczbą głosów senatora Johna F. Kennedy’ego z Massachusetts (którego po cichu wspierał sam Stevenson). I tym razem tandem demokratyczny (Stevenson-Kefauver) przegrał z republikanami (Eisenhower-Nixon).
  • Kefauver ponownie był wymieniany jako potencjalny kandydat do nominacji w 1960, ale nie podjął większych starań o zdobycie nominacji.

Śmierć[edytuj | edytuj kod]

Kefauver doznał w sali Senatu masywnego zawału serca dnia 8 sierpnia 1963 w czasie gorącej dyskusji na temat podboju kosmosu. Mimo udzielenia natychmiastowej pomocy zmarł niebawem podczas snu w szpitalu United States Navy w Bethesdzie (Maryland).

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

  • Biografia w Biographical Directory of the United States Congress (ang.)