Samodzielna Dywizja Kawalerii (URL)
| Historia | |
| Państwo | |
|---|---|
| Sformowanie |
1920 |
| Dowódcy | |
| Pierwszy | |
| Działania zbrojne | |
| wojna polsko-bolszewicka | |
| Organizacja | |
| Rodzaj sił zbrojnych | |
| Rodzaj wojsk | |
Samodzielna Dywizja Kawalerii – wielka jednostka kawalerii Armii Ukraińskiej Republiki Ludowej.
Formowanie i walki[edytuj | edytuj kod]
Samodzielna Dywizja Kawalerii powstała formalnie w połowie lipca 1920 z oddziałów kawalerii walczących w składzie ukraińskich dywizji piechoty. W momencie powołania liczyła około sześciuset żołnierzy. Walczyła w obronie Zbrucza i pod Husiatynem. W sierpniu 1920 biła się pod Monasterzyskami. Podczas polskiej ofensywy w Galicji Wschodniej, 15 września przerwała front sowiecki i we współdziałaniu z polską 8 Dywizją Piechoty dokonała oskrzydlenia sowieckich oddziałów. Pod Tarnopolem dokonała obejścia i wyszła na tyły nieprzyjaciela tym samym uniemożliwiając mu zajęcie obrony na linii Seretu. Od 25 do 28 września walczyła o Płoskirów i Starokonstantynów[1].
Struktura organizacyjna[edytuj | edytuj kod]
Skład w lipcu 1920[1]:
- dowództwo dywizji
- pułk Czarnych Zaporożców (z 1 Zaporoskiej Dywizji Strzelców)
- pułk im. Żeleźnieka (z 2 Wołyńskiej Dywizji Strzelców)
- 3 pułk konny (z 4 Kijowskiej Dywizji Strzelców)
- bateria artylerii
23 lipca liczebność dywizji wynosiła: 111 oficerów, 4 lekarzy, 14 urzędników wojskowych, 628 szeregowych liniowych, 201 nieliniowych; 480 koni wierzchowych, 24 zaprzęgowe i 216 taborowych; 100 wozów; 467 karabinów, 9 pistoletów, 433 szable, 70 lanc, 54 karabiny maszynowe, 5 lekkich dział polowych[2]
Żołnierze oddziału[edytuj | edytuj kod]
| Dowódcy dywizji | ||
|---|---|---|
| gen. chor. Iwan Omelianowicz-Pawlenko | ||
| Szefowie sztabu | ||
| sot. Iwan Capko | 1 – 6 VII | |
| sot. Porfiryj Sylenko-Kraweć | 6 VII – 5 VIII | |
| sot. Jurij Ordanowskyj | 5 VII – 2 IX | |
| sot. Porfiryj Sylenko-Kraweć | 2 IX – koniec wojny | |
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b Odziemkowski 2004 ↓, s. 369.
- ↑ Rukkas 2020 ↓, s. 296.
- ↑ Rukkas 2020 ↓, s. 300.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Janusz Odziemkowski: Leksykon wojny polsko – rosyjskiej 1919 – 1920. Warszawa: Oficyna Wydawnicza „Rytm”, 2004. ISBN 83-7399-096-8.
- Andrij Rukkas: Razem z Wojskiem Polskim. Armia Ukraińskiej Republiki Ludowej w 1920 roku. Warszawa: Instytut Pamięci Narodowej–Komisja Ścigania Zbrodni przeciwko Narodowi Polskiemu, 2020. ISBN 978-83-8098-843-9.
