Lygodactylus

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Lygodactylus
J.E. Gray, 1864[1]
Ilustracja
Przedstawiciel rodzaju – L. mombasicus
Systematyka
Domena

eukarionty

Królestwo

zwierzęta

Typ

strunowce

Podtyp

kręgowce

Gromada

zauropsydy

Rząd

łuskonośne

Infrarząd

Gekkota

Rodzina

gekonowate

Rodzaj

Lygodactylus

Typ nomenklatoryczny

Lygodactylus strigatus J.E. Gray, 1864 (= Hemidactylus capensis Smith, 1849)

Synonimy
Gatunki

82 gatunki – zobacz opis w tekście

Lygodactylusrodzaj jaszczurek z rodziny gekonowatych (Gekkonidae).

Zasięg występowania[edytuj | edytuj kod]

Rodzaj obejmuje gatunki występujące w Afryce (Senegal, Gambia, Gwinea Bissau, Gwinea, Sierra Leone, Liberia, Wybrzeże Kości Słoniowej, Mali, Burkina Faso, Ghana, Togo, Benin, Niger, Nigeria, Kamerun, Czad, Sudan, Erytrea, Somalia, Etiopia, Sudan Południowy, Republika Środkowoafrykańska, Gwinea Równikowa, Wyspy Świętego Tomasza i Książęca, Gabon, Kongo, Demokratyczna Republika Konga, Rwanda, Burundi, Uganda, Kenia, Tanzania, Malawi, Zambia, Angola, Namibia, Botswana, Zimbabwe, Mozambik, Juan de Nova, Madagaskar, Eswatini, Południowa Afryka i wyspa Europa) i Ameryce Południowej (Brazylia, Boliwia i Paragwaj)[7][8].

Systematyka[edytuj | edytuj kod]

Rodzaj zdefiniował w 1864 roku angielski zoolog John Edward Gray w artykule poświęconym jaszczurkom z Afryki Południowo-Wschodniej wraz z opisem nowych taksonów opublikowanym na łamach Proceedings of the Zoological Society of London[1]. Gatunkiem typowym jest (oznaczenie monotypowe) Lygodactylus capensis.

Etymologia[edytuj | edytuj kod]

  • Lygodactylus: gr. λυγος lugos ‘giętka gałązka, witki’[9]; δακτυλος daktulos ‘palec’[10].
  • Scalabotes: gr. ασκαλαβωτης askalabōtēs ‘cętkowana jaszczurka’[9]. Gatunek typowy (oznaczenie monotypowe): Scalabotes thomensis Peters, 1881.
  • Microscalabotes: gr. μικρος mikros ‘mały’[11]; rodzaj Scalabotes Peters, 1881. Gatunek typowy (oznaczenie monotypowe): Microscalabotes cowanii Boulenger, 1883 (= Scalabotes bivittis Peters, 1883).
  • Millotisaurus: Jacques Millot (1897–1980), francuski arachnolog, anatom, ichtiolog i etnolog; gr. σαυρος sauros ‘jaszczurka’[12]. Gatunek typowy: Millotisaurus mirabilis Pasteur, 1962.
  • Domerguella: Charles Antoine Domergue (1914–2008), francuski przyrodnik i herpetolog; łac. przyrostek zdrabniający -ella[5]. Gatunek typowy (oryginalne oznaczenie): Lygodactylus miops Günther, 1891.
  • Vanzoia: Paulo Emílio „Vanzo” Vanzolini (1924–2013), brazylijski herpetolog[13]. Gatunek typowy (oryginalne oznaczenie): Vanzoia klugei Smith, Martin & Swain, 1977.

Podział systematyczny[edytuj | edytuj kod]

Do rodzaju należą następujące gatunki[7]:

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. a b J.E. Gray. Notes on some New Lizards from South-Eastern Africa, with the Descriptions of several New Species. „Proceedings of the Zoological Society of London”. 32, s. 59, 1864. (ang.). 
  2. W.C.H. Peters. Eine neue Gattung von Geckonen, Scalabotes thomensis, welche Hr. Professor Dr. Greeff in Marburg auf der westafrikanischen Insel St. Thomé entdeckt hat, und über die Stellung von Elaps sundevallii Smith, eine von Wahlberg im Kafferlande gefundene Art. „Monatsberichte der Königlichen Preussische Akademie des Wissenschaften zu Berlin”. Aus dem Jahre 1880, s. 795, 1881. (niem.). 
  3. G.A. Boulenger. Description of a new genus of geckos. „The Annals and magazine of natural history”. Fifth series. 11 (63), s. 174, 1883. (ang.). 
  4. G. Pasteur. Notes préliminaires sur les Lygodactyles (Gekkonidés). III. Diagnose de Millotisaurus gen. nov. de Madagascar. „Societe des Sciences Naturelles et Physiques du Maroc”. 28, s. 65, 1962. (fr.). 
  5. a b G. Pasteur. Notes préliminaires sur les Lygodactyles (Gekkonidés). IV. Diagnoses de quelques formes africaines et malgaches. „Bulletin du Muséum national d’histoire naturelle”. 2e série. 36 (3), s. 313, 1965. (fr.). 
  6. Smith, Martin i Swain 1977 ↓, s. 195.
  7. a b P. Uetz & J. Hallermann: Genus: Lygodactylus. The Reptile Database. [dostęp 2024-01-02]. (ang.).
  8. R. Midtgaard: Lygodactylus. RepFocus. [dostęp 2024-01-02]. (ang.).
  9. a b Jaeger 1959 ↓, s. 146.
  10. Jaeger 1959 ↓, s. 75.
  11. Jaeger 1959 ↓, s. 155.
  12. Jaeger 1959 ↓, s. 229.
  13. Smith, Martin i Swain 1977 ↓, s. 196.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]