Pewnego razu... w Hollywood

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Artykuł ten został zgłoszony do umieszczenia na stronie głównej w rubryce „Czy wiesz”.
Pomóż nam go sprawdzić: oceń zgłoszoną nominację.
Pewnego razu... w Hollywood
Once Upon a Time in Hollywood
Ilustracja
Logo filmu
Gatunek

komediodramat, czarna komedia

Rok produkcji

2019

Data premiery

21 maja 2019
16 sierpnia 2019 (Polska)

Kraj produkcji

Stany Zjednoczone

Język

angielski

Czas trwania

161 minut

Reżyseria

Quentin Tarantino

Scenariusz

Quentin Tarantino

Główne role

Leonardo DiCaprio
Brad Pitt
Margot Robbie
Al Pacino
Bruce Dern
Kurt Russell
Emile Hirsch
Margaret Qualley
Timothy Olyphant
Austin Butler
Julia Butters
Dakota Fanning

Zdjęcia

Robert Richardson

Scenografia

Barbara Ling
Nancy Haigh

Kostiumy

Arianne Phillips

Produkcja

William Paul Clark
David Heyman
Georgia Kacandes
Shannon McIntosh
Quentin Tarantino

Wytwórnia

Columbia Pictures
Bona Film Group
Heyday Films
Visiona Romantica

Dystrybucja

Sony Pictures Releasing

Budżet

90 mln USD (szacowany)

Przychody brutto

374 mln USD

Multimedia w Wikimedia Commons
Strona internetowa

Pewnego razu... w Hollywood (ang. Once Upon a Time in Hollywood) – amerykański komediodramat z 2019 roku w reżyserii Quentina Tarantino, który jest także autorem scenariusza.

W rolach głównych wystąpili: Leonardo DiCaprio, Brad Pitt, Margot Robbie, Al Pacino, Kurt Russell, Margaret Qualley, Emile Hirsch, Austin Butler, Bruce Dern, Timothy Olyphant, Julia Butters i Dakota Fanning. Światowa premiera filmu odbyła się 21 maja 2019 roku na Festiwalu filmowym w Cannes; z kolei amerykańska 26 lipca 2019. W Polsce obraz zadebiutował 16 sierpnia 2019.

Film opowiada historię aktora Ricka Daltona (Leonardo DiCaprio) oraz jego dublera i przyjaciela Cliffa Bootha (Brad Pitt), którzy po powrocie do Hollywood próbują odnaleźć się w gwałtownie zmieniającym się przemyśle filmowym końca lat 60. XX wieku. Obraz przedstawia też wątek sekty Charlesa Mansona planującej dokonać mordu w willi reżysera Romana Polańskiego i jego żony Sharon Tate (Margot Robbie).

W założeniu reżysera było przeobrażenie współczesnego Los Angeles w Los Angeles 1969 roku bez używania komputerowych efektów specjalnych. Na potrzeby scen z historycznymi, nieistniejącymi już budowlami, rekonstruowano poszczególne obiekty poprzez tworzenie autentycznej scenografii bądź zastosowanie tradycyjnych, praktycznych efektów wizualnych.

Dziewiąty film Quentina Tarantino odniósł sukces komercyjny, zarabiając blisko 374 miliony dolarów. Otrzymał przy tym w większości pozytywne recenzje od krytyków, którzy chwalili głównie scenariusz, reżyserię, aktorstwo i scenografię, a także określali film jako „list miłosny Tarantino do Los Angeles lat sześćdziesiątych”. Obraz zdobył ponadto trzy Złote Globy oraz dziesięć nominacji do Oscara, które przełożyły się na dwie wygrane statuetki – dla Brada Pitta za najlepszą rolę drugoplanową oraz dla Barbary Ling i Nancy Haigh za najlepszą scenografię i dekorację wnętrz.

Amerykański Instytut Filmowy umieścił Pewnego razu... w Hollywood w zestawieniu Top 10 najlepszych filmów 2019 roku.

Fabuła[edytuj | edytuj kod]

Akcja rozpoczyna się 8 lutego 1969, gdy aktor Rick Dalton spotyka się w restauracji z producentem filmowym Marvinem Schwarzem. Dalton choć był niegdyś gwiazdą telewizyjną znaną z głównej roli w serialu Prawo forsy, odtwarza głównie gościnne występy w popularnych amerykańskich produkcjach. Schwarz w trakcie rozmowy uświadamia Daltona, że małe role grane przez niego od paru lat całkowicie rujnują mu filmową renomę. W związku z tym Schwarz proponuje aktorowi, aby ten poleciał do Włoch i zagrał kilka kreacji w spaghetti westernach. Rick pogrąża się w rozpaczy nad faktem, że jego kariera aktorska stanęła na skraju załamania[1].

Wkrótce dubler i przyjaciel Ricka – Cliff Booth, będący zarazem jego kierowcą – odwozi Daltona do jego domu w Beverly Hills. Wtedy Rick zauważa, że w sąsiednim domu mieszka ceniony reżyser Roman Polański wraz ze swoją żoną Sharon Tate. Dalton dochodzi wówczas do wniosku, że dzięki zaprzyjaźnieniu się z sąsiadami mógłby dostać rolę w filmie Polańskiego i podbudować swoją pozycję w Hollywood[2].

Następnego dnia Charles Manson przyjeżdża pod willę Polańskiego, gdzie zastaje Sharon i jej kolegę Jaya Sebringa. Nieproszony gość pyta się Jaya o producenta muzycznego – Terry’ego, który kiedyś mieszkał w tym domu, jednak Sebring odpowiada, że Terry się stąd wyprowadził, po czym odprawia Mansona[3].

Cliff Booth jadąc przez Los Angeles, zatrzymuje się na skrzyżowaniu, gdzie spotyka hipiskę o pseudonimie „Pussycat”, którą bierze na pasażerkę. Okazuje się, że celem podróży dziewczyny jest ranczo George’a Spahna, gdzie mieszka wraz z „rodziną(inne języki)”. Miejsce to służyło niegdyś jako plener do kręcenia westernów, a Cliff, który wówczas tam pracował, postanawia zawieźć autostopowiczkę na ranczo. Gdy docierają do celu „Pussycat” przedstawia Bootha przyjaciołom z „rodziny”, po czym Cliff, pomimo sprzeciwu hipisów, idzie zobaczyć się ze Spahnem. Kiedy wraca, okazuje się, że opona samochodu została przebita przez jednego z członków sekty. Cliff zmusza siłą sprawcę do wymiany opony na nową, a następnie odjeżdża z rancza[4].

Marvin Schwarz załatwia Daltonowi rolę w westernie Sergio Corbucciego Nebraska Jim, w związku z czym aktor wraz z Boothem leci do Włoch. Tam Rick gra również role w trzech innych filmach, a także żeni się z włoską aktorką Francescą Capucci. Po sześciu miesiącach Rick i Cliff wracają do Stanów Zjednoczonych[2].

8 sierpnia 1969 Rick wraz z Francescą oraz Cliffem lądują samolotem w Los Angeles, po czym we troje udają się do domu Daltona. Wieczorem Dalton i Booth jadą do knajpy napić się alkoholu, zostawiając śpiącą Francescę w domu wraz z niezwykle posłusznym psem Cliffa – pitbullem Brandy. W międzyczasie będąca w ostatnim miesiącu ciąży Sharon Tate wraz ze swoimi przyjaciółmi wraca z restauracji do swojej willi. Niedługo potem Rick i Cliff wracają do sąsiadującego z posesją Polańskiego domu Daltona. Booth wychodzi na spacer z psem i zapala nasączonego LSD papierosa, którego kupił pół roku wcześniej od jednej z hipisek z rancza. Pod posiadłość Daltona przyjeżdżają członkowie „rodziny” – „Tex”, „Sadie”, „Katie” oraz „Flower Child”, by na polecenie „Charliego” zabić wszystkich przebywających w willi Polańskiego. Pijany Rick, słysząc hałas silnika samochodowego wychodzi na ulicę i wygania hipisów. Ci, cofnąwszy się samochodem, uświadamiają sobie, że mężczyzna, który zrobił im awanturę to aktor, którego znają z serialu. „Sadie” wpada na pomysł, żeby zabić Daltona, gdyż to on, na filmach nauczył ich zabijać. Przewodzący bandą „Tex” aprobuje tę myśl, w związku z czym grupa zmienia plan i postanawia dokonać mordu w domu Daltona. Członkowie sekty ruszają pieszo do posiadłości Ricka, jednak „Flower Child” cofa się do auta i ucieka[1][2][4][5].

Banda Mansona wdziera się do domu Daltona, gdzie zastaje będącego pod wpływem LSD Cliffa. „Tex” mierzy z pistoletu do Bootha, który nie jest pewien czy napastnicy są prawdziwi i śmieje się, beztrosko z nimi rozmawiając. „Katie” na rozkaz „Texa” przyprowadza Francescę z sypialni. „Tex” odbezpiecza pistolet, na co Booth wydaje swojemu psu sygnał do ataku. Brandy skacze na „Texa”, wytrącając mu broń i zaczyna go gryźć. „Sadie” rzuca się z nożem na Cliffa, który w samoobronie ciska w jej twarz puszkę z karmą, powalając napastniczkę na ziemię. Booth następnie szczuje ją psem, który dopada dziewczynę. „Tex” atakuje Cliffa nożem, lecz ten odpiera atak i zabija członka bandy walką wręcz. „Katie” wbija nóż Boothowi w udo, w wyniku czego Cliff łapie hipiskę za włosy i wielokrotnie, uderza jej głową o ściany oraz gzyms kominkowy, doprowadzając kobietę do śmierci poprzez brutalne zmasakrowanie twarzy. „Sadie” chwyta pistolet „Texa” i oddaje strzał, który odstrasza Brandy. Ranny Cliff traci przytomność, a zakrwawiona i oślepiona „Sadie” rozbijając szybę, pada na taras, gdzie przebywa Rick, który do tej pory, z powodu muzyki nie był świadomy trwającej walki. Dziewczyna wpada do basenu, a gdy zaczyna dziko strzelać, Dalton biegnie do garażu po pochodzący z planu filmowego miotacz ognia i spala nim agresorkę[1][4][5].

Wkrótce na miejsce przyjeżdża pogotowie ratunkowe i policja, której Rick, Cliff i Francesca zdają relację. Ambulans zabiera rannego Bootha do szpitala, a Dalton wchodzi w rozmowę z Jayem Sebringiem z domu Polańskiego. Gdy Jay pyta, co się stało, Rick opowiada o napadzie hipisów i próbie zabójstwa. Do rozmowy dołącza ciężarna Sharon, która zaprasza Ricka na drinka. Ten przyjmuje zaproszenie, a po chwili Sharon przedstawia mu resztę swoich gości – Wojtka Frykowskiego i Abigail Folger[1][5].

Obsada[edytuj | edytuj kod]

Odtwórcy głównych ról: Brad Pitt, Margot Robbie i Leonardo DiCaprio

Opracowano na podstawie materiału źródłowego[6][7][8].

Produkcja[edytuj | edytuj kod]

Quentin Tarantino, reżyser filmu

Rozwój projektu i scenariusz[edytuj | edytuj kod]

Pomysł na projekt pojawił się u jego twórcy, Quentina Tarantino w trakcie kręcenia jego filmu Grindhouse: Death Proof (2007) z Kurtem Russellem w jednej z ról. Russell w tym czasie stale współpracował z jednym dublerem kaskaderskim od kilku lat, co zainspirowało reżysera do stworzenia dzieła o fikcyjnym aktorze i jego dublerze[9]. Pewnego razu... w Hollywood pierwotnie zaistniało jako powieść, nad którą Tarantino pracował przez pięć lat[10]. Gdy ukończył jej pisanie, ostatecznie zdecydował się zaadaptować ją na scenariusz filmowy[10]. Reżyser w pierwszej kolejności stworzył ostatni akt Pewnego razu... w Hollywood, a następnie napisał scenariusz poprzedzających rozdziałów[11].

Scenariusze poprzednich filmów reżysera, takich jak Bękarty wojny czy Nienawistna ósemka wyciekły do internetu jeszcze przed premierą filmów, w związku z czym Tarantino, aby zapobiec kolejnym przeciekom, trzymał jedyną kopię ostatniego aktu scenariusza Pewnego razu... w Hollywood w sejfie we własnym domu[12][13]. Większość obsady nie wiedziała co będzie w finałowej sekwencji filmu, ponieważ nie otrzymała od reżysera całego scenariusza[13]. Tarantino do pewnego momentu trzymał ostatni akt w tajemnicy nawet przed najważniejszymi członkami ekipy filmowej, w tym przed Robertem Richardsonem[13]. Zakończenie Pewnego razu... w Hollywood przed rozpoczęciem produkcji poznali jedynie odtwórcy głównych ról – Leonardo DiCaprio, Brad Pitt i Margot Robbie, których Tarantino zaprosił do siebie, by mogli przeczytać pełny scenariusz w jego obecności[13].

11 lipca 2017 roku Tarantino ogłosił, że ukończył prace nad pisaniem scenariusza do swojego filmu, opowiadającego o morderstwach grupy Charlesa Mansona[14]. Gdy Harvey Weinstein, z którym Tarantino współpracował przez całą karierę, został oskarżony o wykorzystywanie seksualne, reżyser zerwał powiązania z producentem. Tarantino zaczął szukać nowego dystrybutora, którym ostatecznie zostało Sony Pictures Entertainment[15]. Stanowisko producentów zajęli natomiast David Heyman i Shannon McIntosh[16].

Casting[edytuj | edytuj kod]

11 lipca 2017 poinformowano, że reżyser spotkał się z Margot Robbie, by omówić potencjalny angaż aktorki w roli Sharon Tate[17]. W pierwszym kwartale 2018 roku kontrakty na główne role podpisali Leonardo DiCaprio i Brad Pitt[18]. W maju tego samego roku Margot Robbie otrzymała rolę Sharon Tate[19]. W czerwcu 2018 do obsady dołączył Al Pacino wraz z Dakotą Fanning i kilkoma innymi aktorami takimi jak Damian Lewis, Luke Perry, Emile Hirsch, Clifton Collins Jr., Keith Jefferson i Nicholas Hammond[20][21]. W kolejnym miesiącu obsadzono Mike’a Moha, Jamesa Remara oraz Spencera Garretta[22], z kolei w sierpniu angaż otrzymali: Damon Herriman, Lena Dunham, Austin Butler, Danny Strong, Rafał Zawierucha, Rumer Willis, Dreama Walker oraz Margaret Qualley[23][24][25].

Rumer Willis pierwotnie ubiegała się o dwie role, lecz nie otrzymała żadnej z nich. Mimo to zaproponowano jej później inną kreację – Joannę Pettet. Gdy Tarantino pisał postać małoletniej Trudi Frazer na ekranie telewizora zobaczył Julię Butters w serialu Nie ma lekko – stwierdził wówczas „może niech ona tego spróbuje”[26].

Tarantino zaangażował również Burta Reynoldsa, który w filmie miał się wcielić w rolę George’a Spahna. Reynolds zmarł jednakże zanim przystąpiono do kręcenia części filmu, w której miał wystąpić[27][28][29][30]. Kreację Spahna zamiast Reynoldsa zagrał przyjaciel zmarłego aktora – Bruce Dern[31].

Reżyser rozważał Toma Cruise’a do zagrania roli Cliffa Bootha, jednak wybór padł na Brada Pitta współpracującego już przedtem z Tarantino[32]. Według początkowych planów reżysera w kreacji Squeaky Fromme miała wystąpić Jennifer Lawrence, która nawet odwiedziła Tarantino, by w jego domu przeczytać scenariusz. Pomimo zainteresowania projektem ze strony aktorki filmowiec ostatecznie zrezygnował z obsadzenia Lawrence, przyznając, że w kwestii powierzenia jej tej roli „czuł jakiś zgrzyt”[33].

Zdjęcia i scenografia[edytuj | edytuj kod]

Filmowy wygląd Hollywood roku 1969 w sporej części był oparty o wspomnienia Tarantino z czasów jego dzieciństwa:

(...) punktem wyjścia było to, co zapamiętałem, gdy miałem sześć lat i siedziałem na miejscu pasażera Karmanna Ghia mojego ojczyma. Nawet to ujęcie, gdy Cliff przejeżdża obok Earl Scheib zawiera w dużej mierze to, co zaobserwowałem jako małe dziecko.

Quentin Tarantino, [34]

Kręcenie zdjęć głównych rozpoczęło się 18 czerwca 2018 roku w Los Angeles[35], a zakończyło się 1 listopada 2018 roku[36]. Założeniem Tarantino było przeobrażenie Los Angeles 2018 roku w Los Angeles 1969 roku bez korzystania z komputerowych efektów specjalnych[37]. W tym celu reżyser zatrudnił do stworzenia scenografii Barbarę Ling. Pomysłodawcą zaangażowania właśnie tej osoby był stały współpracownik Tarantino – autor zdjęć Robert Richardson, który pracował już przedtem z Ling na planie filmu The Doors, gdzie ta odwzorowywała autentyczne, historyczne miejsca z lat 60. i 70. XX wieku[38].

Dawne kino filmów dla dorosłych „Pussycat”, na tle którego przejeżdża filmowy Cliff Booth zostało w pełni odtworzone, w taki sposób, aby wyglądało tak jak w 1969 – Barbara Ling i jej ekipa przykryła współczesne LED-owe oznakowanie ikonicznym, logo kina „Pussycat” z ówczesnymi literami i neonem[37]. Moment, w którym Cliff, jadąc do swojej przyczepy kempingowej mija kino samochodowe „Van Nuys Drive-In” nie mógł zostać nakręcony tam gdzie to kino rzeczywiście stało, ponieważ zostało ono zburzone pod koniec lat 90., a na jego miejscu postawiono inny budynek. W związku z tym Tarantino zarządził stworzenie miniaturowej repliki tego kina z poruszającymi się małymi samochodami:[39]

(...) John Dykstra – ten wielki John Dykstra – zbudował miniaturę ekranu kina samochodowego. Powiedziałem mu: kiedy kamera znajdzie się już nad ekranem, nie chcę żadnych samochodów stworzonych komputerowo. Mają tam się znajdować zabawkowe auta. Chcę fizyczne samochody, które mogą się lekko poruszać, ale mają tam rzeczywiście być. On na to: „Cóż, to może trochę kosztować, a nikt nie zauważy różnicy”. Odparłem: „Ja zauważę i daj spokój, John... ty w sumie też”.

Quentin Tarantino, [40]
Odbywały się długie negocjacje w sprawie przyzwolenia na kręcenie filmu na terenie rezydencji Playboya[41].

Impreza w rezydencji Playboya została sfilmowana w rzeczywistej rezydencji. Tarantino był nieugięty w kwestii nakręcenia tej sceny w tymże miejscu, aczkolwiek uzyskanie pozwolenia zajęło trochę czasu, jako że rezydencja po śmierci Hugh Hefnera została sprzedana prywatnemu właścicielowi. Tarantino i Barbara Ling spotkali się z nowym właścicielem, aby omówić, co chcieliby wykorzystać do nakręcenia filmu. Właściciel posesji podchodził jednak do tej inicjatywy niechętnie, ponieważ nieruchomość była w trakcie remontu. Po długich negocjacjach w końcu się zgodził, dzięki czemu Ling mogła nałożyć wystrój na pustą rezydencję i dostosować scenografię frontowego dziedzińca oraz tylnego podwórza, tak by przywrócić posiadłości wygląd końca lat 60. na tyle, na ile było to możliwe[41].

Autentyczne Ranczo George’a Spahna w czasie produkcji filmu już nie istniało, gdyż spłonęło ono w 1970 roku[42]. Z tego powodu zdecydowano, aby nakręcić scenę, która rozgrywa się w tym otoczeniu na innym filmowym ranczu – „Corriganville Movie Ranch” w Simi Valley. Szczegółowa rekonstrukcja rancza Spahna potrwała około trzech miesięcy[41]. Sceny, w których można zaobserwować dom Romana Polańskiego i Sharon Tate również nie zostały nagrane w oryginalnym miejscu, ponieważ willa ta została zburzona w 1994, a zastąpiono ją niemal sześć razy większą rezydencją. Zdjęcia z udziałem willi Polańskich kręcono w trzech różnych miejscach – sceny przedstawiające wnętrze budynku filmowano w jednym, stronę zewnętrzną w drugim, a ujęcia z kultowym podjazdem Cielo Drive wykonano w studiu Universal City[43].

Muzyka[edytuj | edytuj kod]

W ścieżce dźwiękowej do filmu znalazły się utwory klasyki muzyki rockowej, a także reklamy radiowe z lat 60. Do zespołów, których muzykę można usłyszeć na filmie, należą m.in. The Mamas & the Papas, Paul Revere & the Raiders, Deep Purple, Simon & Garfunkel i Vanilla Fudge[44][45].

Premiera[edytuj | edytuj kod]

Tarantino wraz z Margot Robbie podczas premiery filmu na 72. Festiwalu w Cannes.

Światową premierę filmu początkowo planowano na 9 sierpnia 2019 roku – na 50. rocznicę morderstw grupy Charlesa Mansona, jednak po dwukrotnym jej przesunięciu odbyła się 21 maja 2019 roku na festiwalu filmowym w Cannes, czyli w 25. rocznicę premiery Pulp Fiction na tymże festiwalu[46]. W amerykańskich kinach film zadebiutował 26 lipca 2019, z kolei w polskich 16 sierpnia trzy tygodnie później[47][48]. Rozszerzona wersja filmu, zawierająca cztery dodatkowe sceny ukazała się w kinach 25 października 2019[49].

Film Pewnego razu... w Hollywood trafił do dystrybucji cyfrowej 22 listopada 2019, a 10 grudnia 2019 został wydany na Blu-ray, 4K Ultra HD i DVD[50]. Na promocję filmu studio w sumie wydało około 110 milionów dolarów[51].

Odbiór[edytuj | edytuj kod]

Box office[edytuj | edytuj kod]

Budżet filmu jest szacowany na 90 milionów dolarów. W Stanach Zjednoczonych i Kanadzie film zarobił 142 mln USD. W innych krajach przychody wyniosły ponad 231 mln, a łączny przychód ze sprzedaży biletów blisko 374 miliony dolarów, w wyniku czego Pewnego razu... w Hollywood stał się drugim najbardziej kasowym filmem Quentina Tarantino[52].

Krytyka w mediach[edytuj | edytuj kod]

Film spotkał się głównie z pozytywną reakcją krytyków. W agregatorze Rotten Tomatoes 86% z 580 recenzji jest pozytywne, a średnia ocen wyniosła 7.9/10. Według konsensusu krytyków z tego serwisu: „porywająco niepohamowany, a zarazem solidnie wykonany film Pewnego razu... w Hollywood łagodzi prowokacyjne impulsy Tarantino klarownością wzroku dojrzałego filmowca”[7]. Na portalu Metacritic średnia ocen z 62 recenzji wyniosła 83 punktów na 100[53].

Portal The Hollywood Reporter po pierwszym pokazie filmu w Cannes poinformował, iż opinie krytyków na jego temat są „ogólnie pozytywne” oraz że określono obraz jako „list miłosny Tarantino do Los Angeles lat sześćdziesiątych”[54]. Chwalono wówczas grę aktorską i scenografię, choć – jak doniósł portal – część krytyków miała podzielone zdania na temat zakończenia filmu[54].

James Berardinelli z portalu „ReelViews” przyznał filmowi 3.5/4 gwiazdki oświadczając, że film ten „został stworzony przez miłośnika kina dla miłośników kina” oraz że „nawet tym, którzy się do nich nie zaliczają, ten film nadal może się diabelnie spodobać”[55]. Krytyk Owen Gleiberman, pisząc na łamach „Variety”, stwierdził, że Pewnego razu... w Hollywood to „mocny, wciągający kolaż filmowy, który jednakże arcydziełem nie jest”[6]. Brian Tallerico podsumował film jako „ambitne dzieło pewnego siebie filmowca, współpracującego z ludźmi, którzy całkowicie wpasowują się w ton jego wizji”[56]. Peter Bradshaw z dziennika „The Guardian” przyznał filmowi 5/5 gwiazdek, chwaląc występy Brada Pitta i Leonardo DiCaprio i podsumował obraz jako „olśniewającą, utrzymaną w klimacie Los Angeles pieśń odkupienia Tarantino”[57]. Katie Rife z „The A.V. Club”, wystawiła filmowi pozytywną ocenę, oznajmiając, że „relacja pomiędzy Rickiem a Cliffem jest emocjonalnym sercem Pewnego razu... w Hollywood” i nazwała owo dzieło „tęsknym filmem o kryzysie wieku średniego Quentina Tarantino”[58]. Peter Travers z „Rolling Stone” przyznał filmowi 4.5/5 gwiazdki, zaznaczając, że „Wszyscy aktorzy, którzy wystąpili w filmie – zarówno ci w większych rolach, jak i ci w mniejszych – na planie dali z siebie wszystko i świetnie się spisali”; zauważył on ponadto, że „film trwający 2 godziny i 40 minut może być dla niektórych za długi”[59]. Richard Roeper z „Chicago Sun-Times” uznał Pewnego razu... w Hollywood za „wspaniałą, a czasem szokująco fantastyczną mieszankę rzeczywistych wydarzeń i postaci z czystą fikcją”, wystawiając filmowi maksymalną ocenę[60]. Christopher Hooton z magazynu „Little White Lies” opisał film jako „momentami nudny”, jednak „nieustannie budzący podziw”. Dodał on także, iż obraz Tarantino nie zakrawa na „list miłosny pod adresem Hollywood”, lecz na „nekrolog okresu w kulturze, który najpewniej już nie powróci”[61].

Amerykański Instytut Filmowy uznał Pewnego razu... w Hollywood za jeden z Top 10 najlepszych filmów 2019 roku[62], a w 2021 Amerykańska Gildia Scenarzystów sklasyfikowała scenariusz tego filmu na 22. miejscu listy 101 najwybitniejszych scenariuszy filmowych XXI wieku[63].

Michał Walkiewicz w swojej entuzjastycznej recenzji dla „Filmwebu” docenił głównie rekonstrukcję świata Hollywoodu przełomu lat 60. i 70., rolę Ala Pacino zagraną „z fenomenalną lekkością” oraz scenę na ranczu, którą opisał jako „jeden z najpiękniejszych popisów stylizacji oraz dramaturgii w całej karierze reżysera”[64]. Dominik Jedliński, pisząc na łamach „Onetu”, przyznał, że w filmie są „momenty geniuszu Tarantino, sceny-perełki skrzące od emocji, pełne charakterystycznych dla Q. błyskotliwych dialogów i humoru, sekwencji, które robią wielkie wrażenie”, aczkolwiek stwierdził zarazem, że film przez „niezdecydowanie i brak pomysłu, co do kierunku, w którym ma zmierzać, okazuje się boleśnie mało angażujący”[65]. Marta Ossowska w recenzji dla Wirtualnej Polski napisała, że „tym razem Quentin Tarantino zawodzi”, uznając, że „Pewnego razu... w Hollywood jest zlepkiem mniej lub bardziej interesujących wątków, którym brakuje spójności” oraz że „przewodni motyw dążenia do sukcesu w Hollywood wypada blado w porównaniu do wcześniejszych, odważnych puent reżysera”[66]. Janusz Wróblewski w swojej recenzji dla „Polityki” przyznał filmowi 5 na 6 gwiazdek, chwaląc „doskonale sportretowaną” przez Margot Robbie postać Sharon Tate oraz odtwarzanych przez Leonardo DiCaprio i Brada Pitta bohaterów, którzy „tworzą idealnie dobrany duet, łączący żywiołowy emocjonalizm i powściągliwość, hamletyzującą miękkość i chłód brutalnej męskości, co nie powinno ujść uwadze członków Akademii przyznającej Oscary”[67].

Nagrody i nominacje[edytuj | edytuj kod]

Nagroda Kategoria Odbiorca Wynik
Nagroda Akademii Filmowej Najlepszy film David Heyman, Shannon McIntosh i Quentin Tarantino Nominacja[68]
Najlepsza reżyseria Quentin Tarantino Nominacja[68]
Najlepszy scenariusz oryginalny Quentin Tarantino Nominacja[68]
Najlepszy aktor pierwszoplanowy Leonardo DiCaprio Nominacja[68]
Najlepszy aktor drugoplanowy Brad Pitt Wygrana[68]
Najlepsze zdjęcia Robert Richardson Nominacja[68]
Najlepsza scenografia Barbara Ling i Nancy Haigh Wygrana[68]
Najlepsze kostiumy Arianne Phillips Nominacja[68]
Najlepszy dźwięk Michael Minkler, Christian P. Minkler i Mark Ulano Nominacja[68]
Najlepszy montaż dźwięku Wylie Stateman Nominacja[68]
Festiwal Filmowy w Cannes Złota Palma za najlepszy film Quentin Tarantino Nominacja[69]
Palm Dog Sayuri Wygrana[70]
Złoty Glob Najlepszy film komediowy lub musical Pewnego razu... w Hollywood Wygrana[71]
Najlepszy aktor w filmie komediowym lub musicalu Leonardo DiCaprio Nominacja[71]
Najlepszy aktor drugoplanowy Brad Pitt Wygrana[71]
Najlepszy reżyser Quentin Tarantino Nominacja[71]
Najlepszy scenariusz Quentin Tarantino Wygrana[71]
Nagroda Brytyjskiej Akademii Filmowej Najlepszy film David Heyman, Shannon McIntosh i Quentin Tarantino Nominacja[72]
Najlepszy reżyser Quentin Tarantino Nominacja[72]
Najlepszy scenariusz oryginalny Quentin Tarantino Nominacja[72]
Najlepszy aktor pierwszoplanowy Leonardo DiCaprio Nominacja[72]
Najlepszy aktor drugoplanowy Brad Pitt Wygrana[72]
Najlepsza aktorka drugoplanowa Margot Robbie Nominacja[72]
Najlepsza scenografia Barbara Ling i Nancy Haigh Nominacja[72]
Najlepsze kostiumy Arianne Phillips Nominacja[72]
Najlepszy montaż Fred Raskin Nominacja[72]
Najlepszy casting Victoria Thomas Nominacja[72]
Nagroda Gildii Aktorów Ekranowych Wybitny występ aktora pierwszoplanowego w filmie kinowym Leonardo DiCaprio Nominacja[73]
Wybitny występ aktora drugoplanowego w filmie kinowym Brad Pitt Wygrana[73]
Wybitny występ zespołu aktorskiego w filmie kinowym Austin Butler, Julia Butters, Bruce Dern, Leonardo DiCaprio,
Dakota Fanning, Emile Hirsch, Damian Lewis, Mike Moh,
Timothy Olyphant, Al Pacino, Luke Perry, Brad Pitt,
Margaret Qualley i Margot Robbie		 Nominacja[73]
Wybitny występ zespołu kaskaderskiego w filmie kinowym Pewnego razu... w Hollywood Nominacja[73]
Nagroda Amerykańskiej Gildii Scenografów Doskonała scenografia w filmie historycznym Barbara Ling Wygrana[74]
Golden Trailer Award Najlepszy zwiastun Sony, Buddha Jones Wygrana[75]
Międzynarodowy Festiwal Filmowy w Locarno Variety Piazza Grande Award Pewnego razu... w Hollywood Nominacja[76]
People’s Choice Award Ulubiony film dramatyczny Pewnego razu... w Hollywood Nominacja[77]
Ulubiona gwiazda w filmie dramatycznym Leonardo DiCaprio Nominacja[77]
Ulubiona gwiazda w filmie dramatycznym Brad Pitt Nominacja[77]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b c d Once Upon a Time in Hollywood (2019). movieshousememories.com. [dostęp 2024-04-11]. (ang.).
  2. ↑ a b c The Once Upon A Time...In Hollywood Ending, Explained. menshealth.com. [dostęp 2024-04-11]. (ang.).
  3. ↑ 7 Historically Accurate Moments In ‘Once Upon A Time In Hollywood’. elle.com.au. [dostęp 2024-04-11]. (ang.).
  4. ↑ a b c 5 Plot Point Breakdown: Once Upon a Time in Hollywood (2019) — Cliff’s Story. scriptlab.com. [dostęp 2024-04-11]. (ang.).
  5. ↑ a b c The twist ending of Quentin Tarantino’s Once Upon a Time in Hollywood, explained. vox.com. [dostęp 2024-04-11]. (ang.).
  6. ↑ a b Film Review: ‘Once Upon a Time…in Hollywood’. Variety. [dostęp 2020-04-11].
  7. ↑ a b Once Upon a Time in Hollywood. Rotten Tomatoes. [dostęp 2024-04-11]. (ang.).
  8. ↑ „Once Upon a Time in Hollywood”: Rafał Zawierucha zagra Romana Polańskiego, „Onet Kultura”, 28 sierpnia 2018 [dostęp 2018-08-28] (pol.).
  9. ↑ Quentin Tarantino Returns. patreon.com. [dostęp 2024-04-11]. (ang.).
  10. ↑ a b Quentin Tarantino, Brad Pitt, and Leonardo DiCaprio Take You Inside 'Once Upon a Time...In Hollywood'. esquire.com. [dostęp 2024-04-11]. (ang.).
  11. ↑ 15 Things You Didn't Know About Once Upon A Time In Hollywood. screenrant.com. [dostęp 2024-04-11]. (ang.).
  12. ↑ Quentin Tarantino Cancels His Next Movie After Script Leak. vanityfair.com. [dostęp 2024-04-11]. (ang.).
  13. ↑ a b c d Tarantino Kept Full ‘Hollywood’ Script Locked in a Safe to Prevent Spoiler Leaks. indiewire.com. [dostęp 2024-04-11]. (ang.).
  14. ↑ Quentin Tarantino Prepping New Movie Tackling Manson Murders (Exclusive). hollywoodreporter.com, 2017-07-11. [dostęp 2018-08-21]. (ang.).
  15. ↑ Sony Pictures Confirms Quentin Tarantino Deal; Margot Robbie, Tom Cruise, Brad Pitt, Leonardo DiCaprio Circling. deadline.com. [dostęp 2024-04-11]. (ang.).
  16. ↑ Bidding Heats On Quentin Tarantino Script As David Heyman Boards As Producer. deadline.com. [dostęp 2024-04-11]. (ang.).
  17. ↑ Quentin Tarantino Met With Margot Robbie For Sharon Tate: Sources. deadline.com, 2017-07-11. [dostęp 2024-04-11]. (ang.).
  18. ↑ Quentin Tarantino Taps Brad Pitt To Join Leonardo DiCaprio In ‘Once Upon A Time In Hollywood’. deadline.com. [dostęp 2024-04-11]. (ang.).
  19. ↑ Once Upon a Time In Hollywood: Quentin Tarantino adds Margot Robbie, Burt Reynolds and more to cast. independent.co.uk. [dostęp 2024-04-11]. (ang.).
  20. ↑ Al Pacino Joins Quentin Tarantino’s Manson Movie (EXCLUSIVE). variety.com. [dostęp 2024-04-11]. (ang.).
  21. ↑ Quentin Tarantino’s ‘Once Upon A Time In Hollywood’ Adds Luke Perry, Damian Lewis, Dakota Fanning, More. deadline.com. [dostęp 2024-04-11]. (ang.).
  22. ↑ Quentin Tarantino Rounds Out Cast With Spencer Garrett, Martin Kove, James Remar, Brenda Vaccaro, Nichole Galicia, Mike Moh. deadline.com. [dostęp 2024-04-11]. (ang.).
  23. ↑ Lena Dunham, Austin Butler, Maya Hawke, Lorenza Izzo Board Quentin Tarantino’s ‘Once Upon A Time In Hollywood’. deadline.com. [dostęp 2024-01-21]. (ang.).
  24. ↑ Danny Strong, Sydney Sweeney Join 'Once Upon a Time in Hollywood' (Exclusive). hollywoodreporter.com. [dostęp 2024-04-11]. (ang.).
  25. ↑ ‘Once Upon a Time in Hollywood’ Adds Rumer Willis, Margaret Qualley and Damon Herriman (Exclusive). thewrap.com. [dostęp 2024-04-11]. (ang.).
  26. ↑ ‘Once Upon a Time in Hollywood’ Actors Detail Quentin Tarantino’s “Unconventional” Audition Process. hollywoodreporter.com. [dostęp 2024-04-11]. (ang.).
  27. ↑ Burt Reynolds – aktor miał zagrać u Tarantino. Jest oświadczenie rodziny. naekranie.pl. [dostęp 2018-09-10].
  28. ↑ Burt Reynolds Did Not Shoot His Scenes in Tarantino’s ‘Once Upon a Time in Hollywood’. variety.com. [dostęp 2018-09-10].
  29. ↑ Burt Reynolds Did Not Shoot His Role in Tarantino’s ‘Once Upon a Time in Hollywood’. collider.com. [dostęp 2018-09-10].
  30. ↑ Burt Reynolds Did Not Shoot Role in Quentin Tarantino's New Movie. hollywoodreporter.com. [dostęp 2018-09-10].
  31. ↑ Bruce Dern Replaces His Friend Burt Reynolds In Quentin Tarantino’s ‘Once Upon A Time In Hollywood’. deadline.com. [dostęp 2018-09-30].
  32. ↑ Quentin Tarantino reveals Tom Cruise almost cast as Brad Pitt's character in Once Upon a Time in Hollywood. independent.com. [dostęp 2024-04-11]. (ang.).
  33. ↑ Quentin Tarantino Wanted Jennifer Lawrence For A Small But Key Role In ‘Once Upon A Time In Hollywood’. uproxx.com. [dostęp 2024-04-11]. (ang.).
  34. ↑ Tarantino on Hollywood. thenewbev.com. [dostęp 2024-04-11]. (ang.).
  35. ↑ TARANTINO’S ‘ONCE UPON A TIME IN HOLLYWOOD’ BEGINS FILMING ON JUNE 18TH IN LA. thegww.com, 2018-05-24. [dostęp 2018-08-21]. (ang.).
  36. ↑ ‘Once Upon A Time In Hollywood’. backstage.com. [dostęp 2018-11-14].
  37. ↑ a b “Once Upon a Time . . . in Hollywood” Filming Locations You Can Visit in Los Angeles. afar.com. [dostęp 2024-04-11].
  38. ↑ Quentin Tarantino on Re-Creating 1960s L.A. for ‘Once Upon a Time in Hollywood’. variety.com. [dostęp 2024-04-11].
  39. ↑ Here's How Once Upon A Time In Hollywood Brought Back The 1960s - Exclusive. looper.com. [dostęp 2024-04-11]. (ang.).
  40. ↑ Cool Tricks Quentin Tarantino Used To Recreate 1969 L.A. For Once Upon A Time In Hollywood. cinemablend.com. [dostęp 2024-04-11]. (ang.).
  41. ↑ a b c What it took to get the Playboy Mansion for Once Upon a Time... in Hollywood. polygon.com. [dostęp 2024-04-11]. (ang.).
  42. ↑ ‘Once Upon a Time in Hollywood’: Quentin Tarantino Channels ‘Night of the Living Dead’ at the Spahn Ranch. indiewire.com. [dostęp 2024-04-11]. (ang.).
  43. ↑ To Re-create Sharon Tate’s Benedict Canyon House, Quentin Tarantino Turned to an L.A. Tour Guide. hollywoodreporter.com. [dostęp 2024-04-11]. (ang.).
  44. ↑ Every Song In Once Upon A Time In Hollywood. screenrant.com. [dostęp 2024-04-11]. (ang.).
  45. ↑ Quentin Tarantino announces Once Upon a Time in Hollywood soundtrack. consequence.net. [dostęp 2024-04-11]. (ang.).
  46. ↑ ‘Once Upon a Time in Hollywood’ Joins Cannes’ Competition Roster. Variety, 2018-05-02. [dostęp 2024-04-11]. (ang.).
  47. ↑ Quentin Tarantino's Manson Movie Shifts Off Sharon Tate Murder Anniversary Date. The Hollywood Reporter, 2018-07-18. [dostęp 2019-05-16]. (ang.).
  48. ↑ „Pewnego razu… w Hollywood” – wielkimi krokami zbliża się polska premiera filmu. Pojawił się też pierwszy zwiastun. Radio Zet, 2019-03-22. [dostęp 2019-05-16]. (pol.).
  49. ↑ Quentin Tarantino Re-Releasing ‘Once Upon a Time in Hollywood’ With Unseen Footage. rollingstone.com. [dostęp 2024-04-11]. (ang.).
  50. ↑ 'Once Upon A Time In Hollywood' Blu-Ray Releasing In December With Special Collector's Edition. slashfilm.com. [dostęp 2024-04-11]. (ang.).
  51. ↑ Hooray For ‘Hollywood’: Quentin Tarantino Sees His Biggest B.O. Opening Of All-Time With $41M+; Pic Will Leg Out – Monday AM Update. deadline.com. [dostęp 2024-04-11]. (ang.).
  52. ↑ Once Upon a Time in Hollywood. Box Office Mojo. [dostęp 2020-02-06]. (ang.).
  53. ↑ Once Upon a Time in Hollywood. Metacritic. [dostęp 2020-09-18]. (ang.).
  54. ↑ a b 'Once Upon a Time in Hollywood': What the Critics Are Saying. The Hollywood Reporter. [dostęp 2020-04-11].
  55. ↑ Once Upon a Time in Hollywood (United States, 2019) A movie review by James Berardinelli. ReelViews. [dostęp 2020-04-11].
  56. ↑ Once Upon a Time ... in Hollywood. rogerebert.com. [dostęp 2020-04-11].
  57. ↑ Once Upon a Time ... in Hollywood review - Tarantino's dazzling LA redemption song. The Guardian. [dostęp 2020-04-11].
  58. ↑ Once Upon A Time...In Hollywood is Quentin Tarantino’s wistful midlife crisis movie. avclub.com. [dostęp 2024-04-11]. (ang.).
  59. ↑ ‘Once Upon a Time in Hollywood’ Review: Tarantino’s Violent Tinseltown Valentine. Rolling Stone. [dostęp 2020-04-11].
  60. ↑ ‘Once Upon a Time in Hollywood’: Quentin Tarantino’s colorful snapshot of an era. chicago.suntimes.com. [dostęp 2024-04-11]. (ang.).
  61. ↑ Once Upon a Time in Hollywood isn’t a love letter, it’s an obituary. Little White Lies. [dostęp 2020-04-11].
  62. ↑ AFI Reveals 2019 Award Winners for Film and Television. Little White Lies. [dostęp 2024-04-11].
  63. ↑ Announcing WGA’s 101 Greatest Screenplays of the 21st Century (*so far). wgaeast.org. [dostęp 2024-04-11].
  64. ↑ Chłopcy z tamtych lat. filmweb.pl. [dostęp 2024-04-11]. (pol.).
  65. ↑ "Pewnego razu... w Hollywood": oda do Fabryki Snów [RECENZJA]. onet.pl. [dostęp 2024-04-11]. (pol.).
  66. ↑ "Pewnego razu... w Hollywood": tym razem Quentin Tarantino zawodzi [RECENZJA]. wp.pl. [dostęp 2024-04-11]. (pol.).
  67. ↑ Recenzja filmu: „Pewnego razu… w Hollywood”, reż. Quentin Tarantino. polityka.pl. [dostęp 2024-04-11]. (pol.).
  68. ↑ a b c d e f g h i j Oscar Winners 2020: See the Full List [online], oscar.go.com, 10 lutego 2020 [dostęp 2020-02-10].
  69. ↑ Cannes 2019 Full Winners List: Bong Joon-ho Wins Palme d’Or for ‘Parasite’ [online] [dostęp 2019-10-19].
  70. ↑ Quentin Tarantino Accepts Palm Dog Award For Best Cannes Canine Performance In ‘Once Upon A Time In Hollywood’ [online] [dostęp 2019-10-19].
  71. ↑ a b c d e Winners & Nominees 2020 [online], goldenglobes.com, 6 stycznia 2020 [dostęp 2020-01-06].
  72. ↑ a b c d e f g h i j The full list of winners at the 2020 Bafta film awards [online], theguardian.com, 2 lutego 2020 [dostęp 2020-02-03].
  73. ↑ a b c d SAG Awards: See the full list of winners [online], CNN, 20 stycznia 2020 [dostęp 2020-01-21].
  74. ↑ ADG AWARDS WINNERS & NOMINEES [online], adg.org [dostęp 2020-06-08].
  75. ↑ ‘John Wick: Chapter 3 – Parabellum’ Nabs Best in Show at 2019 Golden Trailer Awards [online] [dostęp 2024-04-11].
  76. ↑ Locarno Film Festival Lineup Includes Tarantino’s ‘Once Upon A Time In Hollywood’ & Joseph Gordon-Levitt Pic ‘7500’ [online] [dostęp 2019-10-19].
  77. ↑ a b c E! People’s Choice Awards Finalists Announced; Voting Open Through Oct. 18 – Complete List [online] [dostęp 2019-10-19].

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

Filmy w reżyserii Quentina Tarantino
1980–1989
1990–1999
2000–2009
2010–2019

Złoty Glob za najlepszy film komediowy lub musical
1950–1969
1970–1989
1990–2009
2010–2029

Dean Martin
Albumy
Studyjne
Koncertowe
Ścieżki dźwiękowe
Kompilacje
Single promocyjne
Dino: Italian Love Songs
  • „On an Evening in Roma”
French Style
  • „C'est si bon”
Dean „Tex” Martin: Country Style
  • „Face in a Crowd”
Dean „Tex” Martin Rides Again
  • „My Sugar's Gone”
Everybody Loves Somebody
  • „Everybody Loves Somebody”
The Door Is Still Open to My Heart
  • „The Door Is Still Open to My Heart”
  • „Every Minute Every Hour”
Dean Martin Hits Again
  • „You're Nobody till Somebody Loves You”
  • „You'll Always Be the One I Love”
  • „Send Me the Pillow You Dream On”
  • „I'll Be Seeing You”
(Remember Me) I’m the One Who Loves You
  • „(Remember Me) I’m the One Who Loves You”
  • „Bumming Around”
Houston
  • „Houston”
  • „I Will”
  • „You're the Reason I'm In Love”
Somewhere There’s a Someone
  • „Somewhere There’s a Someone”
  • „Bouquet of Roses”
The Hit Sound of Dean Martin
  • „A Million and One”
  • „Come Running Back”
The Dean Martin Christmas Album
  • „Blue Christmas”
Happiness Is Dean Martin
  • „Nobody's Baby Again”
  • „It Just Happened That Way”
  • „(Open Up the Door) Let the Good Times In”
  • „Lay Some Happiness on Me”
  • „You've Still Got a Place in My Heart”
Welcome to My World
  • „In the Chapel in the Moonlight”
  • „Little Ole Wine Drinker, Me”
Gentle on My Mind
  • „April Again”
  • „That Old Time Feelin'”
  • „Not Enough Indians”
  • „Gentle on My Mind”
I Take a Lot of Pride in What I Am
  • „I Take a Lot of Pride in What I Am”
  • „One Cup of Happiness (and One Piece of Mind)”
My Woman, My Woman, My Wife
  • „My Woman, My Woman, My Wife”
  • „Detroit City”
For the Good Times
  • „Georgia Sunshine”
  • „She's a Little Bit Country”
Dino
  • „What's Yesterday”
  • „Guess Who”
You’re the Best Thing That Ever Happened to Me
  • „Amor Mio”
  • „Get on with Your Livin'”
  • „You're the Best Thing That Ever Happened to Me”
The Nashville Sessions
  • „My First Country Song”
  • „Since I Met You Baby”
Nagrody
Academy of Country Music
  • Człowiek roku (1967)
Złoty Glob
  • Najlepsza męska gwiazda telewizyjna (1967)
Nagroda Grammy
Filmy
Powiązane
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Pewnego_razu..._w_Hollywood&oldid=73536441”