Lord Voldemort

Lord Voldemort
Tom Marvolo Riddle

czarodziej półkrwi

Postać z Harry Potter
Figurka-podobizna filmowego Lorda Voldemorta
Pierwsze wystąpienie	Harry Potter i Kamień Filozoficzny (powieść • film)
Ostatnie wystąpienie	Harry Potter i Insygnia Śmierci (powieść • film)
Grany przez	Ian Hart (mocap) Richard Bremmer (głos) Christian Coulson Ralph Fiennes Frank Dillane (15-latek) Hero Fiennes Tiffin (11-latek)
Dubbing	Marian Opania Mateusz Damięcki Wiesław Komasa Kajetan Lewandowski (15-latek) Nieznany aktor (11-latek)
Dane biograficzne
Pochodzenie	Hogwart (Slytherin)
Płeć	Mężczyzna
Data i miejsce urodzenia	31 grudnia 1926 Sierociniec Wool's, Londyn, Wielka Brytania oraz 24 czerwca 1995 roku w Little Hangleton, Yorkshire, Wielka Brytania jako odrodzenie ciała
Data i miejsce śmierci	2 maja 1998 Wielka Sala, Szkoła Magii i Czarodziejstwa w Hogwarcie, Szkocja oraz 31 października 1981 roku w Dolinie Godryka, West Country, Wielka Brytania jako pierwszy upadek
Rodzina	Salazar Slytherin (przodek – nie żyje) Cadmus Peverell (przodek – nie żyje) Mary Riddle (babcia – nie żyje) Thomas Riddle (dziadek – nie żyje) Marvolo Gaunt (dziadek – nie żyje) Meropa Riddle z domu Gaunt (matka – nie żyje) Tom Riddle (ojciec – nie żyje) Morfin Gaunt (wujek – nie żyje) Delphi Diggory (córka, z Bellatrix)
Inne informacje
Wiek	55 lat (gdy zginęli James i Lily i gdy stracił ciało) 65 – 66 lat (1. książka) 66 – 67 lat (2. książka) 67 – 68 lat (3. książka) 68 – 69 lat (4. książka) 69 lat (gdy odzyskał ciało) 69 – 70 lat (5. książka) 70 – 71 lat (6. książka) 71 – 72 lata (7. książka)
Specjalność	Czarna magia
Zajęcie	Absolwent Hogwartu czarnoksiężnik pracownik w sklepie „Borgin&Burkes”
Umiejętności	Mowa węży Legilimencja
Atrybuty	Czarna Różdżka

Tom Marvolo „Lord Voldemort” Riddle (ur. 31 grudnia 1926, zm. 2 maja 1998) – fikcyjna postać z serii powieści J.K. Rowling Harry Potter, główny antagonista, czarnoksiężnik stojący na czele śmierciożerców. Przez lękających się go najczęściej określany eufemizmami „Ten-Którego-Imienia-Nie-Wolno-Wymawiać” oraz „Sam-Wiesz-Kto”, przez zwolenników nazywany również „Czarnym Panem”.

Imiona

Pochodzenie pseudonimu Lorda Voldemorta wytłumaczone jest częściowo w drugiej części serii, gdzie sam Riddle wskazuje, że zdanie I am Lord Voldemort (pol. „Jestem Lord Voldemort”) jest anagramem jego pełnego nazwiska, Tom Marvolo Riddle. Według szóstej części serii Voldemort pierwsze imię otrzymał z woli matki po swoim ojcu, Tomie Riddle'u. Marvolo z kolei jest imieniem ojca jego zmarłej matki, jego dziadka.

Przez zdecydowaną większość społeczeństwa czarodziejów nazywany był „sam-wiesz-kim” bądź „tym, którego imienia nie wolno wymawiać”. Jednymi z nielicznych, którzy nie bali się wymawiać „Lord Voldemort”, byli Albus Dumbledore i Remus Lupin. Również Harry Potter nie miał oporów przed wymawianiem tego imienia, choć gdy to zrobił, wszyscy na ogół mieli o to do niego pretensje. Śmierciożercy nazywali go Czarnym Panem.

Historia

Przeszłość

Dzieciństwo

Tom Marvolo Riddle urodził się 31 grudnia 1926 roku. Jego matka, Meropa Gaunt, była czarownicą, która zakochała się w mugolu, Tomie Riddle'u. Był on przystojnym i bogatym paniczem, a Meropa nie dość, że nie była urodziwa, to jeszcze żyła w nędzy. Dlatego też podstępnie podała mu eliksir miłosny, aby ten się w niej zakochał. Według Albusa Dumbledore’a musiała ona okresowo podawać mu kolejne dawki, aby czar nie prysł, jednakże w pewnym momencie zaprzestała tego myśląc, że skoro spędzili razem tyle czasu i spodziewają się dziecka, Tom naprawdę się w niej zakochał. Nadzieje okazały się jednak płonne, gdyż Tom Riddle natychmiast ją opuścił i już nigdy do niej nie powrócił. Voldemort był więc czarodziejem półkrwi.

Opuszczona matka Toma tułała się, nie mogąc odnaleźć się po stracie bliskiej osoby. Dumbledore podejrzewał, że mogła stracić swe magiczne zdolności lub zaprzestała ich używania. Gdy zbliżał się czas porodu, sprzedała medalion Salazara Slytherina (późniejszy horkruks) Burke’owi, który był współwłaścicielem sklepu „Borgin & Burkes”. Meropa nie była świadoma wysokiej wartości medalionu, więc sprzedała go za 10 galeonów. Następnie udało się jej odnaleźć sierociniec, w którym urodziła dziecko, które poleciła nazwać właśnie Tomem Marvolo Riddle’em. Zmarła godzinę po porodzie.

Tom wychowywał się w sierocińcu. Zauważył, że potrafi w wyjątkowy sposób kontrolować rzeczywistość: sprawiać w niezwykły sposób fizyczny ból i przykrość osobom, które go denerwowały, nigdy jednak nie przyłapano go na gorącym uczynku. Potrafił także rozmawiać z wężami. Z powodu dziwnych zjawisk, które działy się wokół niego, bano się go. On sam był jednak przygotowany na to, aby uwierzyć, że jest, jak sam to określił, „wyjątkowy”.

Z wyglądu przypominał ojca, ale ustosunkowanie się do mugoli, „szlam” i „zdrajców krwi” odziedziczył po dziadku od strony matki.

Pierwszy etap życia Toma kończy się w lipcu 1937 roku, wraz z wizytą Albusa Dumbledore’a, pełniącego wówczas funkcję nauczyciela transmutacji w Hogwarcie, który przyniósł Riddle’owi list z propozycją nauki w szkole dla czarodziejów. Chłopiec dowiedziawszy się o swym czarodziejskim pochodzeniu zapytał, które z jego rodziców było czarodziejem. Dowiedziawszy się, że była to matka, nie mógł w to uwierzyć, ponieważ zmarła ona w tak prozaiczny, „mugolski” sposób, po czym zostawiła go w mugolskim sierocińcu, co kłóciło się z jego wyobrażeniem o czarodziejskiej mocy, która się w nim budziła. Już wtedy miał on wstręt do wszystkiego, co zwykłe; stąd też jego niechęć do pospolitego imienia „Tom”.

Hogwart

Tom Riddle rozpoczął naukę w Hogwarcie w wieku jedenastu lat i został przydzielony do Slytherinu. Szybko zdobył zaufanie grona pedagogicznego, które widziało w nim wyjątkowo zdolnego młodzieńca. Jedyną osobą, która mu nie ufała był Dumbledore, który w czasie pierwszego spotkania zaobserwował jego pragnienie potęgi i skłonność do okrucieństwa.

Do wyróżniających się wydarzeń należy odkrycie i otworzenie Komnaty Tajemnic w czasie piątego roku nauki (1942 rok), co było możliwe dzięki odkryciu, że Tom Riddle jest potomkiem jednego z założycieli Hogwartu, Salazara Slytherina. Za sprawą Bazyliszka strzegącego Komnaty zginęła uczennica (której duch był później nazywany Jęczącą Martą). Riddle będący wówczas prefektem i wzorowym uczniem łatwo przekonał wszystkich, że odpowiedzialny za ataki jest miłośnik niebezpiecznych stworzeń, Rubeus Hagrid, który został z tego powodu wydalony ze szkoły.

Riddle zaczął również studiować tajniki czarnej magii. Dowiedział się o istnieniu horkruksów, jednak nie mógł znaleźć więcej informacji o nich w książkach. Jako wzorowy uczeń, użył swojego czaru osobistego, by wydobyć te informacje od profesora Slughorna.

W szkole zaczął też gromadzić wokół siebie osoby, tak jak on pragnące zdobyć potęgę i władzę. Z powodu swoich zdolności szybko stał się ich nieformalnym przywódcą. Później grupa ta była rdzeniem przyszłych śmierciożerców. W Hogwarcie również zaprojektował on sobie nowe nazwisko – Lord Voldemort, a także odkrył tajemnicę swojego pochodzenia.

Pewnego lata, podczas wakacji, Tom odwiedził wioskę Little Hangleton, z której pochodzili jego rodzice. W domu swojej matki zastał wuja Morfina, który natychmiast dostrzegł jego podobieństwo do „tego mugola”. Morfin był zaskoczony, gdy chłopak przemówił do niego językiem wężów i wyjaśnił pomyłkę. Następnie Tom oszołomił wuja, zabrał mu różdżkę i udał się do domu, który wskazał mu Morfin, by w akcie zemsty zamordować swojego ojca i dziadków. Po dokonaniu zbrodni wrócił do domu wuja i zmodyfikował jego pamięć, aby myślał, że to on zamordował mugoli. W ten sposób Morfin trafił do Azkabanu, a Tom przechwycił rodzinną pamiątkę – pierścień z „herbem” Peverellów.

Po ukończeniu szkoły

Kiedy Tom miał 18 lat zaczął starać się o posadę nauczyciela w szkole Magii i Czarodziejstwa w Hogwarcie, jednak dyrektor prof. Dippet powiedział mu, że jest na to za młody. Zachęcił go jednak, by zgłosił się po paru latach.

Tom zatrudnił się więc w czarnomagicznym sklepie Borgina i Burkesa, gdzie odnalazł medalion Slytherina, kupiony za marne grosze od jego matki. Zawarł również znajomość z zamożną czarownicą, Hepzibah Smith, która była w posiadaniu pucharu Helgi Hufflepuff. Tom zamordował kobietę, ukradł puchar, a jej skrzatce domowej wszczepił fałszywe wspomnienia, by wyglądało na to, że przypadkowo otruła swoją panią. Następnie Riddle wyjechał do Albanii, gdzie na podstawie informacji uzyskanych od ducha Ravenclawu – Szarej Damy, udało mu się odnaleźć zaginiony diadem Roweny Ravenclaw.

Kilka lat później Tom przyszedł do Hogwartu by ponownie prosić o posadę nauczyciela, jednak następca prof. Dippeta, Dumbledore, odmówił mu. Dumbledore był przekonany, że Riddle zbiera pamiątki po założycielach Hogwartu i zamienia je w horkruksy. Celem Riddle’a był tak naprawdę miecz Godryka Gryffindora – ostatni przedmiot po założycielach szkoły. Wściekły Riddle prawdopodobnie rzucił klątwę na posadę nauczyciela obrony przed czarną magią, przez co każdy następny nauczyciel tego przedmiotu nie pracował w Hogwarcie dłużej niż rok. Podczas tej wizyty w zamku, Tom ukrył diadem Roveny Ravenclaw w Pokoju Życzeń.

jako „Lord Voldemort”

W latach 60. wraz ze wzrostem potęgi Voldemort rozpoczął wcielanie swoich planów w życie. Dążył do zapewnienia sobie nieśmiertelności, podporządkowanie świata mugoli czarodziejom z sobą na czele oraz zabicia czarodziejów pochodzenia mugolskiego. Masowo mordowano mugoli i czarodziejów, którzy nie walczyli po stronie Czarnego Pana. Narastało wrażenie osaczenia i nieustannego niebezpieczeństwa. Gdy sytuacja zaczęła się dramatycznie pogarszać, Dumbledore, jedyna osoba, przed którą Voldemort czuł respekt, założył organizację zwaną Zakonem Feniksa, która miała na celu zwalczanie rosnącego zagrożenia. Voldemort przyjął tzw. Mroczny Znak jako logo działalności swojej i śmierciożerców.

Załamanie potęgi

Zimą 1979 roku lub wiosną 1980 roku, w Gospodzie „Pod Świńskim Łbem” Sybilla Trelawney wypowiedziała Albusowi Dumbledore przepowiednię dotyczącą Voldemorta, którą częściowo podsłuchał pod drzwiami Severus Snape.

OTO NADCHODZI TEN, KTÓRY MA MOC POKONANIA CZARNEGO PANA... ZRODZONY Z TYCH, KTÓRZY TRZYKROTNIE MU SIĘ OPARLI, A NARODZI SIĘ, GDY SIÓDMY MIESIĄC DOBIEGNIE KOŃCA... (...)

Nie dosłyszał drugiej części, gdyż wyrzucono go z baru. Przekazał jednak Voldemortowi wszystko, co zdołało uchwycić jego ucho. Voldemort postanowił wyeliminować zagrożenie płynące od wybranego dziecka: Nevilla Longbottoma lub Harry’ego Pottera. Snape − zakochany w matce Harry’ego odkąd ją poznał − prosił Voldemorta, aby ją oszczędził. Sami Potterowie byli świadomi zagrożenia, które nad nimi ciążyło. Zaczęli się ukrywać, a Snape postanowił ratować Lily Potter zwracając się do Dumbledore’a o pomoc.

W wyniku nielojalności jednego z przyjaciół Jamesa Pottera w Halloween (31 października) 1981 roku Voldemort odkrył azyl Potterów. Zabił ojca, a następnie matkę, która zaoferowała mu wcześniej swoje życie w zamian ocalenie syna. Magiczna ochrona zapewniona ofiarą Lily, czyli starożytna magia miłości lub najwyższego poświęcenia w imię miłości, sprawiła, że śmiercionośne zaklęcie odbiło się od dziecka. Ugodziwszy Voldemorta, który nie rozumiał tej siły i przez to ją ignorował, wyrwało jego okaleczoną tworzeniem horkruksów duszę od ciała. Część owej duszy utknęła w młodym, osieroconym chłopcu. Znając tylko pierwszą część przepowiedni i próbując zabić Pottera, Lord Voldemort nieświadomie wypełnił ją, naznaczając go jako równego sobie. Czarodzieje w większości, z wyjątkiem m.in. Albusa Dumbledore, Augusty Longbottom oraz Severusa Snape’a byli przekonani, że Voldemort nie żyje.

Teraźniejszość

październik 1981 roku do czerwca 1992

Harry został oddany pod opiekę ciotki. Stało się tak, bo tylko w domu krewnych Harry był chroniony przez ostatnie życzenie swojej matki. Dumbledore rzucił wymyślne zaklęcia na dom jego krewnych, by żaden śmierciożerca ani sam Czarny Pan nie mogli go tam dopaść. Petunia przypieczętowała je, gdy wzięła siostrzeńca pod swój dach. Wraz z listem od Dumbledore’a, wyjaśniającym wszystko.

Tymczasem Tom Marvolo Riddle został wyrwany ze swego ciała i był czymś mniejszym, niż duch. Wciąż jednak żył. Pozbawiony ciała i mocy, udał się do głębokiej albańskiej puszczy by tam przez następne lata zmuszać się tylko i wyłącznie do istnienia. Bezustannie, bez snu czekał też na swoich zwolenników w nadziei, że ktoś go odnajdzie.

Pierwszy raz Voldemort spróbował odtworzyć sobie ciało w czerwcu 1992 roku, starając się wykraść z Hogwartu kamień filozoficzny mogący posłużyć do produkcji eliksiru życia. Chciał to zrobić rękoma profesora Kwiryniusza Quirrella, który uzyskał posadę w Hogwarcie na stanowisku nauczyciela obrony przed czarną magią. Przejęciu Kamienia zapobiegł Harry Potter wraz z Ronem Weasleyem i Hermioną Granger.

lipiec 1992 do czerwca 1993

Kolejna okazja nadarza się w czerwcu 1993 roku, gdy w ręce Ginny Weasley trafił pamiętnik młodego Riddle’a. Cząstka jego duszy, zaklęta w dzienniku, powoli wysysała życie z nieświadomej dziewczynki, tym samym stając się bardziej materialną. Ginny zwierzała się w starym dzienniku Riddle’a ze swoich trosk, ten zaś uzależniał ją od siebie. Jego plany ponownie pokrzyżował, wraz z Ronem i Hermioną, Harry Potter, który zniszczył dziennik kłem Bazyliszka.

lipiec 1994 do czerwca 1995

Ostatecznie Voldemort odtworzył swoje ciało pod koniec Turnieju Trójmagicznego, 24 czerwca 1995 roku za sprawą Petera Pettigrew, torturowania Berty Jorkins, wiernego śmierciożercy Bartemiusza Crouch Juniora i pośredniej kontroli nad Bartemiuszem Crouchem Seniorem. Składnikami nowego ciała była krew Harry’ego, kości ojca i ręka Pettigrew. Tarcza ochronna stworzona przez Lily Potter: tarcza miłości, przestała działać. Czarnoksiężnik mógł dotknąć chłopca bez konsekwencji. Tylko Albus Dumbledore wiedział, co to będzie oznaczać. Rozproszony Zakon Feniksa został reaktywowany. Stowarzyszenie zmuszono do działania w ukryciu z powodu niewiary ministra magii w powrót Voldemorta.

lipiec 1995 do czerwca 1996

Dzięki tak zdobytemu czasowi czarnoksiężnik miał do dyspozycji cały rok, w ciągu którego przeciągnął na swoją stronę dementorów, wilkołaki i część olbrzymów. Każda z tych społeczności miała swoje korzyści z przyłączenia się do Voldemorta. W szeregi armii czarnoksiężnika zaprzęgnięto inferiusy. Również wtedy doszło do masowych ucieczek niebezpiecznych czarodziejów z Azkabanu. W połowie 1996 roku, wykorzystując umysłowe połączenie z Harrym Potterem, Voldemort skłonił go do wybrania się do Ministerstwa Magii, aby zdobyć pełną treść przepowiedni. Podnieść z miejsca zabezpieczonego czarami mógł ją tylko ten, którego dotyczyła. W ślad za nim wysłał śmierciożerców, którzy mieli ją zdobyć po uzyskaniu do niej dostępu przez Pottera. W ferworze walki przepowiednia uległa zniszczeniu, przy czym ani Harry, ani żaden ze śmierciożerców nie słyszał jej treści. W ministerstwie zjawił się sam Voldemort, który ponownie chciał pozbawić życia Harry’ego, co uniemożliwił mu Dumbledore wraz z częścią Zakonu Feniksa. Voldemort posiadł ciało Harry’ego i tak chciał by dyrektor zgładził ucznia, ale Czarny Pan został pokonany miłością, którą „Chłopak Który Przeżył” wypełnił siebie. Riddle został zmuszony do ucieczki, a Minister Magii, aurorzy oraz pozostali pracownicy widzieli go i uznali powrót czarnoksiężnika.

lipiec 1996 do czerwca 1997

Po przegranej w Ministerstwie Voldemort wraz ze śmierciożercami szerzył terror i zniszczenie, również w świecie mugoli. Czarnoksiężnik, rozczarowany ich działaniami, ukarał swoich popleczników, w niełaskę popadł Lucjusz Malfoy, którego synowi zlecił on zadanie zabicia Dumbledore’a. W tym czasie dyrektorowi szkoły udało się zniszczyć drugi horkruks – pierścień Marvolo Gaunta. Jemu i Potterowi udało się odkryć istnienie oraz prawdopodobną postać wszystkich horkruksów.

lipiec 1997 do maja 1998

Ponieważ różdżka Voldemorta zawiodła w pierwszym starciu z Harrym, czarnoksiężnik uprowadził Ollivandera, wytwórcę różdżek. Ten powiedział mu o bliźniaczych rdzeniach i doradził użycie innej różdżki. Voldemort zabrał więc różdżkę Lucjuszowi Malfoyowi, jednak i ta nie była w stanie mu pomóc w starciu z Harrym. Voldemort postanowił więc odnaleźć legendarną Czarną Różdżkę. W tym celu udał się do innego wytwórcy różdżek – Gregorowicza, który wyznał, że był w jej posiadaniu, ale została mu ona skradziona wiele lat temu przez pewnego młodzieńca. Okazał się nim Gellert Grindewald – przyjaciel Albusa Dumbledore’a z młodości, a później budzący trwogę czarnoksiężnik. Voldemort odnalazł go w jego własnym więzieniu „Nurmengrad” i dowiedział się, że tym który go pokonał i zdobył Czarną Różdżkę, był Dumbledore. Voldemort wrócił więc do Hogwartu i włamał się do grobowca byłego dyrektora, aby wykraść mu różdżkę.

Przez kolejny rok Harry Potter wraz z dwójką przyjaciół kontynuował wyszukiwanie pozostałych horkruksów, a sam Voldemort miał okazję do zaprowadzenia nowego porządku. Strach i niepewność były silniejsze od atmosfery sprzed jego upadku. Niemniej był on w dalszym ciągu zaniepokojony Potterem i próbował śledzić jego poczynania. Dopiero dzięki informacjom o włamaniu się Pottera do skarbca Lestrange’ów zauważył stratę prawie wszystkich horkruksów. Zdecydował się trzymać blisko swojego węża, Nagini.

Świadomy niebezpieczeństwa Voldemort przystąpił do szturmu na szkołę, w której obronie stanęła cała kadra nauczycielska, część dorosłych uczniów oraz Zakon Feniksa. W międzyczasie, zniszczeniem pozostałych horkruksów zajęła się Hermiona z Ronem, która to przebiła kłem bazyliszka czarkę Helgi Hufflepuff ze skarbca Bellatrix w Komnacie Tajemnic. Crabbe przypadkiem spalił zaklęciem Szatańskiej Pożogi diadem Roweny Ravenclaw. Natomiast przywódca śmierciożerców zabił Snape’a, który według niego miał być panem Czarnej Różdżki. Postawiwszy ultimatum Voldemort wezwał Pottera do stawienia się w Zakazanym Lesie. Tam Potter, który zrezygnował z możliwości obronienia się, został ugodzony zaklęciem Avada Kedavra. Nie spowodowało jednak ono jego śmierci, lecz zniszczyło pozostającą w nim przez 17 lat część duszy Voldemorta. Czarny Pan przerwał zatem połączenie z „wybrańcem”, który to sam przestał być horkruksem. Oszukany przez Narcyzę Malfoy postanowił publicznie pokazać martwe – jak mu się zdawało – ciało młodzieńca na zamku. Niedługo potem Nagini, ostatni już horkruks, została ścięta mieczem Gryffindora przez Neville’a Longbottoma.

Śmierć/Epilog

W pierwszych godzinach 2 maja 1998 roku wywiązała się ostatnia walka między śmierciożercami a obrońcami zamku. Lord Voldemort przystąpił do pojedynku z innymi nauczycielami: McGonnagall, Flitwickiem i Slughornem. Tuż po tym jak zobaczył, że Bellatrix Lestrange została zabita przez Molly Weasley wpadł w szał, ale Harry rzucił między kobietę a niego zaklęcie tarczy i ujawnił się wszystkim. Bitwa zamilkła i Harry wyjawił wszystko swemu wrogowi: o zniszczeniu wszystkich horkruksów, ochronie jaką zapewnił swoim przyjaciołom, gdy sam oddał życie w Zakazanym Lesie, zdradzie Snape’a, która ciągnęła się przez 18 lat, przyczynie tej zdrady oraz że to Draco był panem Czarnej Różdżki do czasu, gdy został rozbrojony w swoim domu przez Pottera. Zaklęcie Avada Kedavra rzucone Czarną Różdżką w Pottera odbiło się od zaklęcia Expelliarmus rzuconego przez prawdziwego pana Czarnej Różdżki i doprowadziło do śmierci Voldemorta. Skorupę zwłok zbrodniarza wyniesiono z wielkiej sali Hogwartu. Ułożono je w osobnej komnacie, z dala od ciał Freda, Tonks, Lupina, Colina Creeveya i pięćdziesięciu innych, którzy zginęli w walce.

Horkruksy

Horkruks (ang. Horcrux) – pojęcie stworzone przez Joanne Kathleen Rowling na potrzeby serii Harry Potter. Pojęcie to oznacza obiekt przechowujący fragment duszy czarodzieja, co daje mu uniezależnienie życia duszy od życia ciała: czarodziej może zostać zabity tylko wtedy, gdy najpierw zniszczone zostaną wszystkie horkruksy, a następnie jego ciało. Zaklętym obiektem może być zarówno dowolny przedmiot, jak i istota żyjąca.

W wyniku fascynacji Voldemorta liczbą siedem (co widoczne jest we wspomnieniu Slughorna), Dumbledore sugeruje Harry’emu Potterowi, że Voldemort rozszczepił swoją duszę na tyle właśnie fragmentów (sześć horkruksów i kawałek pozostający w jego ciele). W siódmej części serii okazuje się, że także Potter jest nieumyślnie stworzonym przez Voldemorta horkruksem.

Tworzenie

Horkruks to jeden z najbardziej czarnomagicznych przedmiotów powieściowego świata czarodziejskiego. Stworzenie horkruksa jest możliwe, kiedy czarodziej popełni akt największego zła – uśmierci drugiego człowieka, a następnie wypowie zaklęcie, które można znaleźć w księdze Tajemnice najczarniejszej magii, o której czytelnik dowiaduje się w siódmym tomie Harry’ego Pottera, i zamknie część swojej duszy w obiekcie. Utworzywszy jednego horkruksa czarodziej może dzielić dalej swoją duszę, tworząc kolejne, jednakże księga Tajemnice najczarniejszej magii ostrzega, jak bardzo niestabilna staje się dusza już po stworzeniu jednego horkruksa. Czarnoksiężnikiem, który stworzył ich wyjątkowo dużo, był Lord Voldemort. Dzięki nim uniknął śmierci po odbiciu zaklęcia, które miało zabić Harry’ego. Wiadomo, że stworzył ich siedem (jeden przypadkowo), dzieląc swoją duszę na osiem części (ostatnia w jego ciele).

Zniszczenie

Księga Tajemnice najczarniejszej magii mówi, że połączyć duszę z powrotem w całość może tylko skrucha – ból tego, co się zrobiło, może zabić czarodzieja, który podzielił swoją duszę. Samo zgniatanie i użycie najprostszych zaklęć nie niszczy go, gdyż czarodziej, który tworzy horkruksa, używa na nim tak potężnych zaklęć, iż tylko sposoby, które dorównują swoją mocą tym zaklęciom, mogą zniszczyć horkruksa. Metodą na zniszczenie horkruksa jest np. dźgnięcie kłem bazyliszka (gdyż jad bazyliszka jest niezwykle silną trucizną), użycie zaklęcia Szatańskiej Pożogi albo uderzenie mieczem Gryffindora (nasączonego wcześniej jadem bazyliszka). Odosobnionym przypadkiem zniszczenia horkruksa inną metodą jest użycie zaklęcia Avada Kedavra na Harrym Potterze, ponieważ cząstka duszy Lorda Voldemorta mieszkała w jego ciele.

Horkruksy Lorda Voldemorta

Lord Voldemort miał ambicję podzielenia swojej duszy na siedem części, zabijając matkę Harry’ego stworzył nieświadomie dodatkowy horkruks, podzieliwszy się ostatecznie na osiem części (ósma w ciele samego Voldemorta).

L.p.	Obiekt	Powstanie przez zabójstwo	Przechowywany	Zniszczenie	Przez	Zniszczone w tomie
1.	Dziennik Toma Marvolo Riddle’a	Jęczącej Marty, dnia 13 czerwca 1943 roku	W domu Lucjusza Malfoya, wręczony mu przez Voldemorta przed swoim upadkiem w 1981 roku	Kłem martwego bazyliszka w Komnacie Tajemnic, dnia 29 maja 1992 roku	Harry’ego Pottera	„Harry Potter i Komnata Tajemnic”
2.	Pierścień Marvolo Gaunta	Toma Riddle’a seniora, w październiku 1943 roku	W domu Marvolo Gaunta	Mieczem Gryffindora (nasiączonym jadem bazyliszka), w Hogwarcie, w lipcu 1996 roku	Albusa Dumbledore’a	„Harry Potter i Książę Półkrwi”
3.	Medalion Salazara Slytherina	włóczęgi–mugola, między rokiem 1946 a 1979	Wewnątrz pustej skały, pod warstwą eliksiru rozpaczy, następnie na Grimmauld Place 12 oraz u Dolores Jane Umbridge	Mieczem Gryffindora, we Forest of Dean, dnia 27 grudnia 1997 roku	Rona Weasleya	„Harry Potter i Insygnia Śmierci”
4.	Puchar Helgi Hufflepuff	Chefsiby Smith, między rokiem 1946 a 1979	W Banku Gringotta, w skarbcu Rabastana i Bellatrix Lestrange	Kłem martwego bazyliszka, w Komnacie Tajemnic, dnia 2 maja 1998 roku	Hermionę Granger
5.	Diadem Roweny Ravenclaw	albańskiego rolnika–mugola, między rokiem 1946 a 1979	W Hogwarcie w Pokoju Życzeń, na głowie gargulca	Zaklęciem Szatańska Pożoga, w Pokoju Życzeń, dnia 2 maja 1998 roku	Vincenta Crabbe’a
6.	Harry Potter	Rozdarcie własnej duszy, gdy klątwa Avada Kedavra odbiła się od Harry’ego, w dniu 31 października 1981 roku	W ciele syna Lily i Jamesa	Zaklęciem Avada Kedavra, w Zakazanym Lesie, dnia 2 maja 1998 roku	Lorda Voldemorta
7.	Wąż Nagini	Berty Jorkins w lecie 1994 roku	W ciele węża	Mieczem Gryffindora, w Hogwarcie, dnia 2 maja 1998 roku	Neville’a Longbottoma

Etymologia

Nie ma oficjalnego (pochodzącego od autorki lub wydawnictwa) wyjaśnienia nazwy, dlatego powstało wiele interpretacji i możliwych tłumaczeń próbujących wyjaśnić nazwę.

Mugglenet (strona tworzona przez fanów) sugeruje połączenie hors od francuskiego słowa dehors: poza (w znaczeniu – na zewnątrz) i angielskiego crux, co znaczy esencja, substancja, rdzeń, istota (ale ma także wiele innych znaczeń, również związanych z cierpieniem i bólem). To tłumaczenie nawiązuje do istoty horkruksu jako fragmentu duszy wyjętego poza ciało.

W języku staroangielskim hor lub hore znaczy: brudny, zły, nieczysty, natomiast crux oznacza pojemnik, naczynie, dzban.

W tym kontekście horkruks może oznaczać 'nieczysty pojemnik' i odnosić się do funkcji i procesu tworzenia tych przedmiotów. Był tworzony przy pomocy morderstwa i najczarniejszej magii. W języku angielskim słowo whore – czyt. hor (wulgarnie o prostytutce) odnosi się właśnie do natury horkruksa (zła które w sobie ukrywa, profanującego przedmioty). Duch córki Roveny Ravenclaw wspomina, że diadem jej matki został splugawiony najczarniejszą magią. A horkruksy były postrzegane jako przedmioty nieczyste i zawierające zło.

W łacińskim nazewnictwie gwiazdozbiorów znajdują się m.in. dwie konstelacje: jedna o nazwie Crux, której nazwa tłumaczona jest jako Krzyż i druga o nazwie Horologium, w skrócie Hor, co tłumaczone jest jako Zegar. Tłumaczenie całego słowa horkruks może oznaczać tyle, co zegar cierpienia.

Różdżka

Tom Riddle kupił swoją pierwszą różdżkę pod koniec sierpnia 1937 roku. Była wykonana z cisu, zawierała pióro feniksa. Miała trzynaście i pół cala długości i cechowała się dużą mocą. Została wyprodukowana przez Ollivandera.

Voldemort do zabicia swojego ojca i mugolskich dziadków użył różdżki Morfina Gaunta, po to aby zrzucić winę na niego.

Był zadowolony ze swojej różdżki aż do 24 czerwca 1995 roku, kiedy jego różdżka nie zadziałała tak, jak chciał, w starciu z Harrym Potterem. Voldemort porwał Ollivandera, który radził mu użyć innej różdżki. Posłuchał tej rady i pożyczył różdżkę od Lucjusza Malfoya (wiąz i włókno ze smoczego serca). Jednak Voldemort ponownie poniósł porażkę. W starciu z Harrym różdżka Lucjusza pękła.

Voldemort dowiedział się o Czarnej Różdżce, która czyniła jej posiadacza niezwyciężonym. Od tej pory swoje wysiłki skupił na odnalezieniu jej. Podczas poszukiwań używał swojej cisowej różdżki.

Gdy udało mu się zlokalizować różdżkę, okazało się, że jej właścicielem był Dumbledore. Voldemort udał się więc do Hogwartu, gdzie zabrał różdżkę z grobu dyrektora. Był zawiedziony, gdyż różdżka nie miała nadzwyczajnej mocy. Później odkrył, że działo się tak dlatego, iż nie był jej prawowitym właścicielem.

Drzewo genealogiczne

Z perspektywy rodzin Riddle oraz Gaunt

Salazar Slytherin †

Ród Peverellów †

Thomas Riddle †

Mary Riddle †

Marvolo Gaunt †

Tom Riddle †

Meropa Gaunt †

Morfin Gaunt †

Tom Marvolo Riddle

Harry Potter

Z perspektywy rodziny Potter

rodzina Peverellów

Salazar Slytherin

Cadmus Peverell

Antioch Peverell

Ignotus Peverell

syn Ignotusa Peverella

Linfred ze Stinchcombe

Iolanthe Peverell

Hardwin Potter

wiele pokoleń

wiele pokoleń

wiele pokoleń

Ralston Potter

Marvolo Gaunt

rodzina Blacków

wiele pokoleń

Tom Riddle

Meropa Gaunt

Morfin Gaunt

Pani Potter

Henry Potter

Tom Marvolo Riddle

Septimus Weasley

Cedrella Black

pan i pani Dursley

pan i pani Evans

Euphemia Potter

Fleamont Potter

Apolline Delacour

pan Delacour

Molly Prewett

Artur Weasley

Marjorie Dursley

Vernon Dursley

Petunia Evans

Lily Evans

James Potter

Dudley Dursley

Gabrielle Delacour

Charlie Weasley

Fred Weasley

Hermiona Granger

Ron Weasley

Ginevra Weasley

Harry Potter

Fleur Delacour

Bill Weasley

Percy Weasley

Audrey Weasley

George Weasley

Angelina Johnson

James Syriusz Potter

Albus Severus Potter

Lily Luna Potter

Victoire Weasley

Dominique Weasley

Louis Weasley

Molly Weasley

Lucy Weasley

Fred Weasley

Roxanne Weasley

Rose Weasley

Hugo Weasley

Ekranizacja

W filmie Harry Potter i Kamień Filozoficzny głosu użyczał mu Richard Bremmer. Młodego Voldemorta (Harry Potter i Komnata Tajemnic) gra Christian Coulson. Natomiast w filmach Harry Potter i Czara Ognia i Harry Potter i Zakon Feniksa oraz Harry Potter i Insygnia Śmierci (obie części) odrodzonego Voldemorta grał Ralph Fiennes. W Harry Potter i Książę Półkrwi Hero Fiennes Tiffin gra 11-letniego Voldemorta, zaś Frank Dillane wcielił się w 16-letniego Czarnego Pana.

W nauce

Od postaci tej nazwano w 2024 roku nowy gatunek mrówki Leptanilla voldemort.