Krzysztof Globisz

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
To jest stara wersja tej strony, edytowana przez WTM (dyskusja | edycje) o 11:15, 16 wrz 2015. Może się ona znacząco różnić od aktualnej wersji.
Krzysztof Globisz
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

16 stycznia 1957
Siemianowice Śląskie

Zawód

aktor, wykładowca na PWST

Lata aktywności

od 1980

Zespół artystyczny
Stary Teatr w Krakowie
Odznaczenia
Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Srebrny Medal Zasłużony Kulturze Gloria Artis
Multimedia w Wikimedia Commons
Cytaty w Wikicytatach

Krzysztof Maria Globisz (ur. 16 stycznia 1957 w Siemianowicach Śląskich) – polski aktor teatralny, filmowy, radiowy i telewizyjny; wykładowca krakowskiej PWST, dziekan Wydziału Aktorskiego, od 2006 roku Członek Rady Programowej Fundacji Centrum Twórczości Narodowej. Profesor sztuk teatralnych (2005)[1].

Życiorys

Urodzony w Siemianowicach Śląskich, dorastał w Katowicach, w dzieciństwie każde wakacje spędzał u dziadków w Węgierskiej Górce. Jego ojciec pochodzi ze Śląska Opolskiego, rodzina ze strony matki pochodzi z Beskidów (ur. w Bielsku-Białej).

Edukacja

Po ukończeniu VII Liceum Ogólnokształcącego im. Harcerzy Obrońców Katowic w Katowicach-Ligocie, studiował na Wydziale Aktorskim krakowskiej Państwowej Wyższej Szkole Teatralnej im. Ludwika Solskiego, którą ukończył w 1980 roku. Tytuł profesora sztuk teatralnych uzyskał 21 lutego 2005 roku[2].

Kariera

Zadebiutował na scenie jako Karl Rossman w sztuce Franza Kafki Ameryka (1980) w reżyserii Jerzego Grzegorzewskiego w Teatrze Polskim we Wrocławiu, gdzie występował w latach 1980-1981.

W 1981 roku związał się na stałe z krakowskim Narodowym Starym Teatrem im. Heleny Modrzejewskiej, gdzie odnosił wielkie sukcesy sceniczne w takich m.in. rolach jak Mefistofeles w przedstawieniu Tadeusza Bradeckiego Wzorzec dowodów metafizycznych (nagroda na XXV wrocławskim Festiwalu Polskich Sztuk Współczesnych '86), tytułowa kreacja w spektaklu Petera Handkego Kaspar (nagroda na XXVIII Kaliskich Spotkaniach Teatralnych '88), Ismael i Tartagl w przedstawieniu Carla Gozziego Księżniczka Turandot (nagroda na XXXI Kaliskich Spotkaniach Teatralnych '91), Pijak w sztuce Witolda Gombrowicza Ślub (nagroda na XXIX wrocławskim Festiwalu Polskich Sztuk Współczesnych '91), Semenka w przedstawieniu Juliusza Słowackiego Sen srebrny Salomei (nagroda na XIX Opolskich Konfrontacjach Teatralnych '94), w spektaklu Grzebanie wg Witkacego (nagroda na II OKNWPSW '96 w Warszawie), tytułowa w przedstawieniu Henrika Ibsena Peer Gynt (nagroda na XXXVII Kaliskich Spotkaniach Teatralnych '97), Vincenti w komedii szekspirowskiej Miarka za miarkę (nagroda na III Ogólnopolski Konkurs na Inscenizację Dzieł Dramatycznych Szekspira '98 w Warszawie i nagroda na II OF Komedii TALIA'98 w Tarnowie), tytułową w przedstawieniu Bertolta Brechta Kariera Arturo Ui (Ludwik - nagroda krakowskiego środowiska teatralnego '2000), Sajetan Tempe w spektaklu Witkacego Trzeci akt wg Szewców (Nagroda im. Aleksandra Zelwerowicza '2002 przyznawana przez redakcję miesięcznika "Teatr" i nagroda na XXVIII Opolskich Konfrontacjach Teatralnych 2003), Superiusz w przedstawieniu Sławomira Mrożka Pieszo (III miejsce w plebiscycie publiczności na XLII Rzeszowskich Spotkaniach Teatralnych '2003) oraz Zaratustra III-Fritz w sztuce Nietzschego/Schleefa Zaratustra (nagroda na I ogólnopolskim konkursie na teatralną inscenizację dawnych dzieł literatury europejskiej 2006 w Warszawie).

Po raz pierwszy trafił na mały ekran w serialu kostiumowym Andrzeja Wajdy i Edwarda Kłosińskiego Z biegiem lat, z biegiem dni (1980). Zadebiutował na kinowym ekranie w filmie historycznym Wajdy Danton (1983) u boku Gérarda Depardieu. Przychylność krytyków zyskał rolą adwokata-idealisty Piotra Balickiego w dramacie Krzysztofa Kieślowskiego Krótki film o zabijaniu (1987) i telefilmie Dekalog V (1988). W obrazie Wszystko, co najważniejsze... (1992) zagrał postać Aleksandra Wata, słynnego polskiego poety - futurysty, który w latach 30. należał do bohemy artystycznej sympatyzującej z komunizmem. W programie Sensacje XX wieku - Polska w ogniu, Katyń cz. 1 i cz.2 (2000) Bogusława Wołoszańskiego w reż. Wojciecha Pacyny, podczas rekonstrukcji wydarzeń historycznych Krzysztof Globisz wcielił się w postać radzieckiego komunisty, polityka, ministra spraw zagranicznych ZSRR Wiaczesława Michaiła Mołotowa. Kreacja Bogdana Lewickiego, kapelmistrza orkiestry wojskowej w telewizyjnym filmie Roberta Glińskiego Długi weekend (2004) przyniosła mu nagrodę na XXIX Festiwalu Polskich Filmów Fabularnych w Gdyni za pierwszoplanową rolę męską. Za postać anioła Giordano w komedii Artura Więcka "Barona" Anioł w Krakowie (2002) zdobył statuetkę Jańcia Wodnika na Ogólnopolskim Festiwalu Sztuki Filmowej "Prowincjonalia" we Wrześni. Wystąpił także w filmach Jana Jakuba Kolskiego - Pornografia (2003) i Jasminum (2006).

Odcisk dłoni aktora w Promenadzie Gwiazd w Międzyzdrojach

Na małym ekranie grał wyraziste role drugoplanowe ojców głównych bohaterek serialu TVN Teraz albo nigdy! i kompozytor w serialu TVP 2 Egzamin z życia oraz w roli współpracownika głównego bohatera w serialu TVN Odwróceni.

W 1996 roku został odznaczony jako Zasłużony Działacz Kultury, a w 2005 odebrał Srebrny Medal Zasłużony Kulturze Gloria Artis. W 2004 roku został uhonorowany Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski[3]. W 2005 roku zastał nominowany do nagrody Orzeł w kategorii Najlepsza drugoplanowa rola męska za film Zerwany (2003). W 2009 otrzymał Nagrodę Miasta Krakowa za wybitne dokonania aktorskie[4]. Był dwukrotnie nominowany do nagrody Złota Kaczka w kategorii Najlepszy aktor za film Nie ten człowiek (2010) oraz za film Uwikłanie (2011).

W lipcu 2014 aktor doznał udaru mózgu, który spowodował przerwę w pracy zawodowej[5].

Życie prywatne

Pierwszy związek małżeński aktora zakończył się rozwodem[6]. Swoją obecną żonę Agnieszkę, absolwentkę Akademii Wychowania Fizycznego w Krakowie, poznał w Piwnicy pod Baranami. Mają dwóch synów: Krzysztofa (ur. 1989) i Jana (ur. 1996)[7].

Filmografia

Obsada aktorska (filmy/seriale TV)

Polski dubbing

Radio

W RMF FM czytał kryminalno-polityczną powieść Klary Weritas pt. Łabędzi śpiew Gąsiora.

Informacje dodatkowe

Jako jeden z trzech artystów, obok Anny Dymnej i Grzegorza Turnaua, nagrał zapowiedzi przystanków do krakowskich tramwajów. Zapowiedzi te odtwarzane były w tramwajach w 2009 roku.

W 2012 roku został ambasadorem kampanii „Prawdziwa przyjaźń jest za darmo”, której celem jest zwrócenie uwagi na problem bezdomnych zwierząt oraz popularyzacja adopcji schroniskowych.

  1. ↑ M.P. z 2005 r. nr 30, poz. 410
  2. ↑ nota w serwisie Nauka Polska
  3. ↑ M.P. z 2005 r. nr 2, poz. 14
  4. ↑ BIP miasta Krakowa
  5. ↑ Tygodnik Twoje Imperium nr 39, 22-28.09.2014, s. 7
  6. ↑ Tygodnik Życie na Gorąco nr 33, 14 sierpnia 2014, s. 12-13
  7. ↑ Tygodnik Życie na Gorąco nr 31, 31 lipca 2014, s. 2

Linki zewnętrzne

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Krzysztof_Globisz&oldid=43617627”